ตอนที่ 2 อ๋องเก้า

ยิ่งพูด เว่ยชิงหลานก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่ได้ "ฉีฉางเฟิง ท่านนี่ช่างยอดเยี่ยมนัก ท่านคิดว่าตัดความสัมพันธ์สามีภรรยากับข้า ก็จะสามารถตัดทุกอย่าง ตัดสิ่งที่ข้าทำเพื่อตระกูลฉี ตัดสิ่งที่ตระกูลเว่ยทำเพื่อตระกูลฉีได้อย่างนั้นหรือ" เว่ยชิงหลานพยุงร่างลุกนั่งขึ้นมา ตราบใดที่นางยังมีลมหายใจอยู่ นางจะไม่นั่งมองคนตระกูลเว่ยตายโดยไม่ทำอะไรอย่างแน่นอน ฉีฉางเฟิงกำหมัดแน่น ร่างสั่นสะท้าน เขารู้ว่าเว่ยชิงหลานมีบุญคุณกับตน แต่...แต่ไม่ใช่เขาที่ต้องการหย่ากับเว่ยชิงหลาน แต่เป็นถ้าหากเขาไม่หย่า เรื่องของตระกูลเว่ยก็จะพัวพันมาถึงตระกูลฉี และคนทั้งตระกูลฉีก็จะไม่มีวันหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว "พอที พูดไปพูดมา ก็แค่ต้องการบอกว่าเจ้ายิ่งใหญ่แค่ไหนไม่ใช่หรอกหรือ เว่ยชิงหลาน สิ่งที่เจ้าได้รับมันยังไม่มากพออีกหรือ ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้เจ้าเป็นหมอเทวดาอันดับหนึ่ง เจ้าแต่งเข้าตระกูลฉี กลายเป็นพระชายา ตระกูลฉีจากที่เคยเป็นจวนแม่ทัพกลายมาเป็นจวนอ๋อง ซึ่งนั่นมันก็เป็นเกียรติยศของเจ้าเหมือนกัน" เมื่อเห็นฉีฉางเฟิงลังเลอีกครั้ง เซียวหย่าก็รีบตะโกนขึ้นมา "เว่ยชิงหลาน ครานี้พี่ฉางเฟิงหย่ากับเจ้า ล้วนเป็นเพราะตระกูลเว่ยของพวกเจ้าทะเยอทะยานเกินไป ถือที่ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญ ถึงขั้นกล้าเข้าไปก้าวก่ายเรื่องใหญ่ของพระองค์ ในเมื่อพวกเจ้าเลือกสนับสนุนองค์ชายสิบห้า บัดนี้ฝ่าบาททรงขึ้นครองราชย์ จะไม่กำจัดตระกูลเว่ยที่มีเจตนาชั่วร้ายได้หรือ" สนับสนุนองค์ชายสิบห้า เว่ยชิงหลานขมวดคิ้วแน่น มันเป็นข้อกล่าวหาที่ไร้มูลสิ้นดี ทันใดนั้นเว่ยชิงหลานพลันคิดอะไรขึ้นมาได้ สนับสนุนองค์ชายสิบห้า หรือว่าจะหมายถึงตอนที่ตนเองเคยไปรักษาอาการป่วยให้องค์ชายสิบห้าครั้งหนึ่ง แต่ว่าครั้งนั้น เป็นเซียวหย่าที่มาขอร้องตน เว่ยชิงหลานมองไปที่เซียวหย่า และพบว่ามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ที่มุมปากของนางจริง ๆ ด้วย "เป็นเจ้า" เว่ยชิงหลานโกรธมากจนตัวสั่นไปหมด นางชี้หน้าเซียวหย่า เซียวหย่ามองเว่ยชิงหลานด้วยสายตาที่แฝงความเย็นชา พลางกล่าวเยาะเย้ย "เว่ยชิงหลาน ตระกูลเว่ยของพวกเจ้าแย่งหลายอย่างที่ควรเป็นของข้าไป ข้าจะให้พวกเจ้าคืนกลับมาให้หมด จำไว้ ศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักเทียนจู๋คือข้า เป็นข้าที่จะสืบทอดตำแหน่งหมอเทวดาอันดับหนึ่ง" กล่าวจบ เซียวหย่าก็หันหลังเดินจากไป เว่ยชิงหลานพยุงตัวลุกขึ้นยืน "ชิงหลาน จะทำอะไร เจ้าป่วยหนักเช่นนี้ หากออกไปข้างนอกคงต้องตายสถานเดียว เจ้ามีชีวิตรอดมาได้เพราะข้าขอร้องฝ่าบาท ฝ่าบาทเห็นแก่ที่เจ้าเคยช่วยพระองค์เอาไว้ จึงอนุญาตให้เจ้าอยู่ที่ตระกูลไปตลอดชีวิต" เว่ยชิงหลายระดมกำลังเฮือกสุดท้าย ผลักฉีฉางเฟิงออกไปด้านข้าง "ฉีฉางเฟิง ข้าไม่ใช่ท่าน ข้ายอมยืนตาย ดีกว่ามีชีวิตอยู่อย่างอัปยศ" เว่ยชิงหลานสวมเสื้อคลุม และมุ่งหน้าไปยังประตูอู่ เว่ยชิงหลานไม่เคยคิดมาก่อนว่าประตูอู่จะไกลเช่นนี้ ท่ามกลางหิมะที่ตกหนัก เว่ยชิงหลานล้มลุกคลุกคลาน นางใช้เวลากว่าหนึ่งก้านธูป นางเพิ่งจะมาถึง ก็ได้ยินคำว่า 'ประหาร' เสียแล้ว "ท่านปู่..."เว่ยชิงหลานโผวิ่งเข้าไป แม้จะมีเลือดอาบอยู่เต็มพื้น แต่นางก็ยังโผเข้าไปจนเลือดเปรอะเปื้อนเต็มร่าง เว่ยชิงหลานกอดท่านปู่ของตนโดยไม่ยอมปล่อยมือ เพชฌฆาตมองอ๋องเก้าที่นั่งอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าลำบากใจ เกล็ดหิมะโปรยปราย ลานฝึกที่ประตูอู่ถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลนในชั่วพริบตา บนที่นั่งตรงกลาง มีบุรุษผู้หนึ่ง สวมชุดคลุมขนเพียงพอนสีดำ ผมยาวถูกรวบเอาไว้แน่น มีคิ้วรูปดาบ ดวงตามีประกาย สันจมูกโด่ง และรูปหน้าคมคายดั่งใช้มีดสลักขึ้นมา เผยให้เห็นถึงความเด็ดเดี่ยวหนักแน่นของคนผู้นี้ คนผู้นี้มิใช่ใครอื่น เขาคืออ๋องเก้าผู้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วแคว้นหนานรุ่ย พระอนุชาคนเล็กของฮ่องเต้องค์ก่อน เสด็จอาเก้าของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ท่านอ๋องเก้า สมญานามที่น่าฟังคือ 'เทพสงคราม' สมญานามที่ไม่น่าฟังคือ 'มัจจุราชแห่งโลกา' ว่ากันว่าศัตรูที่เผชิญหน้ากับเขาในสนามรบ บัดนี้เหลือเพียงกระดูก เรื่องเล่าเกี่ยวกับเขานั้นมีมากมาย ที่ทำให้ผู้คนหวาดผวาที่สุดก็คือ เขาสังหารมารดาผู้ให้กำเนิดของตนเอง ฆ่าล้างโคตรตระกูลท่านตาของตนเอง ช่วยอดีตฮ่องเต้ขยายอาณาจักร และปกป้องแผ่นดิน สนับสนุนฮ่องเต้องค์ปัจจุบันขึ้นครองราชย์ ใคร ๆ ต่างบอกว่าเขาฉลาดเกินไป เดิมทีด้วยสถานะมารดาผู้ให้กำเนิดของเขา ไม่มีทางที่เขาจะมีอำนาจอย่างทุกวันนี้ได้ ทว่า เขากลับได้บุกเบิกเส้นทางนองเลือดให้ตนเองด้วยสองมือ เว่ยชิงหลานไม่คุ้นเคยกับอ๋องเก้าผู้นี้นัก แต่นางเคยได้ยินวีรกรรมของเขามาก่อน เมื่อพบว่าคนที่มากำกับดูแลการประหารในวันนี้เป็นเขา หัวใจของนางก็เหน็บหนาวทันที ฮ่องเต้คงตั้งใจแน่วแน่ที่จะกำจัดตระกูลเว่ยแล้ว ดังนั้นถึงได้ส่งอ๋องเก้ามากำกับดูแลการประหาร ตระกูลเว่ยทำสิ่งใดกันแน่ ถึงทำให้ฮ่องเต้ไม่ทรงคิดที่จะปรานีตระกูลเว่ยเลยสักนิด อ๋องเก้าลุกขึ้นยืน ดวงตาเหยี่ยวคู่นั้นแฝงไว้ด้วยความปราดเปรื่อง เขาเดินมายังข้างกายของเว่ยชิงหลาน "เว่ยชิงหลาน" น้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบแห้ง แฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขาม "เพคะ" "เจ้ารู้หรือไม่ว่า มาปรากฏตัวที่นี่เจ้าจะต้องตาย คนตระกูลเว่ยที่อยู่ที่นี่ในวันนี้ล้วนต้องตาย" เว่ยชิงหลานชะงัก ที่แท้ที่ฮ่องเต้ส่งอ๋องเก้ามา ก็เพื่อเอาชีวิตตนเอง ถึงแม้พระองค์จะรับปากฉีฉางเฟิงไม่ฆ่าตน แต่ข้อแม้คือ ตนต้องอยู่ในตระกูลฉีไปตลอดชีวิต ทันทีที่ตนปรากฏตัวต่อหน้าอ๋องเก้า ตนก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว เริ่มมีคนร้องไห้ขึ้นมาในฝูงชน ตระกูลเว่ย เป็นหมอรักษาคนมาหลายชั่วคน แม้จะทำงานให้กับราชวงศ์ แต่ก็เปิดรักษาชาวบ้านทั่วไป ผู้คนในแคว้นหนานรุ่ย หรือทั่วทั้งทวีปเทียนเชว ใครก็ตามที่เจ็บป่วยไม่สบาย ไม่ว่าจะรวยหรือจน ตระกูลเว่ยก็ล้วนให้การรักษา