ตอนที่ 7 เควินถูกบังคับให้ขอโทษ

หลังจากวางสาย สมองของเอมิลี่ก็หมุนติ้ว ไซม่อนกับซูซานรู้เรื่องแล้วเหรอ? เธอช็อกไปชั่วขณะ แล้วยังบอกว่าซูซานอาการทรุดอีก? หวังว่าพวกเขาจะไม่เป็นอะไรมากนะ ตั้งแต่แต่งงานกับเควิน ไซม่อนกับซูซานก็ปฏิบัติต่อเธออย่างอบอุ่นเสมอ พวกเขาดูแลเธอราวกับเป็นคนในครอบครัว ทุกครั้งที่พบกัน พวกเขาจะแสดงความห่วงใยอย่างจริงใจ เธอพยายามเก็บปัญหาชีวิตคู่เอาไว้ โดยเฉพาะเรื่องการหย่า เพราะไม่อยากให้เรื่องนี้กระทบสุขภาพของซูซาน แต่ดูเหมือนว่าในที่สุดพวกเขาก็รู้เรื่องจนได้ “ซันนี่ เป็นอะไรไป?” แอมเบอร์ถามเมื่อเห็นสีหน้าเอมิลี่เปลี่ยนไป เอมิลี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกแอมเบอร์ว่าไซม่อนกับซูซานกำลังจะมาที่นี่ แอมเบอร์ขมวดคิ้ว “ที่เควินรีบออกไปเมื่อเช้านี้เพราะซูซานอาการทรุดใช่ไหม?” แต่เธอก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้ง ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง “เขาจะรีบออกไปทำไมก็ช่างเถอะ ซันนี่ เราไม่ต้องการเขาหรอก! พอไซม่อนกับซูซานมา อย่าให้เรื่องนี้ทำให้ลูกไขว้เขว เรายังต้องเดินหน้าหย่ากันต่อไป ลูกสมควรได้เจอคนที่ดีและเจอสิ่งที่ดีกว่าเขามาก!” เอมิลี่รู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อมองแอมเบอร์ ฉันโชคดีจริงๆ ที่มีเธอเป็นที่พึ่ง ตกเย็น ไซม่อนกับซูซานมาถึงบ้านพร้อมกับเควินด้วย ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในห้อง สายตาก็จับจ้องไปที่เอมิลี่ เมื่อเห็นเธอยังสวมชุดพักฟื้น นั่งอยู่บนเตียง อุ้มลูกน้อยไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุขและความกังวล “เควิน มานี่เดี๋ยวนี้ แล้วขอโทษเอมิลี่ซะ!” ซูซานพูดเสียงแข็ง พลางหันไปมองเควินด้วยสายตาดุกร้าว เอมิลี่ประหลาดใจ ซูซาน... ให้เควินขอโทษฉันอย่างนั้นเหรอ? เควินกับเอมิลี่สบตากันอยู่ชั่วอึดใจ สุดท้ายเควินก็พึมพำว่า “ขอโทษ” แต่ซูซานไม่พอใจ เธอยกไม้เท้าแล้วฟาดไปที่ขาของเขาเสียงดัง “ขอโทษให้มันดีๆ หน่อย!” เธอตำหนิเขาอย่างเผ็ดร้อน “คำขอโทษไม่มีค่าอะไรเลย ถ้าไม่ได้มาจากใจจริง” เธอกล่าวต่อ “แกต้องแสดงความจริงใจ ไม่ใช่แค่พูดไปอย่างนั้น” เควินอึ้งไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจขณะมองซูซาน เธอยกไม้เท้าขึ้นอีกครั้งแล้วเขย่าต่อหน้าเขา “มองอะไร? โตแล้วฉันจะตีไม่ได้รึไง?” “ขอโทษเอมิลี่เดี๋ยวนี้!” เธอกระตุกเสียงสั่ง น้ำเสียงเย็นชา “และขอโทษให้มันจริงใจด้วย!” ความหยิ่งทะนงในตัวเควินพยายามต่อต้าน แต่เขารู้ดีว่าเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาหันไปหาเอมิลี่ สายตาลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูด “ขอโทษ” เสียงของเขาแข็งกระด้างและไม่เต็มใจ หลังจากเควินกล่าวคำขอโทษ ซูซานก็พยักหน้าอย่างพอใจ ขณะเดียวกัน ไซม่อนยืนเงียบๆ อยู่ที่มุมห้อง ดวงตาจับจ้องทารกทั้งสองอย่างหลงใหล ซูซานเดินเข้ามาใกล้ เธอมองเอมิลี่ก่อนจะมองเด็กทั้งสอง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู “เอมิลี่ ไม่ต้องกลัวเขาหรอก” เธอพูดด้วยรอยยิ้มแฝงความเด็ดเดี่ยว “การแต่งงานครั้งนี้จะไม่มีทางจบลง เขาจะไม่มีวันได้หย่า ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่!” “เธอคอยดูแลเขาตอนเขาอยู่ในภาวะใกล้ตาย ดูแลเขาทุกวันจนเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง เธอคือผู้มีพระคุณของเขา ถ้าเขากล้าตอบแทนเธอด้วยความเย็นชา ฉันสาบานเลยว่า ถึงจะต้องแลกด้วยชีวิต ฉันก็จะทำให้เขาชดใช้ให้ได้! เควินจะไม่มีวันเป็นคนเนรคุณ ถ้าเขาเป็นล่ะก็ ฉันคงตายตาไม่หลับ!” เธอนั่งลงข้างเตียง และพูดปลอบใจเอมิลี่อย่างจริงจัง ซูซานยังคงยืนหยัดปกป้องเอมิลี่เช่นเคย แต่แอมเบอร์ทนไม่ไหวอีกต่อไป ความโกรธเดือดพล่านในอก การแต่งงานครั้งนี้มันจบลงแล้ว เอมิลี่สมควรได้รับชีวิตใหม่ที่สดใส ไม่ใช่ถูกผูกติดกับคนอย่างเควิน “คุณคิดผิดแล้ว” แอมเบอร์พูดเสียงเข้ม “เอมิลี่กับเควินยังหนุ่มสาวและไม่ได้รักกันจริง พวกเขาควรแยกทางกัน ไม่อย่างนั้น ทั้งคู่ก็จะเจ็บปวดไปตลอด คุณเองก็ต้องเห็นสิ่งนี้ได้อย่างชัดเจน!” ซูซานนิ่งไป มองแอมเบอร์ด้วยความสงสัย เอมิลี่รีบแนะนำ “ซูซาน นี่คือเพื่อนของฉัน คุณมิลเลอร์ค่ะ” “คุณมิลเลอร์ นี่คือซูซาน” เอมิลี่แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน ในขณะนั้น แม่กับลูกสาวสบตากันด้วยความเข้าใจว่าจะต้องปิดบังความสัมพันธ์ที่แท้จริง พวกเธอไม่อยากให้ตระกูลแอฟเฟล็กรู้เรื่องทั้งหมด ซูซานขมวดคิ้ว “เพื่อนเหรอ? อายุห่างกันขนาดนี้ เป็นเพื่อนกันได้ยังไง?” “ฉันแก่กว่าก็จริง แล้วมันยังไง เป็นเพื่อนกับเอมิลี่ไม่ได้เหรอ?” แอมเบอร์ตอบกลับ “คนอายุแปดสิบยังเป็นเพื่อนกับเด็กหกขวบได้เลย! มีปัญหาอะไรไหม?” ความหงุดหงิดของแอมเบอร์ที่มีต่อตระกูลแอฟเฟล็กยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เธอไม่คิดจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ ไซม่อนหัวเราะเบาๆ “นี่แหละที่เขาเรียกว่ามิตรภาพข้ามรุ่น” แอมเบอร์กล่าวต่อด้วยเสียงเฉียบคม “ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคุณคิดกันไปได้ยังไงว่าเควินเหมาะสมกับเอมิลี่ เธอทุ่มเทให้เขาสุดหัวใจ แต่นี่คือสิ่งที่เขาตอบแทนเธอเหรอ?” “เขาคู่ควรกับเธอตรงไหนเหรอ? ถ้าพวกเขาจะหย่ากัน ก็ปล่อยให้มันเป็นไปเถอะ! เอมิลี่สมควรมีอนาคตที่สดใส ไม่ใช่ถูกคนไร้ค่าอย่างเขามาฉุดรั้งไว้” ความโกรธของแอมเบอร์ยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อคิดถึงเรื่องที่เควินทิ้งเธอไว้ศาลากลางในเช้าวันนั้น ทั้งที่กำลังจะหย่ากันอยู่แล้ว แต่เขากลับวิ่งหนีไป ซูซาน แม้จะอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยเจอใครพูดกับเธอแบบนี้มาก่อน เธอพยายามจะตอบโต้ แต่คำพูดของแอมเบอร์หนักแน่นจนเธอพูดไม่ออก ใบหน้าเธอซีดเผือด หัวใจเต้นแรง อาการเวียนศีรษะจู่โจมเธอจนแทบยืนไม่ไหว เมื่อเห็นซูซานอาการกำเริบ เอมิลี่ก็รีบลุกขึ้นพยุงซูซานไว้ เควินกับไซม่อนเองก็รีบวิ่งเข้ามาช่วย ไซม่อนหยิบยาออกจากกระเป๋าของซูซานและให้เธอกิน หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที สีหน้าของซูซานก็ดีขึ้นและทรงตัวได้อีกครั้ง เควินหันไปหาเอมิลี่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “พอได้แล้ว เอมิลี่” เขาพูดเสียงกร้าว “คุณทำให้ผมเห็นชัดแล้ว ถ้าคุณต้องการหย่า งั้นไปทำให้มันจบเดี๋ยวนี้เลย!” แต่ทันทีที่เขาพูดจบ ซูซานก็ยกไม้เท้าขึ้นและฟาดลงที่ขาของเขาอีกครั้ง เธอฟาดเขาเหมือนกำลังสั่งสอนเด็ก เธอไล่ตีเขาไปรอบๆ ห้อง เควินตกใจเกินกว่าจะตอบโต้ เขาถูกไล่ตีอย่างไร้ศักดิ์ศรี ทั้งสองวิ่งวนเป็นวงกลมอยู่ในห้อง ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของเอมิลี่! เธอจงใจบอกซูซานเรื่องหย่า จนทำให้ซูซานอาการกำเริบตอนเราอยู่ศาลากลางใช่ไหม? ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ยิ่งคิด เควินก็ยิ่งโมโห เอมิลี่ต้องวางแผนไว้แน่ๆ เธอแกล้งทำเป็นอ่อนแอแล้วกดดันทุกทางให้ซูซานสนับสนุนเธอ เขากำหมัดแน่น ผู้หญิงคนนี้ชักจะน่าหงุดหงิดขึ้นทุกที!