ตอนที่ 1 นางกลายเป็นหญิงแก่

“ต้าซาน มะ……เหมือนท่านแม่จะสิ้นลมหายใจแล้ว” “ท่านแม่ ลูกอกตัญญู!” มีเสียงร้องไห้ฟูมฟายลอยเข้าหู เฉิงวานวานลืมตาขึ้นทันที นางเห็นชายหนุ่มและหญิงสาวอ่อนเยาว์สองคนคุกเข่าข้างเตียง พวกเขาดูอายุประมาณยี่สิบปีแต่กลับเรียกนางว่าแม่? นางเป็นสาวโสด จะมีลูกชายลูกสาวโตขนาดนี้ได้อย่างไร! ในเวลานี้เอง ความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางไหล่พรั่งพรูเข้ามาในหัวของนาง เฉิงวานวานตกใจแทบกระเด้งขึ้นจากเตียง สวรรค์ นักธุรกิจหญิงที่ประสบความสำเร็จเช่นนาง วันแรกที่เปิดบริษัทจำกัด กลับทะลุมิติมาถึงยุคโบราณ ในร่างของแม่ม่ายคนหนึ่ง! นางที่อายุสามสิบสามปี โสดไม่มีลูก ประสบความสำเร็จด้านการงาน มีชีวิตที่สุขสบาย เจ้าของร่างเดิมก็เป็นคนอายุสามสิบสามปี แต่งงานตอนอายุสิบสี่ มีลูกชายสี่คน ตรงหน้าเป็นลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้ใหญ่ หรือก็คือว่า นางข้ามการแต่งงานมีลูกไป กระโดดมากลายเป็นหญิงแก่เลย……เหมือนลูกสะใภ้ใหญ่จะท้องอยู่ด้วย ดังนั้นอีกไม่กี่เดือนนางก็จะเลื่อนขั้นเป็นคุณย่าแล้ว! เฉิงวานวานปวดหัวมาก จึงหลับตาลงอย่างหมดแรง “ท่านแม่! อย่าหลับ!” จ้าวต้าซานเขย่าตัวของนางอย่างเอาเป็นเอาตาย นางยิ่งเวียนหัวมากขึ้น ตรงประตูบ้านยังมีคนดูความสนุกไม่น้อย “สะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวกลับบ้านเดิมไปขอยืมเสบียง แต่ปรากฏว่าถูกตีหัวแตกเลือดไหลกลับมา เกรงว่าจะไม่รอดแล้ว!” “สะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวมีอะไรก็ส่งไปให้บ้านเดิม คนตระกูลเฉิงก็ใจดำเกินไปแล้ว” “สะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวก็ไม่ใช่คนดีอะไร ชีวิตครอบครัวของตัวเองเป็นแบบนี้ ยังเอาแต่ส่งเงินช่วยเหลือไปให้บ้านเดิม” คนที่มาดูความสนุกเรียกสะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวทุกคำ ทำให้เฉิงวานวานแทบจะกระอักเลือดออกมา ตอนนางอยู่ยุคปัจจุบันเป็นสาวสวยเมืองกรุง คนตามจีบไม่ถึงร้อยคนก็มีแปดสิบคน แต่กลับทะลุมิติมาเป็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง! นี่ก็ช่างแล้ว แต่เจ้าของร่างเดิมยังเป็นคนเกียจคร้าน ชอบเอาชนะ ปากจัด ตะกละ แม้แต่สุนัขยังเมิน! เจ้าของร่างเดิมทั้งไม่กตัญญูต่อพ่อแม่สามี ทั้งปฏิบัติไม่ดีกับลูกชายและลูกสะใภ้ หลังจากสามีตายในสงครามก็ยึดเงินเอาไว้คนเดียว โวยวายจะแยกออกจากตระกูลจ้าว ตอนนั้นก่อเรื่องออกมาไม่น้อย หลังจากแยกบ้าน เจ้าของร่างเดิมนำเงินสามีที่ตายในสงครามให้คนบ้านเดิมไปหมด และตอนนี้ เจ้าของร่างเดิมหัวแตกกลับจากบ้านเดิม กลายเป็นตัวตลกใหญ่ของทั้งหมู่บ้านในชั่วพริบตา เฉิงวานวานค่อยๆ ลืมตาขึ้น “ท่านแม่! ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!” จ้าวต้าซานร้องไห้หนักกว่าเดิม เฉิงวานวานถอนหายใจออกมา ถึงเจ้าของร่างเดิมจะใจร้ายกับพวกลูกๆ แค่ไหนก็เป็นแม่แท้ๆของพวกเขา เป็นไปไม่ได้ที่พวกลูกๆ จะอยากให้นางตาย นางพูดเสียงแหบว่า “ไปปิดประตู” คนที่มามุงดูเสียงดังเกินไปจนนางปวดหู อู๋ฮุ่ยเหนียงลูกสะใภ้ใหญ่หมุนตัวเดินไปปิดประตูบ้าน คนที่มุงดูก็ค่อยๆ แยกย้ายไปแล้ว เฉิงวานวานถึงมีสติสำรวจบ้านหลังนี้ กำแพงดิน พื้นดินโคลน หลังคาหญ้าคา รูพรุนทั้งสี่ด้าน ลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้ใหญ่ตัวผอมบาง บนตัวสวมชุดปะชุน สวมรองเท้าแตะฟางดูแล้วเหมือนผู้ลี้ภัย “โครก!” เฉิงวานวานได้ยินเสียงท้องตัวเองร้อง นางอยู่มาสามสิบสามปี ไม่เคยต้องทนหิว นี่เป็นครั้งแรกที่รับรู้ว่าหิวมันรู้สึกอย่างไร มันทรมานมากจริงๆ นางกลืนน้ำลายแล้วเจ็บคอมาก ไม่รู้ว่าไม่ได้ดื่มน้ำมานานแค่ไหนแล้ว อู๋ฮุ่ยเหนียงพูดอย่างระมัดระวัง “ท่านแม่ ตอนเช้าข้าขุดผักป่ากลับมาเล็กน้อย จะไปต้มให้ท่านเดี๋ยวนี้” แม่สามีไม่พอใจก็จะด่าคน นางถูกด่ารุนแรง เทียบกับรอโดนด่าอยู่ตรงนี้ ไม่สู้ไปทำงานอื่น บ้านนี้มีแค่สามห้อง ห้องหนึ่งเป็นที่พักของลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้ อีกห้องเฉิงวานวานอยู่กับลูกชายอีกสามคน มีห้องโถงไว้ทานข้าวด้วยกัน ด้านข้างมีเพิงหญ้าพอจะนับเป็นห้องครัวได้ อู๋ฮุ่ยเหนียงก้มตัวเก็บผักป่าหนึ่งกำที่พื้นขึ้นมา ผลผลิตไม่ดี รายรับจึงไม่มาก ที่บ้านกินผักป่าทุกวัน สับผักป่าเติมแป้งข้าวสาลีลงไปเล็กน้อยต้มเป็นโจ๊กผักป่า นับว่าเป็นอาหารหนึ่งวันของคนในบ้าน บนเตามีหม้อเก่าๆ รูใหญ่หนึ่งใบ ต้องเอียงหม้อตอนต้มถึงจะไม่รั่วออกมา ไม่นาน โจ๊กผักป่าถ้วยใหญ่ถูกยกมาถึงโต๊ะไม้ โจ๊กสีดำ ผักป่าสีดำเขียวผสมอยู่ในถ้วย แค่ดูก็ไม่อยากอาหารแล้ว เฉิงวานวานหิวมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นนางจะไม่มองสิ่งนี้แม้แต่น้อย นางลองชิมหนึ่งคำ รสชาติขมมาก ไม่ได้ใส่เกลือและโจ๊กนี้ไม่รู้ว่าเป็นผงจากอะไร ดื่มแล้วบาดคอ กลืนลงไปไม่ได้เลย แต่เมื่อเงยหน้าก็เห็นลูกชายคนโตและลูกสะใภ้ตรงหน้ากลืนน้ำลายจ้องอาหารในมือของนาง อาหารที่นางรู้สึกว่ากลืนลำบาก แต่ในยุคนี้เป็นอาหารหลักที่คนชั้นล่างสุดใช้ดำรงชีวิต นางวางถ้วยกลับไปบนโต๊ะ การกระทำนี้ทำให้อู๋ฮุ่ยเหนียงตัวสั่น ท่าทางเงียบ ๆของแม่สามี มันช่างน่ากลัวจริงๆ……นางเข่าทรุดแทบจะลงไปคุกเข่าที่พื้นแล้ว เฉิงวานวานมุมปากกระตุก นางยังไม่ได้ทำอะไรเลย ลูกสะใภ้ก็ตกใจขนาดนี้ เจ้าของร่างเดิมตอนอยู่บ้านทำเรื่องชั่วร้ายไปเท่าไหร่กันแน่? นางลุกขึ้นจากเตียง พูดเสียงเรียบว่า “ข้าไม่อยากอาหาร พวกเจ้ากินกันเองเถอะ” นางลุกขึ้นก็เดินออกจากบ้านไป อู๋ฮุ่ยเหนียงตกใจสุดขีด “ต้าซาน นะ…นี่ท่านแม่……” “ท่านแม่ให้พวกเรากิน อย่างนั้นก็กินเถอะ” จ้าวต้าซานยกโจ๊กออกมา แบ่งเป็นห้าถ้วยเล็ก เขากับภรรยาคนละถ้วย ที่เหลือเก็บไว้ให้น้องชายอีกสามคน เฉิงวานวานเดินไปถึงหน้าบ้าน ยืนอยู่ตรงประตูบ้านมองเห็นทิวทัศน์ทั้งหมดของหมู่บ้านต้าเหอได้พอดี ทางทิศตะวันออกเป็นยอดเขาทอดยาว ทางทิศตะวันตกเป็นหุบเขายาวหลายสิบลี้ ด้านล่างเขามีแม่น้ำคดเคี้ยวไหลผ่าน แต่ประสบภัยแล้ง น้ำในแม่น้ำแห้งขอด เผยก้นลำธารที่แห้งแตกดูแล้วน่าตกใจ ปีก่อนหมู่บ้านต้าเหอเจอการระบาดของตั๊กแตน ปีนี้ก็เจอภัยแล้ง เสบียงในบ้านหลายคนในหมู่บ้านค่อยๆ หมดลง ทุกคนต่างกลัดกลุ้มใจ หากภายในเดือนนี้ฝนยังไม่ตกอีก ปีนั้นก็เป็นปีที่ไม่มีผลผลิตอีกหนึ่งปี เกรงว่าชาวบ้านที่นี่จะกลายเป็นผู้ลี้ภัยที่ไร้ที่อยู่แล้วจริงๆ…… เฉิงวานวานถอนหายใจ ชาติก่อนนางทำกรรมอะไรไว้กันแน่ ข้ามมาเป็นหญิงแก่เป็นคุณย่าก็ช่างแล้ว ยังทะลุมิติมาถึงยุคที่อาหารแพงภัยพิบัติทางธรรมชาติมากมาย…… แต่ว่า ในเมื่อตอนแรกนางสามารถต่อสู้จากเด็กกำพร้ากลายเป็นนักธุรกิจหญิงได้ อย่างนั้นตอนนี้ก็ต้องตั้งหลักตั้งตัวจากยุคอาหารแพงได้กระมัง นางสูดลมหายใจลึกๆ ค่อยๆ ยอมรับความจริงที่น่าสังเวชเช่นนี้ เฉิงวานวานหยุดคิดมาก ทำใจเตรียมคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมก่อน นางย่างก้าวเดินไปในทุ่งนา รวงข้าวสีเขียวเหลือง ใบเรียวยาวแห้งม้วนขึ้น เมล็ดยาวประปรายที่ดึงออกมา ปกติแล้วจะเป็นเปลือกกลวง สัดส่วนน้ำไม่พอ รวงข้าวไม่ยาว เป็นไปไม่ได้ที่เมล็ดข้าวจะอวบอิ่ม เฉิงวานวานไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ ตอนที่กำลังจะหมุนตัวเดินไป จู่ๆ ในสมองก็มีเสียงเครื่องกลหนึ่งดังขึ้น [ติ๊ง! พบผักขู่จวี้ธรรมชาติปลอดสารพิษ!]