ตอนที่ 1 เปิดเรื่องมาก็เจอยึดทรัพย์ทั้งตระกูล

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา : ตวนมู่หงฮั่น หัวหน้าสำนักหมอหลวงฝ่ายขวา บังอาจหลอกลวงเบื้องสูง ปลดออกจากตำแหน่ง ยึดทรัพย์ทั้งหมดเข้าคลังหลวงนับแต่นี้ไป ทั้งตระกูลตวนมู่ให้จองจำในคุกหลวง รอรับการตัดสินโทษ...” ขณะที่สวี่ชิงถูกหามมาในเกี้ยวเพื่อรับราชโองการ นางเพิ่งจะก้าวเข้ามาในโถงหน้า ก็ได้ยินเสียงแหลมสูงเริ่มประกาศแล้ว ปลดจากตำแหน่ง? ยึดทรัพย์ทั้งตระกูลเข้าคลังหลวง? คุมขังในคุกหลวง? รอรับโทษ? โอ้สวรรค์! เพิ่งจะมาที่นี่ได้สามวัน ร่างกายก็อ่อนแอขนาดนี้ ยังไม่ได้ใช้ชีวิตดีๆ แม้แต่วันเดียว ก็ต้องถูกโยนเข้าคุกหลวงแล้วหรือนี่!? นางตกใจจนร่างเซไปด้านข้าง ก่อนจะกลิ้งตกลงมาจากเกี้ยว ไม่สนใจแม้แต่ความเจ็บปวดที่สะโพก นางกัดฟันรวบรวมเรี่ยวแรง ทั้งกลิ้งทั้งคลานมุ่งหน้าตรงไปยังหอเก็บสมุนไพรของบิดาตวนมู่หงฮั่นโดยไม่คิดชีวิต นางสาบานได้เลยว่านี่เป็นความเร็วสูงสุดในชีวิตสองภพที่รวมกันของนางแล้ว! บ่าวรับใช้ที่หามเกี้ยวถึงกับตาค้าง เมื่อครู่ยังป่วยออดๆ แอดๆ ลุกจากเตียงแทบไม่ไหวอยู่เลยไม่ใช่หรือ เหตุใดจู่ๆ ถึงวิ่งปร๋อเลยล่ะ? คุณชายสามคิดจะหนีเอาตัวรอดงั้นหรือ? ไม่สนแล้ว งั้นรีบหนีตามไปด้วยเถอะ! เมื่อวิ่งมาถึงหอเก็บสมุนไพร สวี่ชิงก็แทบขาดใจ นางสูดลมหายใจลึกๆ สองครั้งเพื่อประคองสติ ก่อนจะหันไปลงกลอนประตูไม้แน่นหนา แล้วรีบเดินไปยังชั้นในสุดของหอเก็บสมุนไพร มือขวาตวัดเบาๆ ทันใดนั้น หน้าจอแสงสีฟ้าอ่อนขนาดหกสิบนิ้วก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ! นางกดลงบนหน้าจอแสงอย่างรวดเร็วสองครั้ง จากนั้นรีบคว้าขวดโหลต่างๆ รวมถึงกล่องผ้าไหมบนชั้นวาง โยนทั้งหมดเข้าไปในหน้าจอแสง สวี่ชิงรู้ดีว่าของมีค่าที่สุดของตระกูลตวนมู่ ไม่ได้อยู่ในคลังสมบัติหรือห้องบัญชี แต่อยู่ในหอเก็บสมุนไพรแห่งนี้ โดยเฉพาะส่วนที่ลึกที่สุดของหอเก็บสมุนไพร นับได้ว่าเป็นผลจากหยาดเหงื่อและแรงกายของตระกูลตวนมู่หลายชั่วอายุคน แทนที่จะปล่อยให้ฮ่องเต้ชราได้ไปเปล่าๆ สู้เอามาแลกแต้มให้ตัวเองยังจะดีกว่า! ร่างกายนี้อ่อนแอเป็นทุนเดิม อีกทั้งเพิ่งป่วยหนักยังไม่หายดี แต่สวี่ชิงก็กัดฟันฮึดสู้ ขนของโยนเข้าไปในหน้าจอแสงอย่างต่อเนื่อง แต้มสะสมที่มุมล่างขวาของหน้าจอเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนชวนให้ตาลาย! จนกระทั่งแรงเฮือกสุดท้ายถูกใช้จนหมด ร่างของสวี่ชิงโงนเงนไปสองครั้ง ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง นางล้มลงกับพื้นหมดสติ หน้าจอแสงสั่นไหวเบาๆ ตามมาด้วยคลื่นไฟฟ้ากะพริบสองครั้ง จากนั้นมันก็หายวับไปไร้ร่องรอย! ขณะเดียวกัน ขันทีอาวุโสผู้ประกาศราชโองการก็นำกลุ่มขันทีน้อยมาถึงหน้าหอเก็บสมุนไพร ขันทีอาวุโสสะบัดนิ้วเรียวขึ้น ก่อนออกคำสั่งเสียงเฉียบขาด “พังประตูเข้าไป ค้นให้ทั่ว แม้แต่ใบสมุนไพรเพียงใบเดียวก็ห้ามเหลือไว้!” กลุ่มขันทีกรูกันเข้าไปกวาดล้างอย่างดุดัน ราวกับกองโจรบุกปล้นหมู่บ้าน ในพริบตาเดียว คฤหาสน์ตวนมู่ก็ถูกค้นจนพลิกฟ้าคว่ำดิน สมบัติทุกชิ้น ไม่ว่าจะมีค่าหรือไร้ค่า ล้วนถูกขนออกมากองรวมกัน “เรียนท่านซูกงกง พบตัวคุณชายสามตวนมู่หมดสติอยู่ในส่วนลึกที่สุดของหอเก็บสมุนไพรขอรับ” ขันทีน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามารายงาน ซูกงกงเหลือบตามองเข้าไปด้านในด้วยดวงตาบวมตุ่ย ก่อนเอ่ยเสียงเย็นชา “ให้พวกบ่าวในบ้านหายตัวไป ส่งเข้าคุกไปพร้อมกันให้หมด” กล่าวจบ เขาก็เหลือบมองตวนมู่หงฮั่นด้วยสายตาดูแคลน “ร่ำลือกันนักว่าตระกูลตวนมู่เป็นตระกูลแพทย์ผู้เลื่องชื่อ ที่แท้ก็มีแค่เปลือกนี่เอง!” เดิมทีคิดว่าการนำกองกำลังที่เป็นลูกศิษย์ลูกหาของตนมาบุกค้น คงจะกตัญญูนำโสมอายุร้อยปี เห็ดหลินจือชั้นยอดมาให้ตนบ้าง แต่ลูกบุญธรรมกลับมารายงานว่า ในหอเก็บสมุนไพรไม่มีสมุนไพรล้ำค่าอยู่เลย แม้แต่ต้นเดียว ถุย! ภายนอกแข็งแกร่งแต่ภายในอ่อนแอ เจ้าจิ้งจอกเฒ่าตวนมู่ ภายนอกดูดีแต่ภายในเสื่อมโทรม ทำให้เขาโมโหแทบตาย ในเวลานี้ ตวนมู่หงฮั่นมีสีหน้าหม่นหมอง นับตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งในสำนักหมอหลวง เขาก็ทำตัวอยู่ในกฎระเบียบมาโดยตลอด ไม่นึกเลยว่าสุดท้ายแล้ว ตระกูลตวนมู่ที่สืบทอดมากว่าร้อยปีจะมาพังทลายลงในมือของเขา คนในครอบครัวก็พลอยรับเคราะห์กรรมไปด้วย ไม่มีจุดจบที่ดีนัก ท่านเทพยดาเบื้องบน ได้โปรดเมตตา แม้จะเหลือเชื้อสายตระกูลตวนมู่ของข้าไว้เพียงคนเดียวก็ยังดี! เมื่อตรวจสอบทรัพย์สินทั้งหมดเสร็จสิ้น คนในตระกูลตวนมู่ก็ถูกผูกโซ่ตรวน บ่าวไพร่ชายหญิงถูกมัดรวมกันเป็นพวง ซูกงกงโบกมือเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มแต่ทรงพลัง “ไป!” หน้าจวนของหัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่ที่เคยรุ่งเรืองในอดีต ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มามุงดู พวกเขาชี้มือชี้ไม้ แสดงความเสียดาย ส่ายหน้ากันเป็นแถว ‘คนดีไม่ได้รับผลตอบแทนที่ดี’ อีกฟากหนึ่งของถนนก็เต็มไปด้วยผู้คนที่มามุงดูเช่นกัน วันนี้เป็นวันที่อ๋องเทพสงครามแห่งราชวงศ์ต้าเฉียน หลงจิ้งซิว หวนคืนจากศึกชัยชนะ วีรบุรุษผู้พิทักษ์ความสงบสุขของประชาชน รักษาความมั่นคงให้แก่แคว้นต้าเฉียน มีผู้ใดเล่าจะไม่เทิดทูนบูชา มีผู้ใดเล่าจะไม่เคารพรัก? ว่ากันว่า องค์ชายสามหลงจิ้งซิวอายุสิบสองปีก็ติดตามท่านอาซึ่งเป็นฮู่กั๋วโหวที่ไปรบที่ชายแดนทางเหนือ อายุสิบสี่ปีก็เป็นผู้นำทัพออกรบ อายุสิบหกปีก็บุกเข้าไปในใจกลางกองทัพศัตรู จับตัวแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามได้ เมื่ออายุสิบเจ็ดปี ได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ให้เป็นจิ้งอ๋อง และได้รับแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพใหญ่พิชิตตะวันตกร่วมกับท่านอาฉินเหลียงเจิ้น เพื่อไปทำสงครามกับชายแดนตะวันตก ป้องกันศัตรูภายนอก และยึดดินแดนที่สูญเสียกลับคืนมา เป็นเวลาสี่ปีที่จิ้งอ๋องและฮู่กั๋วโหวไม่ทำให้ฮ่องเต้ผิดหวัง ไม่ทำให้ประชาชนแคว้นต้าเฉียนผิดหวัง พวกเขาไม่เพียงแต่ขับไล่ศัตรูต่างแคว้นกลับไปยังถิ่นฐานของตนเอง แต่ยังทำให้พวกเขาลงนามในข้อตกลงว่าจะไม่มารุกรานอีกตลอดไป และจะส่งเครื่องบรรณาการให้ต้าเฉียนทุกปี แม่ทัพหนุ่มผู้กล้าหาญเช่นนี้ ในหมู่ชาวบ้านเล่าขานกันจนเกินจริง ถึงกับยกย่องให้เป็น เทพแห่งสงครามต้าเฉียน วันนี้เทพสงครามกลับมาแล้ว ประชาชนแทบทุกบ้านต่างพากันออกมาตั้งแต่เช้าตรู่ รออยู่สองข้างทาง เพื่อต้องการเห็นหน้าเทพสงครามด้วยตาตนเองสักครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเหล่าสาวน้อยที่กำลังตกอยู่ในห้วงความรักมากมาย หัวใจเต้นรัวดั่งเสียงกลองศึก รีบจับจองตำแหน่งที่ดีที่สุดล่วงหน้า หากสามารถได้รับสายตาเพียงแวบเดียวจากแม่ทัพเทพสงครามแล้วล่ะก็ เกรงว่าคงมีความสุขจนถึงขั้นเป็นลมไปเลยกระมัง? เหล่าบุตรสาวจากตระกูลขุนนางก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ต่างพากันลอบกำหมัดแน่น โอกาสในการเสาะหาคู่ครองในอุดมคติได้มาถึงแล้ว แม้ตำแหน่งพระชายาเอกหรือชายารองของจิ้งอ๋องอาจไม่ใช่สิ่งที่พวกนางกล้าใฝ่ฝันถึง แต่หากได้เป็นอนุหรือสาวใช้ข้างกาย ก็ถือว่ายอดเยี่ยมเกินพอ! เหล่าหญิงงามต่างชะเง้อคอยมอง ค่อยๆ ใกล้เข้ามาแล้ว ในที่สุดก็มาถึงแล้ว ผู้นำขบวนอยู่นั้นก็คือจิ้งอ๋อง หลงจิ้งซิว เขาสวมเกราะสีเงินเต็มยศ นั่งตัวตรงบนหลังอาชาสูงสง่า คิ้วดั่งคมดาบ ดวงตาเฉียบคมไม่เหลือบแลไปทางอื่น เปี่ยมด้วยความอิสระของวัยหนุ่ม หากแต่ก็ไม่สูญเสียความองอาจในฐานะแม่ทัพ ตลอดเส้นทางที่เข้าสู่เมือง รัศมีอันน่าเกรงขามและใบหน้าหล่อเหลาไม่รู้ว่าทำให้หญิงสาวกี่คนถึงกับเป็นลมล้มพับอยู่ตรงนั้น เสียงโห่ร้องยินดีและเสียงชื่นชมจากฝูงชนดังก้องไม่ขาดสาย เมื่อเทียบกับความคึกคักทางนี้ อีกฟากหนึ่งกลับเต็มไปด้วยความเศร้าสลด ชาวบ้านต่างสิ้นหวังและโศกเศร้า เมื่อครอบครัวตวนมู่ถูกตัดสินโทษจำคุก ต่อไปคนยากไร้ก็จะขาดสถานที่ให้เข้ารับการรักษาและรับยาอีกหนึ่งแห่งแล้ว! ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือเรื่องบังเอิญ ขบวนของทั้งสองฝ่ายกลับมาพบกันบนถนนสายเดียวกัน จิ้งอ๋องยกมือขึ้น ส่งสัญญาณให้กองทัพด้านหลังหยุดเคลื่อนขบวน ซูกงกงรีบก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทีประจบประแจง สะบัดแขนเสื้อ ฟาดฝุ่นออกเบาๆ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “โอ้ บ่าวขอคารวะจิ้งอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” จิ้งอ๋องถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” “เอ่อ...ทูลท่านอ๋อง หัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่วางแผนปลงพระชนม์องค์ชายสิบห้า ฝ่าบาททรงปวดพระทัยยิ่งนัก รับสั่งให้บ่าวนำกำลังมาบุกยึดจวนตระกูลตวนมู่ องค์ชายน้อยสิ้นพระชนม์ บ่าวเองก็โศกเศร้าเกินไป ลืมไปว่าในวันนี้ท่านเสด็จกลับจากศึกและต้องผ่านเส้นทางนี้เช่นกัน” ซูกงกงพูดจบก็ตบหน้าตัวเองสองครั้ง “บ่าวประมาทเกินไป บ่าวประมาทเกินไป! จะรีบเปิดทางให้ท่านจิ้งอ๋องผ่านไปก่อน ส่วนโทษของบ่าว เมื่อกลับถึงวังแล้วจะทูลขอรับพระอาญาจากฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ” หลงจิ้งซิวแค่นหัวเราะเย็นในใจ ประมาทจริง หรือจงใจข่มขู่กันแต่แรก? น้องสิบห้าอย่างนั้นหรือ? เสด็จพ่อยังทรงแข็งแรงเกินคาดจริงๆ! ขณะนั้น ซูกงกงเริ่มใช้แส้ตวัดไล่คนของตระกูลตวนมู่ให้หลีกทางให้กับจิ้งอ๋อง ตวนมู่หงฮั่นถูกแส้หนามฟาดเข้าที่แผ่นหลัง ทันทีที่ปลายแส้กระชากเนื้อ หนังและเลือดฉีกขาดเละเทะ ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง แต่เขากัดฟันอดทน พอเห็นขันทีที่ยืนอยู่ข้างๆ เผลอ เขาก็ฉวยโอกาสพุ่งตัวทั้งที่ยังมีโซ่ตรวนล่ามอยู่ พุ่งออกไปคุกเข่าหน้าม้าของจิ้งอ๋อง “ขอท่านอ๋องทรงเมตตา! รับบุตรชายคนที่สามของข้าเป็นข้ารับใช้ด้วยเถิด บุญคุณนี้ตระกูลตวนมู่จะจดจำไปชั่วชีวิต ชาติหน้า ข้าจะตอบแทนพระคุณท่าน!”