ตอนที่ 2 ถูกส่งไปเป็นข้ารับใช้ของอ๋องเทพสงคราม

หัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่? ตวนมู่หงฮั่นน่ะหรือ? หลงจิ้งซิวจำเขาได้ ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากพูดอะไร ซูกงกงก็เริ่มแสดงอำนาจขึ้นมาอีกครั้ง “บังอาจนัก เจ้าประชาชนชั้นต่ำ กล้าขวางขบวนของท่านอ๋อง เช่นนี้แสดงว่าทั้งตระกูลคงอยู่จนเบื่อชีวิตกันแล้วกระมัง?!” เขาพูดจบก็คว้าแส้จากมือขันทีน้อยข้างกาย เตรียมจะหวดลงไปที่ตัวตวนมู่หงฮั่นทันที “หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงตวาดดังก้อง ชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวลงมาจากรถม้าที่อยู่ด้านหลังหลงจิ้งซิว รูปร่างสูงสง่าในอาภรณ์ไหมขาวสะอาดดั่งหยกชั้นดี แม้คำพูดจะเรียบง่ายแต่กลับทรงอำนาจยิ่งนัก “ซูกงกง ท่าทางของท่านช่างใหญ่โตนัก แม้แต่ต่อหน้าท่านอ๋องยังกล้าฟาดแส้เชียวหรือ?” เขาผู้นี้คือกุนซือคนสำคัญข้างกายจิ้งอ๋อง หยิ่นฉู่เคอ ซูกงกงหรี่ตาลงเล็กน้อย เปลือกตาที่บวมเป่งกระตุกวูบ หยิ่นฉู่เคอ คนนี้ช่างเจ้าเล่ห์นัก เพิ่งปรากฏตัวก็หาทางป้ายความผิดฐานลบหลู่ผู้สูงศักดิ์ให้เขาเสียแล้ว คิดได้ดังนั้นจึงรีบก้าวถอยไปหนึ่งก้าว ก่อนจะโค้งตัวกล่าวอย่างรวดเร็ว “บ่าวไม่กล้าหรอกขอรับ เพียงแต่...” ไม่มีผู้ใดสนใจเขา หยิ่นฉู่เคอก้าวขึ้นไปข้างหน้า โค้งคำนับเล็กน้อยก่อนเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง” จากนั้นเงยหน้ามองจิ้งอ๋อง ดวงตาแฝงด้วยนัยแห่งข้อเสนอแนะ ตวนมู่หงฮั่นก้มศีรษะลงโขกพื้นอีกครั้ง เอ่ยขึ้นด้วยเสียงดังชัดถ้อยชัดคำ “ขอจิ้งอ๋องโปรดเมตตา รับบุตรชายคนที่สามของข้า ตวนมู่สวี่ชิง เป็นข้ารับใช้ด้วยเถิด!” เขาถูกปลดจากตำแหน่งและอยู่ระหว่างถูกสอบสวน ฝ่ายของกุ้ยเฟยย่อมไม่มีทางปล่อยเขาไปได้ หากความผิดฐานคิดร้ายต่อเชื้อพระวงศ์เป็นอันได้รับการยืนยัน มิใช่แค่เขาเท่านั้น แต่ทั้งครอบครัวคงมิอาจรักษาศีรษะไว้ได้ ในสถานการณ์เช่นนี้ หากลูกชายคนที่สามของเขาถูกส่งตัวเข้าคุก แล้วถูกตั้งข้อหาหลอกลวงเบื้องสูงเข้าไปอีก อย่างนั้นก็คงหนีไม่พ้นโทษประหารเก้าชั่วโคตรเป็นแน่ “ให้เหตุผลแก่ข้ามาสักข้อ” จิ้งอ๋องเอ่ยเรียบๆ ตวนมู่หงฮั่นเงยหน้าขึ้น “ขอจิ้งอ๋องโปรดอนุญาตให้กระหม่อมก้าวขึ้นไปทูลด้วยเถิด” จิ้งอ๋องพยักหน้าเล็กน้อย ตวนมู่หงฮั่นลุกขึ้นอย่างสั่นเทา ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวก่อนลดเสียงลงกล่าวเบาๆ “บุตรชายคนที่สามสวี่ชิง ปีนี้อายุสิบเจ็ด ยังมิได้แต่งงาน ขอจิ้งอ๋องโปรดรับเขาไว้เป็นข้ารับใช้ และช่วยเลือกคู่ครองให้เขาสักคน หากมีบุตรสาว ในอนาคต ย่อมสามารถรับใช้ท่านอ๋องได้พ่ะย่ะค่ะ” ด้านหลัง หยิ่นฉู่เคอที่โดยปกติแล้วสุขุมเยือกเย็น ดวงตาพลันส่องประกาย แทบอยากจะก้าวไปตอบรับแทนจิ้งอ๋องในทันที เป็นที่เล่าขานกันว่า บรรพบุรุษตระกูลตวนมู่คือยอดฝีมือผู้เร้นกายอยู่ในส่วนลึกของเขาเทียนซาน พวกเขาสืบทอดสายเลือดอันบริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ดังนั้นบุตรสาวตระกูลตวนมู่ จึงถูกขนานนามว่า สตรีศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์โดยกำเนิด บุรุษที่ได้สมรสกับพวกนางจะทนทานต่อพิษทั้งปวง หากได้สัมผัสร่างกายก็จะสามารถขจัดโรคภัย เสริมสร้างร่างกายให้แข็งแกร่งได้โดยธรรมชาติ และเรื่องนี้ก็หาใช่เพียงแค่ข่าวลือ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเคยรับตวนมู่รั่วหลาน บุตรีอนุของหัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่เป็นพระสนม และได้รับการพิสูจน์แล้วว่าสิ่งนี้เป็นความจริง เพียงแต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะโชควาสนาของตระกูลตวนมู่หมดสิ้นแล้วหรืออย่างไร นับตั้งแต่ตวนมู่รั่วหลานเป็นต้นมา ไม่ว่าสายตรงหรือสายรอง ตระกูลตวนมู่ก็ไม่เคยให้กำเนิดบุตรสาวอีกเลย ตอนนี้ หัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่ ให้คำมั่นว่าหากบุตรชายของเขาให้กำเนิดบุตรสาวเมื่อใด นางจะถูกมอบให้จิ้งอ๋อง แม้จิ้งอ๋องอาจมิทันได้รับผลประโยชน์จากเรื่องนี้ แต่สามารถเก็บเด็กหญิงผู้นั้นไว้เป็นของขวัญสำหรับรัฐทายาทน้อยในภายภาคหน้า! หยิ่นฉู่เคอผู้มองการณ์ไกลเสมอ ย่อมเข้าใจว่านี่เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า แค่รับข้ารับใช้คนหนึ่งเพื่อช่วยชีวิตคนอื่น ก็เป็นเพียงเรื่องที่จิ้งอ๋องเอ่ยปากคำเดียวก็เป็นอันตกลง ไม่มีทางขาดทุนเลยแม้แต่น้อย จิ้งอ๋องจ้องมองชายที่ถูกล่ามตรวนตรงหน้า ภาพความทรงจำเมื่อสิบสี่ปีก่อน ณ ส่วนลึกของวังหลวงพลันผุดขึ้นมาในห้วงความคิด การคิดร้ายต่อเชื้อพระวงศ์ นั่นถือเป็นความผิดร้ายแรงระดับโทษประหารล้างตระกูล ตวนมู่หงฮั่นกล้าเสี่ยงมาร้องขอความช่วยเหลือจากเขาในเวลานี้ ก็คงเพื่อรักษาเชื้อสายของตระกูลตวนมู่เอาไว้เป็นแน่ “อนุญาต!” หลงจิ้งซิวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เพียงสองคำสั้นๆ แต่กลับทำให้ตวนมู่หงฮั่นตื่นเต้นจนมือสั่นเทา “อนุญาตแล้ว! จิ้งอ๋องอนุญาตแล้ว! เร็วเข้า! รีบพาคุณชายสามมามอบเป็นข้ารับใช้ให้ท่านอ๋อง!” หยิ่นฉู่เคอตาเบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง นี่มัน... บุรุษที่ถูกหามมา หลับตาแน่น หน้าซีดขาว ร่างกายผ่ายผอมจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง ตระกูลตวนมู่มีบุตรชายตั้งสี่คน หัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่ก็ไม่คิดจะมอบสักคนที่มีร่างกายแข็งแรงมีชีวิตชีวาหน่อยหรือ?! เขาทนไม่ไหวจนต้องก้าวไปตรวจดู ลองยื่นมืออังจมูกดูยังมีลมหายใจอยู่ แต่จะรอดไปได้หรือไม่นั้นก็ยังไม่แน่ใจ ถึงรอด ก็ต้องใช้ยาบำรุงฟื้นฟูอีกมากมายสินะ? หัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่โง่หรือไร? นี่เป็นโอกาสทอง โอกาสเดียวในชีวิตแท้ๆ! ทำไมไม่ส่งลูกชายที่มีโอกาสรอดสูงกว่านี้เข้ามา? ซูกงกงร้อนรนสุดขีด ไม่สามารถส่งตัวทั้งตระกูลตวนมู่เข้าไปในคุกได้ หากเรื่องราวไปถึงเบื้องบนจนโดนลงโทษ เขาย่อมไม่อาจแบกรับผลลัพธ์อันหนักหนานี้ได้ “ท่านอ๋อง ท่านกระทำเช่นนี้ เกรงว่าอาจไม่เหมาะสมกระมัง?” “โอ้? ข้ารับข้ารับใช้สักคน ยังต้องให้ซูกงกงเป็นผู้อนุญาตด้วยหรือ?” “ไม่ ไม่! บ่าวมิได้หมายความเช่นนั้น...” “ทหาร!” จิ้งอ๋อง ขัดขึ้นทันทีโดยไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้พูดต่อ “นำตัวตวนมู่...” ตวนมู่อะไรนะ? “ตวนมู่สวี่ชิงพ่ะย่ะค่ะ!” ตวนมู่หงฮั่นรีบกล่าวขึ้นอย่างรู้หน้าที่ “พาตวนมู่สวี่ชิงกลับจวนอ๋อง!” หลงจิ้งซิวกล่าวจบก็บีบขาทั้งสองแนบลำตัวม้า ควบขี่ต่อไปโดยไม่สนใจใครอีก “เดินหน้าต่อไป!” ซูกงกงถูกมองข้ามเสียจนหมดสิ้น ฝุ่นตลบจากกีบม้าพุ่งเข้าปะทะเต็มหน้าเขา แต่ถึงจะโกรธแค่ไหน ก็ได้แต่กลืนคำด่าไว้ ไม่กล้าหือแม้แต่ครึ่งเสียง ซูกงกงจ้องเขม็งไปทางที่จิ้งอ๋องจากไป ดวงตาบวมเป่งของเขาหรี่ลงเล็กน้อย เป็นอ๋องแล้วอย่างไร? ชาตินี้ เจ้าก็อย่าได้พลาดพลั้งมาตกอยู่ในมือข้าเชียวล่ะ ฮึ! หัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่ เดิมทีก็เป็นบุคคลที่ชาวบ้านให้ความเคารพนับถืออยู่แล้ว ครานี้จิ้งอ๋องรับบุตรชายของเขาไปเป็นข้ารับใช้ ยิ่งทำให้ภาพลักษณ์ของเขาในสายตาประชาชนดีขึ้นไปอีกระดับ ขณะเดียวกัน แม่ทัพใหญ่ก็นำทัพกลับมาอย่างสง่างาม ฮ่องเต้ทรงจัดเลี้ยงต้อนรับในพระราชวัง แสดงออกถึงสายสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างบิดากับบุตรชาย คำสรรเสริญนานัปการที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อ ถูกกล่าวออกมาไม่ขาดสาย ทั้งถวายแด่ฮ่องเต้และมอบให้กับพระโอรสของฮ่องเต้ หากไม่นับเรื่องอื่น ฮ่องเต้คังก็พึงพอใจในความสามารถด้านการศึกของลูกชายผู้นี้ไม่น้อย คำกล่าวที่ว่าเสือย่อมไม่ให้กำเนิดหมานั้นช่างเหมาะสมยิ่ง เขาภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก “เจ้าสาม ศึกที่ชายแดนตะวันตกครั้งนี้เจ้าโจมตีได้ยอดเยี่ยมนัก ครั้งก่อนเจ้าได้รับการแต่งตั้งเป็นจิ้งอ๋องแล้ว ครานี้เจ้าอยากได้รางวัลอะไรล่ะ?” เมื่อคำพูดนี้เปล่งออกมา บรรดาขุนนางในท้องพระโรงต่างมีสีหน้าครุ่นคิดไปคนละแบบ นี่เป็นเพียงการหยั่งเชิง หรือว่าฝ่าบาทเริ่มคิดเรื่องแต่งตั้งรัชทายาทจริงๆ กันแน่? หลงจิ้งซิวลุกขึ้นคารวะ “การปกป้องเมืองไม่ให้แตกพ่าย การรักษาความสงบสุขของประชาชน เป็นหน้าที่ของลูกอยู่แล้ว ลูกมิกล้ารับความดีความชอบ ไม่กล้าทูลขอรางวัลพ่ะย่ะค่ะ” “ฮ่าๆๆๆ!” ฮ่องเต้คังลูบเคราหัวเราะอย่างพึงพอใจ “เหล่าลูกชายของข้า ต้องเป็นเช่นนี้แหละ รู้จักกาลเทศะ รู้จักถอยและรุกอย่างเหมาะสม” “เสด็จพ่อ ในความเห็นของลูก น้องสามสร้างความดีความชอบใหญ่หลวง จะไม่มีรางวัลให้เลยย่อมไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ!” ผู้ที่กล่าวขึ้นคือองค์ชายใหญ่ตวนอ๋อง แม้ว่าครั้งหนึ่งจะเคยล้มป่วยหนักจนส่งผลให้เดินเหินได้ไม่สะดวกอีกต่อไป แต่ฮ่องเต้คัง ก็ยังทรงรักโอรสผู้นี้มาก เพราะเป็นบุตรชายคนโต และยังเป็นสายเลือดที่เกิดจากสตรีรักแรก “โอ้? เช่นนั้น เจ้าใหญ่คิดเห็นอย่างไร คิดว่าข้าควรมอบรางวัลใดให้เจ้าสามดีล่ะ?” องค์ชายสี่ฉีอ๋องลุกขึ้นคำนับก่อนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “เสด็จพ่อ หากจะให้เหมาะสม แน่นอนว่าควรเลือกคู่ครองให้พี่สามสักคนพ่ะย่ะค่ะ” ตวนอ๋องหัวเราะเบาๆ ก่อนกล่าวเสริมขึ้น “เสด็จพ่อ คำพูดของน้องสี่ นับว่าเป็นสิ่งที่ลูกก็คิดไว้เช่นกัน” ชั่วขณะนั้น บรรยากาศภายในงานเลี้ยงพลันถึงจุดสูงสุด ขุนนางทั้งหลายพากันอวดบุตรสาวและน้องสาวของตน ฮ่องเต้คังยังหันไปถามโอรสคนที่สามของตน อยากได้สตรีรูปงามเช่นใดไปเป็นคู่ครองประดับข้างกาย แน่นอนว่าหากอยากรับหลายคนพร้อมกัน เสวยสุขท่ามกลางสตรีมากมาย ก็สามารถจัดตำแหน่งทั้งชายาเอกและชายารองให้ได้ ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่า คำตอบของจิ้งอ๋องจะเป็นเช่นนี้ “ตอนนี้ลูกยังไม่มีใจคิดเรื่องแต่งงาน หากเสด็จพ่อทรงมีพระประสงค์จะพระราชทานสิ่งใด ก็ขอให้ทรงออกพระราชโองการเชิญหมอมีชื่อเสียงทั่วหล้ามารักษาพิษร้ายให้ท่านลุงเถิดพ่ะย่ะค่ะ” กล่าวจบ จิ้งอ๋องยังสะบัดชายอาภรณ์ก่อนคุกเข่าถวายบังคม สีหน้าของฮ่องเต้คังพลันเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ในฐานะบิดา เขาวางแผนทุกอย่างเพื่อลูกชายมาโดยตลอด ทว่าภายในใจของลูกชายผู้นี้ กลับมีเพียงลุงของเขาเท่านั้น แต่ชัยชนะทางชายแดนตะวันตกในครั้งนี้ ฮู่กั๋วโหวมีบทบาทสำคัญยิ่ง ต่อหน้าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ เขาย่อมปฏิเสธไม่ได้ สุดท้ายจึงต้องยอมรับคำขอขององค์ชายสาม เมื่องามเลี้ยงเลิกรา เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่ยามดึก จิ้งอ๋องปฏิเสธการพักแรมในวังอย่างสุภาพ ก่อนเร่งรุดกลับจวนอ๋องทันที ในเวลาเดียวกัน ตวนมู่สวี่ชิงในตอนนี้ ก็ค่อยๆ ฟื้นได้สติขึ้นมา