ตอนที่ 4 สูตรลับตกทอด ไม่อาจแพร่งพราย

จิ้งอ๋องรู้สึกว่าภาพเบื้องหน้าช่างคุ้นตายิ่งนัก ราวกับย้อนกลับไปเมื่อสิบสี่ปีก่อน ครั้งหนึ่งก็เคยมีหมอหลวงหนุ่มผู้ไม่หวั่นเกรงอำนาจบาตรใหญ่ ยืนขวางหน้าเขาเช่นนี้ เอ่ยคำตำหนิอย่างองอาจต่อบุตรหลานตระกูลขุนนางที่เหิมเกริมจนไม่เกรงฟ้าดิน เจ๋อหยางมองบุรุษเบื้องหน้าด้วยโทสะ พวกบ่าวไพร่ที่ใดช่างอวดดีนัก กล้าถึงเพียงนี้ ถึงกับมายืนขวางกั้นระหว่างเขากับเจ้านาย เพิ่งจะยกมือเตรียมตบให้กระเด็นไปไกล แต่พลันได้ยินเสียงรับสั่งของอ๋อง “เจ๋อหยาง” “ข้าน้อยมาช้าไป ไม่อาจปกป้องนายท่านได้ ขอทรงลงโทษข้าน้อยด้วยขอรับ” องครักษ์เจ๋อหยางกล่าวพลางคุกเข่าข้างหนึ่ง ประสานมือคารวะอย่างนอบน้อม “รู้จักกันรึ?” เฮ้อ ดีจริง! สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นพวกเดียวกับนักฆ่าที่บุกเข้ามาก่อนหน้านี้ สวี่ชิงถอนหายใจโล่งอกโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น ก่อนจะลอบเก็บสเปรย์ยาสลบในมือกลับไป เอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น “มาถูกจังหวะพอดี นายท่านของเจ้าได้รับบาดเจ็บ ตรงนั้นมีเรือนเล็ก ข้ามียาอยู่ พยุงเขาไปเถอะ ข้าจะทำแผลให้ก่อน เลือดต้องหยุดไหลเสียก่อน” เลือดในร่างกายมนุษย์มีจำกัด หากปล่อยให้ไหลเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าอาจไม่รอด คนผู้นี้มาถึงได้ถูกเวลานัก นางเพิ่งฟื้นตัว ร่างกายยังอ่อนแอ แถมบุรุษร่างสูงเช่นนี้ นางย่อมไม่อาจพยุงไหว เจ๋อหยางปรายตามองตวนมู่สวี่ชิงด้วยสายตาราวกับมองคนโง่ ในที่สุดก็นึกออกว่าเจ้าหนุ่มผู้นี้คือบ่าวรับใช้จากตระกูลตวนมู่ที่นายท่านช่วยชีวิตไว้วันนี้ ไร้ซึ่งกิริยาและมารยาทโดยสิ้นเชิง เขาจึงไม่คิดจะเสียเวลาสนใจแม้แต่น้อย เขาก้าวไปประคองจิ้งอ๋องขึ้นมา “นายท่าน พวกเรากลับไปยังเรือนอวิ๋นไห่เถิด” แล้วให้หมอหลวงมาจัดการบาดแผล จิ้งอ๋องกลืนยาที่ตวนมู่สวี่ชิงให้ลงคอ เพียงชั่วครู่ อาการคลุ้มคลั่งของพลังเลือดลมภายในก็เริ่มบรรเทาลงไม่น้อย จึงกล่าวอย่างเรียบเฉย "ฟังเขาเถอะ" เจ๋อหยางอึ้งไปชั่วขณะก่อนขานรับ “ขอรับ!” ระหว่างเดินไปยังเรือนเล็ก ตวนมู่สวี่ชิงเอ่ยถามอีกครั้ง “คุณชาย บอกข้าได้หรือไม่ว่าสถานที่นี้คือที่ใด?” ดูจากอายุของอีกฝ่าย นางก็เลิกเรียกเขาว่า 'จอมยุทธ์' ในยุคโบราณ การเรียกขานชายหนุ่มมักใช้คำว่า 'คุณชาย' ครานี้คงไม่ผิดแล้วแน่ เจ๋อหยางขมวดคิ้ว ตั้งท่าจะเอ่ยตำหนิ ทว่ากลับถูกสายตาของจิ้งอ๋องสั่งห้ามเสียก่อน จากนั้นก็ได้ยินเสียงนายท่านของเขาตอบกลับไปว่า “จวนจิ้งอ๋อง ตระกูลตวนมู่ถูกจับกุมระหว่างทาง เวลานั้นข้าผ่านไปพบเข้า บิดาเจ้าจึงตัดสินใจส่งเจ้ามาเป็นบ่าวของข้า” ตวนมู่สวี่ชิงชะงักไปชั่วขณะ เท้าพลันสะดุดจนเกือบล้ม นี่มัน ข้อมูลมหาศาลเกินไป บิดาไร้ประโยชน์ผู้นั้น ทำเช่นนี้เพื่อรักษาชีวิตของนางเอาไว้อย่างนั้นหรือ? หัวใจปั่นป่วนคล้ายมีรสขมปร่าแทรกซึมอยู่ภายใน แต่ไม่นานนัก นางก็เรียกสติกลับมา ก่อนจะก้าวเดินต่อไปเงียบๆ ตลอดทาง นางไม่ได้เอ่ยวาจาอีกเลย เมื่อมาถึงเรือนเล็ก เจ๋อหยางจุดเทียนขึ้น สักพักก็ได้ยินเสียงตวนมู่สวี่ชิงกล่าวกับเขาว่า “พี่ชาย รบกวนไปหาเศษผ้าสำหรับพันแผลมาให้ข้าหน่อยเถอะ ที่นี่ข้ามีเพียงผงยา แต่ไม่มีผ้าพันแผล” ที่จริงแล้ว นางมีของพวกนั้นครบทุกอย่าง เพียงแต่ไม่อยากหยิบออกมาเท่านั้น ตอนนี้สิ่งที่นางต้องการก็คือเร่งรักษาบาดแผลให้เสร็จโดยเร็ว แล้วส่งพวกเขาออกไป นางอยากได้เวลาสงบจิตใจ เพื่อเรียบเรียงความคิดที่พันกันยุ่งเหยิงราวกับด้ายยุ่ง เจ๋อหยางเหลือบตามองจิ้งอ๋อง เห็นนายท่านพยักหน้าอนุญาตจึงหมุนตัวออกไป เมื่อเสื้อผ้าที่เปรอะเลือดถูกถอดออก เผยให้เห็นบาดแผลลึกเหวอะหวะทอดยาวแทบจะตลอดแนวแผ่นหลัง ตวนมู่สวี่ชิงถึงกับสูดหายใจเย็นเฉียบเข้าไป นอกจากบาดแผลสดแล้ว บนแผ่นหลังยังมีร่องรอยแผลเป็นที่สมานตัวไปแล้วมากมาย ในใจของสวี่ชิงอดยกย่องบุรุษผู้นี้ไม่ได้ นับว่าเป็นชายชาตินักรบโดยแท้ แต่ตอนนี้นางมีเรื่องให้ครุ่นคิดมากมาย อีกทั้งเมื่อครู่เขาก็ตอบคำถามของนางด้วยน้ำเสียงราวกับพูดถึงบุคคลที่สาม ทำให้นางเผลอคิดไปเองว่าบุรุษผู้นี้คงเป็นแม่ทัพใต้บัญชาของจิ้งอ๋อง เพราะเขานั่งหันหลังให้ นางจึงลงมือได้ง่ายขึ้น “ตอนทายาอาจจะเจ็บเล็กน้อย ท่านอดทนหน่อย” ตวนมู่สวี่ชิงกล่าวกับแม่ทัพหนุ่ม สำลี ปากคีบ และน้ำยาฆ่าเชื้อถูกหยิบออกมาจัดเตรียมเรียงกันอย่างเป็นลำดับ จิ้งอ๋องรู้สึกได้ถึงความแสบจี๊ดของบาดแผล น่าแปลกนัก เขากลับยอมเปิดแผ่นหลังให้เด็กรับใช้หนุ่มน้อยที่เพิ่งรับเข้ามาทำการรักษาโดยไม่ลังเลเช่นนี้ได้อย่างไร? หรือบางที เป็นเพราะเขาคือบุตรชายของคนผู้นั้นกระมัง! ตวนมู่สวี่ชิงมองดูบาดแผลที่โรยผงยาเรียบร้อย ก่อนจะหันไปมองแต้มสะสมในระบบที่พุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็ขบฟันแน่น ตัดใจแลก พลาสเตอร์ยาที่แพงที่สุดมาถึงหกแผ่น! พลาสเตอร์เหล่านี้ไร้สีโปร่งแสง เมื่อติดลงบนผิวหนัง เพียงแค่ดึงปลายด้านหนึ่ง รอยแผลที่แยกออกก็จะถูกดึงให้แนบสนิททันที ยิ่งไปกว่านั้น เนื้อวัสดุของมันยังมีส่วนประกอบของตัวยาสมานแผลในตัว อีกทั้งยังสามารถดูดซึมเข้าสู่ร่างกายได้เองภายในยี่สิบสี่ถึงสามสิบหกชั่วโมง เพิ่งจะแปะพลาสเตอร์เสร็จ เจ๋อหยางก็กลับมาพอดี สวี่ชิงรับผ้าพันแผลจากเขามา แต่ในจังหวะที่เขากำลังจะขยับเข้าไปตรวจดูอาการบาดเจ็บของเจ้านาย กลับถูกผลักออกไปอย่างแรง “สูตรลับตกทอดของตระกูล ห้ามแพร่งพราย” “เจ้า...!” เจ๋อหยางโกรธจัด มองจิ้งอ๋องด้วยความกังวล “นายท่าน” แต่จิ้งอ๋องกลับยังคงหลับตา เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “หากคิดระแวงก็อย่าใช้ หากคิดจะใช้ก็จงอย่าระแวง” สวี่ชิงถึงกับยกย่องบุรุษผู้นี้ในใจอีกครั้ง ไม่เสียแรงที่เป็นแม่ทัพใต้บัญชาของจิ้งอ๋อง อืม สมกับเป็นผู้นำมาก นางลงมืออย่างคล่องแคล่ว เพียงไม่กี่อึดใจ ก็จัดการทำแผลและพันผ้าพันแผลเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงกำชับว่า “ยาของข้ามีค่ามาก อีกสามสิบหก... เอ่อ ไม่สิ สิบแปด สิบแปดชั่วยามหลังจากนี้ค่อยเปลี่ยนผ้าพันแผล ระหว่างนี้อย่าได้แกะผ้าพันแผลออก มิฉะนั้นจะกระทบต่อฤทธิ์ยา” แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่หากอีกฝ่ายคิดจะแกะออก นางก็คงห้ามไม่ได้อยู่ดี อีกอย่าง คนยุคโบราณย่อมไม่เข้าใจและไม่อาจวิเคราะห์วัสดุสุดล้ำของพลาสเตอร์ไฮเทคได้แน่นอน หากมีใครถาม ก็มีเพียงคำตอบเดียว สูตรลับตกทอดของตระกูลตวนมู่ เจ๋อหยางประสานมือคารวะ “ขอบคุณคุณชายสามตวนมู่” ในเมื่อเจ้านายของเขาเลือกจะเชื่อใจตวนมู่สวี่ชิง เช่นนั้นเขาก็ควรให้ความเคารพเช่นกัน สวี่ชิงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “เรื่องเล็กน้อย แม่ทัพของเจ้าเสียเลือดไปมาก พวกเจ้าควรรีบกลับไปพักผ่อน หาของบำรุงร่างกายให้เขากินเสีย” บาดแผลภายนอกที่อาจเป็นอันตราย ได้รับการรักษาและห้ามเลือดเรียบร้อยแล้ว ส่วนอาการบาดเจ็บภายในนั้น คงต้องค่อยๆ บำรุงฟื้นฟูไป เมื่อครู่ยังเรียกว่า “คุณชาย” แต่พอถึงตอนนี้กลับกลายเป็น “แม่ทัพของเจ้า” เจ๋อหยางอดไม่ได้ที่จะคิดว่า คุณชายสามตวนมู่ผู้นี้ สมองอาจจะมีปัญหาเล็กน้อยกระมัง เขาติดตามจิ้งอ๋องออกจากเรือน ก่อนจะเอ่ยขึ้น “นายท่าน ให้ข้าน้อยช่วยพยุงท่านเดินดีหรือไม่ขอรับ” “ไม่ต้อง!” เจ๋อหยางติดตามอยู่ด้านหลังจิ้งอ๋อง รายงานด้วยเสียงหนักแน่น “พวกหนูสกปรกที่ลอบโจมตีเมื่อครู่ ถูกจับหมดแล้ว ตอนนี้ส่งตัวให้หลินหยางไปจัดการแล้วขอรับ” ห้าองครักษ์ของจิ้งอ๋อง ได้แก่ หมิงหยาง หลินหยาง เจ๋อหยาง เหยียนหยาง และโม่หยาง ทั้งห้าคนมีฝีมือยอดเยี่ยม เชี่ยวชาญวิชายุทธ์แตกต่างกันไป เสมือนห้าธาตุ ทอง ไม้ น้ำ ไฟ ดิน เมื่อเห็นนายท่านพยักหน้า เจ๋อหยางจึงถามต่อ “นายท่าน คุณชายสามผู้นั้นดูเหมือนจะไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของท่านใช่หรือไม่?” “ไม่รู้ก็ช่างเถอะ ส่งเสบียงและข้าวของเครื่องใช้ไปให้เขาสักหน่อย” เจ๋อหยางขานรับ "ขอรับ" ดูท่าจิ้งอ๋องจะตกลงให้ตวนมู่สวี่ชิงอยู่ที่นี่แล้ว ก็สมควรอยู่ จวนจิ้งอ๋องกว้างขวางทรัพย์สินมากมาย มีบ่าวเพิ่มขึ้นสักคน ยังไงก็เลี้ยงไหว ภายในเรือนเล็ก ตอนนี้เหลือเพียงสวี่ชิงเพียงลำพัง นางเอนกายพิงหัวเตียง รู้สึกเพลียยิ่งนัก ตอนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา นางก็แลกน้ำยาบำรุงพลังชีวิตสองขวดจากระบบ ดื่มไปหมดเกลี้ยง จึงมีเรี่ยวแรงพอจะช่วยรักษาผู้บาดเจ็บ แต่หลังจากยุ่งวุ่นวายมาพักใหญ่ ตอนนี้กลับรู้สึกราวกับพลังชีวิตถูกสูบจนเกือบหมดอีกแล้ว สวี่ชิงเป็นบุคลากรทางการแพทย์ชั้นนำจากศตวรรษที่ยี่สิบสอง หลังจากสมัครใจผูกพันธะกับระบบ นางถูกอุปกรณ์วิจัยล้ำสมัยส่งดวงวิญญาณไปยังพื้นที่สมดุลของจักรวาล มิติเวลาและพื้นที่ว่างเปล่าล้วนเป็นสิ่งสุ่มเปลี่ยนแปลง จุดประสงค์หลักคือการรวบรวมสมุนไพรพื้นเมืองจากแต่ละสถานที่ เพื่อสนับสนุนงานวิจัยทางการแพทย์ในศตวรรษที่ยี่สิบสอง และเติมเต็มคลังเก็บสมุนไพรจีนที่มีอายุยาวนานซึ่งขาดแคลนอยู่ในปัจจุบัน แน่นอนว่า ระบบยังมอบความสามารถพิเศษสุดล้ำให้กับนาง ไม่เพียงแต่มีฟังก์ชันสแกนและตรวจสอบเท่านั้น สมุนไพรพื้นเมืองที่รวบรวมได้ยังสามารถแลกเปลี่ยนเป็นแต้มสะสม ซึ่งแต้มเหล่านี้สามารถใช้ซื้อยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ต่างๆ จากโรงพยาบาลที่เชื่อมต่อเครือข่ายได้ ส่วนเรื่องที่ว่านางจะสามารถกลับไปได้หรือไม่นั้น ตอนที่นางจากมา เหล่าผู้เชี่ยวชาญและศาสตราจารย์ก็ไม่ได้ให้คำตอบที่แน่ชัด แถมยังทำท่าลึกลับกล่าวทิ้งท้ายไว้เพียงหนึ่งหรือสองประโยคว่า “แล้วแต่โชคชะตา!” ไม่กี่วันก่อน ตอนที่นางฟื้นคืนสติขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในยุคโบราณที่ล้าหลัง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะก้าวสู่จุดสูงสุดของชีวิตแล้ว เพียงแต่ว่า สถานะและสภาพของเจ้าของร่างเดิม ตวนมู่สวี่ชิงนั้นช่างยุ่งยากซับซ้อนอยู่ไม่น้อย ทั้งลำบากและน่าอึดอัดจนทำให้ปวดหัวเลยทีเดียว