ตอนที่ 9 ไปพาตัวเด็กรับใช้ที่ตระกูลตวนมู่มอบให้ข้ามา

ฉินเหลียงอันฟาดมือลงบนโต๊ะอย่างแรง “เจ้าแซ่เซวีย นี่มันช่างโอหังนัก! ไม่เห็นหัวใครเลย แถมยังหยิ่งยโสโอหังยิ่งนัก” ตระกูลฉินปกป้องประชาชนแคว้นต้าเฉียนมาหลายชั่วอายุคน แต่ตอนนี้ พี่ใหญ่ถูกวางยา หมอพิษเซวียก็สามารถช่วยได้แท้ๆ แต่กลับไม่ยอมช่วย หากเขาต้องการทองหรือเงิน ก็ตกลงกันได้ทั้งนั้น แต่กลับยื่นเงื่อนไขต่ำช้าเช่นนี้มาแลกเปลี่ยน “เขาย่อมมีเหตุผลที่ทำให้สามารถหยิ่งผยองได้เช่นนี้!” ฮูหยินโหวถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะนั่งลงข้างเตียงของสามี “พวกเจ้าไปพักกันเถอะ ข้าจะดูแลท่านโหวอยู่ที่นี่เอง” บุรุษตระกูลฉินไม่มีผู้ใดได้จบชีวิตอย่างสงบ เช่นนี้เป็นเพราะลิขิตสวรรค์จริงหรือ? หรือท่านโหวต้องมีชะตาเช่นนี้อยู่แล้ว? เมื่อมาถึงเรือนรับรองข้างๆ หยิ่นฉู่เคอก็ยังคงเดือดดาลไม่หาย ตอนที่พบหมอพิษเซวียครั้งแรก เขาดีใจเพียงใด ตอนนี้ก็โกรธเป็นเท่าตัว! “เจ้าหมอพิษเซวียนี่จิตใจชั่วร้ายเสียจริง! ถ้าตามเหตุผลของเขา เช่นนั้นเราจะไปเชิญหมอให้เสียเวลาไปทำไม? ให้ฝ่าบาทมีพระบัญชาเรียกหลานผินมาโดยตรงไม่ดีกว่าหรือ...” “คุณชายหยิ่น ระวังคำพูดด้วย!” หมอเมิ่งรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร จึงรีบขัดขึ้นมาทันที หยิ่นฉู่เคอไม่ใช่คนที่แยกแยะสิ่งใดไม่ออก เพียงแต่โกรธมากเกินไป อีกทั้งในห้องนี้มีเพียงเขา จิ้งอ๋อง และหมอเมิ่ง ไม่มีคนนอกอยู่ด้วย จึงเผลอพูดออกไปโดยไม่ทันระวังคำพูดนัก แต่เขาก็รู้ดีว่าคำพูดเช่นนี้ไม่ควรพูดพร่ำเพรื่อ จึงสูดหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามว่า “อวี้เหิง บาดแผลของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” “ทำแผลไปเมื่อสองวันก่อน” “สองวันก่อน?” หยิ่นฉู่เคอขมวดคิ้ว ก่อนหันไปมองจิ้งอ๋อง พูดด้วยความไม่พอใจ “เจ้าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส กลับมาหลายวันแล้ว แต่เพิ่งทำแผลเพียงครั้งเดียว? ถอดเสื้อออกมาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้!” หมอเมิ่งรับใช้ท่านฮู่กั๋วโหวมานานกว่ายี่สิบปี ในสนามรบเขาเป็นหมอทหาร ส่วนเมื่อกลับจวนก็ทำหน้าที่เป็นหมอประจำตระกูล ช่วงหลายวันที่ผ่านมา เขามัวแต่ดูแลบาดแผลของท่านโหว จนไม่มีเวลาสนใจจิ้งอ๋อง ไม่คาดคิดเลยว่าจิ้งอ๋องจะละเลยสุขภาพของตัวเองถึงเพียงนี้ นอกจากนั้น ยังมีอีกเรื่องที่เขากังวลก็คือท่านโหวอาการสาหัส คุณชายใหญ่ก็เกิดอาการกำเริบ เช่นนั้นจิ้งอ๋องจะได้รับพิษไปด้วยหรือไม่? เมื่อค่อยๆ แกะผ้าพันแผลออกทีละชั้น หมอเมิ่งก็ต้องชะงักไปทันที บาดแผลของท่านอ๋อง ใครเป็นคนพันแผลให้กัน? ทำไมมันถึงได้แปลกประหลาดเช่นนี้? เขาไม่กล้าละเลยอีกต่อไป จึงรีบก้มหน้าตรวจดูบาดแผลอย่างละเอียด หลงจิ้งซิวไม่ได้สนใจบาดแผลที่หลังของตนแม้แต่น้อย เขาเพียงขมวดคิ้วแน่น พลางจมอยู่ในความคิด อาการของท่านลุงไม่อาจรอช้าได้อีกต่อไป แต่เงื่อนไขที่หมอพิษเซวียเสนอมา มันไร้ซึ่งคุณธรรมอย่างยิ่ง ต่อให้ไม่นับสถานะของหลานผิน แม้จะเป็นเพียงสตรีธรรมดา เขาจะสามารถใช้เกียรติของสตรีคนหนึ่งไปแลกกับชีวิตของท่านลุงได้หรือ? แต่แล้วในขณะที่ครุ่นคิด เขาก็หรี่ตาลงก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “ตกลงตามเงื่อนไขของหมอพิษเซวียน พรุ่งนี้ให้เขามารักษาท่านโหวก่อน” “อวี้เหิง เจ้า หมายความว่า...” หยิ่นฉู่เคอดวงตาทอประกายขึ้นทันที ใช่แล้ว ตกลงเงื่อนไขของหมอพิษเซวียไปก่อน ให้เขาช่วยชีวิตท่านโหวแล้วค่อยว่ากันทีหลัง ส่วนเรื่องว่าจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเขาอย่างไร อย่างไรก็ยังมีเวลาอีกหนึ่งปี ค่อยหาทางจัดการทีหลังก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้น หมอพิษเซวียไม่เคยเห็นหลานผินมาก่อน หากหาสตรีที่มีรูปร่าง อายุ และลักษณะคล้ายกันมาแทน บอกว่านางคือหลานผิน เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าจริงหรือเท็จ? หยิ่นฉู่เคอเข้าใจความคิดของจิ้งอ๋องทันที ในขณะที่หมอเมิ่ง ซึ่งรู้จักนิสัยของหลงจิ้งซิวดี ก็ไม่แปลกใจเลย แต่เขากลับคัดค้านทันที “ท่านอ๋อง ทำเช่นนั้นไม่ได้! ในอนาคต ท่านอาจได้ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งที่กล่าวคำใดก็เป็นเช่นนั้น หากปล่อยให้เรื่องนี้เป็นมลทินติดตัว หรือเป็นช่องโหว่ให้ผู้อื่นใช้เล่นงานได้ ย่อมไม่ใช่เรื่องดี...” “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้ ถ้าอย่างนี้ก็ไม่ได้ แล้วท่านโหวจะทำอย่างไร?” หยิ่นฉู่เคออดไม่ได้ที่จะขัดขึ้น เขารู้ว่าหมอเมิ่งมีเจตนาดี แต่ตอนนี้ท่านโหวกำลังอยู่ในภาวะวิกฤติถึงชีวิต จะมัวลังเล ชั่งน้ำหนักไปมามากเกินไปไม่ได้แล้ว ท่านโหว สำหรับอวี้เหิงแล้ว ไม่ใช่แค่ญาติสนิท แต่ยังเป็นเสาหลักสำคัญของเขา จะให้ยืนมองดูอีกฝ่ายถูกพิษคร่าชีวิตไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างนั้นหรือ? หมอเมิ่งรับใช้ท่านโหวมาหลายสิบปี เขาย่อมไม่ใช่คนที่ไม่แยแสต่อความเป็นความตายของท่านโหว แต่ตอนนี้ เขากลับดูเหมือนจะนึกถึงทางเลือกที่ดีกว่าออก “ท่านอ๋อง ขอถามสักคำ บาดแผลที่หลังของท่าน ใครเป็นคนทำแผลให้หรือ?” เขาทำอาชีพหมอมาหลายสิบปี เขาไม่เคยเห็นสิ่งใดที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน มันดูเหมือนแผ่นยาปิดแผล แต่ก็ไม่ใช่ เพียงแต่มันสามารถตรึงขอบแผลเข้าหากันได้อย่างแน่นหนา และยังดูเหมือนจะหลอมรวมเข้ากับเนื้อหนังได้อีกด้วย จิ้งอ๋องกลับมาที่จวนเมื่อวันก่อนหน้านั้น และเป็นหมอเมิ่งที่ทำแผลให้เขาเอง ตอนนั้นบาดแผลลึกจนเห็นเนื้อข้างใน อีกทั้งยังมีหนองเริ่มก่อตัว เขาเองก็กังวลว่าอาการอาจจะทรุดลง แต่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น แผลกลับฟื้นตัวได้ดีถึงเพียงนี้ “แผลของอวี้เหิงมีอะไรหรือ?” หยิ่นฉู่เคอเอ่ยถามขณะเดินอ้อมไปด้านหลังของจิ้งอ๋อง เมื่อเห็นสิ่งที่ติดอยู่บนบาดแผล ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันที “นี่มันคืออะไร?” ว่าแล้วก็ยื่นมือไปแตะดู หลงจิ้งซิวสงสัย “อะไรหรือ?” วันนั้นตอนที่ทำแผล เขาไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดมากนัก มาตอนนี้พอได้ยินหมอเมิ่งเอ่ยขึ้น จิ้งอ๋องก็นึกขึ้นได้ว่าแผลที่เคยเจ็บปวดแทบทนไม่ไหว ตอนนี้กลับสงบเงียบอย่างน่าประหลาด เงียบเสียจนเขาแทบลืมไปเลยว่าหลังของตนเองมีบาดแผลลึกถึงกระดูกอยู่ แน่นอน อาจเป็นเพราะช่วงสองวันที่ผ่านมายุ่งมากเกินไป หมอเมิ่งเอ่ยถามด้วยความกังวล “ท่านอ๋อง แผลของท่านมีอาการผิดปกติหรือไม่?” “ไม่มี!” จิ้งอ๋องตอบพลางยกมือขึ้นแตะบาดแผลที่หลังของตน ไม่มีความเหนียวเหนอะหนะของหนองเลือด และก็ไม่มีความเจ็บปวดรุนแรงเช่นกัน ตั้งแต่อายุสิบสี่ เขาก็ออกรบ ผ่านสมรภูมินับไม่ถ้วน ได้รับบาดแผลมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่บาดแผลสาหัสถึงเพียงนี้จะหายได้รวดเร็วและง่ายดายเช่นนี้ “ท่านอ๋อง! เพียงแค่สามวัน บาดแผลของท่านกลับฟื้นตัวได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังมีวิธีพันแผลที่ข้าไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลยตลอดหลายสิบปีที่เป็นหมอ นี่อาจเป็นฝีมือของยอดฝีมือผู้เร้นกายก็เป็นได้ รีบเชิญเขามารักษาท่านโหวเถอะ บางทีเขาอาจช่วยท่านโหวได้” หมอเมิ่งเอ่ยเร่งเร้าอย่างร้อนใจ พวกเขาลองหาทุกวิธีที่เป็นไปได้แล้ว เรียกหาหมอทุกคนที่หาได้ แต่กลับมีเพียงหมอพิษเซวียเท่านั้นที่มองออกว่าท่านโหวโดนพิษอะไร อีกทั้งยังมั่นใจว่าตนจะสามารถถอนได้ เพียงแต่เงื่อนไขที่เขาเสนอมา มันไร้ยางอาย และขัดต่อหลักคุณธรรมโดยสิ้นเชิง บางทีฟ้ายังไม่ปิดหนทางจนมืดมนเสียทีเดียว อาจมียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่ใกล้พวกเขา เพียงแต่พวกเขามองข้ามไปเท่านั้น ท่านโหวอุทิศทั้งชีวิตเพื่อแผ่นดินและประชาชน เขาไม่สมควรต้องพบจุดจบเช่นนี้! จิ้งอ๋องขมวดคิ้วในใจนึกถึงเด็กรับใช้ตระกูลตวนมู่ ที่ดูผอมแห้งคนนั้น? หยิ่นฉู่เคอเองก็เหมือนมีประกายแห่งความหวังลุกโชนขึ้นมา “อวี้เหิง รีบไปเชิญท่านอาวุโสผู้นั้นมาเถอะ!” หมอพิษเซวียกว่าจะมีชื่อเสียงเช่นทุกวันนี้ ก็อายุสี่สิบหรือห้าสิบปีเข้าไปแล้ว หากคนผู้นั้นสามารถรักษาบาดแผลให้จิ้งอ๋องได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ เช่นนั้นฝีมือทางแพทย์ต้องสูงกว่ามากแน่ๆ หยิ่นฉู่เคอจึงคิดไปเองว่า ผู้นั้นคือผู้อาวุโสที่มีคุณธรรมสูงส่งและเป็นที่เคารพนับถือ ในขณะที่หยิ่นฉู่เคอและหมอเมิ่งจ้องมองมาด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวัง จิ้งอ๋องจึงหันไปสั่งการทางหน้าประตู “เจ๋อหยาง ไปที่จวน พาตัวเด็กรับใช้ที่ตระกูลตวนมู่ส่งมาให้ข้า พาตัวเขามาที่นี่” เจ๋อหยางนึกว่าเจ้านายเรียกเด็กรับใช้คนนั้นมาเพื่อทำแผล จึงค้อมตัวรับคำ “ขอรับ!” แล้วรีบกลับไปยังจวนเพื่อตามตัว หยิ่นฉู่เคอเบิกตากว้างทันที “เด็กที่หัวหน้าสำนักหมอหลวงฝ่ายขวาตวนมู่มอบให้เจ้า? ลูกชายคนที่สามของเขาน่ะหรือ?” วันนั้นตอนที่พากลับจวนมา เขาแทบจะหมดลมหายใจแล้ว แม้แต่จะรอดหรือไม่ก็ยังไม่แน่ แต่ตอนนี้ อวี้เหิงกลับบอกเขาว่า ไม่เพียงแต่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ยังสามารถรักษาคนอื่นได้อีกอย่างนั้นหรือ? หมอเมิ่งเองก็เต็มไปด้วยความสงสัย “ลูกชายของหัวหน้าสำนักหมอหลวงฝ่ายขวาตวนมู่หรือ? อายุยังน้อยอยู่เลยไม่ใช่หรือ?” แม้เขาจะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงบ่อยนัก แต่ก็รู้จักหัวหน้าสำนักหมอหลวงฝ่ายขวาตวนมู่พอสมควร ชายวัยสี่สิบกว่าปี ฝีมือแพทย์ไม่น้อยหน้าใคร และเป็นคนที่วางตัวสงบเสงี่ยม ทว่าแม้แต่เจ้ากรมสำนักหมอหลวงยังจนปัญญากับอาการของท่านโหว เช่นนั้นเด็กที่ยังอ่อนวัยเพียงนั้นจะทำอะไรได้? หรือว่าท่านอ๋องกำลังเร่งร้อนจนสติเลอะเลือนไปแล้ว? จิ้งอ๋องไม่ใช่คนที่ชอบอธิบายอะไรมากมาย เขาเลือกที่จะรอให้เด็กรับใช้คนนั้นมาถึงก่อนค่อยว่ากัน ขณะนั้นเอง เสียงหวานใสของหญิงสาวก็ดังขึ้นจากนอกประตู “ท่านอ๋อง ท่านเข้านอนหรือยังเจ้าคะ?”