ตอนที่ 1 สายเลือด

"นักโทษหมายเลข 00061 รับของของคุณ มีคนรอคุณอยู่ข้างนอก ลงชื่อในเอกสารแล้วคุณสามารถออกไปได้ ในฐานะผู้ต้องขังภายใต้ทัณฑ์บน คุณจะอยู่ภายใต้การคุมประพฤติเป็นเวลาสามเดือน หากคุณฝ่าฝืนกฎหมายใดๆ ในช่วงเวลานี้ คุณจะถูกส่งกลับไปทันที" นี่ฉันออกไปได้แล้วเหรอ? เป็นครั้งแรกในรอบเวลายาวนาน ที่แววตาไร้ชีวิตของ เซียร่า แซนเดอร์ ปรากฏคลื่นอารมณ์แผ่วบางขึ้นมาอีกครั้ง เคล้ง ประตูเหล็กปิดลงอย่างช้าๆ ทิ้งร่างที่อ่อนแอและผอมบางไว้เพียงลำพัง แสงแดดแผดเผาในฤดูร้อนรุนแรงจนแทบทนไม่ไหว คนทั่วไปต่างก็หลบเลี่ยงความร้อน แต่เซียร่ากลับเงยหน้าขึ้น ปล่อยให้แสงอาทิตย์สาดกระทบใบหน้า เธอไม่ได้รู้สึกความอบอุ่นของแสงแดดแบบนี้มานานแล้ว แสงสีทองส่องลงมาบนใบหน้าที่ซีดเซียวและบอบบางของเธอ ทำให้เธอดูตัวเล็กลงจนแทบจะเปราะบาง ขนตางอนยาวของเธอสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับผีเสื้อที่กำลังตกใจ ไม่นานเหงื่อเม็ดเล็กๆ ก็ผุดขึ้นบนผิวหนังของเธอ ความร้อนทำให้เธอหายใจไม่ออก แต่มันทำให้ทุกอย่างดูสมจริง ในที่สุดเธอก็ได้ออกมา ไม่ไกลนัก รถมายบัคสีดำเงาวับคันหนึ่งจอดอยู่ในร่ม กระจกหน้าต่างเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าเย็นชาที่ดูจะหมดความอดทน "เซียร่า" เซียร่าก้มหน้าลงก่อนจะสังเกตเห็นรถและผู้ชายที่อยู่ด้านใน เขาคือ แบรดลีย์ แซนเดอร์ พี่ชายคนโตของเธอนั่นเอง เธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะมา อ้อ จริงสิ เขาได้รับมอบหมายให้เป็นผู้คุมประพฤติ เขาก็เลยต้องมา เธอทำให้เขาเสียเวลา เขาคงหงุดหงิดไม่น้อย ทันทีที่ขึ้นรถเซียร่าก็พูดก่อนที่แบรดลีย์จะมีโอกาส "ขอโทษที่ทำให้รอนะ" เธอไม่ต้องการถูกส่งตัวกลับเข้าไปอีก ผู้คุมประพฤติของเธอมีอำนาจส่งเธอกลับไปได้ทุกเมื่อ และเธอต้องผ่านช่วงสามเดือนนี้ไปให้ได้โดยไม่ก่อปัญหา การขอโทษน่ะเหรอ? เธอชินเสียแล้วล่ะ แบรดลีย์กำลังจะพูดประชด แต่คำพูดของเธอกลับทำให้เขาตกใจ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ใบหน้าจะหม่นลง "ไม่ต้องขอโทษหรอก เธอเป็นน้องสาวของฉันนี่ การมารับเธอมันก็แค่เรื่องเล็กน้อย" "ขอบคุณนะ" เซียร่าตอบอย่างสุภาพ คำพูดของเขาฟังดูดี แต่เธอไม่เชื่อ ตอนที่เธอถูกพากลับมาที่บ้านครั้งแรก เธอคิดว่าพวกเขายินดีต้อนรับเธอด้วยความจริงใจ แต่ภายหลัง เธอก็ตระหนักว่าไม่มีใครในบ้านนั้นต้องการเธอเลย แม้กระทั่งแม่ของเธอเอง เธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขา แต่ทุกคนกลับรักเด็กที่ถูกสลับตัวไปตั้งแต่เกิดมากกว่า แม่ของเธอเคยบอกว่า "เดนนี่ อยู่กับเราตั้งแต่ยังเป็นทารก จะให้เราปรับตัวทันทีก็คงยากหน่อย แต่เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง เธอเป็นลูกแท้ๆ ของเรา ถ้าเธอวางตัวดี ว่าง่ายทำไมเราจะไม่รักเธอล่ะ?" ดังนั้น เซียร่าจึงทำทุกอย่างตามที่เธอถูกบอกให้ทำ มีความประพฤติดี สงบเสงี่ยมเจียมตัว และพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเข้ากับคนในครอบครัวให้ได้ แต่พอเธอสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียน กลับไม่มีคำชมเชยใดๆ มีแต่คำตำหนิแทน "อย่าพูดเรื่องเกรดของเธอต่อหน้าเดนนี่ อยากอวดนักหรือไง?" "เดนนี่ไม่ได้ด้อยกว่าเธอหรอกนะ เดนนี่ก็แค่มีปัญหาสุขภาพ" "เธอกำลังทำให้เดนนี่รู้สึกแย่" แล้วเธอก็หยุดพูดถึงความสำเร็จของตัวเอง การได้ที่หนึ่งไม่มีความหมายอะไรเลย เพราะไม่มีใครจะรู้สึกดีใจไปกับเธอเลยสักคน ในตอนนั้น เธอยังคิดว่าเธอต้องเป็นคนที่ใจกว้าง เธอเป็นพี่สาวก็ต้องยอมให้น้องสาว พ่อแม่และบรรดาพี่ชายของเธอแค่ต้องการเวลาอีกหน่อยในการยอมรับเธอ ถ้าเธออดทน ถ้าเธอทำตัวดี พวกเขาก็คงจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนที่ปฏิบัติต่อเดนนี่ แต่ท้ายที่สุด การรอคอยทั้งหมดของเธอก็นำไปสู่การถูกบีบให้ยอมรับผิดแทน เดนิส แซนเดอร์ ที่ขับรถโดยไม่มีใบขับขี่ จนทำให้เกิดอุบัติเหตุและมีคนตาย "เดนนี่ไม่สบาย แถมยังไม่มีใบขับขี่ ถ้าโดนจับขึ้นมาจะโดนโทษหนักมาก มีแค่เธอเท่านั้นที่จะช่วยน้องได้" เซียร่าปฏิเสธ แต่แบรดลีย์ก็พูดถึงคุณยายของเธอขึ้นมา "เธอก็รู้ถึงสถานะของครอบครัวที่รับเลี้ยงเธอดีนี่ ยายเธอยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ค่ารักษาแพงจะตาย พวกเขาไม่มีปัญญาจ่ายหรอก" แบรดลีย์พูดต่อ "ถ้าเธอยอมรับ ฉันจะหาหมอที่ดีที่สุดมาดูแลยายเธอให้ หาทนายระดับแนวหน้าให้เธอด้วย เธอจะไม่เดือดร้อนอะไรหรอก แค่ติดคุกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว" แบรดลีย์พยายามโน้มน้าวเธอต่อ "ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปหรอกน่า เธอคือน้องสาวแท้ๆ ของฉันนะ เชื่อใจฉันสิ" ตอนนั้น เธอยังมีความหวัง เธอยังคงรอคอย และรอคอย… เธอใช้เวลาถึงสามปีในการรอคอยให้ใครสักคนมารับเธอกลับบ้าน ตอนนี้เธอจะไม่เชื่อพวกเขาอีกแล้ว บรรยากาศในรถอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก แบรดลีย์เหลือบมองเซียร่าผ่านกระจกมองหลัง เธอนั่งเงียบๆ อยู่มุมสุดของเบาะหลัง ใช้พื้นที่ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาขมวดคิ้วแน่น เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอเคยเดินตามหลังพวกเขาตลอดเวลา คอยหาจังหวะพูดคุยด้วย แค่พวกเขาพูดอะไรกับเธอสักสองสามคำ เธอก็จะดีใจไปทั้งวัน แต่ตอนนี้เธอเงียบสนิท เมื่อคิดถึงเวลาสามปีที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในคุก ความรู้สึกผิดบางอย่างที่แบรดลีย์ไม่คุ้นเคยก็แล่นขึ้นมา เขาพยายามชวนเธอคุย "พ่อไปทำธุรกิจ แต่คนอื่นอยู่กันครบ ทุกคนรอเธออยู่ เธอไม่ดีใจเหรอ?" ดีใจเหรอ? ถ้าเธอได้ยินประโยคนี้เมื่อก่อน เธอคงจะดีใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ แต่ตอนนี้ เธอไม่รู้สึกอะไรเลย เธอหมดหวังกับความรักจากพวกเขาไปนานแล้ว เธอไม่ตอบคำถามของแบรดลีย์ แต่กลับเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา "ช่วยพาฉันไปหายายได้ไหม?" ตอนนี้คนเดียวที่เธออยากเจอคือยายของเธอ คนเดียวในโลกนี้ที่เคยดีกับเธออย่างแท้จริง หลังจากนั้น เธอก็ต้องหาทางกลับไปเรียนให้ได้ เธอไม่แคร์เรื่องครอบครัวอีกต่อไป เธอแค่อยากกลับไปศึกษาวิชาเคมีและชีววิทยา เพราะมีเพียงการพัฒนายารักษาเท่านั้น ที่จะทำให้เธอมีความสามารถพอจะพายายออกจากโรงพยาบาลแห่งนั้นได้ และมีเพียงพลังความรู้เท่านั้น ที่จะทำให้เธอมีอำนาจยืนหยัดต่อหน้าตระกูลแซนเดอร์ได้ ใบหน้าของแบรดลีย์พลันเย็นชาขึ้น “เซียร่า พวกเราเป็นครอบครัวของเธอนะ ทุกคนรอเธออยู่ แล้วเธอกลับอยากไปหาคนนอกเนี่ยนะ?” แววตาของเซียร่าหวาดระแวงเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลง "ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว" เมื่อเห็นว่าเธอ “ว่าง่าย” อย่างน่าประหลาด แบรดลีย์กลับรู้สึกเหมือนชกลงบนสำลี เขาหงุดหงิดจนเผลอตวาดออกมา "ไม่ต้องทำตัวทื่อขนาดนั้นก็ได้ ฉันเป็นพี่เธอนะ" เซียร่ายิ้มน้อยๆ แต่ไม่พูดอะไร ไม่ใช่หรอก... แกไม่ใช่พี่ชายของฉัน ฉันไม่มีพี่ชาย และฉันก็ไม่มีครอบครัวด้วย รถมายบัคสีดำเคลื่อนมาจอดหน้าคฤหาสน์ส่วนตัวขนาดใหญ่ แต่เซียร่ายังไม่ขยับ เธอไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน พวกเขาย้ายบ้านแล้วเหรอ? แบรดลีย์เดินนำไปได้ไม่กี่ก้าวก่อนจะรู้ว่าเธอไม่ได้ตามมา เขาขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด "ยืนเซ่ออยู่ทำไม?" เซียร่าหลุดจากภวังค์และรีบเดินตามไปทันที หลังจากเดินไปได้อีกไม่กี่ก้าว แบรดลีย์ก็นึกขึ้นได้ เมื่อสองปีก่อนพวกเขาย้ายบ้าน ตอนนั้นเธอยังติดอยู่ในคุก เขาเหลือบมองเธออย่างอึดอัดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย “บ้านหลังเก่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอก็รู้นี่ว่าเดนนี่สุขภาพไม่ดี พวกเราคิดว่าการย้ายบ้านน่าจะเหมาะกว่า” เขาลังเลนิดหนึ่งก่อนจะเสริม “แล้วตอนนั้น เธอก็ถูกขังอยู่ เลยไม่ได้บอกไว้” เซียร่าก้มหน้า ปิดบังแววเย้ยหยันในดวงตา แน่นอนล่ะ ทุกอย่างก็เพื่อเดนนี่ แต่เดิมเธออยากเรียนเคมีและชีววิทยา แต่พวกเขาบอกว่าเดนนี่สุขภาพไม่ดี พวกเขาบอกว่าเธอเป็นพี่ ก็ต้องดูแลน้อง สุดท้ายเธอเลยถูกบังคับให้เลือกเรียนวรรณกรรมแทน ในวันเกิดอายุครบสิบแปดปี สิ่งเดียวที่เธอขอ คือให้ครอบครัวพาเธอไปสวนสนุกสักครั้ง เพราะเธอไม่เคยไปเลยในชีวิต แต่สุดท้าย พวกเขาก็อยู่บ้าน เพราะเดนนี่ไม่สบาย คนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเสมอ ก็คือเธอ เธอชินแล้ว แบรดลีย์เริ่มหมดความอดทน "ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมา อย่าทำท่าทีเหมือนคนถูกกระทำหน่อยเลย" มิน่าถึงไม่มีใครชอบเธอ เมื่อเทียบกับเดนนี่แล้ว เซียร่าก็ดูจืดชืดและน่ารำคาญ พอเริ่มหมดความสนใจ แบรดลีย์ก็เดินนำไปโดยไม่หันกลับมา ยังไงซะ... เธอก็เป็นคนว่าง่ายมาตลอดอยู่แล้ว