ตอนที่ 5 บ่าวไม่กล้าลืมเป็นอันขาด

กลิ่นหอมอ่อนละมุนของกฤษณาอบอวลอยู่รอบกายเขา แผ่วเบาและสง่างาม แทรกซึมเข้าสู่ปลายจมูกของไห่ถังอย่างแผ่วเบา ช่างหอมละมุนยิ่งนัก ไห่ถังไม่เข้าใจเหตุผลนัก นางเงยหน้าขึ้นมองเซิ่งหวยจิ่นด้วยความกังวลเล็กน้อย แต่กลับเห็นเพียงแนวกรามคมสันของเขา ใบหน้าผอมเรียวกับสันกรามที่ดูราวกับถูกช่างฝีมือบรรจงแกะสลักขึ้นมาอย่างประณีตงดงาม ขณะที่กำลังตกอยู่ในภวังค์นั้นเอง แขนเสื้อกว้างพลันสะบัดผ่าน รู้สึกเจ็บแปลบบริเวณลำคอด้านข้าง ไห่ถังอุทานออกมาเบา ๆ พลางยกมือขึ้นป้อง ทว่าพอเงยหน้ามองอีกครั้ง กลับเห็นเซิ่งหวยจิ่นถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวเสียแล้ว “เอาล่ะ ที่เหลือเจ้าค่อยไปขบคิดเอาเองเถิด” กล่าวจบ เซิ่งหวยจิ่นก็พลันหมุนกายจากไปทันที ไห่ถังหยิบกระจกทองแดงเล็ก ๆ จากในแขนเสื้อออกมาส่องดู บนลำคอขาวผ่องเรียวงามปรากฏรอยแดงเป็นปื้นหนึ่งเห็นได้ชัดเจน ไห่ถังคิดในใจ นี่ก็คือร่องรอยจุมพิตที่แม่นมเซี่ยเคยพูดถึงนั่นเอง เพียงแต่ว่ารอยแดงบนลำคอของนางนี้ หาใช่เกิดจากจุมพิตไม่ แต่กลับเป็นรอยที่ถูกเขาบีบเอาเสียมากกว่า ไห่ถังรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว นางเก็บกระจกทองแดงเข้าที่อย่างเรียบร้อย พลางเร่งฝีเท้ากลับไปยังเรือนฉีฟางพร้อมขบคิดไปตลอดทางว่า อีกประเดี๋ยวจะตอบคำถามผู้อื่นเยี่ยงไรดี ไห่ถังเดินถึงเรือนบุปผางามนางคำนับลงอย่างนอบน้อม จ้าวม่านเซียงใต้ตาดำคล้ำชัดเจน เห็นได้ว่านางมิได้นอนหลับสนิทตลอดคืน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงว่า “ลุกขึ้นเถิด เมื่อคืนซื่อจื่อก็ไม่ได้แตะต้องเจ้าอีกแล้วหรือ” ไห่ถังก้มหน้าลง แสร้งทำท่าทางเอียงอายพลางตอบกลับไปว่า “มิใช่เจ้าค่ะ เมื่อคืนนี้ซื่อจื่อโปรดปรานบ่าวแล้ว” “จริงหรือ” จ้าวม่านเซียงอุทานถามออกมากายสั่นสะท้าน ไห่ถังตอบเสียงนอบน้อม “บ่าวไม่กล้าโกหกฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ” ภายในโถงใหญ่ตกอยู่ในความเงียบสงัดชั่วขณะหนึ่ง ในที่สุดจ้าวม่านเซียงก็เอ่ยปากถามเสียงแผ่ว “แล้ว... แล้วเขาปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไรบ้าง” ไห่ถังเงยหน้าขึ้นมองจ้าวม่านเซียงด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะรีบก้มศีรษะลงต่ำ ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดแม้แต่คำเดียว “เจ้ากลัวอะไร ข้าสั่งให้เจ้าพูด เจ้าก็พูดมาเถิด” จ้าวม่านเซียงเริ่มร้อนรนขึ้น เอ่ยเร่งเร้านางเสียงเข้ม ไห่ถังเผยสีหน้ากระวนกระวายก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เมื่อคืน... ซื่อจื่อนั่งอ่านตำราแล้วเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว บ่าวกลัวว่าท่านจะหนาว จึงเข้าไปที่โต๊ะเพื่อคลุมผ้าห่มให้” “แม้ว่าบ่าวจะทำอย่างเบามือแล้ว แต่ซื่อจื่อก็ยังตื่นขึ้นมา ท่านถามว่าบ่าวใช้อะไรถึงมีกลิ่นหอม บ่าวจึงตอบไปว่า เป็นกลิ่นเยว่หลินเซียงที่ฮูหยินน้อยประทานให้เจ้าค่ะ” “พอได้ยินว่ากลิ่นหอมนั้นเป็นของที่ฮูหยินน้อยประทานให้ ซื่อจื่อดูเหมือนจะรู้สึกสะเทือนใจอยู่บ้าง ท่านโน้มตัวเข้ามาใกล้ สูดดมกลิ่นจากตัวบ่าว แล้วไม่รู้ว่าอย่างไร บ่าวก็ไปอยู่ในอ้อมอกของซื่อจื่อเสียแล้ว...” ไห่ถังรู้สึกไม่สบายใจนัก นางแอบเงยหน้าขึ้นลอบมองจ้าวม่านเซียงด้วยความหวาดหวั่น “เยว่หลินเซียง... ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังคงชอบกลิ่นเยว่หลินเซียงอยู่ดี” จ้าวม่านเซียงถอนหายใจ ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา นางนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเร่งเร้าเสียงเข้ม “เล่าต่อสิ” หากเล่าต่อไปย่อมจะยิ่งเปิดเผยเกินไป ทว่าก็ไม่มีทางเลือก จ้าวม่านเซียงเต็มใจจะหาความทุกข์ให้ตัวเอง ไห่ถังจึงทำได้เพียงแต่งเรื่องต่อไปเท่านั้น “ซื่อจื่อยื่นมือเข้ามาในเสื้อคลุมสั้นของบ่าว ขณะที่ยังอ่านตำราไปด้วย มือของท่านลูบไล้และบีบเค้นบ่าว บ่าวนึกถึงคำสั่งของฮูหยินน้อย จึงวิงวอนซื่อจื่อว่าอย่าทำให้ความตั้งใจของฮูหยินน้อยสูญเปล่า ขอให้บ่าวได้รับใช้ท่านเพื่อให้ท่านผ่อนคลายเถิด” ไห่ถังหยุดเล่าชั่วครู่ พลางลอบสังเกตปฏิกิริยาของจ้าวม่านเซียงอย่างเงียบ ๆ จ้าวม่านเซียงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองไห่ถังแล้วเร่งเร้า “เล่าต่อสิ” ไห่ถังลอบถอนหายใจ ก่อนจะเล่าต่อไป “เมื่อซื่อจื่อได้ยินเช่นนั้น ท่านจึงปิดตำรา แล้วจุมพิตลงบนหน้าผากของบ่าว จากนั้นก็ไล่ลงมาเรื่อย ๆ... ทั้งดวงตา จมูก ริมฝีปาก และลำคอ… ซื่อจื่อจุมพิตลำคอบ่าวอย่างหนักหน่วง ร่างกายของบ่าวสั่นสะท้านไปทั้งตัว ท่านยิ่งดูเหมือนจะลุ่มหลงมากขึ้นกว่าเดิม แล้วจึงอุ้มบ่าวขึ้นวางลงบนเตียง” ไห่ถังจนปัญญาจะคิดหาวิธีแต่งเรื่องต่อไปให้แสดงถึงความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ของซื่อจื่อต่อฮูหยินน้อย นางจึงทำได้เพียงกัดฟันทนเล่าต่อไปอย่างจำใจ แล้วรอคอยอย่างหวาดหวั่นว่าเมื่อใดจ้าวม่านเซียงจะระเบิดอารมณ์ออกมา จ้าวม่านเซียงจ้องมองรอยจุมพิตบนลำคอขาวเนียนของไห่ถังด้วยสายตาเหม่อลอย ราวกับกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง ที่แท้... ยามที่เขาเกิดความรู้สึกเร่าร้อน เขาจะทำเช่นนี้เองหรือ “เล่าต่อ” จ้าวม่านเซียงเม้มริมฝีปากแน่น มือที่จับพนักเก้าอี้สั่นระริกเล็กน้อย “บ่าวไม่กล้าเจ้าค่ะ” ไห่ถังรีบทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นทันที “พูดมา” ไห่ถังกำปลายนิ้วเรียวของตนเองแน่น ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น “เอ่อ... จากนั้น... ซื่อจื่อกดบ่าวลงกับเตียง แล้วเอื้อมมือมาปลดกระดุมเชือกของบ่าว แต่มันค่อนข้างแน่น ปลดออกได้ยาก ซื่อจื่อจึงดึงมันออกอย่างแรงจนเสื้อผ้าของบ่าวขาด” “จากนั้น ซื่อจื่อหยิบเทียนขึ้นมา ส่องดูร่างกายของบ่าวอย่างถี่ถ้วน บ่าวถูกมองจนรู้สึกอับอาย แก้มร้อนผ่าว ซื่อจื่อกล่าวว่า ไม่เคยเห็นร่างกายของบ่าวสมบูรณ์แบบถึงเพียงนี้ ช่างงดงามราวกับถูกแกะสลักจากหยก” “ซื่อจื่อเริ่มจุมพิตบ่าว ไล่ลงมาตั้งแต่หน้าผากเรื่อยไปจนถึงปลายเท้า…” “พอแล้ว ๆ หุบปากซะ” จ้าวม่านเซียงคำรามเสียงต่ำ พลางยกมือขึ้นปิดหู สีหน้าของนางฉายแววทรมานอย่างเห็นได้ชัด ในใจของไห่ถังพลันรู้สึกโล่งอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จ้าวม่านเซียง เจ้าสั่งให้ข้าเป็นสาวใช้บนเตียง ก็เพราะต้องการให้เกิดเรื่องเช่นนี้มิใช่หรือ แล้วเหตุใดจึงไม่กล้าฟังต่อเล่า ภายนอก ไห่ถังแนบหน้าผากลงกับพื้น คุกเข่าขอโทษด้วยท่าทางหวาดหวั่นสั่นเทา ผ่านไปสักพัก จ้าวม่านเซียงค่อย ๆ ปล่อยมือที่ปิดหูลง นางจ้องมองไห่ถังเขม็งโดยไม่ละสายตา ไห่ถังเผยสีหน้ารู้สึกผิดและหวาดหวั่น พลางเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “ฮูหยินน้อย... บ่าวยังต้องเล่าต่อหรือไม่เจ้าคะ” ในที่สุด จ้าวม่านเซียงก็สงบลงเล็กน้อย นางกัดฟันแน่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น “ไม่ต้องแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องอีก” ไห่ถังก้มศีรษะลงรับคำอย่างนอบน้อม “เจ้าค่ะ” คงเป็นเพราะเหตุนี้เองที่เซิ่งหวยจิ่นให้นางแสร้งเข้าหอสินะ จ้าวม่านเซียงเป็นฝ่ายถามไถ่อย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่สุดท้ายกลับเป็นตัวนางเองที่ทนรับไม่ไหวเสียก่อน เมื่อรู้ว่าตนเองรับไม่ไหว ต่อไปนางก็คงไม่คิดจะถามอีก และไม่อยากฟังเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว จ้าวม่านเซียงกัดริมฝีปากแน่น ราวกับใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดฝืนกล่าวออกไปว่า “เจ้ากับซื่อจื่อได้เป็นของกันและกันแล้ว นับว่าเป็นเรื่องดี ไห่ถัง เจ้าต้องจำไว้ว่าเป็นผู้ใดที่ชุบเจ้าให้สูงส่งขึ้นมา” “บ่าวไม่กล้าลืมเป็นอันขาดเจ้าค่ะ” ไห่ถังตอบรับพลางค่อย ๆ คุกเข่าเขยิบเข้าไปใกล้จ้าวม่านเซียงอย่างนอบน้อม จากนั้นจึงเริ่มนวดขาให้นางอย่างอ่อนโยน ตู้เจวียนถึงกับตะลึงไปชั่วขณะ กำลังจะเอ่ยปากตำหนิ ทว่าไห่ถังกลับกล่าวขึ้นด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ฮูหยินน้อย... บ่าวเกิดมาในครอบครัวยากจน บิดามารดาถูกน้ำหลากพัดพาไป สำนักเสนาบดีเมตตาให้ที่อยู่ที่กิน บ่าวจึงมีชีวิตรอดเติบโตขึ้นมา บัดนี้ ท่านยังเมตตาชุบเลี้ยงและส่งเสริมบ่าวอีก บ่าวติดหนี้ชีวิตนี้แก่ท่าน ทุกสิ่งของบ่าวล้วนเป็นของท่าน และบ่าวจะจงรักภักดีต่อท่านไปชั่วชีวิต” ไห่ถังที่ก้มตัวทำท่าทางอ่อนน้อมเช่นนี้ ทำให้ความริษยาในใจของจ้าวม่านเซียงคลายลงไปเล็กน้อย “เลิกเสแสร้งได้แล้ว ลุกขึ้น” ตู้เจวียนตะคอกเสียงแข็ง ก่อนจะกัดฟันพูดอย่างดูแคลน “เจ้าก็เป็นแค่บ่าวคนหนึ่ง ยังกล้าคิดแตะต้องฮูหยินน้อยอีกหรือ...” “พอได้แล้ว” จ้าวม่านเซียงขัดจังหวะคำตำหนิตามปกติของตู้เจวียน ก่อนจะสั่งเสียงเรียบเย็น “ไปนำยาขับเลือดมาเถิด” เมื่อได้ยินคำสั่งของจ้าวม่านเซียง สีหน้าที่เคยไม่พอใจของตู้เจวียนก็หายไป กลับมีแววขบขันเล็กน้อย ขณะที่มองไห่ถังด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความยินดี ก่อนจะเดินออกไปไม่นาน นางก็กลับเข้ามาพร้อมกับถ้วยยา จ้าวม่านเซียงจัดการกับชุดเกราะในมือ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ไห่ถัง ขนบธรรมเนียมของจวนกั๋วกงนั้นเคร่งครัด ก่อนที่บุตรชายโดยชอบจะเกิด หากเกิดบุตรนอกสมรสขึ้นมา จะดูไม่สมกับฐานะนัก เจ้าจงดื่มยาขับเลือดนี้เสียก่อน เมื่อข้าคลอดบุตรชายโดยชอบแล้ว ข้าจะยินยอมให้เจ้ามีบุตรตามธรรมเนียม” บ่าวต่ำต้อยคงจะพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ซื่อจื่อกลับมาดีกับนางผู้เป็นเจ้านายอีกครั้ง เพื่อที่จะได้มีบุตรตามที่หวัง หวังว่านางคงจะมีประโยชน์บ้างก็แล้วกัน ไห่ถังหยิบถ้วยยาขึ้นมา มองน้ำสีดำข้นด้วยใจหวาดหวั่น กลิ่นยาฉุนกึกโชยเข้าจมูก นางรู้ดีว่าตนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ จึงจำใจยกถ้วยขึ้นดื่มจนหมดในรวดเดียว ยาขมขื่นสุดทน ไม่รู้ทำไม ยากลับยิ่งไปกระตุ้นที่ลำคอ ยานั้นไหลผ่านลงไปทำให้คอรู้สึกแสบร้อนเจ็บปวดจนทนไม่ไหว ไห่ถังวางถ้วยยาลง รู้สึกคลื่นเหียนมวนท้องไปหมด แต่ก็ยังข่มกลั้นเอาไว้ไม่ให้อาเจียนออกมา