ตอนที่ 1 สี่ปีหลังถูกจองจำ

ในเมืองเจ็กซ์เบิร์ก ท่ามกลางฤดูหนาวอันโหดร้าย ความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านทำให้รู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินน้ำแข็ง ภายในโรงฝึกงานของเรือนจำหญิง เรย์ลี่ โซเมอร์ส สวมชุดนักโทษ กำลังเย็บรองเท้าด้วยมือที่สั่นเทา มือทั้งสองข้างของเธอบวมแดง รอยแตกด้านและแผลพุพองจากอาการมือเท้าแตกเพราะความหนาวปรากฏชัดเจน ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย ขณะนั้น ผู้คุมเดินเข้ามาใกล้ แล้วเอ่ยเรียก “เรย์ลี่ โซเมอร์ส ตระกูลกูดริดจ์มาประกันตัวเธอแล้ว เธอเป็นอิสระแล้ว” เมื่อได้ยินชื่อตระกูลกูดริดจ์ ความหวาดกลัวพลันจู่โจมเรย์ลี่ เธอนิ่งงันราวกับต้องมนต์สะกดและไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้คุมกล่าวชั่วขณะ สี่ปีก่อน ชะตาชีวิตของเธอพลิกผันราวกับละคร ในวันเกิดอายุสิบแปดปี วันที่เธอควรจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ กลับกลายเป็นวันที่เธอถูกตีตราว่าเป็นโจร แม่แท้ๆ ของเธอที่เป็นเพียงแม่บ้าน ได้สับเปลี่ยนตัวเธอกับลูกสาวตัวจริงของตระกูลกูดริดจ์ เมื่อแม่บ้านคนนั้นกลับมาขอเงินจากเรย์ลี่ เรื่องราวทั้งหมดจึงถูกเปิดเผย ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของเรย์ลี่ก็ดิ่งลงเหว เธอเฝ้ามองตระกูลกูดริดจ์โอบกอดกันร่ำไห้ แบ่งปันความคิดถึงและความรัก ขณะที่เธอยืนโดดเดี่ยวและเคว้งคว้าง ในขณะนั้น เธอจำต้องยอมรับความจริงอันโหดร้าย พ่อแม่ที่อุ้มชูเธอมาสิบแปดปีไม่ใช่ของเธออีกต่อไป หลังจากเวลาผ่านไปนาน อลาริค กูดริดจ์สังเกตเห็นเรย์ลี่ยืนอย่างอึดอัด เขาครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะรวบรวมสติแล้วเอ่ยออกมา “เรย์เรย์ ถึงเวเวอร์ลีจะกลับมาแล้ว แต่แกก็ยังเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลกูดริดจ์อยู่ดี นับตั้งแต่วันนี้ เวเวอร์ลีจะเป็นน้องสาวของแก” แฮร์เรียต คาร์ราเวย์ รู้สึกผิดที่ละเลยเรย์ลี่ จึงเอ่ยปลอบใจ “เรย์เรย์ แม่จะรักและดูแลลูกเหมือนลูกแท้ๆ คนหนึ่งนะลูก” เรย์ลี่เชื่อในคำพูดเหล่านั้นอย่างสนิทใจ ทว่า ความอัปยศก็มาถึงอย่างรวดเร็ว ตระกูลกูดริดจ์ได้รับเชิญไปงานเลี้ยงวันเกิดของทิฟฟานี ลอริเมอร์ ลูกสาวตระกูลดังที่ทรงอิทธิพลที่สุด ในงานเลี้ยง พวกเขาเห็นเวเวอร์ลีขโมยสร้อยคอราคาแพงของทิฟฟานีไป พวกเขายังได้ยินเพื่อนสนิทของเวเวอร์ลีกล่าวหาเธอว่าเป็นขโมยต่อหน้าทุกคน ทิฟฟานีโกรธจัด ขู่ว่าจะแจ้งตำรวจจับเธอเข้าคุก พวกเขาทั้งหมดเงียบงัน ตัดสินใจให้เรย์ลี่รับผิดแทนเวเวอร์ลี แม้เรย์ลี่จะบริสุทธิ์ เธอทั้งขอร้องอ้อนวอนและดิ้นรน แต่ราวกับโลกทั้งใบหันหลังให้เธอ สุดท้าย เธอก็ถูกส่งเข้าเรือนจำ ในตอนนั้น เธอจึงได้ตาสว่างว่าเธอไม่มีพ่อแม่อีกต่อไป “เฮ้ เธอจะได้ออกไปเสวยสุขแล้วสินะ ฮะ? สาวๆ คิดว่าแม่นั่นจะลืมพวกเราไหม?” นักโทษในคุกเย้ยหยันเรย์ลี่ด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม โดยสัญชาตญาณ เรย์ลี่คุกเข่าลงกับพื้น “ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดอย่าทำร้ายฉันเลย” เธออ้อนวอน ผู้คุมเรือนจำขมวดคิ้วอย่างหมดความอดทน “เรย์ลี่ โซเมอร์ส ออกมาได้แล้ว!” เรย์ลี่เพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอกำลังจะได้ออกไป นักโทษในคุกที่เคยรังแกเธอจะไม่เป็นภัยอีกต่อไป ภายใต้สายตาของนักโทษคนอื่นๆ เรย์ลี่ค่อยๆ ก้มหน้าเดินออกไป หลังจากทำเรื่องปล่อยตัวเสร็จ เธอสวมเสื้อผ้าเก่าๆ แล้วถูกผู้คุมคุมตัวไปที่ประตูเรือนจำ จากระยะไกล เธอเห็นร่างสูงเพรียวพิงรถหรู ชายผู้นั้นสวมเสื้อซาตินสีดำเงาวับ ปลดกระดุมออกบางส่วน ดวงตาสีดำเฉียบคมเปล่งประกายอำนาจ เรย์ลี่มองร่างนั้น ไม่รู้สึกยินดียินร้ายที่ได้พบคนที่รัก แต่กลับรู้สึกหวาดกลัว ขาที่พิการของเธอกลับมาปวดอีกครั้ง เขาคือซามูเอล กูดริดจ์ ชายที่เธอเคยเคารพและนับถือเป็นพี่ชายมาสิบแปดปี เพื่อเอาใจผู้หญิงจากตระกูลลอริเมอร์ เขาจงใจสั่งให้พวกนักโทษในคุกดูแลเธอเป็นพิเศษ เขาคือต้นตอของความทุกข์ทรมานทั้งหมดในเรือนจำ ลมหนาวพัดกระโชก สิ่งที่หนาวเหน็บยิ่งกว่าฤดูหนาวคือความเย็นชาในหัวใจของเรย์ลี่ สี่ปีผ่านไป เรย์ลี่คิดว่าหัวใจของเธอชาด้านไปแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า เธอพยายามกลั้นน้ำตา ขณะที่เธอพยายามกดความรู้สึกด้านลบ ซามูเอลก็เดินเข้ามาหาเธอ เธอหวาดกลัว แต่ไม่กล้าหลบ เธอรู้ว่าการหลบเลี่ยงจะนำมาซึ่งการกระทำที่โหดร้ายยิ่งกว่า แม้ว่าจะออกจากเรือนจำมาแล้ว แต่ความรู้สึกนั้นยังคงฝังรากลึกอยู่ “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ขอโทษค่ะ” เธอก้มศีรษะให้ด้วยความเคารพ น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความหวาดกลัวและความห่างเหิน ซามูเอลตกตะลึงไปชั่วขณะ พวกเขาไม่ได้เจอกันมาสี่ปี เขาประหลาดใจที่เจ้าหญิงน้อยผู้หยิ่งยโส ซึ่งเคยคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล เริ่มต้นการพบกันครั้งแรกด้วยการขอโทษ เขาเตรียมตัวรับมือกับการระเบิดอารมณ์ของเรย์ลี่ คาดว่าเธอจะเรียกร้องความยุติธรรมเหมือนเมื่อสี่ปีก่อน แต่แทนที่จะโวยวาย เธอกลับห่อไหล่ ปล่อยวางท่าทางที่เคยหยิ่งผยอง เธอดูหวาดกลัว ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาหวังไว้เมื่อสี่ปีก่อน ไม่เพียงแต่เธอจะมาถึงจุดนั้นเท่านั้น แต่เธอยังทำด้วยความจริงใจอย่างยิ่ง ในขณะนั้น เขากลับรู้สึกว่าไม่สามารถเผชิญหน้าและยอมรับมันได้ ในชั่วขณะหนึ่ง ความเศร้าโศกก็ถาโถมจากส่วนลึกของหัวใจเขา เขาเป็นเหมือนสิงโตผู้พ่ายแพ้ ถูกเนรเทศไปยังโลกแห่งความโดดเดี่ยว มีเพียงความเย็นชาและความมืดมิดเป็นเพื่อน ซามูเอลสูดหายใจลึก แล้วเริ่มพูดช้าๆ “คุณย่าคิดถึงเธอมาก ด้วยอายุและอาการป่วยของท่าน คุณนายลอริเมอร์เลยยอมลงนามในจดหมายให้อภัย เพื่อให้เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุกเร็วขึ้น” ทันทีที่พูดจบ ซามูเอลก็รู้ตัวว่าท่าทีของเขาไม่อบอุ่นพอ เขาเดินเข้าไป ตั้งใจจะโอบกอดเรย์ลี่ แต่เธอหลบ ซามูเอลงงไปชั่วขณะ แล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลง “เรื่องทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว ฉันก็ยังเป็นพี่ชายของเธอนะ ไปกับฉันเถอะ” หัวใจของเรย์ลี่กระตุกอย่างแรง เขายังเป็นพี่ชายของฉัน? เธอรอคำพูดเหล่านี้มานานราวกับชั่วกัลปาวสาน ตอนที่เธอถูกจำคุกครั้งแรก เธอรอทุกวินาทีให้ซามูเอลมาช่วย เธอไม่อยากเชื่อว่าพี่ชายที่ดูแลเธอมาสิบแปดปีจะใจร้ายได้ถึงขนาดนี้ อย่างไรก็ตาม ยิ่งหวังมาก ยิ่งผิดหวังมาก จากความหวังแรกเริ่มสู่ความผิดหวัง แล้วก็สิ้นหวัง เรื่องที่เธอต้องเผชิญยืนยันอย่างโหดร้ายว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความจริง เธอไม่มีครอบครัวอีกต่อไป การที่ซามูเอลจะมาช่วยเธอได้กลายเป็นทางตันในใจเธอ ดังนั้น เมื่อชายที่อ้างว่าเป็นพี่ชายของเธอปรากฏตัว บอกว่าจะพาเธอไป เธอก็รู้สึกชาด้านไปหมดแล้ว เธอถอยหลังและโค้งคำนับอีกครั้ง น้ำเสียงเฉยเมย “ขอบคุณคุณนายลอริเมอร์ที่ลงนามในจดหมายให้อภัย และขอบคุณคุณนายกูดริดจ์ผู้เฒ่าที่ยังระลึกถึงฉันที่เป็นอดีตนักโทษ” เธอพูดด้วยท่าทีเคารพอย่างที่สุด ความอบอุ่นที่เคยมีระหว่างสมาชิกในครอบครัวหายไปหมดสิ้น ซามูเอลรู้สึกกระวนกระวายกับความห่างเหินนี้ เขากดสันจมูกและพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ถึงเธอจะอยู่ในคุกมาสี่ปี พ่อก็บอกแล้วว่าเธอยังเป็นลูกสาวของตระกูลกูดริดจ์ เธอไม่จำเป็นต้องจมอยู่กับอดีตในเรือนจำมากนักหรอก” สำหรับเขา น้องสาวตัวน้อยที่เขาเคยทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็กไม่ใช่แค่อดีตนักโทษ อย่างไรก็ตาม สำหรับเรย์ลี่ คำพูดของเขาเหมือนตะปูตอกฝาโลง สี่ปีในเรือนจำนั่นทิ้งร่องรอยไว้ให้เธอมากมาย ทุกวันเธอต้องทำงานหนักในชุดนักโทษที่น่าอัปยศ เข้าร่วมโครงการแรงงานในคุก เธอทนทุกข์กับความหิวโหย ความเจ็บป่วย และหากทำผิดพลาด ก็จะถูกลงโทษจากผู้คุมเรือนจำ นักโทษในคุกพวกนั้นก็หาวิธีทรมานเธออยู่เสมอ วันเวลาในคุกของเธอไม่ต่างจากนรกบนดิน เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย การที่เธอเป็นลูกสาวของตระกูลกูดริดจ์ ดูเหมือนจะทำให้เธอได้รับการปฏิบัติที่โหดร้ายยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเห็นความเศร้าบนใบหน้าของเรย์ลี่ ซามูเอลก็ตบไหล่เธอเบาๆ น้ำเสียงอ่อนโยนลง “ไปโรงพยาบาลเยี่ยมคุณย่ากันเถอะ อย่าให้ท่านรอต้องนาน” จากนั้นเขาหันหลังและเดินไปที่รถ สักพักเขามองกลับมาและเห็นเรย์ลี่เดินตามมาด้วยฝีเท้าคงที่ โดยรักษาระยะห่างจากเขา ทำไมกลายเป็นแบบนี้? ฉันเป็นปีศาจหรือไง? เธอต้องอยู่ห่างจากฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? ซามูเอลนึกถึงช่วงเวลาที่เรย์ลี่เคยเกาะแกะเขาอย่างขี้เล่น ความโหยหาในใจเขาทวีความรุนแรง เขาเร่งฝีเท้าไปที่รถ สี่ปีแห่งความทรมานสอนบทเรียนที่โหดร้ายให้กับเรย์ลี่ เธอไม่กล้าทำให้ตระกูลกูดริดจ์ไม่พอใจ กลัวว่าจะรับผลที่ตามมาไม่ไหว ดังนั้น แม้ว่าอาการบาดเจ็บจากแผลเก่าที่น่องจะทำให้เธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เธอก็ไม่กล้าล่าช้าแม้แต่วินาทีเดียว ด้วยความรีบร้อน เธอสะดุดและล้ม แต่ก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินหน้าต่อ เมื่อเธอไปถึงรถ ซามูเอลก็นั่งอยู่ข้างในแล้ว คนขับรถของตระกูลกูดริดจ์ กาวิน วิตล็อค ยังคงเหมือนเดิม เมื่อเขาลงจากรถ เขาทักทายเธอ “สวัสดีครับ คุณหนูกูดริดจ์” และเปิดประตูเบาะหลัง แทนที่จะนั่งเบาะหลัง เรย์ลี่เปิดประตูผู้โดยสารแล้วเข้าไปนั่ง คนขับรถตกใจเล็กน้อย ซามูเอลลงจากรถ กระชากประตูผู้โดยสารเปิด แล้วดึงเรย์ลี่ออกมา เขาโยนเธอลงพื้นอย่างโหดเหี้ยมราวกับทิ้งขยะ “ถ้าเธอรังเกียจฉันขนาดนี้ ก็ไม่ต้องนับฉันเป็นพี่ชายอีกต่อไป!” เรย์ลี่กัดริมฝีปาก ข้อเท้าของเธอพลิกอีกครั้ง ทำให้เธอต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ซามูเอลไม่ทันสังเกตความเจ็บปวดของเธอ ตำหนิเธอต่อ “เรย์ลี่ ฉันนึกว่าเธอโตขึ้นแล้วซะอีก แต่ดูเหมือนจะยังไร้เดียงสาเหมือนเดิม คิดว่าการนั่งเบาะข้างคนขับมันจะมีผลอะไรนักหนางั้นเหรอ? สิ่งที่เธอทำมันก็แค่ทำให้ตัวเองดูน่าสมเพชเท่านั้น! กล้าดียังไงมาทำท่าทีแบบนี้กับฉัน? ดูเหมือนเธอจะยังไม่เข้าใจสถานะของตัวเองเลยนะ! ไม่ต้องขึ้นรถแล้ว เดินกลับเองไปเลย! ฉันเตือนเธอไว้เลยนะ ตอนไปเยี่ยมคุณย่าที่โรงพยาบาล อย่าทำหน้าหดหู่แบบนี้ ฉันไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจเพราะเธอ” หลังจากพูดจบ เขาสั่งคนขับรถ “ออกรถ!” แม้ว่ากาวินจะเป็นห่วงเรย์ลี่ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งซามูเอล และขับรถออกไป เรย์ลี่มองรถแล่นลับตาไปโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร เธอลิ้มรสความขมขื่นของการถูกทอดทิ้งและทรยศเมื่อสี่ปีก่อนแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สถานะของตัวเอง แต่เป็นซามูเอลต่างหากที่ลืมไปว่าพวกเขาบังคับให้เธอกลับไปอยู่ในตำแหน่งเดิม แต่กลับกล่าวหาว่าเธอไม่รู้สถานะของตัวเอง เธอกำหมัดแน่น ค่อยๆ ลุกขึ้น รู้ว่าต้องตามรถให้ทัน มิฉะนั้นจะเสี่ยงต่อการทำให้ตระกูลกูดริดจ์โกรธ และเธออาจจะทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว หลังจากเดินไปได้ไม่ไกล รถที่จากไปก็กลับมาและหยุดตรงหน้าเธอ กระจกหน้าต่างเลื่อนลง ดวงตาของซามูเอลเต็มไปด้วยความโกรธ “ขึ้นรถ!”