ตอนที่ 8 ตัดขาดจากตระกูลหยาง

"ไม่นะ!!!เยว่เอ๋อของแม่ลูกห้ามทิ้งแม่ไปแบบนี้ โลกใบนี้เเม่เหลือลูกเพียงคนเดียวเท่านั้นหากไม่มีลูกแล้วเเม่จะอยู่ต่อไปได้อย่างไร" เซวี่ยฟังเฟยกอดร่างซินเยว่ร้องไห้เจียนขาดใจ "คุณหนู คุณหนู ท่านอย่าล้อเล่นกับบ่าวเช่นนี้กลับมาหาบ่าวเถิดได้โปรดอย่าทิ้งบ่าวไปเลยนะเจ้าคะ" ฮุ่ยหลิงกอดขาซินเยว่ร้องไห้เสียงแหบเเห้ง เซวี่ยฟังเฟยเงยหน้าขึ้นจากร่างของซินเยว่นางก็อาละวาดทันที "ทำกันถึงเพียงนี้พวกเจ้าอำมหิตเกินไปแล้ว" พวกบ่าวที่มุงดูได้แต่ก้มหน้าไม่มีใครเอ่ยปากหรือตามหมอมารักษานางสักคน เซวี่ยฟังเฟยที่เคยอ่อนหวานนุ่มนวนตอนนี้แทบจะกลายร่างเป็นปีศาจร้ายที่พร้อมฆ่าทุกคนที่กล้ามาขวางนาง เซวี่ยฟังเฟยพุ่งไปที่เรือนหลักของหยางจิ่งเทียนด้วยดวงตาแดงก่ำ "เฮือก"!! ซินเยว่สะดุ้งสุดตัวรีบสูดอากาศเข้าปอดเพราะก่อนหน้านี้คล้ายนางจะขาดอากาศหายใจ "คุณหนูท่านยังไม่ตายคุณหนูของบ่าวข้าดีใจเหลือเกิน" ซินเยว่มองดวงตาบวมปูดจากการร้องไห้อย่างหนักของฮุ่ย หลิงนางทั้งสงสารทั้งขบขัน "คุณหนูเจ็บตรงไหนหรือไม่ ท่านอย่าพึ่งขยับให้บ่าวไปตามท่านหมอมารักษานะเจ้าคะ" พูดจบฮุ่ยหลิงก็กำลังจะผละจากไปแต่ซินเยว่ดึงแขนนางเอาไว้ก่อน "ไม่เป็นไรข้าไม่เจ็บที่ใดเลย" "แต่บ่าวเห็นคุณหนูกระอักเลือดออกมาเยอะมากเลยนะเจ้าคะ" ฮุ่ยหลิงยังคงรู้สึกไม่สบายใจเรื่องอาการของนาง ซินเยว่ขยับตัวให้ฮุ่ยหลิงดูเพื่อให้นางสบายใจ "คุณหนูฮูหยินไปที่เรือนหลักนะเจ้าคะฮูหยินจะต้องไปเเก้แค้นให้คุณหนูอย่างแน่นอน" ซินเยว่พยักหน้า "เกิดเรื่องกับข้าขนาดนี้แต่กลับไม่มีใครมาดูสักคนใจดำกันจริงๆ คนตระกูลนี้" นางพูดเสียงเย็นชา "ฮุ่ยหลิงข้าคิดว่าคงถึงเวลาที่เราจะต้องออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ" ฮุ่ยหลิงมองนายสาวตาเป็นประกาย "ไปเรือนหลักกันเถอะ" ซินเยว่ลุกขึ้นเดินนำหน้าฮุ่ยหลิงไป "คุณหนูท่านไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหรือเจ้าคะตัวท่านมีแต่เลือด" ซินเยว่ก้มลงมองร่างของตนที่ชุ่มไปด้วยเลือด "ไม่เป็นไรแบบนี้เเหละดีจะได้มีข้ออ้างตัดขาดจากตระกูลหยางพวกเขาจะได้ปฏิเสธไม่ได้" เซวี่ยฟังเฟยยืนดวงตาแดงก่ำอยู่กลางโถงรับรองเรือนหลักนางชี้หน้าหยางจิ่งเทียนด้วยนิ้วอันสั่นเทา "เจ้าคนใจดำหยางจิ่งเทียนบุตรสาวของเจ้านอนตายอยู่กลางลานแต่เจ้าไม่คิดจะไปดูดำดูดีนางสักนิด จิตใจของเจ้าทำด้วยอะไรเจ้าไม่เคยไยดีเราแม่ลูกข้าไม่เคยต่อว่าเจ้าเลยสักครั้ง แต่นี่พวกเจ้าถึงกับคิดฆ่านางพวกเจ้ามันอำมหิตเดรัจฉานมาเกิด " "เจ้า" หยางจิ่งเทียนลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธเขา ไม่เคยเห็นเซวี่ยฟังเฟยเอ่ยคำหยาบด่าทอเช่นนี้มาก่อน แต่ก่อนนางเป็นคนอ่อนหวานไม่เคยพูดจาหยาบคายแม้จะถูกต่อว่าก็ไม่เคยเถียงสักครั้งทำเพียงก้มหน้ารับไม่เคยมีปากเสียงกับผู้ใด ก่อนแต่งงานหยางจิ่งเทียนเป็นแค่เพียงรองแม่ทัพเล็กๆ เท่านั้น ส่วนเซวี่ยฟังเฟยเป็นถึงบุตรสาวที่เกิดจากฮูหยินเอกของอัครเสนาบดี ทั้งที่นางสามารถแต่งเข้าวังหลังได้ เเต่นางกลับเลือกเขาเพียงเพราะนางตกหลุมรักรองแม่ทัพหนุ่มแรกพบ ดังนั้นนางจึงไม่ยอมเข้าคัดเลือกสนมในวังทำให้อัครเสนาบดีเซวี่ยไม่พอใจเป็นอย่างมาก ตั้งแต่นั้นมานางจึงเลิกติดต่อบ้านเดิมไม่ไปมาหาสู่อีกต่อไป นายท่านผู้เฒ่ากับฮูหยินผู้เฒ่าหยางนั้นรักและเมตตาเซวี่ยฟังเฟยมากเพราะนางเอาใจใส่ดูแลทั้งสองคนเป็นอย่างดีเรื่องเรือนหลังไม่เคยมีปัญหานางล้วนมีเมตตากับบ่าวไพร่ หลังจากหยางจิ่งเทียนแต่งเซวี่ยฟังเฟยได้เพียงหนึ่งเดือนเขาก็ต้องออกเดินทางไปจัดการสัตว์อสูรที่เข้ามาอาละวาดที่ชายแดนตามราชโองการของฮ่องเต้ ผ่านไปสามเดือนเมื่อหยางจิ่งเทียนกลับมาก็ได้พา มู่เซี่ยอี่กลับมาด้วยและแต่งให้นางเข้ามาเป็นภรรยารอง เซวี่ยฟังเฟยไม่เคยห้ามหรือโกรธเคืองเมื่อหยางจิ่งเทียนแต่งอนุเข้าจวนเพราะนางเข้าใจดีของการมีสามภรรยาสี่อนุ นางได้เเต่ยิ้มรับอย่างขมขื่นอยู่ในใจเพราะนางรักเขามาก จนกระทั่งหยางซินเยว่เจ็ดขวบ นางเข้ารับการทดสอบแล้วพบว่าไร้พลังปราณนั่นยิ่งทำให้เขาหมางเมินต่อนางมากกว่าเดิม ก่อนวันที่นายท่านผู้เฒ่าหยางจะจากไปได้มอบแหวนหยกที่สลักตัวอักษรหยางไว้ด้านในให้กับเซวี่ยฟังเฟย นายท่านผู้เฒ่าบอกว่าแหวนวงนี้ตกทอดมาในตระกูลหยางให้นางเก็บไว้ให้ซินเยว่ "ท่านแม่!!!!” เซวี่ยฟังเฟยหันมองตามเสียงเรียกของบุตรสาว ราวกับสวรรค์บันดาลน้ำทิพย์มาชโลมหัวใจของนาง "เยว่เอ๋อของแม่เจ้ายังไม่ตายขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณจริงๆ" นางร้องไห้ด้วยความดีใจ ฮุ่ยหลิงพยุงร่างซินเยว่ที่อาบไปด้วยเลือดเดินเข้ามาในห้องโถง ซินเยว่มองไปรอบๆ นางค่อยๆ มองพวกเขาทีละคนเริ่มจากมู่เซี่ยอี่ฮูหยินรอง บุตรสาวของนางหยางหลันฮวา และบุตรชายหยางซีซวน อนุสามเหยียนเหมยฟาง อนุสี่หลิวอี้หลิน แล้วสายตาซินเยว่ก็มาหยุดที่หยางหลันฮวา "น้องรองคงเสียใจที่ข้ายังไม่ตาย" ซินเยว่มองนางด้วยสาวตาเย็นเยียบจนยากจะอ่านออก หยาง หลันฮวาถลึงตาใส่นาง "สวะอย่างเจ้ากล้าจ้องหน้าข้าตั้งแต่เมื่อใด ก่อนหน้านี้ข้าคงตีเจ้าเบาเกินไปสินะ" ก่อนที่หยางหลันฮวาจะพูดอะไรออกไปอีกมู่เซี่ยอี่ก็รีบดึงมือนางเอาไว้และส่งสายตาเตือนให้นางเงียบ "ข้าบาดเจ็บสาหัสสองครั้งในรอบหนึ่งเดือนโดยฝีมือหยางหลัน ฮวา แต่นางไม่เคยถูกลงโทษเลยสักครั้ง บ่าวไพร่ในเรื่องไม่เคยเคารพ หรือมองว่าท่านแม่เป็นฮูหยินใหญ่ของจวนสกุลหยาง ข้าวต้มที่ใสจนเห็นก้นถ้วยถ้าหากไม่ทำงานก็อย่าหวังว่าพวกข้าจะได้กิน หลายปีมานี้ช่างลำบากเหลือเกินก่อนมาที่นี่หยางหลันฮวาทำร้ายข้าเกือบตายแต่พวกท่านกลับทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ท่านแม่ข้ากลัวเหลือเกินกลัวว่าครั้งหน้าลูกคนนี้มิอาจฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว" พูดจบซินเยว่ก็ก้มหน้าแสร้งตัวสั่นร้องไห้เบาๆ เซวี่ยฟังเฟยเมื่อเห็นซินเยว่ร้องไห้นางก็รีบเข้าไปกอดปลอบบุตรสาว จากนั้นจึงหันมาหาหยางจิ่งเทียนดวงตาของนางวาวโรจน์ดั่งเช่นราชสีห์หวงถิ่น เซวี่ยฟังเฟยได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดตั้งแต่นางเห็นร่างโชกเลือดของ ซินเยว่นอนหายใจรวยริน ระหว่างนางกับหยางจิ่งเทียนได้ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว "ข้าต้องการหย่าแล้วออกไปจากที่นี่ข้าจะพาเยว่เอ๋อกับฮุ่ยหลิงไปด้วย ข้าอยากให้ท่านเขียนหนังสือตัดขาดเราสองแม่ลูกต่อไปภายหน้าไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้นเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก " "เจ้า"