ตอนที่ 1 ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

ซูหว่านทะลุมิติเข้าไปในนิยายรักโรแมนติกโบราณที่เธอเคยอ่าน ซึ่งเป็นเรื่องราวการถูกสลับสับเปลี่ยนตัวของคุณหนูตัวจริงตัวปลอม เธอได้ทะลุมิติเข้ามาเป็นนางร้ายในเรื่องที่มีชื่อแซ่เดียวกับเธอ ก่อนหน้านี้ เธอเคยวิจารณ์นิยายเรื่องนี้อย่างเผ็ดร้อนกับรูมเมทที่เป็นคนแนะนำหนังสือเล่มนี้ ในตอนนั้น เธอยังคุยโวคำโตว่า ถ้าตัวเองได้ถือไพ่ดีขนาดนี้ เธอจะต้องสู้ให้ถึงที่สุด แล้วยังจะสู้แบบทุ่มสุดตัวด้วย รูมเมทของเธอยังหัวเราะเยาะบอกว่าเธอเพ้อเจ้อ ตัวละครไม่ได้มีมุมมองแบบพระเจ้าเสียหน่อย ซูหว่านนอนอยู่บนเตียง ดวงตาเหม่อลอยไปตามความทรงจำเหล่านั้นที่ถาโถมเข้ามา เธอต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะยอมรับความจริงที่ว่าตนเองได้ทะลุมิติเข้ามาในนิยายแล้ว เมื่อหนึ่งชั่วยามก่อน ตระกูลกู้ได้รับกู้เย่ว์บุตรสาวแท้ๆ ของพวกเขากลับมาแล้ว แล้วตอนนี้ก็ถึงเวลาของเจ้าของร่างเดิมที่จะต้องถูกส่งตัวกลับไป ซึ่งก็คือซูหว่านคุณหนูตัวปลอม หรือก็คือนางร้ายในนิยายเรื่องนี้ เจ้าของร่างเดิมไม่อยากกลับไปยังตระกูลซู เพราะนอกจากตระกูลซูจะยากจนแล้ว บ้านของพวกเขายังอยู่ในชนบท นางต้องการเป็นคุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์ในบ้านตระกูลกู้ต่อไป จึงอ้อนวอนต่อฮูหยินกู้ผู้เป็นแม่บุญธรรมไม่ให้ไล่นางไป อย่างไรก็ตาม ฮูหยินกู้ยืนกรานในท่าทีของตน ไม่ว่าซูหว่านจะร้องไห้คร่ำครวญอย่างไรก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ ฮูหยินกู้ให้คนส่งตัวนางกลับไป ระหว่างที่กำลังดิ้นรนขัดขืน นางร้องไห้จนหายใจไม่ทัน สำลักออกมาเป็นเลือด ก่อนจะหมดสติไป ฮูหยินกู้เห็นดังนั้น จึงทำได้เพียงส่งนางไปพักที่ห้องรับรองเป็นการชั่วคราว พร้อมกับตามหมอมาดูอาการ …... หนึ่งชั่วยามต่อมา กู้หว่านที่อยู่ในห้อง ไม่ใช่สิ ซูหว่านต่างหาก เพราะตอนนี้นางไม่ใช่บุตรสาวของตระกูลกู้อีกต่อไปแล้ว ความเดือดดาลและความคับข้องทำให้ซูหว่านหายใจไม่ทัน จนเมื่อลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง ดวงวิญญาณก็เปลี่ยนไป ซูหว่านจากยุคปัจจุบันได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของซูหว่านในนิยายแล้ว เธอเพิ่งจะเริ่มทำงานหลังจากเรียนจบจากมหาวิทยาลัย เพื่อเป็นการตกรางวัลให้กับตัวเอง เธอตั้งใจจะนำเงินเดือนก้อนแรกไปซื้อเครื่องประดับทองชิ้นเล็กๆ ที่ร้านทอง เธอเป็นพวกวัตถุนิยมที่ชอบทองคำ ไม่คิดว่ามันเชย เพราะทองคำเป็นสิ่งที่มีมูลค่าในตัวของมันเอง เธอเหลือบไปเห็นแหวนทองคำวงใหญ่น้ำหนักสามสิบกรัม* คิดแค่ว่าจะลองสวมดูเล่นๆ สักหน่อย ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ ทว่าจู่ๆ รถสปอร์ตคันหนึ่งก็เสียหลักพุ่งเข้ามาในร้าน ชนเธอเข้าอย่างจังจนเสียชีวิต (*มาตรฐานทองรูปพรรณ 1 บาท หนัก 15.16 กรัม) เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็มาอยู่ที่นี่แล้ว เธอใช้เวลาอยู่สักพักเพื่อจัดระเบียบความทรงจำที่สับสนในสมอง เธอทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของซูหว่าน นางร้ายอันดับหนึ่งของนิยายรักโรแมนติกโบราณที่เธอเพิ่งอ่าน ส่วนนางเอกในนิยายเรื่องนี้ก็คือกู้เย่ว์ ลูกสาวแท้ๆ ที่ถูกสลับตัวกับเธอมานานถึงสิบสามปี นายท่านกู้เป็นเจ้าที่ดินในเขตชิงเหอ เขามีฮูหยินกู้เป็นภรรยาเอก แล้วยังมีอนุแสนสวยอีกสองคน หนึ่งในนั้นเป็นคู่ปรับตัวฉกาจของฮูหยินกู้ ซ้ำยังเป็นที่โปรดปรานของนายท่านกู้มากอีกด้วย ก่อนหน้านี้ที่ฮูหยินกู้ยังไม่มีบุตร ด้วยความริษยากลัวว่าอีกฝ่ายจะให้กำเนิดบุตรชาย สถานะของตนจะสั่นคลอน จึงใช้ยาถ้วยหนึ่งทำลายความสามารถในการให้กำเนิดบุตรของนาง ด้วยเหตุนี้ฝ่ายอนุจึงได้แต่เก็บซ่อนความแค้นไว้ในใจ ครั้นเมื่อฮูหยินกู้ให้กำเนิดทารก ประจวบเหมาะกับในจวนก็มีอีกคนหนึ่งที่เพิ่งจะคลอดบุตรเช่นกัน นางคือนางหยาง เป็นบ่าวไพร่ที่ทำงานอยู่ในครัวหลังจวนตระกูลกู้ นางและฮูหยินกู้ต่างก็ให้กำเนิดทารกหญิงเหมือนกัน เพื่อแก้แค้นฮูหยินกู้แล้ว อนุจึงหาวิธีสับเปลี่ยนทารกทั้งสอง เพื่อให้ฮูหยินกู้ได้เลี้ยงดูลูกสาวของคนอื่น ในขณะที่ลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองต้องตกระกำลำบาก สิบสามปีต่อมา ความจริงก็ถูกเปิดเผย จึงเป็นที่มาของเหตุการณ์ที่ซูหว่านโกรธจนกระอักเลือดก่อนหน้านี้ ในนิยายต้นฉบับ นางไม่ตาย แต่ถูกส่งตัวกลับไปยังตระกูลซูในระหว่างที่หมดสติ ภายหลังนางยังพยายามไปพบฮูหยินกู้อยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกปฏิเสธ ช่างเป็นละครน้ำเน่าจริงๆ ซูหว่านอดไม่ได้ที่จะบ่นอุบอิบในใจ ตระกูลกู้เป็นเจ้าที่ดินในเขตชิงเหอ ในขณะที่ตระกูลซูเป็นชาวนาในชนบท พวกเขายังมีลูกชายอีกห้าคน ซึ่งก็คือพี่ชายแท้ๆ ของซูหว่าน ในนิยาย ในอนาคตพี่ชายทั้งห้าคนนี้จะกลายเป็นบุคคลยิ่งใหญ่ผู้ทรงอิทธิพล ทั้งยังรักใคร่เอ็นดูนางเอกมากอีกด้วย ตามหลักแล้ว ซูหว่านเป็นน้องสาวแท้ๆ ในฐานะพี่ชายก็ควรจะรักน้องสาวแท้ๆ มากกว่าถึงจะถูก ต่อให้ไม่ถึงขั้นรุมรักและตามใจนางแต่เพียงผู้เดียว อย่างน้อยๆ ก็ควรจะปฏิบัติอย่างเท่าเทียมบ้าง แต่ในนิยายต้นฉบับ ซูหว่านร้ายกาจมาก นางไม่พอใจที่ถูกตระกูลกู้ส่งกลับ ทั้งยังรังเกียจบิดามารดาและบรรดาพี่ชายบ้านนอกของนาง หลังจากกลับมาก็มีแต่วาจาเสียดสีต่างๆ นานา วันๆ เอาแต่ทำหน้าบูดบึ้งเพราะอิจฉานางเอกที่ดีกว่าตนในทุกด้าน ความสัมพันธ์กับคนในตระกูลซูที่ไม่ดีอยู่แล้ว ก็ยิ่งแย่ลงไปอีก ในขณะที่นางเอกมักจะกลับมาให้ความอบอุ่นและทำตัวน่ารักเป็นครั้งคราว เมื่อเทียบกันแล้ว พี่ชายแต่ละคนก็ยิ่งยอมรับกู้เย่ว์มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งภายหลังเมื่อพระเอกต้องการสังหารซูหว่าน ก็ไม่มีใครสักคนมาช่วยขอร้องให้นาง แม้แต่พ่อแม่แท้ๆ ก็ไม่อยากยุ่ง ทั้งหมดคือผลจากการกระทำของตัวเองแท้ๆ เธอรู้สึกขัดใจมากที่นางร้ายมีชื่อแซ่เดียวกับเธอ ตอนที่อ่านนิยายเธอรู้สึกว่าซูหว่านโง่เขลามาก วันๆ เอาแต่ทำเรื่องเลวร้าย ไม่รู้จักสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่ชายทั้งห้าคน ถ้าเป็นเธอนะ เธอจะไม่มีทางปล่อยให้เรื่องราวดำเนินไปถึงจุดจบแบบนั้นแน่นอน ไม่สิ ตอนนี้เธอคือซูหว่านในนิยายแล้ว แล้วเรื่องราวในนิยายก็เพิ่งจะเปิดฉาก อย่างที่เธอเคยคุยกับรูมเมทของเธอ ทุกอย่างยังไม่สาย เธอมีไพ่ดีๆ อยู่ในมือ สามารถเปลี่ยนทัศนคติของพี่ชายทั้งห้าที่มีต่อเธอ รวมถึงสามารถพลิกชีวิตของตัวเองได้ เมื่อคิดถึงมาถึงตรงนี้ ซูหว่านก็ดีดตัวลุกขึ้น เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่นอกประตู คนจำนวนหนึ่งกำลังมาถึง ซูหว่านรีบล้มตัวลงนอน แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว แต่แล้วก็พบว่าแหวนทองวงนั้นที่ตนลองสวมก็ติดอยู่ที่นิ้วทะลุมิติมาด้วยเช่นกัน “นางเป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงอาเจียนเป็นเลือดออกมาได้ อาการหนักหนามากหรือเปล่า” คนที่พูดน่าจะเป็นแม่นมเฒ่าข้างกายฮูหยินกู้ ท่านหมอส่ายศีรษะ บ่งบอกว่าไม่มีสิ่งใดน่าเป็นกังวล “นางแค่โกรธจัดจนเลือดลมปั่นป่วน ถึงได้สำลักเลือดออกมา ร่างกายอ่อนแอเล็กน้อย พักผ่อนบำรุงร่างกายสักสองสามวันก็จะหายดี” แม่นมเฒ่าได้ยินดังนั้นก็เบาใจ ขอแค่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตก็พอ ตอนนี้ฮูหยินกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดแจงเรื่องของคุณหนูเย่ว์ ไม่ได้อยากเห็นคุณหนูตัวปลอมคนนี้หรอก ท่าทีของฮูหยินยังคงแน่วแน่ว่าไม่ต้องการให้นางอยู่ต่อ ทันทีที่แม่นมเฒ่าผลักประตูเข้ามา ซูหว่านลุกลงมาจากเตียงแล้ว และกำลังแต่งตัวอยู่ เมื่อเห็นนางเข้ามา ทั้งสองก็จ้องหน้ากัน แม่นมเฒ่ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย นี่มันเรื่องอะไรกัน หายดีเร็วจัง นี่หายดีแล้วเหรอ? ดูไม่เหมือนคนอ่อนแอเลยสักนิด แต่นางก็ยังกระแอมกระไอ เตรียมที่จะอ้าปากพูด ซูหว่านยกมือขึ้นขัดจังหวะ “รู้แล้ว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” แม่นมเฒ่าชะงัก ไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงเปลี่ยนใจรวดเร็วเช่นนี้ “เจ้าคิดได้แล้วใช่ไหม” นางเชิดหน้ามองอีกฝ่าย ซูหว่านเพียงแค่พยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็ก้มหน้าวุ่นวายกับเสื้อผ้าที่แสนจะยุ่งยากต่อไป นางไม่คิดจะนำสิ่งอื่นใดติดตัวไปด้วย แต่เสื้อผ้านี่ นางก็ต้องใส่มิใช่หรือ “คิดได้ก็ดีแล้ว หลายปีมานี้ เจ้าก็ไม่ได้ขาดทุนอะไร ได้เสวยสุขกับความมั่งคั่งร่ำรวย เทียบกับคุณหนูเย่ว์แล้ว เจ้านี่โชคดีกว่ามาก อย่าริอ่านอยากได้สิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเองอีกเลย คนที่รู้จักสำเหนียกตัวถึงจะเป็นคนฉลาด” แม่นมเฒ่าพูดพล่ามอยู่ข้างๆ แต่ซูหว่านไม่ได้ฟังเข้าหูเลยสักนิด