ตอนที่ 2 หลานของเสด็จอา

“แต่ว่าท่านมิได้เป็นน้องชายบิดาข้า เหตุใดข้าถึงต้องเรียกท่านว่าท่านอาด้วย” “เช่นนั้นเจ้าอยากเรียกว่าอะไรเล่า” “ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะ” “ข้ากับบิดาเจ้าสนิทสนมกันมาก ช่วงสงครามเคยติดตามเขาออกรบบ่อยๆ เขาเป็นแม่ทัพผู้กล้าที่ยากจะมีใครล้มได้ หากมิใช่แผนชั่วของซุนหวง เขาคง….” “พวกเขาเรียกท่านว่าท่านอ๋อง นั่นแสดงว่าท่านคือผู้ที่ปกครองเฉินโจว ท่านอ๋องจะมาเป็นท่านอาของข้าได้อย่างไรกัน” เขาหันมามองหน้าหลันเยว่ซิน นางฉลาดและมีความกล้าจริงๆ เขายิ้มให้นาง เป็นยิ้มแรกที่ทำให้หลันเยว่ซินมองแล้วรู้สึกอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ในยามเช้า แสงแรกที่ให้ชีวิตใหม่กับนาง แสงแรกที่เปิดออกจากห้องหนังสือตอนที่เขามาช่วยนางเอาไว้ “ข้าอยากให้เจ้าเรียกท่านอา เจ้าก็เรียกท่านอา เอาไว้อีกหน่อยเจ้านึกได้แล้วว่าจะเปลี่ยนคำเรียก เราค่อยมาคุยกันใหม่ ดีหรือไม่” หลันเยว่ซินเงยหน้ามองท่านอ๋องที่ยืนสบตานาง สุดท้ายนางจึงคุกเข่าลง ท่านอ๋องตกใจเพราะนางทำเรื่องนี้กะทันหัน “หลันเยว่ซินคารวะท่านอา จากนี้ไปเยว่ซินจะเชื่อฟังคำสั่งสอนของท่านอาเจ้าค่ะ” จวินลู่หานถึงกับทำตัวไม่ถูก เขาพึ่งจะอายุยี่สิบสองแต่ต้องมาเป็นอาของเด็กที่อายุห่างจากเขาแค่แปดปี แต่ด้วยความจำเป็นและให้นางไว้ใจเขา จึงต้องทำเช่นนี้ เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะตอบแทนสกุลหลันของแม่ทัพใหญ่หลันเว่ยได้ “ลุกขึ้นเถอะ อย่าทำเช่นนี้เลยหลันเยว่ซิน” เขาดึงนางขึ้นมา แขนนางเล็กนิดเดียวจนเขาคิดว่าหากเขาดึงนางแรงกว่านี้แขนนางคงจะหักเอาได้ “เยว่ซิน กลับเฉินโจวกับข้านะ ที่นี่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว ข้าจะจัดงานศพให้แม่ทัพหลันอย่างสมเกียรติก่อนจะจากไป เจ้าไม่ต้องห่วง ป้ายวิญญาณของเขาจะถูกนำไปที่สุสานวีรชนที่เขาเซิ่งหวาง” “ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะ” “นี่ก็สายแล้ว เรารีบไปกันเถอะ” มือที่เปื้อนเลือดข้างเดิมยื่นมาให้นาง ครั้งนี่เยว่ซินเอื้อมไปจับ แม้ว่าจนถึงตอนนี้เด็กน้อยจะไม่เคยยิ้มให้เขาเลยสักครั้ง แต่เรื่องที่นางเจอก็ทำให้เขาเข้าใจได้ดี จากนี้คงต้องให้คนจัดการดูแลนางอีกมาก เฉินโจ ตำหนักอ๋องจวิน หนึ่งปีต่อมา “คุณหนูเจ้าคะ ได้เวลาเรียนแล้วเจ้าค่ะ” “เสด็จอาออกไปประชุมราชสำนักแล้วหรือเจ้าคะแม่นม” “ออกไปแล้วเจ้าค่ะ” “เช่นนั้นก็ไปกันเถอะเจ้าค่ะ" หลันเยว่ซินมาอยู่ที่ตำหนักอ๋องนี้ได้สามเดือนแล้ว แม้ว่านางจะพูดน้อยและไม่ค่อยสุงสิงกับผู้ใดมากนัก แต่ท่าทางและมารยาทของนางที่ถูกฝึกมาอย่างดีก็ทำให้คนที่ตำหนักอ๋องนี้เกรงใจและรักนางเป็นอย่างยิ่ง เพราะบุคลิกที่โตเกินวัยเด็กที่อยู่ในวัยเดียวกัน ทำให้นางค่อนข้างจะดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าคนอื่น ที่สำคัญคือ นางงดงามขึ้นตามวัย “คุณหนูวันนี้พอแค่นี้ก่อน อย่าลืมการบ้านที่สั่ง พรุ่งนี้เราค่อยพบกัน” “ขอบคุณท่านอาจารย์” นางยังคงเขียนงานที่อาจารย์ให้ไว้ต่อในสวนสำหรับที่เรียน ซึ่งคนอื่นๆลุกไปจนหมดแล้ว มีเพียงนางที่ยังนั่งอยู่ ท่านอ๋องที่พึ่งกลับมาจากว่าราชกิจเห็นจึงได้แวะทักทายนาง “เจ้าคิดจะเรียนจบเป็นบัณฑิตภายในครึ่งปีนี้เลยหรือเยว่ซิน” “เยว่ซินถวายบังคมเสด็จอาเพคะ” “ตามสบายเถอะ ว่าอย่างไร ข้าถามเจ้าอยู่ เจ้าสนใจเรียนปราชญ์และการเมืองขนาดนี้เชียว” “เปล่าเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่…ใคร่รู้ให้มากเท่านั้น ความรู้มากมายในใต้หล้า แต่หม่อมฉันมีแค่ตัวคนเดียว มิอาจเรียนรู้สรรพสิ่งเหล่านั้นได้หมด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่อยากเรียนนี่เพคะ” “พูดได้ดี” “วันนี้เสด็จอากลับเร็ว แสดงว่ามีผู้ยั่วโมโหน้อยลงไปอีกแล้ว” “ฮ่าๆ ยังเป็นเจ้าที่ดูออกสินะ ก็ไม่เชิงหรอก เพียงแต่ว่ามีบ้างที่ความเห็นไม่ตรงกันจนต้องถกเถียง” “พวกขุนนางที่เอาแต่สบาย นอนอยู่บนกองเงินไม่ได้เห็นความลำบากของผู้อื่น เอาแต่ใช้ปากทำงาน น่ารังเกียจ” “เอ๋ เยว่ซิน เจ้าอย่าได้เหมารวมต่อว่าเช่นนั้นสิ แต่ละคนมีหน้าที่ต่างกัน จะไปว่าพวกเขาเช่นนั้นหาได้ไม่ เฉินโจวน่ะ มีขุนนางหลายฝ่าย แต่ก็ไม่มีคนที่ชั่วเกินจะเป็นภัยต่อราชสำนักได้หรอกนะ” “ท่านอ๋อง เอ่อ…” “มีอะไร” “คุณหนูซ่งมาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” “นางมาทำไม” “เห็นบอกว่า นำขนมและชาดอกท้อมาถวายพระองค์พ่ะย่ะค่ะ” “ให้นางเข้ามาสิ” “พ่ะย่ะค่ะ” เมื่อได้ยินว่าท่านอ๋องมีแขก เยว่ซินก็รีบเก็บของทันทีจนท่านอ๋องหันไปถามนางอย่างนึกแปลกใจ “เหตุใดเจ้าเร่งรีบนักเล่า ทำไมไม่รอดื่มชากับข้าก่อน” “ไม่ดีกว่าเพคะ หม่อมฉันไม่สันทัดวิถีสตรีที่มีจริตมากเช่นพวกนาง ขอตัวก่อนเพคะ” “อ้าว เยว่ซิน เดี๋ยวก่อนสิ” หลันเยว่ซินเดินออกจากศาลาทันที นางเห็นว่าซ่งเหมยลี่เดินมาอีกฝั่งจึงเดินเลี่ยงไปอีกฝั่ง นางรู้ว่าซ่งเหมยลี่และท่านอ๋องน่าจะชอบพอกันเพราะเห็นสาวใช้ในตำหนักพูดเรื่องนี้ และนางเองก็ไม่อยากอยู่ขวางทางพวกเขา และไม่อยากนั่งฟังคำสะอิดสะเอียนเหล่านั้น “นั่น…ใช่....เด็กคนนั้นหรือไม่” “ใช่เจ้าค่ะคุณหนู นั่นคือหลานท่านอ๋องที่เก็บมาจากเมืองเหลียง” “นางไม่ใช่เด็กแล้วนี่ นางโตพอที่จะรู้ความแล้ว” “คุณหนูพูดได้ถูกต้องเจ้าค่ะ” “หากปล่อยให้โตกว่านี้คงไม่ดีแน่” “คุณหนูมีแผนการเช่นไรเจ้าคะ” “หึ ไม่ยากหรอกเรื่องนี้ ข้าจัดการเอง” ห้องอักษร “เสด็จอาตรัสว่าอย่างไรนะเพคะ” "ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะอยากร่ำเรียนสรรพอาวุธอย่างอื่น ก็เลยคิดว่าจะส่งไปเรียนที่สำนักศึกษาป๋อเหวิน" “พระองค์คงไม่สะดวกใจที่หม่อมฉันอยู่ที่นี่” “ไม่ใช่นะเยว่ซินเหตุใดเจ้าจึงคิดเช่นนั้น แต่ว่าหากว่าเจ้ายังไม่พร้อม ข้าก็ไม่ได้จะบังคับเจ้า เอาไว้ปีหน้า หรือว่า…ให้พ้นพิธีปักปิ่นไปก่อนก็ได้เจ้าค่อยไปศึกษาดีหรือไม่” “….” นางไม่ตอบสิ่งใด แต่ใบหน้านั้นสลดลงเล็กน้อย เขาพานางมาอยู่ที่ตำหนักนี้ได้หนึ่งปีแล้ว แต่เด็กสาวตรงหน้านี้ไม่เคยยิ้มเลยสักครั้ง แม้ว่านางจะเคยยิ้มเมื่อถูกอาจารย์หญิงเอ่ยชมว่านางชงชาด้วยท่าทางที่อ่อนช้อย หรืออาจารย์ที่สอยกระบี่นางเอ่ยชมว่านางเรียนรู้เร็ว แต่กับเขา นางแทบไม่เคยยิ้มให้เลยเท่าที่จำได้ “ข้าเพียงเรียกเจ้ามาปรึกษาเท่านั้น อีกอย่างหนึ่ง ข้าก็คิดว่าเจ้า…อยากเรียนอย่างอื่นเพราะวิชาที่อาจารย์ที่นี่สอน เจ้าก็ร่ำเรียนจนหมดแล้ว” หรือว่าเขาอาจจะนำเรื่องนี้มาพูดเร็วไป เขาพึ่งได้คำแนะนำจากซ่งเหมยลี่เมื่อตอนบ่ายนี้เองเรื่องสำนักศึกษาที่เขาอี้เหวินที่ชื่อป๋อเหวิน ซึ่งเขาเห็นว่านางชอบร่ำเรียนวิชาศาสตร์ต่างๆ จึงคิดว่านางจะตื่นเต้นเมื่อได้ฟังเรื่องนี้ แต่ไม่คิดว่านางจะทำหน้าเช่นนี้ มาคิดอีกทีราวกับว่านางกำลังคิดว่าเขารังเกียจนางที่อยู่ตำหนักอ๋อง แต่เขาไม่เคยคิดเช่นนั้นเลยจริงๆ “เยว่ซิน เหตุใดเจ้าเงียบไป ข้าจะไม่พูดเรื่องนี้อีกตกลงหรือไม่ หากว่าเจ้าไม่พร้อม ข้าก็ยังไม่ให้เจ้าไป” “หม่อมฉันตกลงเพคะ เสด็จอาโปรดเขียนจดหมายส่งตัวให้หม่อมฉันทีเถิดเพคะ”