ตอนที่ 4 ยาพิษในสุรามงคล

ท่านอ๋องไม่เคยถูกจู่โจมเช่นนี้มาก่อน เขาไม่ทันระวัง ตอนนี้ชิงเยี่ยนเริ่มลงมือบางอย่างกับร่างเปลือยของเขาแล้ว มังกรของเขาจากที่หลับใหลอยู่เริ่มผงาดขึ้นมาเพราะถูกถูไถไปมาจนมันเริ่มตื่น เจ้าสาวของเขาร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆแม้ว่าเขาจะแข็งแรงกว่านาง แต่ดูเหมือนจะไม่อยากจะต่อต้านนางสักเท่าใด “ฟ่างชิงเยี่ยน ข้า….จะทนไม่ไหวแล้ว” “ไม่ไหว…ก็อย่าทน…สัมผัสข้าสิเพคะ ท่านอ๋อง….อย่ากลั้นสิ อ๊าาา” “ฟ่างชิงเยี่ยน!! ตั้งสติหน่อย นี่เรากำลังถูกวางยานะ!!” “วางยา แล้วอย่างไร ข้าแต่งมาท่านก็ต้องทำเช่นนี้ ไม่ต่างกับพระสนมก่อนหน้านี้ทุกคน และอีกไม่นานก็จะฆ่าข้า จะทำอย่างไรก็แล้วแต่ท่าน จริงสิ ก่อนที่ท่านจะฆ่าข้า ก็ขอล้างแค้นก่อนก็แล้วกัน อยู่เฉย ๆ!!” “พระชายา ข้า..ขอเตือนเจ้า นั่นเจ้าจะทำอะไร!!” ชิงเยี่ยนดึงสายรัดผ้าม่านลงและดึงแขนของเขาตรึงขึ้นด้านบนพร้อมกับมัดเอาไว้ “เจ้าจะทำอะไร ปล่อยข้านะ!! ข้าเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย…ฟ่างชิงเยี่ยน!!” นางไม่ฟังสิ่งใดจากเขาอีก ชิงเยี่ยนเริ่มล้วงลงไปเรื่อยๆลุกลามไปทั้งร่างของบุรุษหนุ่มที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่น่าหลงใหลนี้ นางเผลอกัดเขาไปที่ไหล่ข้างหนึ่งอย่างนึกหมั่นเขี้ยวและเริ่มจูบเขาอีกครั้ง ท่านอ๋องเริ่มต้านนางไม่ไหว หากเรื่องนี้เขามิได้เป็นคนเริ่มก่อน หากจะโทษก็ต้องโทษที่นางขาดสติเอง “ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ อุ๊บ….อาา…ชะ…ชิงเยี่ยน อย่า..อาา!! ตรงนั้นไม่ได้นะ ข้าเตือนเจ้า…อาา..” ชิงเยี่ยนดึงมังกรยักษ์นั้นด้วยมือนุ่มของนางพร้อมกับพรมจูบไปทั่วหน้าอกของเขา นางกัดไปที่ยอดอกสีเข้มที่พุ่งขึ้นมาชนปากของนางทำเอาอ๋องหนุ่มร้องครางเสียงหลงออกมาเพราะเริ่มทนไม่ไหว มือเขาถูกมัดเอาไว้แน่นและตอนนี้นางกำลังเลื่อนตัวลงไป “อย่านะฟ่างชิงเยี่ยน เจ้า…อย่านะ อาา…ไม่นะ ข้า…” ฟ่างชิงเยี่ยนเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร นางรู้เพียงว่านางอยากจะทำสิ่งใดก็จะทำเลย ตอนนี้ปากนางครอบครองมังกรยักษ์ของเขาเอาไว้จนเต็มปาก นางดูดเอาน้ำหวานนั้นเข้าไปพร้อมกับรูดขึ้นลงและใช้ปลายลิ้นสัมผัสปลายยอดมังกรที่เริ่มบานนั้น นางอยากรู้ว่าหากสิ่งนี้เข้ามาในกายนางจะเป็นเช่นไร “ชิงเยี่ยน นี่เป็นครั้งแรกของเจ้า คิดให้ดีก่อนจะทำอะไรโง่ๆ พระชายา!! ตั้งสติหน่อย” ชิงเยี่ยนไม่สนคำที่เขาพูด นางยังคงครอบครองมังกรยักษ์นั้นต่อ คนใต้ร่างเริ่มทนไม่ไหว สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้นางครอบครองเขาจนเริ่มทนไม่ไหว เชือกที่มือนั้นเริ่มเลื่อนหลุดทีละนิดเพราะเขาดึงออก แต่ไม่รู้ว่าแขนหรือมังกรยักษ์นั่น จะหลุดก่อนกัน “อาา…ชิงเยี่ยน ข้าไม่ไหวแล้ว ปล่อยข้านะ ปล่อยก่อน อาา….ไม่นะ อาา!!!” เขารู้สึกว่ามีบางอย่างพุ่งออกมาด้วยความเสียวซ่านสุดชีวิตที่เขาเคยพบ แม้ว่าจะเคยผ่านเรื่องเช่นนี้มา แต่ประสบการณ์เช่นนี้พึ่งเคยพบเจอเป็นครั้งแรก ชิงเยี่ยนจับมังกรยักษ์ของเขาเอาไว้แน่นพร้อมดูดกลืนทุกอย่างลงไปจนหมดสิ้น นางกำลังทำบางอย่างเมื่อเห็นว่าท่านอ๋องนอนหอบอยู่บนเตียง “ช้าก่อน!! หยุดนะ!!” เขาดึงสายรัดผ้าม่านนั้นออกพร้อมกับจับตัวพระชายาหมาดๆของเขาเข้ามา ร่างเปลือยเปล่าตรงหน้ายังไม่หยุดยั่วยวนเขาเมื่อหันมาจูบเขาต่อ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการเช่นไรดี “ชิงเยี่ยน เช่นนั้น ครั้งแรกของเจ้า….” “เร็วเข้าเพคะ ท่านอ๋อง ได้โปรด มอบความสุขให้หม่อมฉัน…อ๊าา…ท่านอ๋อง ดีเพคะ เลียแรงๆเพคะ ครอบครองหม่อมฉัน อ๊าา…เช่นนั้นแหละเพคะ อื้ออ…อ๊าาาา ” เขารู้ว่านางพูดด้วยอารมณ์ของฤทธิ์ยานั้น เขาต้องทำให้นางตายใจก่อน ลิ้นของเขากำลังก้มจัดการกับยอดอกคู่งามที่น่าหลงใหลยิ่งนัก มืออีกข้างประคองยอดอกพร้อมกับบีบตามมือเรียวบางที่เอื้อมมาบอกให้เขาจัดการมัน “ชิงเยี่ยน อาา…” “ท่านอ๋อง….” มือหนาเลื่อนลงไปยังกลีบดอกไม้ด้านล่าง ใจกลางสตรีของนางตอนนี้เปียกจนลามไปข้างล่าง ฤทธิ์ยานี้มีผลกับนางมาก เขาคิดว่านางคงทนอีกไม่นานแล้วเมื่อนิ้วของเขาเริ่มสอดใส่เข้าไปด้านในนั้นจนนางร้องออกมา “ท่านอ๋องเพคะ อ๊าา…..” ลิ้นที่กัดเล็มที่หน้าอกพร้อมกับนิ้วมือที่ทำงานประสานกันด้านล่าง กระดิกไปมาด้านในกลีบงามนั้นไม่นานก็มีน้ำหล่อลื่นไหลออกมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงร้อง “อ๊าา…ทนไม่ไหวแล้ว อ๊าาา….” ชิงเยี่ยนร้องดังจนไม่เป็นภาษา ร่างของนางเกร็งกระตุกถี่อย่างรุนแรงไม่นานก็ร่วงลงไปที่เตียงพร้อมกับท่านอ๋องที่ใช้แขนมารับนางเอาไว้ได้ ฟ่างชิงเยี่ยนหมดสติไปในอ้อมกอดของเขา “อีกนิดเดียว…..เกือบไปแล้ว….เฮ้อ…” เขาเผลอล้มตัวลงนอนข้างๆร่างเปลือยนั้นด้วยความหมดแรง พร้อมกับนึกย้อนไปเหตุการณ์ที่พึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เขาค่อยๆลุกขึ้นมองสตรีที่นอนอยู่ข้างๆ ใบหน้างดงามนี้เขาจำได้ว่าไม่เคยพบเจอนางมาก่อนที่ซูโจวนี้เป็นแน่ บุตรแม่ทัพฟ่างเขาเคยเห็นหน้านางมาก่อน แต่ไม่ใช่นางผู้นี้ “จางจื่อ” “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง ห้ามออกจากห้อง…” “ข้ารู้แล้ว!! ข้ามีเรื่องจะไหว้วานเจ้า” “ท่านอ๋องโปรดบัญชา” “เจ้า…ไปสืบเรื่องของพระชายาให้ข้าที” “พระชายา นางมิใช่…” “ข้ารู้ แต่บุตรใต้เท้าฟ่างที่ข้าเคยพบ ไม่ใช่นาง เจ้าไปสืบมาให้แน่ว่าผู้ที่แต่งมานี้ คือบุตรของเขาแน่หรือไม่” “รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” ลั่วอ๋องเดินกลับเข้าไปยังเตียงที่มีพระชายานอนเปลือยเปล่าอยู่ เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มนางไว้ พร้อมกับยืนมองใบหน้านางตอนหลับในตอนนี้ “หากว่าอีกสามเดือนข้างหน้าข้าไม่ฆ่าเจ้าให้ตาย ชีวิตพวกเราจะต่างไปจากเดิมหรือไม่กันนะ” เขาเดินไปช้อนตัวร่างเปลือยนั้นขึ้นมาเพื่อพาไปล้างตัวห้องด้านหลัง ร่างบางนั้นเมื่อโดนน้ำก็รู้สึกตัวขึ้นเล็กน้อยแต่คงเพราะฤทธิ์ยาที่ยังไม่หมดไปทำให้นางรู้สึกตัวขึ้นมาอีก “อืมม หนาวจังเลย….ท่านแม่..ช่วยลูกด้วย” “แม่งั้นหรือ” “ท่านแม่ ไม่นานลูกจะตามไปอยู่กับท่านแล้ว ลูกจะไม่เหงาและโดดเดี่ยวอีกแล้ว ท่านแม่รอลูกด้วย……” “ตามไปอยู่ด้วย นี่นาง…..มิได้เป็นบุตรของฮูหยินใหญ่ของท่านแม่ทัพหรอกหรือ ฟ่างชิงเยี่ยน หึ น่าสนใจดีนี่ สกุลฟ่างพวกเจ้าช่างกล้าเหลือเกินนะ” เขาไม่ทราบมาก่อนเลยว่าท่านแม่ทัพจะมีบุตรสาวอีกคนหนึ่ง ซึ่งตอนที่พบเจอในตอนนั้นในงานต้อนรับเขาที่พึ่งมาจากเมืองหลวงเขาพบเห็นเพียงบุตรชายสามคน หนึ่งในนั้นคือฟ่างจื่อหนานสหายคนสนิทของเขาและบุตรสาวคนเดียวที่มาในงานนั้นหากว่าเขาจำไม่ผิด นางชื่อว่าฟ่างฝูเยว่ เมื่อเขาสวมชุดคลุมให้นางแล้วจึงได้วางร่างของชิงเยี่ยนลงที่เตียงพร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่มให้นาง แม้ว่าตามธรรมเนียมแล้วคืนนี้เขาจะออกจากห้องไม่ได้ แต่คงไม่ดีแน่หากนางตื่นมาแล้วพบหน้าเขา “จางจื่อ ไปกับข้า” “ท่านอ๋อง ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ คืนนี้ …อุ่ย…” “นางนอนไปแล้ว อย่าเสียงดัง เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ใดเป็นผู้นำสุรามงคลนี่มา” “เอ่อ…สุรานี่นำมาจากที่ไปรับเจ้าสาว เช่นนั้นก็เป็นที่จวนสกุลฟ่างพ่ะย่ะค่ะ” “เรื่องนี้ไม่ธรรมดาแน่ มีคนวางยาในเหล้านี่” “เช่นนั้น…ท่านอ๋องกับพระชายา…เอ่อ…” “เจ้าคิดอะไร นางเป็นพระชายาของข้า ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะ…” ลั่วอ๋องมองหน้าคนสนิทของตนเองที่ยืนอมยิ้มให้เขาที่ยืนหน้าแดงอยู่ แม้ว่าจะมืดแต่อาการของผู้เป็นนายในยามนี้กลับปิดบังไม่มิด “ท่านอ๋อง คิดจะทำสิ่งใดกับสุรานี่หรือพ่ะย่ะค่ะ” “เจ้าส่งคนไปสืบดู ว่าผู้ใดกันแน่ที่เป็นคนวางยาในสุรานี่ หากว่ามิได้สั่งการมาจากในวัง เช่นนั้น เป้าหมายที่ต้องการทำลาย อาจจะเป็นนาง” “ท่านอ๋อง…ทรงหมายความว่ามีคนในสกุลฟ่างคิดร้ายกับพระชายางั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”