ตอนที่ 1 องค์ชายไม่เอาถ่านทะลุมิติ คุณพ่อฮ่องเต้ต้องการทดสอบความสามารถในการแต่งกลอน?

“องค์ชาย เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เหมันต์ฤดูเดือนสิบสอง หนาวเหน็บทุกหย่อมหญ้า ตำหนักปีกในวังลึก ขันทีเฒ่าอายุอานามเกินครึ่งร้อยคนหนึ่งมารายงานด้วยสีหน้าร้อนรน หลี่จุ่นอยู่ในชุดคลุมขนปุยสีขาว ยืนอยู่ตามลำพัง สายลมหนาวเสียดเข้ากระดูกพัดมาถึงใบหน้า ราวกับใบมีดที่เชือดเฉือน เขามองเกล็ดหิมะที่ดุจดั่งปุยดอกหยางหลิวโปรยปรายลงมา ทอดถอนใจทีหนึ่ง ดวงหน้าหล่อเหลาดูซีดขาวเล็กน้อย “หัวหน้าขันทีหยาง พระประสงค์ของเสด็จพ่อคือ ในงานชุมนุมกลอนวันนี้ ถ้าข้าไม่สามารถแต่งกลอนดี ๆ ได้สักบทก็จะส่งข้าไปเป็นนายอำเภอที่เมืองหลินซุ่นหรือ” ขันทีเฒ่าหยางจงผงกศีรษะ กล่าวด้วยความร้อนใจ “ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย จะทำอย่างไรดี...” หลี่จุ่นเซ็ง เขาทะลุมิติมาราชวงศ์โบราณที่ไม่มีอยู่จริงในประวัติศาสตร์ วิญญาณเข้าร่างหลี่จุ่นที่มีชื่อแซ่เดียวกันหนึ่งปีแล้ว แล้วมันบังเอิญจริง ๆ หลี่จุ่นคนนี้ยังเป็นองค์ชายคนหนึ่งด้วย จัดอยู่ลำดับที่หก แค่ว่า...เป็นลูกที่ไม่ได้เกิดจากฮองเฮา เกิดจากการที่คุณพ่อฮ่องเต้คนนั้นของตัวเองไปฟิทเจอริ่งกับนางกำนัลคนหนึ่ง เพราะอย่างนี้ก็เลยถูกเหม็นขี้หน้ามาตลอด ตอนที่หลี่จุ่นเพิ่งทะลุมิติมา คิดว่าถูกปฏิบัติตัวด้วยแย่หน่อยก็ช่างเถอะ อย่างน้อยยังเป็นองค์ชายคนหนึ่ง แค่ใช้ฐานะนี้ก็เดินกร่างได้แล้ว แต่ความเป็นจริงกลับโจมตีเขาอย่างหนัก รอบรั้ววังหลวงมีองค์ชายอยู่หกคน องค์หญิงสามคน พวกเขาต่างเหม็นขี้หน้าเขา โดยเฉพาะองค์ชายสามกับองค์ชายห้าที่ชอบหาเรื่องเขาตลอด แต่นี่มันยังไม่สำคัญที่สุด! ที่สำคัญที่สุดคือ เขาไม่เป็นที่รักใคร่ของอีตาคุณพ่อฮ่องเต้เผียนอี (เผียนอีในภาษาจีนแปลว่าถูก ในที่นี้หมายถึงได้พ่อคนนี้มาแบบฟรี ๆ) คนนั้นเลย คิดแต่จะถีบเขาออกจากเมืองหลวง นี่ไง อาศัยงานชุมนุมกลอนของเมืองหลวง คิดจะตะเพิดเขาไปเมืองหลินซุ่น แถบพื้นที่วุ่นวายที่มีโจรผู้ร้ายอาละวาด หลุดแหล่ไม่หลุดแหล่จากการควบคุมของราชสำนัก! ความจริงส่งนายอำเภอปลัดอำเภอไปที่บ้า ๆ นั่นหลายต่อหลายคนแล้ว แต่ก็ถูกโคตรโจรเก็บไปหมด ราชสำนักส่งทหารไปล้อมโจมตีไม่รู้สักกี่รอบ ก็ยังควบคุมเมืองหลินซุ่นอย่างเบ็ดเสร็จไม่ได้สักที! ตอนนี้ฮ่องเต้อยากส่งเขาไปเป็นนายอำเภอที่นั่น จากเรื่องนี้เห็นได้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่นี่ก็เป็นเพราะหลี่จุ่นหาเรื่องใส่ตัวนั่นแหละ หลี่จุ่นในสมัยก่อนไม่เป็นที่รัก ด้านหนึ่งเพราะไม่ได้เกิดจากฮองเฮา แต่ที่สำคัญที่สุดคือบุ๋นไม่ได้บู๊ไม่ไหว ไม่เอาถ่านแบบสุดขั้ว! บวกกับถูกบรรดาองค์ชายองค์หญิงรังแกแต่เด็ก นิสัยอ่อนแอ นอกจากจะมีหน้าตาที่หล่อระเบิดระเบ้อแล้วก็ไม่มีข้อดีอะไรเลย! องค์ชายที่ไม่เอาถ่านอย่างนี้ ฮ่องเต้ท่านนั้นก็เลยอยากเตะเขาออกจากเมืองหลวง ให้อยู่ตามยถากรรม นี่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่ก็นะ หลี่จุ่นในเวลานี้ไม่ใช่หลี่จุ่นในสมัยก่อนอีกแล้ว! เขาหลี่จุ่นทะลุมิติมาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ใช่คนไม่เอาถ่านที่ไหน! แต่งกลอนเหรอ บังเอิญจริงนะ ก่อนที่เขาทะลุมิติมาเป็นถึงซูเปอร์อัจฉริยะภาควิชาภาษาจีน! อารยธรรมจีนห้าพันปี เพลงกวีอันแพรวพราวตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ถึงเขาจะแต่งไม่เป็น แต่จะลอกไม่ได้เหรอ อยากให้เราไปตายที่เมืองหลินซุ่น ไม่มีทางซะหรอก! หนึ่งปีที่ทะลุมิติมา เขาหลี่จุ่นแค่อยากใช้ชีวิตเงียบ ๆ สุขสบายกับยุคโบราณเท่านั้น ทำไมต้องบังคับเขาด้วย! แต่ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็จะให้พวกคุณได้เห็นกันสักหน่อย ว่าอะไรที่เรียกว่าอนาคต! “หัวหน้าขันทีหยาง นำทางเถอะ” หลี่จุ่นเปิดปาก นัยน์ตาฉายรอยยิ้มนิด ๆ หยางจงตัวสั่นเทา พลันพูดว่า “พ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย...” ดูท่าองค์ชายหกจะปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมแล้ว หยางจงรู้สึกเห็นใจเล็กน้อย พร้อมกันนั้นก็เศร้าใจนิด ๆ ด้วย หลี่จุ่นบุ๋นไม่ได้บู๊ไม่ไหวแต่เล็ก จะแต่งบทกลอนดี ๆ อะไรได้ และถึงจะเป็นเรื่องสัมผัสอะไร ก็คงจะไม่เป็นเหมือนกัน สงสัยวันนี้ต้องขายหน้า ต้องไปเมืองหลินซุ่นนั่นแน่แล้ว มันช่างน่าสลดและน่าทอดถอนใจโดยแท้ หยางจงติดตามหลี่จุ่นมาแต่เล็ก พอเห็นนายของตัวเองมีจุดจบเช่นนี้ ก็ทำใจไม่ได้อยู่เหมือนกัน “องค์ชาย งานชุมนุมกลอนในวันนี้ องค์ชายองค์อื่น ๆ ก็จะเสด็จมาด้วย ถึงตอนนั้นต้องกดขี่องค์ชาย หัวเราะเยาะองค์ชายแน่ องค์ชายโปรดอดทนให้มากด้วย ” หยางจงพาหลี่จุ่นเดินออกจากวังพลางตักเตือนเบา ๆ หยางจงกลัวว่าจะซ้ำรอยเดิม เรื่องทั้งหมดที่หลี่จุ่นเคยทำจะเกิดขึ้นอีกครั้ง หลี่จุ่นในสมัยก่อนพอถูกองค์ชายองค์อื่น ๆ รังแก โดยรวมแล้วก็คือตีไม่เอาคืน ด่าไม่สวนกลับ แต่ช่วงก่อนหลี่จุ่นถูกองค์ชายห้าเล่นงาน ถึงกับตอบโต้เดี๋ยวนั้น ทำองค์ชายห้าโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง นี่เป็นครั้งแรกที่หยางจงเห็นหลี่จุ่นแข็งข้ออย่างนี้ งานชุมนุมกลอนในวันนี้ เกรงว่าองค์ชายเหล่านี้จะค่อนแคะเสียดสี เขากลัวว่าหลี่จุ่นจะสวนกลับทันที อย่างนี้ต้องแย่แน่ หลี่จุ่นพยักหน้าแล้วตอบ “ได้ หัวหน้าขันทีหยาง ข้าจำได้แล้ว” พอหยางจงได้ยินหลี่จุ่นรับปากมั่นเหมาะก็เบาใจลงหน่อยหนึ่ง แต่เขาก็ไม่กล้าสบายใจเกินไปนัก ก็ไม่รู้ว่าเขารู้สึกไปเองหรืออย่างไร มักรู้สึกว่านับจากวันหนึ่งของปีที่แล้ว นายบ้านตัวเองเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่จะเปลี่ยนอะไรตรงไหน เขาก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ก็นะ หลี่จุ่นชอบทำของแปลกประหลาดพิสดารอะไรมากขึ้นทุกที อย่างเช่นพวกรถจักรยานเอย พัดลมหมุนเองได้เอย หน้าไม้กลเอย ระเบิดเอย หมากรุกเอย ไพ่นกกระจอกเอย... เขาจำไม่ได้แล้ว แต่ของที่หลี่จุ่นทำขึ้นจะถูกเก็บอยู่ในห้องเก็บของทั้งหมด มีเป็นกองเบ้อเริ่มแล้ว แล้วยังชอบผุดคำศัพท์ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนอีกประมาณหนึ่ง อย่างเชี่ย ดาเมะ อะไรอย่างนี้ ทั้งสองออกจากวังมาถึงหอเหวินชวีแหล่งรวมตัวของผู้ทรงความรู้ในเมืองหลวงแล้ว งานชุมนุมกลอนของเมืองหลวงในวันนี้ก็จัดอยู่ที่นี่นั่นแหละ หยางจงรออยู่ข้างนอก หลี่จุ่นเดินเข้างานตามลำพัง ข้างในมีผู้ทรงความรู้และปัญญาชนมากมาย เสียงขับกลอนต่าง ๆ เข้าหูไม่ขาดสาย หลี่จุ่นเห็นพี่ชายของตัวเอง หลี่เฉียนในลำดับสามและหลี่จงในลำดับห้ากำลังนั่งอยู่ชั้นบน พวกเขาก็เห็นหลี่จุ่นในปราดเดียวเหมือนกัน สองคนแลกสายตากันทีหนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มเย็นชาตรงมุมปาก “น้องหก เจ้ามาได้สักทีนะ” องค์ชายห้าหลี่จงแสยะยิ้มเอ่ย แลมองหลี่จุ่นจากข้างบนแล้วพูด “เสด็จพ่อมีรับสั่งให้ข้ากับพี่สามมาเป็นสักขีพยานการแต่งกลอนของน้องหกในวันนี้ด้วย น้องหก เจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง” องค์ชายสามหลี่เฉียนแฝงรอยยิ้มอยู่ตรงมุมปากเหมือนกัน “นั่นสิ น้องหก วันนี้เจ้าต้องแสดงฝีมือให้เต็มที่นะ ด่านนี้ถึงข้ากับพี่ห้าอยากช่วยเจ้า แต่มันก็ไม่ง่ายเลย เสด็จพ่อเจาะจงส่งเสิ่นไท่ฟู่มาด้วยนี่สิ” ผู้ทรงความรู้วัยกลางคนด้านข้างพยักหน้าเล็กน้อย คนคนนี้ก็คือบัณฑิตเสิ่นคั่วแห่งสำนักราชบัณฑิต เนื่องจากมีความรู้หลากหลายเป็นเลิศ ดังนั้นจึงดำรงตำแหน่งในสำนักราชบัณฑิตพร้อมกับเป็นไท่ฟู่ เป็นอาจารย์ของรัชทายาทและเป็นอาจารย์ของฮ่องเต้รัชกาลปัจจุบัน เรียกได้ว่าเป็นมหาบัณฑิตอันดับหนึ่งแห่งรัชกาลปัจจุบัน! ยอดนักวรรณกรรมอันดับหนึ่ง! “คารวะพี่สาม พี่ห้า เสิ่นไท่ฟู่” หลี่จุ่นมองเสิ่นคั่วทีหนึ่ง คำนับเล็กน้อยพอเป็นพิธี กลับไม่ได้ทำตัวสูงส่งหรือต่ำต้อย จากนั้นจึงกล่าว “เช่นนั้นวันนี้คงเป็นพี่สามกับพี่ห้ากำหนดหัวข้อกระมัง” คิดไว้แล้วเชียว! เสด็จพ่อเผียนอีท่านนั้นของเขาตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะให้เขาออกจากเมืองหลวงให้ได้! ฉะนั้นถึงได้ให้องค์ชายสามกับองค์ชายห้าที่เข้ากับเขาไม่ได้ที่สุดคิดหัวข้อ ก็คืออยากให้สองคนนั้นมาทำให้เขาลำบากนั่นแหละ! แต่ช้าแต่! กลอนเพลงนี่นะ อารยธรรมจีนโบราณห้าพันปี มีหัวข้อไหนบ้างที่กวีพวกนั้นไม่เคยแต่ง และมันบังเอิญมาก ๆ เลย เขาหลี่จุ่นท่องกลอนถัง กลอนซ่ง เพลงละครหยวนอะไรพวกนั้นได้ตั้งไม่รู้เท่าไร ก็แค่แต่งกลอน เลือกมาสักบทก็สิ้นเรื่อง หลี่จงยิ้มพูด “มิผิด น้องหก แต่...น้องหกมีความรู้เพียงใด พี่ห้าของเจ้าและข้าก็รู้เหมือนกัน ถึงจะเป็นหัวข้อที่ง่ายแค่ไหน เกรงว่าเจ้าจะแต่งกลอนได้ลำบากอยู่ดี ไม่เช่นนั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน ข้าว่าเจ้าอย่าเหนื่อยเลย แค่เจ้ารับรองว่าจะตั้งใจเรียนหนังสือ พยายามแสวงหาความก้าวหน้า ข้ากับพี่สามจะไปขอร้องกับเสด็จพ่อ ยกเลิกการเดินทางไปเมืองหลินซุ่นซะ เป็นอย่างไร” “นั่นสิน้องหก มิสู้ยอมรับผิดกับเสด็จพ่อไปเลยดีกว่า ยอมรับว่าหลายปีนี้เจ้าใช้ชีวิตอย่างไร้ประโยชน์ รับปากว่าต่อไปจะเปลี่ยนแปลงเสียใหม่ เช่นนั้นข้ากับน้องห้าจะไปขอร้องกับเสด็จพ่อ ยกเลิกการเดินทางไปเมืองหลินซุ่นของเจ้า” หลี่เฉียนยิ้มชืด ๆ พวกเขาสองคนรู้ดีว่าหลี่จุ่นมีความสามารถแค่ไหน งานชุมนุมกลอนในวันนี้ บอกว่าเป็นงานชุมนุมกลอนของเหล่าปัญญาชนเมืองหลวง มิสู้บอกว่าจัดขึ้นมาเพื่อหลี่จุ่นโดยเฉพาะดีกว่า ที่นี่ก็คือที่ที่จะให้หลี่จุ่นขายหน้า ทั้งสองคาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาต้องแต่งกลอนอะไรไม่ได้แน่ ทว่า! หลี่จุ่นส่ายหน้าพูด “ขอบคุณความหวังดีของพี่สามกับพี่ห้ามาก! เชิญพี่สามกับพี่ห้าตั้งหัวข้อมาเถิด!” ทั้งสองขมวดคิ้วพลัน ไอ้นี่ สุราคารวะไม่ดื่ม จะดื่มสุราลงทัณฑ์! สีหน้าหลี่จงเย็นชาบางส่วน กล่าว “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น น้องหก เจ้าฟังให้ดีนะ!” เขามองพื้นหิมะอากาศหนาวที่อยู่ข้างนอกแวบหนึ่ง เห็นหิมะขาวโปรยปรายอยู่เหนือคูเมือง มีเรือลำหนึ่งกำลังข้ามแม่น้ำ มีคนใส่เสื้อหญ้าแฝกตกปลาอยู่ตามลำพัง จากนั้นจึงยิ้มเย็นก่อนจะพูด “หัวข้อนี้ง่ายมาก น้องหก เจ้าแต่งกลอนห้าสักบทด้วยหัวข้อทิวทัศน์เหมันต์บนผิวน้ำก็แล้วกัน” นี่ก็เรียกว่าง่ายเหรอะ หลี่จุ่นหัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ในใจ แต่...สำหรับเขาแล้ว มันง่ายจริง ๆ นั่นแหละ! เขานึกถึงกลอนห้าพันปีบทหนึ่งเดี๋ยวนั้น! แถมยังบรรยายทิวทัศน์ตรงหน้านี้พอดิบพอดี!