“ไอ้พวกผู้หญิงชอบสำคัญตัวเองกันทุกคน ทำไมว่ะทำไมถึงคิดกันแบบนั้น” ไม่เพียงแต่ดูถูกคนตรงหน้า สุดเขตต์ดูถูกผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้ เพียงฟ้าระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้ สุดท้ายก็ไม่อาจต้านทานความอ่อนไหวในใจ เธอยืนตัวสั่นและสะอื้นออกเป็นระลอก คนร่างสูงเปรยหางตามองเพียงฟ้าที่กำลังยกหลังมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ “ตอแหล” เจ็บจี้ดถึงก้นบึ้งหัวใจไม่เคยมีใครพูดแบบนี้ ในดวงตาปริ่มน้ำฉายแววความเจ็บปวดแต่อีกคนกลับมองเป็นแค่เพียงการแสดงเรียกร้องความน่าสงสาร ไม่นึกเลยจริงๆ สุดเขตต์จะเป็นผู้ชายที่หัวใจแข็งกระด้างได้ขนาดนี้ แม้แต่ความอ่อนโยนให้กับผู้หญิงที่เป็นเพศแม่ก็ไม่เคยได้รับ “จำไว้ว่าผู้หญิงอย่างเธอ มีค่าหน่อยก็ตอนครางอยู่บนเตียง อย่ามาเรียกร้องอะไรให้มันมาก” ควันบุหรี่ในปากพ้นเข้าปลายจมูกโด่ง เพียงฟ้าสูดเข้าปอดอย่างไม่ตั้งใจจนสำลัก มือเล็กปัดควันขาวคลุ้งที่ลอยตรงหน้าและบีบจมูกบี้เข้ากันเพื่อไม่ให้ควันลอยเข้าปอด แต่ก็จะไม่ยอมทำตัวให้เป็นที่น่าสงสารเด็ดขาด นับจากนี้จะเข้มแข็งให้มากที่สุด