ตอนที่ 6 วาโยมาที่ประตู

แม้ว่าเด็กคนนั้นจะคล้ายเขามากแค่ไหน แต่วาโยก็ยังปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเกี่ยวข้องกับเขา ครั้งเดียวที่เรานอนกับผู้หญิงคือเมื่อแปดปีที่แล้ว ตอนนั้นน้ำเป็นคนหลอกเราเข้าไป เจ็ดเดือนครึ่งต่อมา บีมก็มาตามหาเราพร้อมกับเด็กคนหนึ่ง รายงานดีเอ็นเอแสดงว่าเด็กคนนั้นเป็นของเราจริง ๆ มันไม่มีข้อกังขาเลย ด้วยความโลภของบีม เธอคงพาลูกอีกคนมาด้วยถ้ามีลูกสองคน ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยเด็กอีกคนไป จากข้อสรุปดังกล่าววาโยมั่นใจว่าข่าวบนทวิตเตอร์นั้นเป็นแค่เรื่อเหลวไหล เขาตรวจดูภาพถ่ายและรอยยิ้มเย้ยหยันก็ปรากฏบนริมฝีปากหลังจากนั้นไม่นาน ภาพนี้อาจดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ไม่มีอะไรเล็ดลอดสายตาของเราไปได้ วาโยสามารถบอกได้ว่ารูปภาพนั้นถูกตัดต่อโดยการรวมรูปภาพของเขาและเด็กชายเข้าด้วยกันอย่างแม่นยำจนทั้งสองภาพผสานเข้าด้วยกันอย่างลงตัว เทคโนโลยีประเภทนี้มีใช้สำหรับแฮ็กเกอร์ระดับแนวหน้าระดับแนวหน้าบางรายเท่านั้น ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะทำได้ จู่ ๆ วาโยก็นึกถึง Spook เราตามล่า Spook มาครึ่งปีแล้ว อย่าบอกนะว่ามันคือการแก้แค้น แต่นี่มันจะกระจอกเกินไป เนื่องจากรูปภาพนี้ถูกรวมเข้าด้วยกัน เราน่าจะสามารถแยกมันได้อีกครั้ง ถ้าเราทำได้ คำโกหกนี้จะหายไปเอง นี่แก้แค้นแล้วเหรอ Spook เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้มันน่าผิดหวังอยู่นะ วาโยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากโต๊ะและโทรหาผู้ช่วยของเขา “ติดต่อบริษัทสื่อรายใหญ่ทุกแห่งในประเทศว่าธนโสภณกรุ๊ปจะจัดงานแถลงข่าวในวันพรุ่งนี้ ฉันจะอธิบายข่าวลือเกี่ยวกับ 'ลูกนอกสมรส' ของฉันด้วยตัวเอง” “คุณลมไม่คิดว่าเรื่องจะใหญ่เกินไปที่จะพูดกับประชาชนด้วยตัวเองเหรอครับ?” ผู้ช่วยถาม “ทำตามที่ฉันบอก” วาโยยืนยัน รอดูว่าอีกฝ่ายจะเล่นอะไรอีก มาดูกันว่าแกจะผลักฉันเข้าพายุได้ไหม ภายในครึ่งชั่วโมงต่อมา ข่าวเกี่ยวกับการที่วาโยจะจัดงานแถลงข่าวเพื่ออธิบายข่าวลือดังกล่าวกลายเป็นประเด็นร้อนแทนที่ประเด็นร้อนในอดีตทั้งหมด ในห้องทำงานในเชอร์เบทคอนโดฯ เด็กสองคนนอนเหยียดยาวบนโต๊ะเพื่อวางแผนก้าวต่อไป “นี่ ดัมมี่ นายเคยสตรีมสดมาก่อนไหม” ดาวเหนือตะโกนเรียก ภูผาขมวดคิ้วกับชื่อ ดัมมี่? ทำไมรู้สึกว่าชื่อนี้เหมาะกับไส้กรอกมากกว่า “ไม่หรอกไอ้เบื๊อก มาสอนฉันสิ” ภูผาตอบกลับ ใบหน้าของดาวเหนือกระตุกขณะหันกลับมามอง งั้นเขาก็ไม่โง่อย่างที่เราคิด ทำไมนักข่าวถึงบอกว่าเขามีปัญหาทางจิต? อีกอย่าง เขาดูไม่เหมือนออทิสติกเลยนะ เขาฉลาดทั้งคำพูดทั้งคำหยาบ เมื่อภูผาเห็นว่าคำถามของเขาได้รับการต้อนรับด้วยความเงียบจึงคิดว่าดาวเหนือกำลังโกรธ เขาไม่ต้องการถูกไล่ออกจากบ้าน ดังนั้นเด็กชายจึงพูดต่อ “ฉันจะทำทุกอย่างที่นายขอ มาสอนสตรีมมิ่งสิ” ดาวเหนือเย้ยหยัน “นายนี่เข้าท่าแฮะ ที่นี่คือบ้านฉัน ดังนั้นถ้านายอยากอยู่ที่นี่กับแม่ของฉัน นายก็ควรฟังทุกอย่างที่ฉันพูดจะดีกว่า” ภูผากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะถาม “ถ้าอย่างนั้น นายให้แม่ของนายกับพ่อของฉันด้วยได้ไหม” “อะไรนะ!” ดาวเหนืออุทานด้วยความตกใจ “นายเพิ่งขอให้ฉันยกแม่ให้พ่อนาย ไม่มีทาง นายเป็นลูกของน้าฉันนะ พ่อนายก็ต้องเป็นน้าฉันด้วย” “เธอไม่ใช่แม่ของฉัน” ภูผาตอบ ดวงตาของดาวเหนือเบิกโพลงเป็นไข่ห่าน “โอ้ว โอเค ฉันอาจจะดื้อไปบ้างแต่อย่างน้อยฉันก็ยังรู้ว่าแม่ตัวเองคือใคร นายไม่คิดว่าตัวเองดื้อไปหน่อยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะโหดร้ายขนาดนี้ ถึงทำให้ไม่รู้ว่าแม่คือใคร” ดาวเหนือตั้งข้อสังเกต ภูผาจ้องเขาด้วยความโกรธ ใบหน้าแดงก่ำ เรารู้ว่าเขาจะไม่เชื่อเรา! ขนาดพ่อยังไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูดเลย พวกเขามักจะคิดว่าเราเป็นแค่ตัวตลก “ช่างมันเถอะ ลืมมันไปซะ” ดาวเหนือขมวดคิ้วก่อนที่จะพูดต่อ “เอาจริง ๆ ฉันกลับมาที่ฮอลส์เบย์ครั้งนี้เพื่อเคลียร์เรื่องเก่ากับแม่นาย เธอทำให้แม่ของฉันต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก อันที่จริง แม่ของนายคือสาเหตุที่ทำให้เราสูญเสีย... ช่างเถอะ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปง่าย ๆ หรอก” ภูผาพยักหน้าอย่างหนักแน่นหลังจากได้ยินเช่นนั้น “ฉันจะช่วยนาย จะไม่มีใครรังแกแม่ได้อีก” ดาวเหนือพูดอะไรไม่ออก เขาโง่หรือโง่เนี่ย “เอาล่ะ ก็พอคุยกันได้ เรามาคุยกันถึงไลฟ์สดในวันพรุ่งนี้กัน เนื่องจากพ่อนายมีงานแถลงข่าว เราควรเซอร์ไพรส์เขาครั้งใหญ่” “ฉันเอาด้วย มันจะดีกว่าถ้าเราให้บีมเป็นไพ่ตาย” ภูผาตอบอย่างเต็มใจ ดาวเหนือมองเขา ลิ้นพันกันอีกครั้ง เขาโง่จริง ๆ ในขณะเดียวกัน ปรียาดากำลังฮัมเพลงในห้องนั่งเล่นขณะนอนอยู่บนโซฟาในชุดนอน เธอตัดสินใจที่จะปรนเปรอตัวเองด้วยการมาร์กหน้าแสนเย็น เฮ้อ! ช่างเป็นชีวิตที่ยอดเยี่ยม มันคงจะดีถ้ามีผู้ชายสักคนมาทำให้อบอุ่นหัวใจได้ แต่แย่มาก มันจะไม่มีวันเกิดอะไรแบบนั้นขึ้นถ้าเด็กสองยังอยู่ด้วย ไม่มีใครต้องการผู้หญิงที่มีลูกติดถึงสองคนหรอก เขาน่าจะเหนื่อยตายก่อนถ้าพวกเขาพยายามจะเป็นพ่อคน กริ๊ง! ใครบางคนกดกริ่งที่ประตู ปรียาดาเหลือบมองนาฬิกาโดยไม่รู้ตัว ห้าทุ่มแล้วนะ จะเป็นใครได้? อย่าบอกนะว่าเป็นยัยนั่น “ดาวเหนือมาเปิดประตูหน่อย” ไม่มีใครตอบปรียาดาจากในห้อง กริ๊ง! ในที่สุดปรียาดาก็ทนเสียงกริ่งที่ประตูไม่ได้ เธอจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูในชุดนอนตัวโคร่ง โดยที่มาร์กหน้ายังคงแปะอยู่ หญิงสาวตกใจมากจนเกือบลื่นเมื่อเห็นว่าใครอยู่ที่ประตู วะ วาโย! แขนแข็งแรงคว้าตัวเธอไว้ทัน เสียงที่หนักแน่นและทุ้มลึกดังขึ้นจากเหนือหัวเธอ “ดูเหมือนว่าคุณจะกลัวผมนะคุณปาย ไปทำอะไรที่ทำให้ตัวเองต้องเลิ่กลั่กหรือเปล่า” ปรียาดากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ใช่ ฉันทำผิดครั้งใหญ่ ตอนนั้นฉันไม่มีเงิน ดังนั้นฉันเลยแฮ็กเงินสามพันล้านออกจากบัญชีธนาคารของคุณ และคุณก็ไล่ตามฉันทั่วโลกเป็นเวลาครึ่งปี นั่นเป็นเหตุผลที่คุณทำให้ฉันเกือบหน้าคะมำ สายตาของวาโยจับจ้องไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา ความรังเกียจแวบเข้ามาในดวงตาของเขา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะสวมชุดนี้มาเปิดประตู ชีวิตส่วนตัวของเธอต้องยุ่งเหยิงมากแน่ “สองนาที คุณกอดผมมาสองนาทีแล้ว ปล่อยได้แล้วมั้ง” เขาถาม “อุ๊ย โทษทีค่ะ คิดอะไรเพลิน ๆ” ปรียาดาตอบอย่างรวดเร็ว ทรงตัวและยิ้ม “มารับลูกชายเหรอคะคุณน้องเขย” น้องเขย? วาโยขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เคยยอมรับว่ายลดาเป็นภรรยาของเขา ตอนที่ยลดามาหาเขาพร้อมกับเด็ก วาโยก็ยอมรับเพียงภูผาเท่านั้น เขาไม่เคยพูดว่ายลดาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่พอใจเมื่อได้ยินปรียาดาพูดกับเขาแบบนั้น แต่เนื่องจากวาโยเคยชินกับการปกปิดอารมณ์ ปรียาดาจึงไม่รู้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดี “ผาอยู่หรือเปล่า เขาจากบ้านมานานแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับบ้านแล้ว” วาโยกล่าว