ตอนที่ 6 ข้ามีวิธี

“ข้าเข้าใจแล้ว” นางเอ่ยไปเช่นนั้นแต่ในใจยังคงว้าวุ้นสับสน แสร้งหลับตาลง เมื่อรับรู้ว่าในห้องไม่เหลือผู้ใดแล้วจึงลืมตาขึ้น ริมฝีปากงามถอนหายใจหนักหน่วง นางบอกตัวเองไม่ให้คิดมาก แต่ไม่อาจทำได้ ตั้งแต่ได้สติฟื้นขึ้นมา นางพบซุนหลวนคุนเป็นคนแรก เขาบอกว่านางคือภรรยาของเขาชื่อหรูซื่อ นางก็เชื่อทุกสิ่งที่เขาพูด แต่นางคือ ‘หรูซื่อ’ ภรรยาของเขาจริง ๆหรือไม่นั้น ไม่มีใครยืนยันได้ เขาเล่าว่ารถม้าของนางถูกปล้นชิง คนติดตามล้วนถูกสังหารหมดสิ้น ข้าวของที่นำมาถูกขโมยไปสิ่งที่เหลือก็ใช้การอะไรไม่ได้ นางโชคดีที่เขาและทหารลาดตระเวนมาพบและเข้าช่วยเหลือได้ทัน ‘หรูซื่อ’ ‘หลิวหรูซื่อ’ ชายแปลกหน้าผู้นั้นก็เรียกนางว่า ‘หรูซื่อ’ นางคงเป็น‘หรูซื่อ’จริงๆ นั้นแหละ ทว่านางไม่คุ้นหน้าชายผู้นั้นเลย แต่น้ำเสียงและแววตาตัดพ้อนั้น ไม่มีทางที่จะเป็นการจำคนผิดเป็นแน่ ทำไมคนผู้นั้นถึงมองนางเช่นนั้น นางทำสิ่งใดไว้หรือ? ทำเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ถึงขนาดที่จ้องมองด้วยสายตาเช่นนั้น หรือนางทำเรื่องผิดต่อซุนหลวนคุน เขาจึงไม่กลับบ้าน ทำให้ห้าปีที่แต่งงานกันแต่นางก็ยังไร้ทายาท หญิงสาวปิดเปลือกตาอย่างอ่อนล้า ได้ยินเสียงเปิดประตูก็เข้าใจไปว่าป้าหวงฝูนำยามาให้ เพียงแค่คิดถึงยารสขมฝาด นางอยากแสร้งหลับไม่รับรู้เรื่องใดๆ ทั้งสิ้น ทว่าใบหน้าถูกปลายนิ้วกระด้างไล้ผ่านแผ่วเบา นางลืมตาขึ้นมองเห็นใบหน้าของซุนหลวนคุนที่โน้มลงมองนางอยู่ หญิงสาวกะพริบตาปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่ง จึงมั่นใจว่าไม่ได้ฝันไปจึงยันกายลุกขึ้นนั่งบนเตียง “ท่านแม่ทัพ...เอ่อ...ท่านพี่” “เป็นอย่างไรบ้าง ได้ยินว่าเจ้าไม่สบาย” “ข้า...” นางไม่รู้จะเล่าเรื่องที่เจอวันนี้อย่างไร แต่เมื่อเห็นว่าเขายังสวมชุดทหารอยู่ ในใจพลันรู้สึกผิดมากขึ้น “ข้าทำให้ท่านพี่ลำบากอีกแล้ว” “เจ้าเป็นภรรยาของข้า ข้าควรใส่ใจทุกเรื่องของเจ้า” เขานั่งลงริมเตียงยื่นมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาเคลียแก้มของนาง “เจ้าลุกขึ้นมาดื่มยาเสียหน่อยค่อยนอนต่อ” ท่าทางเหมือนเด็กขยาดยา ทำให้เขายิ้มน้อย ๆ อย่างเอ็นดู รอยยิ้มของเขาทำให้หรูซื่อตะลึงงันไป ความว้าวุ่นใจพลันหายไปหมดสิ้น นางอยากเห็นเขายิ้มบ่อย ๆ แต่ก็อยากให้รอยยิ้มของเขา เป็นของนางผู้เดียว นางปรารถนาจะเห็นรอยยิ้มของเขา และยิ้มให้นางเช่นนี้ตลอดไป แม่ทัพหนุ่มหยิบชามยาแล้วเป่าไล่ไอร้อนจนมั่นใจว่าอุ่นพอดีแล้วจึงใช้ช้อนป้อนให้นาง แต่ริมฝีปากดุจผลอิงเถาไม่ยอมอ้าปากดื่มยา เขาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนตั้งคำถาม นางส่งสายตาอ้อนวอนแต่กลับทำให้แม่ทัพหนุ่มหัวเราะในลำคอ “ก็มันขมนี่” นางหลุดปากพูดออกมาจนได้ เขาถือดีอย่างไรมาหัวเราะนาง นางต้องทนดื่มยาขมๆ นี่มาตั้งหลายวันแล้วนะ “ได้ ข้ามีวิธี” เขายังคงยิ้มแต่แววตาแฝงรอยเจ้าเล่ห์ นางมองเขาอย่างงุนงงเมื่อเห็นเขายกชามยาขึ้นดื่มเสียเอง แต่อึดใจต่อมามือข้างหนึ่งประคองท้ายทอยของนางไว้มั่น แล้วตามด้วยริมฝีปากของเขาทาบลงมาที่ริมฝีปากที่เผยอขึ้นเล็กน้อยของนาง นางไม่อาจถอยหนีได้เพราะมือที่ประคองลำคอของนางไว้ ยารสขมไหลผ่านจากปากของเขาสู่ปากของนาง ดวงตากลมเบิกกว้าง แต่เมื่อเห็นแววตาของเขาที่จ้องมองราวกับจะกลืนกินทำให้ดวงตาของนางหลุบลง ปล่อยให้ยาแสนขมไหล่ผ่านลำคอจนหมดสิ้น ทว่าเขากลับไม่หยุดเพียงแค่นี้ เรียวลิ้นแทรกเข้ามาในโพรงปากหยอกล้อกับเรียวลิ้นของนาง มือเลื่อนจากท้ายทอยแล้วที่แผ่นหลังของนางโอบรัดร่างเล็กเข้ามาแนบชิด ถูกปิดกั้นลมหายใจจนมึนงง จนกระทั่งเขายอมถอนริมฝีปาก หรูซื่อรีบอ้าปากสูดลมหายใจเข้าปอด แววตาของเขายังคงร้อนแรงแต่มุมปากมีรอยยิ้ม นางยกมือขึ้นทุบแผ่นอกกำยำแล้วขึงตาใส่ “ท่านแกล้งข้า! ยาก็ขมยังจะมาปิดปากไม่ให้ข้าหายใจได้อีก” ซุนหลวนคุนคว้ามือนางขึ้นมาแล้วประทับริมฝีปากกับกลางฝ่ามืออ่อนนุ่ม นางชะงักไป สองแก้มแดงระเรื่อพยายามดึงมือกลับแต่เขายึดไว้ แล้วหญิงสาวก็สะดุ้งเมื่อลิ้นร้อนของเขาแตะที่กลางฝ่ามือของนาง “ท่าน...ท่านพี่ทำอะไร” น้ำเสียงที่ถามเบายิ่งกว่าเสียงยุง หากเขาไม่ได้ฝึกยุทธคงไม่ได้ยินเป็นแน่ “ทำเช่นนี้เจ้าจะได้ไม่รู้สึกว่ายาขมอย่างไรเล่า” เขายิ้มแล้วประคองร่างภรรยาตัวน้อยลงนอนอีกครั้ง “แต่วิธีนี้ทำได้เฉพาะสามีภรรยาเท่านั้น เจ้าห้ามให้ใครทำเด็ดขาด” “ข้า...ข้าทราบแล้ว” นางสบตาเขาแล้วเอ่ย “ท่านพี่ก็เช่นกัน ห้ามทำเช่นนี้กับผู้อื่น” “ข้าสัญญา” เขาดึงผ้าห่มคลี่คลุมร่างแล้วเหน็บให้เรียบร้อย “กินยาแล้วเจ้าพักผ่อนเถิด” เห็นเขากำลังจะไป นางยื่นมือไปคว้ามือของเขาไว้ก่อน “คืน...คืนนี้ ท่าน..ท่านพี่กลับมานอนกับข้านะ” พูดออกไปแล้วก็นึกเขินอาย นางชักมือกลับแล้วดึงผ้าขึ้นคลุมโปงปิดซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อ “เจ้านอนเถิด ข้าอยู่ข้างกายเจ้าเสมอ” ถ้อยคำของเขาทำให้หัวใจของหรูซื่อผ่อนคลายลง ที่วิตกกังวลก็จางไป ขอเพียงเขายังอยู่ข้างกายนาง ก็ไม่มีสิ่งใดให้นางต้องหวาดกลัวอีกแล้ว ซุนหลวนคุนเฝ้ามองภรรยาตัวน้อยผล็อยหลับไปแล้ว จึงขยับตัวถอยออกมา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหายไปหมดสิ้น เขาก้าวเท้าเดินออกมาอย่างเงียบเฉียบไม่รบกวนคนที่เข้าสู่ห้วงนิทรา เพียงก้าวเท้าออกมาจากห้องนอน แม่ทัพหนุ่มยกมือส่งสัญญาณ องครักษ์เงาที่เร้นกายอยู่ราวยี่สิบคนก็ปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้า “ท่านแม่ทัพ” “พวกเจ้าคงรู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่จงทำอย่างเงียบเฉียบอย่าให้เรื่องนี้รู้ถึงฮูหยินของข้า” “รับทราบ!” ร่างองครักษ์เงาหายไปราวภูติผีไร้เงา แม่ทัพหนุ่มสูดลมหายใจลึก แล้วยกมือขึ้นกดบริเวณหัวใจของตน ครั้งนี้เขาจะไม่เสียนางไปอีก เขาจะไม่ยอมให้ดวงใจต้องพลัดพรากจากนางอีกแล้ว ความทุกข์ทรมานที่ได้รับมันมากมายเหลือเกิน จนเขาไม่คิดว่าตนเองจะฝืนรับได้อีกครั้ง แม้ต้องใช้วิธีที่ชั่วช้าหรือเลวทรามที่สุด เขาจะทำทุกวิธีเหนี่ยวรั้งนางไว้ข้างกาย. ในความมืด สองเท้าวิ่งไปเต็มฝีเท้า รองเท้าหลุดออกจากเท้าเมื่อไหร่ไม่รู้ แม้จะเจ็บแต่หญิงสาวรู้ว่าหยุดไม่ได้ หยาดน้ำตาหยดใสไหลรินจากดวงตาที่เบิกกว้าง รู้เพียงว่าต้องหนี นางเอี้ยวตัวมองด้านหลังเพียงแวบเดียว แต่ทำให้ร่างกระแทกกับบางสิ่ง นางหันกลับมาอย่างตกใจ ร่างบอบบางซุกในแผ่นอกแข็งแกร่งดุจหินผา ดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองว่างเปล่าจนน่าใจหาย ริมฝีปากเผยอขึ้นจะส่งเสียงเรียกคนเบื้องหน้า ทว่ามือใหญ่หยาบกระด้างกุมลำคอของนาง แรงบีบรอบลำคอทำให้นางหายใจไม่ออกแต่ยังเค้นเสียงออกมา ‘ทำไม...’ ‘อย่าโกรธข้าเลย ข้าไม่อาจมอบเจ้าให้ใครได้’ “หรูซื่อ...เจ้าตื่นเถอะ เจ้าฝันร้าย” ซุนหรวนคุนเขย่าตัวหรูซื่อเบาๆ หญิงสาวหวีดร้องแล้วลืมตาโพลง น้ำตาเปื้อนเปรอะใบหน้า มือเรียวเล็กคว้าสาบเสื้อของเขาไว้แน่น “หรูซื่อ?” “ทำไม...” “....” “ทำไมต้องฆ่าข้า ทำไม...” ‘นาง...จำได้แล้ว’ ถ้อยคำของนางทำให้ร่างของชายหนุ่มเกร็งไปทั่วร่าง ดวงตาฉ่ำน้ำตาปิดลงไปอีกครั้งและร่างเอนพิงอกแกร่ง หัวใจชายหนุ่มถูกบีบรัดเจ็บเจียดคลั่ง “อื้อ...” เสียงครางแผ่วทำให้ซุนหลวนคุนตื่นจากภวังค์ เขาก้มมองร่างในอ้อมกอดที่ค่อยๆ ฟื้นได้สติ ดวงตาที่ยังมีหยดน้ำตาจ้องมองใบหน้าของเขา หรูซื่อกะพริบตาปรับสายตาครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือแตะแก้มของเขาอย่างลืมตัว