ตอนที่ 4 Chapter 2คำโกหกของแคทเทอรีนที่ย้ำให้ฟาเบียนโกรธจัด!! 2

หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น เธอโบกมือให้สารถีเคลื่อนรถยนต์ออกไปจากที่ ปล่อยใจไปตามสายลม และหาทางรอดให้ตัวเอง เมื่อฟาเบียนคือคนที่ตัวเองแคร์ เขาทำตัวสม่ำเสมอ ถึงจะไม่ถึงกับยกย่องเชิดชู แต่เขาก็คงให้เกียรติเธอเสมอ แม้เขาจะมีคู่ควงมากหน้าหลายตา และไอ้บรรดาคู่ควงของเขานั่นแหละ ที่ทำให้เธอฉุนเฉียวบ่อยๆ แต่ไม่เคยแสดงออกให้ฟาเบียนเห็นสักที สิ่งที่เขาเห็นด้วยสายตาตัวเอง เธอจะงดงาม แล้วก็สุภาพอ่อนโยน วางตัวเป็นดอกไม้สูงค่า คู่ควรกับการปักลงในแจกันทอง และฝ้ารอให้ฟาเบียนเอ่ยปากขอแต่งงานมาหลายปี แต่ความหวังของเธอยังมาไม่ถึงเสียที “แคทไม่มีทางเสียคุณให้กับอีหน้าไหนเด็ดขาด!! ฟาเบียน” มุมปากสีสดแสยะยิ้ม เธอกระซิบเสียงเคร่งเครียด และตั้งใจให้เป็นแบบนั้น เธอไม่มีวันปล่อยผู้ชายเพอร์เฟค สมบูรณ์พร้อมแบบฟาเบียนให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น แล้วยิ่งเขาไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนนานเท่าเธอ แคทเทอรีนก็ยิ่งมั่นใจ ว่าตัวเองอาจจะเป็นคนที่ชายหนุ่มขอแต่งงาน <table border="1" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tbody> Fabian Dorothy. CEO. </tbody> </table> ป้ายหน้าห้องทำงานของชายหนุ่ม ยังคงความขลัง เพราะหากใครก็ตามที่ก้าวล่วงเข้าไปภายใน เขาจะสั่นเทา เหมือนกับว่าอากาศรอบตัวเย็นเฉียบ บวกกับสายตาคมเฉียบของฟาเบียนด้วยแล้ว ยิ่งมีความผิดติดตัว เขาจะคายมันออกมาโดยที่เจ้าของห้องไม่ต้องไต่ถาม แต่หนุ่มคนเดียวที่ไม่เคยกลัว... ยามเมื่อล่วงล้ำเข้าไปในห้องทำงานของฟาเบียน อเดล (เอ็ด) คอนนอร์ เพื่อนสนิทที่รู้ใจชายหนุ่มที่สุด เพราะคบค้ากันมานาน รู้ไส้รู้พุงทุกขดของฟาเบียน และนิสัยก็เหมือนกัน นิยมชมชอบอยู่กลางวงล้อมผู้หญิง มีแอลกอฮอล์กลั้วปาก และสนุกสนานไปกับรสหอมหวานของเปลวไฟพิศวาส เกลือกกลั้วกับนวลนางอวบอึ๋ม “สวัสดีเพื่อนเลิฟ วันนี้ไม่ไปหายาหยีหรือไงว่ะ” อเดลโผล่พรวดพราดเข้าไปในห้อง เขาไม่เคยที่จะหยุดเคาะประตู เพื่อแจ้งให้คนข้างในรับรู้ ฟาเบียนวางปากกาในมือลงข้างตัว เขาเงยหน้าขึ้นและมองคนที่เข้ามาด้วยสายตาตำหนิ “อย่ามามองผมแบบนั้นเลยท่านฟาเบียนผู้ยิ่งใหญ่ ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลที่ต้องมีสัมมาคารวะ...และในห้องทำงานของคุณ!! ไม่น่าจะมีอะไรแอบซ่อน...เอ...หรือว่ามี?” ชายหนุ่มลุคเถื่อนๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาชุดรับแขก เขาตวัดปลายเท้าขึ้นวางไว้บนโต๊ะเตี้ยๆ และเอนตัวนอน พรางพริ้มเปลือกตาหลุบลง เหมือนจะนอนหลับพักผ่อน “ไปอดนอนที่ไหนมาว่ะ เอ็ด!! ดูเหมือนคุณจะเพลียพิกล” “เมื่อคืนฉายเดี่ยวน่ะฟาเบียน เลยควบสอง แม่สองสาวนั่นรีดพลังงานในร่างกายของผมเกือบหมด เด็ดดวงฉิบหายเลยคุณ” อเดลพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา เขาเสียงแตกพร่า เมื่อนึกถึงน้องนางสองสาว ที่พึ่งจะฟาดฟันกันมาทั้งคืน!! “โอ...มีแม่ม้าป่าแสนพยศ หล่อนมีความสามารถมากเลยนะนี่ น่าตบรางวัลให้ชะมัด!! นางสามารถรีดพิษของคุณจนเกือบหมดและสภาพสะบักสะบอมแบบนี้ น่านับถือๆ” ฟาเบียนส่ายใบหน้า เขาโชกโชนพอตัว แต่ไม่ได้หลงใหลกลิ่นเนื้อนางเหมือนอเดล ไอ้หมอนี่ออกย่ำราตรีทุกคืน!! หิ้วผู้หญิงกลับไปสำเริงสำราญมากกว่าหนึ่งเสมอ และยังใช้ชีวิตผาดโผน ไร้คู่ควงข้างกาย จนบางครั้งฟาเบียนคิดว่าอเดลคงไม่มีหัวใจ “ผมมีหลายก๊อกน่า...ไม่มีใครทำให้ผมสิ้นฤทธิ์หรอก เพียงแต่มันเพลียเพราะควบหนัก แค่พักเดี๋ยวเดียวก็หาย” ชายหนุ่มกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เขายกมือขึ้นเสยผมบนศีรษะแรงๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้เพื่อนรัก “ยังไม่ตอบผมเลยนะฟาเบียน วันนี้ไม่ไปหาแม่ยอดยาหยีของคุณอีกเหรอ” “กาแฟสักแก้วไหม? เอ็ด” ฟาเบียนไม่ตอบเขาถามกลับและอเดลพยักใบหน้ารับ เขาลุกขึ้นยืนเดินมาอิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงาน พรางชะโงกหน้ามองจอคอมพิวเตอร์ที่มีแต่เส้นกราฟวุ่นวาย “ชีวิตคุณนี่มีแต่การทำงาน และมันน่าปวดหัวฉิบ!!” หนุ่มหล่อพ่อรวย มีสมบัติกองท่วมศีรษะตั้งแต่แรกเกิดบ่นอุบ เขามองตัวเลขและเส้นกราฟที่เคลื่อนไหวแบบเซงๆ จะให้ทำงานจนหัวปั่นแบบฟาเบียนคงไม่ไหว มันไม่ใช่แนวถนัด เอดลชอบศิลปะ เขาเป็นนักวาดภาพที่มีคนชื่นชอบ และภาพของเขาขายได้ราคา แม้เจ้าตัวจะทำเพราะรักสนุก เป็นงานอดิเรกมากกว่าจริงจัง...อีกอย่างเขาไม่ใช่ลูกรัก เป็นลูกชายคนที่สอง เลยเรื่อยเปื่อยตามเรื่องตามราว ทำอะไรอย่างที่ตัวเองต้องการ เพราะกิจการทางบ้าน มีคนคอยสารต่อเสียแล้ว “ผมลูกคนเดียวนี่ ผมไม่ทำแล้วใครจะทำ!!” ชายหนุ่มตอบเสียงนิ่ง เขากดเปิดหน้าจอโทรศัพท์ เมื่อมีสัญญาณเตือนข้องความไลน์เข้า บอดี้การ์ด: ‘เธอไปทำงานอีกที่ครับ ไม่มีทีท่าว่าจะเอาแหวนไปขาย จะให้ทำยังไงต่อ’ ข้อความสั้นๆ ระบุแหล่งของคนส่งมา เขากดตอบแล้วจึงหันไปสนใจเพื่อนชายตรงหน้า เรื่องขี้ผงแค่จับขโมย คงไม่ต้องลงมือเอง ฟาเบียน : ‘จับตัวมาเลย...ฉันอยากฟังจากปากหล่อน หล่อนฉกแหวนไปจากแคทเทอรีนได้ยังไง’ “ดูเหมือนจะยุ่งนะฟาเบียน?”อเดลยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเขาเหลือบมองเพื่อนรักสลับกับการมองจอคอมพิวเตอร์ “มีเรื่องยุ่งนิดหน่อย แต่คุณคิดว่าไงสำหรับผลกำไรของไตรมาสนี้” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ เขารู้ว่าอเดลไอคิวสูง แต่ไอ้หมอนี่ไม่ชอบแสดงออก มันชอบปิดเป็นความลับว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ แกล้งบังหน้าทุกคนด้วยความเสเพล ทำตัวไร้แก่นสาร เพราะไม่อยากถูกบังคับไปทำงาน ปิดบังอำพรางด้วยการเป็นศิลปิน แต่ไอ้รูปวาดพิลึกพิลั่น นั่นกลับมีคนชอบ และทำเงินให้อเดลไม่ใช่น้อย “น้อยไปนิดนะ สำหรับฝีมือคุณ มีปัญหาเหรอ” แค่เห็นเส้นกราฟ อเดลกลับมองเห็นถึงการขยับขึ้นลง เขาสามารถตีตรงจุดและมันเป็นความจริง “อืม...มีสินค้าหลายตัวด้อยกว่าคุณภาพที่ตกลงกันไว้ โดนตีกลับและถูกปรับหลายครั้ง กำไรมันเลยน้อยลง” “คุณก็น่าจะหาคนที่ไว้ใจได้ให้ทำแทน จะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบตรงส่วนนี้ เป็นเสือนอนกินดีกว่า เพราะลูกค้าของคุณก็มุ่งเป้ามาที่องค์กรขนาดใหญ่ คุณก็แค่โยนชิ้นเนื้อให้บริษัทเล็กๆ แต่ปัดความรับผิดชอบไปให้เขาแทน ปัญหาพวกนี้ก็จะหมดไปเอง...ไม่ต้องเสี่ยง รับเงินเข้ากระเป๋าเหน็ดๆ” ฟาเบียนคลี่ยิ้ม ไอ้หมอนี่เหมาะสำหรับการบริหารเป็นอย่างมาก แต่กลับไม่ชอบเสียอีก “เบื่อวาดรูปเมื่อไร มาเป็นที่ปรึกษาให้ผมนะเอ็ด” “ไม่เอาหรอก เบื่อตายห่า!! มีแต่ตัวเลขกับการเร่งหาผลกำไร” อเดลส่ายหน้าเดี๊ยะ!! เขาเบื่อที่จะต้องปรับตัวตามเศรษฐกิจโลก ต้องคิดหาทางทำผลกำไรให้เพิ่มขึ้นทุกวัน เพื่อความสบายใจของผู้ถือหุ้น...มันไม่สนุกเท่าได้ปลดปล่อยความเครียดของตัวเองลงบนแผ่นฟิล์ม วาดระบายอย่างที่ตัวเองชอบและมีคนมองเห็นคุณค่า “เดี๋ยวผมวาดรูปมาให้คุณสักรูปดีกว่าฟาเบียน ห้องทำงานคุณ ดูทึมๆ แล้วก็เงียบเหงาพิกล” “อย่าเลยเอ็ด!! ขอรับด้วยใจ รูปคุณน่ะผมมองทีไรปวดหัวทุกที” “เขาเรียกแอบสแตรกมันมีความหมายในตัวของมันเอง คุณนี่ไม่มีหัวใจให้ศิลปะเล๊ย!!” “ขอบใจอีกครั้งแล้วกัน...แต่ไม่เอา” ฟาเบียนปฏิเสธหน้าตาย เขาไม่อยากตาลายเพราะลวดลายวกวน “วาดรูปคนก็ได้ รอให้เจอนางแบบดีๆ ผมจะวาดให้คุณประดับห้อง เอาให้ใครเข้ามาเห็นต้องเอาไปลือเลยเชียวแหละ” “รูปโป้ล่ะซี!! ของชอบของคุณน่ะ” “มันไม่ได้วาดกันง่ายๆ นะฟาเบียนมันต้องมีแรงบันดาลใจ!!” อเดลพูดขึงขัง การจรดปลายพู่กันลงบนแผ่นฟิล์ม มันต้องมีแรงบันดาลใจและแรงกระตุ้น ยิ่งเป็นภาพที่สื่ออารมณ์ด้วยแล้วมันยิ่งทวีความยากมากขึ้น เพราะฉะนั้นต้องหาแรงกระตุ้นที่มีพลังมากพอและอเดลยังไม่เคยเจอใครสักคนที่สามารถจุดประกายนั้นให้กับเขาได้