ตอนที่ 5 Chapter 3 คุมขัง 1

Chapter .3 คุมขัง ศิรินราถูกคนแปลกหน้าโป๊ะยาสลบ และก่อนที่ดวงตาจะดับวูบลง เธอคิดถึงแต่พ่อแก้วแม่แก้ว มือเรียวบางรีบตะปบกระเป๋าเสื้อโค๊ดแน่น เธอกลัวว่าโจรจะขโมยแหวนไป เพราะตัวเองคงไม่มีปัญญาหาของแพงๆ มาคืนเจ้าของได้แน่ เธอภาวนาในใจขอให้มันมองไม่เห็น สมบัติติดตัวอย่างอื่นเธอไม่เสียดาย อยากได้อะไรเชิญเอาไปได้เลย เมื่อทั้งเนื้อทั้งตัวมีเงินแค่ไม่กี่เหรียญ...มีของสำคัญแค่แหวนล้ำค่านั่น วงเดียว... เปลือกตากะพริบถี่ๆ อีกครั้งก่อนจะเปิดขึ้น เธอทะลึ่งพรวด!! ขึ้นนั่ง... เหลียวมองรอบกายด้วยความหวาดกลัว รีบก้มหน้ามองสภาพร่างกายของตัวเอง... ก่อนจะถอนลมหายใจพรวดๆ เมื่อสภาพตัวเองยังอยู่ครบ เสื้อผ้าไม่ได้ถูกถอด...แต่แหวนหายไป!! เธอถูกจับตัวมา จากคนแปลกหน้า? แล้วก็ถึงบางอ้อ เมื่อคนๆ นั้นเปิดเผยตัวตน... ฟาเบียน โดโรธีย์!! เขาเข้ามาพร้อมกับแหวนในมือ เธอแอบเบ้ปาก และนั่งคอตก... “เธอขโมยมันไปได้ยังไง?” แหวนสุดสวย...ฟาเบียนกระแทกมาตรงหน้าเธอ แทบจะทิ่มใบหน้าเธอด้วยซ้ำดีแต่ว่าผงะหลบทัน!! แล้วจึงรีบปฏิเสธด้วยการสั่นศีรษะแรงๆ จนผมกระจาย “ฉันไม่ได้ขโมยนะ” “แล้วมันไปอยู่ที่เธอได้ยังไง? ไอ้โจรปากแข็ง...มันลอยไปเข้ากระเป๋าเธอเองหรือไงล่ะ” เสียงตวาดดังก้อง ดวงตาของเขาลุกโชน จนศินาราคอหด “ก็เปล่าอีกนั่นแหละ... ฉันเก็บได้จากถังขยะ แล้วก็กำลังจะเอาไปคืน” เธอเถียงคอเป็นเอ็น เมื่อมันเป็นความจริง “ตลกล่ะ ถังขยะ...เธอรู้ไหมว่าแหวนนี่ราคาเท่าไร” ฟาเบียนกระแทกเสียงฉุนๆ หล่อนพูดได้ไงว่าเก็บแหวนของแคทเทอรีนมาจากถังขยะข้างทาง “ไม่รู้หรอก!! เดาไม่ถูก? รู้แต่ว่ามันแพงมาก เมื่อมันเป็นแบรนด์ Cartier” “รู้ด้วยรึ? ว่ามันมีแบรนด์” “ฉันไม่ได้ตาต่ำนี่คุณ!!” “นั่นไง เธอถึงขโมยมันมาล่ะสิ แต่เธอใช่วิธีไหนล่ะ” “โอ้ย!! บอกว่าไม่ได้ขโมย พูดไม่ฟังเลยเหรอ จะบ้าเหรอไง คนอย่างฉันเนี้ยะนะจะไปเข้าใกล้ผู้หญิงอย่างคุณแคทเทอรีนได้ สมองมีไหม? ทำไมคิดไม่ได้ห่ะ” เธอโวยเสียงลั่นปวดศีรษะแทบแตก...เขาเป็นคนตะแบงแท้ เข้าใจอะไรง่ายๆ เป็นไหม? ศินาราเหนื่อย!! เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ ผู้ชายอย่างฟาเบียนช่างเป็นคนที่เข้าใจอะไรอยากเสียจริงๆ เขาวนถามเธอไม่รู้กี่ร้อยรอบ!! และเธอก็ตอบตามความจริง!! เพียงแต่เขาไม่เชื่อ... แล้วจะให้เธอทำยังไง? ทำยังไงผู้ชายเอาแต่ใจตัวเองถึงจะเชื่อ!! เธอไม่เคยขโมยแหวนนั่นมา เธอเก็บได้... “โว้ย!!” หญิงสาวหวีดร้องสุดเสียง เธอถูกขัง!! ใช่เธอถูกขังอยู่ในห้องสุดหรู ที่มองเห็นทิวทัศน์ปารีสได้โดยรอบ สรวงสวรรค์สำหรับคนร่ำรวย แต่มันเป็นขุมนรกสำหรับเธอ เมื่อเธอถูกผู้ชายหุ่นกำยำจับตามอง และประตูห้องปิดตาย ไม่ให้เธอออกไปด้านนอก แล้วเวลานี้ ศินาราโหยหาอิสรภาพ เพียงแต่เธอต้องอธิบายให้ฟาเบียนเข้าใจ ว่าเธอไม่ใช่โจร!! แล้วเมื่อไรล่ะ เมื่อไรเธอจะทำสำเร็จ เพราะเขาปักใจเชื่อเสียแล้วว่าเธอคือขโมย... “นอนดีกว่า...เครียด ดีนะว่าสอบเสร็จแล้ว... ไม่อย่างนั้นฉันเรียนไม่จบแน่ๆ ฉันจะเผ่นกะบาลคุณ ไอ้คนบ้าอำนาจ!!” มือเรียวบางฟาดไปบนผิวที่นอน... ประหนึ่งว่ามันเป็นเนื้อตัวของมนุษย์เพศชาย นามฟาเบียน บุรุษหนุ่มที่จับตัวเธอมา...คุมขัง...เอาไว้ หญิงสาวนอนหลับสนิท หลังจากนั้นไม่นาน เธอนอนเหมือนอดตาหลับ ขับตานอน เพราะขนาดมีคนแปลกปลอมเดินเข้ามาในห้องเธอยังไม่รู้สึกตัว เงาดำๆ นั่นย่องเข้ามากลางดึก เขาทอดตัวลงนอนด้านข้าง และแอบเบ้ปากเมื่อยัยคนดื้อยังอยู่ในชุดเก่าๆ ตัวเดิม “ยี๋!! ทั้งเก่าทั้งสกปรก ไม่รู้ทนใส่ได้ยังไง” เสียงนั่นบ่น และเขาไม่รอช้าที่จะปลดสิ่งที่ตัวเองเห็นว่าไม่สมควรออกไป กว่าที่ศินาราจะรู้ตัว เธอก็เหลือแค่อันเดอร์แวร์ติดค้างบนร่างกาย และคนที่ปลดมันออกยืนอ้าปากค้าง!! ฟราเบียกยกมือขึ้นดันปลายคางของตัวเอง เมื่อมันริมฝีปากอ้าค้างจนไม่มีแรงหุบกลับเข้าที่เดิม เขายกมือขึ้นขยี้เปลือกตาซ้ำอีกครั้ง? เพื่อให้มั่นใจว่า... สิ่งที่มองเห็นอยู่ในเวลานี้ ไม่ใช่ความฝัน!! นางฟ้าชัด!! นางฟ้าแน่ๆ ที่นอนแผ่อยู่กลางเตียง ไม่ใช่ยัยโสโครกคนเดิมคนนั้น... ตกลงเขาเก็บอะไรมาได้นี่? โจรขโมยแหวน หรือนางฟ้าตกสวรรค์? แม่เจ้า!! มือแข็งแรงยกกุมที่ตำแหน่งอกด้านซ้าย ตำแหน่งที่หัวใจของตัวเองอยู่ตรงนั้น เขาตะปปจับเอาไว้จนแน่น!! เมื่อหัวใจเต้นแรง!! จนเหมือนกับว่าขั้วหัวใจจะหลุดออกไปยังไงยังงั้น กรวยผ้าลูกไม้สีขาว!! ยังไม่ขาวเท่าผิวเนื้อที่หลบอยู่หลังชุดเก่าๆ ปอนๆ ผิวของยัยดื้อเหมือนเกร็ดหิมะ มันขาวโพลนลออตา ไร้ใฝฝ้าราคี โค้งเอวอ่อนคอดกิ่ว แอ่งสะดือบุ๋มสวย ฟาเบียนยกมือขึ้นกางในอากาศ เขาแน่ใจว่าเอวของหล่อนยังเล็กกว่าฝ่ามือตัวเอง และหากจับแรงๆ อาจจะขาดออกจากกัน แอ่งสะดื้อบุ๋มๆ กลางร่างกาย หลุมเล็กๆ น่ารักน่าชังและน่าคุ้ยเขี่ย แหะๆ เขาคิดแบบนั้นจริงๆ สะโพกกลมกลึงใต้แพนตี้สีดำ มันเกาะรัดสะโพกจนแน่นและมันดูเย้ายวนพิลึก เพราะเนินนางอวบนูนที่อยู่ข้างใต้มันเด่นนูนสะดุดตา จนลมหายใจของเขาสะดุดกึกลงเช่นกัน...ตกลงยัยบ้านี่เป็นแม่มดหรือไร? เจ้าหล่อนอำพรางร่างกายด้วยเสื้อผ้าสกปรก และเมื่อปอกเปลือกออก หล่อนเป็นดาวยั่วดีๆ นี่เอง “พรูว์!!” ชายหนุ่มพ่นลมหายใจแรงๆ สลับกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เขาทำแบบนั้นหลายๆ ครั้ง เพื่อยับยั้งสติที่กำลังกระเจิดกระเจิงให้กลับคืนมา ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นผู้หญิงมานอนเปลือยให้เห็นเมื่อไร? มีออกมากมายหลายครั้งที่ผู้หญิงถอดผ้าถอดผ่อน นอนทอดกายอะร้าอร่าม ยั่วเย้ายวนเขาอยู่กลางเตียงนอน แต่...ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้เขาพลุ่งพล่านได้ขนาดนี้ เลือดลมวิ่งพล่านไปพล่านมา และหากนานกว่านี้รับรองได้ ต้องกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือดแน่ๆ ฟาเบียนเบ้ปาก ทำปากบิดปากเบี้ยว หากเข้ากระโจนขึ้นไปบนเตียงและสะบึม!! เจ้าหล่อนทุกอย่างก็จบ!! แต่...เขาไม่เคยปล้ำคนหลับ ...จึงต้องอดทนรอให้เจ้าหล่อนตื่นขึ้นมาเสียก่อน ชายหนุ่มตัดใจถอยหลังไปทรุดตัวนั่งบนโซฟาเนื้อนุ่ม โดยที่สายตาจับจ้องอยู่ที่กลางเตียง แบบไม่คิดจะกะพริบตา ดูเหมือนว่าศินาราจะหลับลึก เธอคงรู้สึกแสนสบาย เมื่อที่นอนทั้งหนาและนุ่ม เพียงแต่อากาศรอบตัวเย็นฉ่ำเกินไป หญิงสาวที่หลับอย่างสุขี จึงขยับบิดตัวช้าๆ เธอควานมือหาผ้าห่มคลุมกาย เพื่อคลายความหนาวเหน็บ ไอ้คนที่มองอยู่สิใกล้จะขาดสติ!! เพราะเมื่อยามหญิงสาวขยับตัว เขาตาพร่าไปหมด เนินอกอิ่มขยับเคลื่อนไหว มันสั่นไหวเพราะขนาดใหญ่เกินกว่ากรวยผ้าเล็กๆ จะทัดทาน เนินเนื้ออวบล้นจึงขยับไหวสั่นและคนที่มองอยู่ต้องกลืนน้ำลายลงคอเอือกๆ เขาอยากโอบประคองและสัมผัสเนื้อนุ่มหยุ่นด้วยฝ่ามือตัวเอง แต่...ฟาเบียนคิดช้าไป ศินาราหาผ้าห่มจนเจอ เธอตวัดคลุมร่างกายจนมิด แล้วจึงหลับต่ออย่างสุขีสโมสร ปล่อยให้คนเฝ้ารองุ่นง่านหงุดหงิดเพียงคนเดียว...