ตอนที่ 8 ไท่จืออู้ตี้

"คราวหน้าหากพวกนางหัวเราะเยาะเจ้าอีก ให้เจ้าบอกกับพวกนางว่า ข้าคือสามีเจ้า พรุ่งนี้จึงจะพบกัน เจ้านอนเสีย"ฟู่ฉวีช่ายก้าวขาออกจากห้อง จิงเชียวประสานมือบิดแขนอ้วนไขว้กัน ด้วยความเขินอายรอยยิ้มผุดพรายด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ "พี่อ๋องฟู่อยากพบข้าในตอนเช้า ดีใจจัง"หลับตาลงไปพร้อมกับความสุข ห้องหอของจิงชิน "ท่านอ๋อง" จิงชินย่อกายลง ใช้น้ำอุ่นในชามล้างเท้าให้ฟู่อ๋องอย่างอ่อนโยน "พอได้แล้ว"ฟู่อ๋องเอ่ยปากเบาๆ น้ำเสียงเรียบเฉย ดึงมือให้จิงชินลุกขึ้นจากพื้น "ท่านอ๋อง เหนื่อยมาทั้งวันให้จิงชินได้ปรนนิบัติเถิดค่ะ" "ข้าเหนื่อยเจ้าเหนื่อย ขึ้นมานั่งข้างๆ ข้า" จิงชินก้มหน้ายอมไปนั่งข้างอ๋องฟู่โดยดี จิงชินนนั่งมองมือตัวเองเสียเนิ่นนานจนกระทั่ง "ข้ากับเจ้าเราสองคน แต่งงานกันแล้ว จะมัวมานั่งอยู่ทำไมกัน” ใบหน้าหล่อเหลาใต้แสงไฟสลัวโน้มตัวลงช้าๆ มือข้างหนึ่งประคองข้างแก้มของจิงชิน เพียงสะบัดมือดวงไฟก็มืดลง "ท่านนนอ๋อง จิงชินกลัวเหลือเกิน" "ข้ารู้ว่าเจ้ากลัวพี่สาวเจ้าบอกกับข้าว่า เจ้ากลัวเวลาค่ำคืนเช่นนั้นข้าจึงมาอยู่กับเจ้า"จิงชินก้มหน้ามองมือตัวเอง "ชายาเจ้ากังวลสิ่งใดกัน"จิงชินยังก้มหน้านิ่ง "ไม่ต้องกลัวคืนนี้ข้าจะดูแลเจ้าเอง" อี้เหลียว ยกน้ำอุ่นสำหรับล้างหน้าเข้ามาในห้อง จิงเชียวนั่งห้อยขากับแท่นนอน "หลับสบายหรือเปล่าคะคุณหนู หน้าตาสดชื่นแบบนี้ท่านอ๋องคงอยู่ด้วยทั้งคืนใช่หรือไม่"ถามเองตอบเอง "ท่านพี่อ๋องฟู่แวะมาเมื่อคืนตอนแล้วก็ไปที่ห้องน้องรอง" "อ้าวคุณหนูทำไมถึงยอมให้ท่านอ๋องไปง่ายๆ แบบนั้น"จิงเชียวยิ้มตาหยี "ข้าสงสารน้องรองที่ต้องนอนเพียงลำพังในจวนอ๋อง ข้าเดิมไม่เคยกลัวการอยู่คนเดียวอยู่แล้ว พี่อ๋องฟู่ดีกับข้าเพียงใดถึงกับยอมมาบอกให้ข้าพักผ่อนเสีย" "โถ คุณหนูของอี้เหลียว พอแล้วเจ้าค่ะไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีกแล้ว มาค่ะอี้เหลียวให้คนครัวยกของอร่อยมาให้แล้วเจ้าค่ะ" สงสารจนไม่อาจเอ่ยคำ เพียงนำความสุขมาให้คุณหนูดีกว่า "ข้าตั้งใจจะกินน้อยลงเมื่อคืนสัญญากับท่านพี่อ๋องฟู่ไว้"อี้เหลียวยิ้ม ประหลาดใจไม่น้อย "เป็นสัญญาณที่ดีคุณหนูยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง ว่าแต่ท่านอ๋องไปทำอีท่าไหนคุณหนูถึงยอมทำเรื่องที่ฝืนใจเพียงนั้น"ยิ้มเอียงอาย "ก็เมื่อคืน พี่อ๋องฟูกอดข้าทว่ากลับกอดได้ไม่สมใจข้าเลยคิดเองว่า ข้าควรจะผอมกว่านี้"อี้เหลียวยิ้ม “ท่านอ๋องกอดคุณหนูด้วยหรือ” น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ จิงเชียวเขินอมยิ้มแก้มสีแดงระเรื่อ “คะคะความจริงข้าเป็นคนกอดพี่อ๋องฟู่ก่อนเหมือนที่คุยกับอี้เหลียวไว้ก่อนหน้านั้นว่าถ้ากอดท่านพี่อ๋องฟู่แล้วต่อไปพี่อ๋องฟู่จะบอกข้าเองว่าทำอะไรต่อไป”อี้เหลียวหัวเราะคิดคักเอ็นดูในความน่ารักของจิงเชียวอยากให้ท่านอ๋องผู้นั้นมองคุณหนูและเห็นสิ่งที่อี้เหลียวนายท่านและนายหญิงเห็นบ้าง “หา แล้วท่านอ๋องบอกให้คุณหนูทำ อะไรอีก….ต่อจากนั้น”จิงเชียวยิ้มแก้มพอง “พอข้ากอดท่านพี่อ๋องฟู่อึดอัดก็เลย… ก็เลย…บอกให้ข้าปล่อย”อี้เหลียวที่ลุ้นแทบตาย กลับถอนหายใจทำคอตก “เท่านี้หรือเจ้าค่ะ” “เท่านี้สิ แต่ท่านพี่ก็กอดข้าคืนด้วยนะ ข้ารู้สึกว่ามันดีจริงๆ อี้เหลียวทั้งอบอุ่นและ …ทำให้ใจสั่นนะ แต่ข้าก็คิดว่าที่ใจสั่นเพราะข้าดีใจ” "ดีแล้วค่ะ ท่านอ๋องยังเห็นแก่คุณหนูอยู่บ้างไม่ทอดทิ้งคุณหนูเสียทีเดียว มานี่เถอะมากินอะไรเสียหน่อย ค่อยๆ ลดปริมาณอาหารลงคุณหนูจะต้องผอมอย่างแน่นอน" “ไม่หรอกนะอี้เหลียวเขาไม่ทอดทิ้งข้าหรอก เขาดีกับข้าจะตายตอนเป็นเด็กเขามักจะปลอบข้าเวลาข้าร้อง” “คร้าาาาา มากินเสียหน่อยสายแล้วค่ะ” จิงเชียวยิ้มกว้างพาร่างตุ๊ต๊ะยังโต๊ะไม้ที่สั่งทำให้แข็งแรงเป็นพิเศษเพื่อจิงเชียว "ฮือทำไม่มีแต่ของอร่อยๆ แต่ข้าจะต้องกินแต่น้อยฮึบบบบต้องทำให้ได้" "พี่สาว"จิงชินก้าวขาเข้ามาในห้องย่อกายลงงดงาม "อือน้องรองมาพอดีเลย ข้ากำลังจะกินอาหารเช้าน้องรองเจ้ามากินเสียด้วยกัน" จิงชินย่อกายลงอีกครั้ง "ท่านพี่วานให้ข้ามาบอกพี่สาวว่าวันนี้ไม่ได้มาพบพี่สาวตามที่พูดไว้ เพราะต้องรีบเข้าเฝ้าฝ่าบาท" จิงเชียว หยุดเคี้ยวอาหารแล้วกลืนลงคอไปเสียอย่างนั้น "เมื่อเช้าหลังจากที่ตื่นนอนท่านพี่วานให้ข้ามา ข้าเมื่อคืนบอกให้ท่านอ๋องมาค้างกับท่าน ท่านอ๋องก็ปฏิเสธ พี่สาวข้าวันนี้จึงมาขอโทษท่านที่บังอาจ..เก็บท่านอ๋องไว้คนเดียวในฐานะชายารองข้าควรจะให้ท่านอ๋องมาอยู่กับท่านที่เป็นชายาเอก ข้าขอโทษจริงๆ”