ตอนที่ 2 จารีตลึกลับ

ตอนที่ 2 “อย่าไปคิดอย่างนั้น คิดเสียว่าเรายกพิมพิลาให้เขาก็เพราะเราห่วงอนาคตของหลาน เราส่งหลานไปสู่อนาคตที่ดีกว่า” ลุงดำสรุปพลางปลอบใจภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก มองดูหลานสาวก้าวขึ้นรถจากัวร์คันหรู จากไปพร้อมกับชายหนุ่มผู้เป็นทายาทของเศรษฐีตระกูลดัง ครอบครัวของตินน์อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งอยู่บนเนื้อที่หลายร้อยไร่ โอบล้อมไว้ด้วยกำแพงอิฐและสวนป่าเขียวขจี ผู้คนขนานนามคฤหาสน์แห่งนี้ว่า ‘คฤหาสน์สีเทา’ เพราะว่าทั้งหลังทาด้วยสีเทา แม้คฤหาสน์สีเทาหม่นทึมหลังนี้จะตั้งตระหง่านอยู่ใกล้เชิงเขามานานหลายสิบปี แต่ก็มีใครรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องราวภายในของคฤหาสน์หลังนี้มากนัก เพราะว่าผู้คนในตระกูลนี้ค่อนข้างเก็บตัว จึงไม่ค่อยออกมาสุงสิงกับผู้คนภายนอก แต่สามารถสร้างความมั่งคั่งร่ำรวยให้กับตระกูล ด้วยการทำการค้ากับผู้คนทั่วโลก ผ่านช่องทางการสื่อสารทันสมัยของปัจจุบันที่ทำให้โลกแคบเข้าหากันทุกวัน อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา เมื่อพิมพิลาถูกนำตัวเข้ามาในคฤหาสน์ ตินน์พาหล่อนมาแนะนำให้รู้จักกับผู้คนในครอบครัวของเขา ทว่าการแนะนำให้รู้จักกับผู้ชายในครอบครัวครั้งนี้ ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ เพราะว่ามันเป็นการแนะนำด้วยภาพถ่ายบานใหญ่ที่ติดไว้ข้างฝาผนังของห้องรับแขก “นี่คุณปู่รามพ์” ตินน์เอานิ้วชี้ไปที่รูปของผู้ชายสูงวัย ตัวใหญ่ ผิวสีแทน อายุแปดสิบปี ‘รามพ์’ เป็นนายใหญ่ของบ้าน นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ พนักเก้าอี้แกะสลักเป็นรูปพญาอินทรี แผ่ปีกโอบชายอีกสามคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง “คนนี้คือพ่อรอนน์… เป็นพ่อของผม” ตินน์กล่าว จากนั้นก็ชี้มาที่คนถัดมา “แล้วคนนี้พี่แดนน์… เป็นพี่ชายของผม” ตินน์แนะนำคนที่ยืนอยู่ติดกับตัวเอง “แล้วเมื่อไรหนูจะได้เจอตัวจริงของพวกเขาคะ” พิมพิลารู้สึกตื่นเต้น เพราะดูเหมือนว่าอะไรๆ ในคฤหาสน์แห่งนี้จะดูลึกลับไปเสียหมด “ไม่ต้องใจร้อนแม่สาวน้อย… เดี๋ยวเธอจะได้เจอทุกคนจนครบแน่ๆ” วันรุ่งขึ้น เมื่อเสร็จสิ้นพิธีแต่งงานอันเรียบง่ายของชายหนุ่มผู้เกิดในตระกูลที่มี ‘ขนบประเพณี’ แปลกๆ เป็นของตัวเอง ก็มาถึงงานเลี้ยงเล็กๆ ที่ถูกจัดขึ้นในตอนค่ำ ทว่านอกจากตินน์กับพิมพิลา ก็ไม่มีแขกเหรื่อคนอื่นๆ หรือญาติพี่น้องของตินน์คนใดมาร่วมงาน จะมีก็แค่สาวใช้ที่คอยเข้ามาดูแลรับใช้ “เอ่อ… แล้วคุณปู่… คุณพ่อ… และพี่ชายของคุณยังไม่มาหรือคะ” พิมพิลาถามด้วยความสงสัย อันที่จริงยังมีความสงสัยอีกมากมายที่ผุดเข้ามาในหัว นับจากก้าวแรกที่ย่างกรายเข้ามาในคฤหาสน์สีเทาหลังนี้ “อย่าใจร้อน… คืนนี้เธอจะได้เจอพวกเขาทุกคนจนครบ” ตินน์กล่าว แต่ก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวหายสงสัย ในระหว่างงานเลี้ยง เหตุการณ์ทุกดำเนินไปอย่างปกติ กระทั่งถึงเวลาส่งตัวเข้าหอ พิมพิลาจึงสังเกตเห็นความไม่ปกติบางอย่าง เมื่อเข้ามาอยู่ด้วยกันในห้องนอนแล้วตินน์ไม่ยอมแตะต้องล่วงเกินหล่อนแม้แต่น้อย ทั้งที่ก็อยู่กันสองต่อสอง และเขามีสิทธิ์โดยสมบูรณ์ ในฐานะสามีของหล่อน “เกิดอะไรขึ้นคะ… คุณตินน์” เจ้าสาวถามเจ้าบ่าวด้วยความสงสัย “พิมพ์… ” ตินน์เรียกชื่อภรรยา เขาเดินเข้ามาจับมือหล่อน ยกขึ้นมาจุมพิต กุมไว้แนบอก สวมกอดแนบแน่นแล้วกล่าวประโยคที่ทำให้พิมพิลารู้สึกกลัวกับเรื่องแปลกๆ ภายในคฤหาสน์สีเทาหลังนี้ “ฉันรักเธอนะแม่สาวน้อย… แต่ตระกูลของเรามี ‘จารีต’ บางอย่างที่ปฏิบัติสืบต่อกันมาเป็นเวลาช้านาน ตั้งแต่รุ่นปู่ของปู่ของปู่… และฉันต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอแต่แรก” ตินน์ยกมือขึ้นมาเชยแก้มนวลของเจ้าสาว คืนนี้พิมพิลาสวยมากจนผู้ชายทุกคนในตระกูลเอ่ยชมเป็นเสียงเดียวกัน ว่าตินน์ตาแหลมคม เลือกสะใภ้ได้ถูกใจทุกคนในบ้าน ตอนที่เขาเอาภาพถ่ายของหล่อนมาอวด “จารีตที่ว่า… มันคืออะไรคะ?” หัวคิ้วของหญิงสาวชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย “ตระกูลของเราเรียกมันว่า ‘ราคะจารีต’... ” ถึงเวลาที่ตินน์ต้องบอกความจริงทุกอย่าง “คืออะไรคะ?” หัวคิ้วโค้งเรียวชิดเข้าหากัน “คือประเพณีที่ผู้ชายในตระกูลของเราใช้สะใภ้ร่วมกัน” ตินน์บอกเรื่องที่ทำเอาหัวใจของเจ้าสาวหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม หล่อนยกมือขึ้นทาบอก ตกใจแทบช็อกกับเรื่องประหลาดในตระกูลนี้ “แต่ที่หนูแต่งงานกับคุณตินน์… ก็เพราะว่าหนูรักคุณตินน์นะคะ” พิมพิลาบอกเป็นนัยว่าหล่อนไม่ต้องการเป็นของคนอื่นนอกจากเขา แต่ประโยคที่ตินน์ตอบกลับมาก็ทำให้หล่อนถึงกับอึ้ง “ฉันเข้าใจ… ที่ฉันแต่งงานกับเธอก็เพราะว่าฉันรักเธอมาก… และผู้ชายทุกคนในตระกูลนี้ก็จะรักเธอไม่น้อยไปกว่าฉัน… ทุกคนจะยกย่อง เชิดชู ให้เกียรติว่าเธอคือ ‘ยอดสะใภ้แห่งวงศ์ตระกูล’… ” ตินน์สรุป และมันทำให้ความเจ็บแปลบแล่นร้าวเข้ามาในอกของหญิงสาว น้ำตาของพิมพิลาเอ่อคลอเบ้ากับสิ่งที่ได้ยิน ถ้าจะต้องตีความคำว่า ‘ยอดสะใภ้แห่งวงศ์ตระกูล’ ให้เข้าใจง่ายๆ ฐานะของหล่อนก็คงไม่ต่างจาก ‘โสเภณีบำเรอกาม’ เป็นที่ปลดเปลื้องระบายอารมณ์ให้กับผู้ชายทุกคนในคฤหาสน์ลึกลับหลังนี้ “ทำไมคะ… ทำไมต้องเป็นแบบนี้” หยาดน้ำตากลมเกลี้ยง กลิ้งลงอาบนวลแก้มของพิมพิลา คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว “โถ… คนดีของฉัน” ตินน์รั้งตัวหล่อนเข้ามากอดแล้วอธิบาย เขาอยากให้คืนนี้ผ่านไปด้วยดี “เคยได้ยินคำว่า ‘Polyandry’ (พอลลิแอน’ดรี) ไหม?” “ไม่เคยค่ะ” “แรกเริ่มเดิมทีบรรพบุรุษวงศ์ตระกูลของเราอยู่ในทิเบตและเนปาล… ” “ค่ะ… แต่ทำไมพวกคุณดูสูงใหญ่เหมือนฝรั่ง” ความสงสัยทำให้ถาม “นั่นเป็นเพราะพวกเรามีเลือดผสมของรัสเซีย… แต่ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้” ตินน์ข้ามเรื่องเชื้อชาติ ปล่อยให้เป็นความลับมืดดำต่อไป เขาอธิบายต่อ “คำว่า ‘Polyandry’ มีรากศัพท์มาจากภาษากรีก มันมีความหมายถึงการมีสามีหรือภรรยาหลายคนในเวลาเดียวกัน หรือการสมรสหมู่ที่มีเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาวมากกว่าหนึ่งคน และยังหมายรวมถึงการมีเพศสัมพันธ์กับคู่นอนมากกว่าหนึ่งคน’ “มีเรื่องแบบนี้อยู่ในโลกนี้ด้วยหรือคะ?” “ใช่… ” จากนั้นตินน์ก็อธิบายต่อไปว่า ‘ประเพณีเหล่านี้เคยมีอยู่ในบางพื้นที่ของเนปาล บางส่วนของจีนและตอนเหนือของอินเดีย ทิเบต และประเทศในแถบแอฟริกาก็มี “เอาเป็นว่าคืนนี้เธอรู้เพียงแค่นี้ก่อน… อยู่ไปแล้วเธอจะเข้าใจทุกอย่างด้วยตัวเอง” ตินน์สรุปรวบสั้น เหลือบมองนาฬิกาที่ฝาผนังแล้วกล่าวว่า