ตอนที่ 32

เขมิกายืนสงบจิตสงบใจอยู่หน้าประตูห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม เพราะไม่รู้ว่าทันทีที่เปิดประตูเข้าไปด้านในเธอจะเจออะไรอีกบ้าง หญิงสาวไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มต้องการอะไรกันแน่ วันนี้ทั้งวันเอาแต่จับจ้องเธอแทบไม่คลาดสายตา ประเด็นคือมันไม่ใช่แค่วันนี้ แต่มันเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว นับตั้งแต่วันแรกที่เธอกลับมาทำงานหลังจากลาป่วยนั่นแหละ บอกตรง ๆ เธออึดอัด อึดอัดกับสายตาที่มองเธอด้วยสายตารู้สึกผิดคู่นั้น โดยเฉพาะสายตาอ่อนโยนที่เธอไม่ได้รับมันมานานจากเขา เขาก็ยังใช้มันมองเธอ เขมิกาสับสน หากความสับสนนั้นกลับมีคลื่นอารมณ์ยินดีสอดแทรกอยู่ ทว่าเพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่เธอจะสลัดมันทิ้งไป ภาพที่เขาพยายามขืนใจเธอยังติดตาไม่หายเลย เธอจะยินดีเมื่อได้รับสายตานั้นได้อย่างไร