ตอนที่ 18 ศาลเทพมังกร

พิธีบูชาเทพมังกรของตระกูลอ๋าวเริ่มจากการจุดธูปสักการะปักลงบนแท่นบูชากลางแจ้งขนาดใหญ่ตรงลานกว้างหน้าศาลบรรพชนประจำตระกูล มีผลไม้หลากหลายชนิด บ๊ะจ่างกับนกนางแอ่นย่างเป็นเครื่องถวายเพียงสามสิ่งเท่านั้น พวกเขาสร้างรูปปั้นมังกรเหยียบลูกแก้วสีดำสนิทเป็นตัวแทนในการบูชา กัวฮูหยินผู้นำตระกูลเป็นผู้กล่าวคำสวดเบาๆ ถ้อยคำเหล่านั้นอ๋าวหลวนหลงไม่อาจได้ยินว่าท่านย่าพูดอะไรบ้าง สุดท้ายก็เป็นการขอพรให้กับลูกหลานในสกุลอ๋าว แล้วคนอื่น ๆ จึงได้เข้าไปจุดธูปบูชาตามลำดับ ขั้นตอนง่ายๆ เพียงเท่านี้แต่กว่าจะแล้วเสร็จก็ใช้เวลาไปนานพอสมควร เพราะทายาทสกุลอ๋าวทั้งสายหลักสายรองที่มาเข้าร่วมพิธีมีราว 300 คน “ต่อไปก็เป็นการไหว้บรรพชน” ผู้อาวุโสหนึ่งคนเดิมประกาศเสียงดังหลังจากที่เห็นว่าทายาททุกคนได้บูชาเทพมังกรกันครบแล้ว อ๋าวหลวนหลงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นไปเสียหมดในเรื่องการบูชาเทพมังกรของชาวมนุษย์ เขารู้ดีในฐานะที่ตนก็เป็นหนึ่งในสมาชิกแดนสวรรค์ การเคารพบูชาเทพมังกรนี้หาได้ส่งผลไปถึงเบื้องบนแต่อย่างใด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเทพมังกรชอบกินบ๊ะจ่างกับนกนางแอ่นย่าง! เมื่อมาเห็นกับตาก็ยังไม่ได้รู้สึกพิเศษอันใดกับการเคารพเหล่านี้ สิ่งเดียวที่สะดุดตาก็คงจะเป็นลูกแก้วสีดำสนิทที่รูปปั้นมังกรเหยียบอยู่เท่านั้น ลูกแก้วนี้บนแดนสวรรค์ก็มีให้เห็นเกลื่อนกลาดเพียงแต่มันไม่ได้มีเพียงสีดำสีเดียว สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าในอดีตมนุษย์มีโอกาสเห็นมังกรจริงๆ แดนสวรรค์และแดนมนุษย์เคยติดต่อสื่อสารกัน ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่ได้เห็นลูกแก้วที่เกิดจากน้ำลายของมังกรบนสวรรค์เป็นแน่ ในศาลบรรพชนก็มีการกราบไหว้คล้ายๆ กับการบูชาเทพมังกรกลางแจ้ง เพียงแต่มีการเพิ่มเครื่องเซ่นไหว้บางอย่างกับกระดาษเงินกระดาษทองที่พับเป็นรูปร่างสวยงามวางกองไว้สูงท่วมหัว อ๋าวหลวนหลงต้องอดทนไม่ปริปากบ่นบรรดาพี่น้องที่แสร้งเดินเข้ามาชน หรือไม่ก็แกล้งเหยียบเท้าตนอยู่ตลอดเวลา เขารู้แล้วว่าท่านย่าถือหางทางตนไม่น้อยและไม่อยากสร้างความลำบากใจให้กับนางอีก กราบไหว้บรรพชนเผากระดาษเงินกระดาษทองจำนวนมากจนควันลอยไปทั่วบริเวณ ขั้นตอนต่อไปก็เป็นการรออยู่ชั่วครู่ใหญ่จนธูปมอดดับสนิท แล้วทายาทสกุลอ๋าวฝ่ายสตรีก็จะช่วยกันนำผลไม้ เครื่องเซ่นไหว้ทั้งหมดมาแจกจ่ายให้กับทุกคนได้กินกันภายในบริเวณพื้นที่ศาลบรรพชน ด้วยจำนวนคนที่มากและไม่มีการจัดโต๊ะนั่งไว้เพียงพอ หลายคนก็ต้องหาที่ยืนกินบ๊ะจ่างหรือผลไม้กันคนละมุม อ๋าวหลวนหลงมองหาผลท้อในถาดผลไม้ในมือของสตรีคนอื่น ๆ ก็ไม่เห็น เขาจึงเลือกหยิบส้มมาสองผลเดินมานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ไกลจากคนอื่นพอสมควร “พี่สี่” อ๋าวหลวนหลิงคุณหนูหกทายาทอายุน้อยที่สุดในกลุ่มบ้านสายหลักเดินจับมือคุณชายสามอ๋าวหลวนกังพี่ชายแท้ๆ ของนางเดินมาทางอ๋าวหลวนหลง “พี่สาม น้องหก” เด็กหนุ่มลุกขึ้นโค้งคำนับให้อ๋าวหลวนกังอย่างมีมารยาท “ตามสบายน้องสี่ วันนี้เจ้าอยู่เข้าร่วมพิธีจนครบถ้วนทุกขั้นตอนเหนื่อยหรือไม่ หากจะกลับไปที่เรือนข้ากับน้องหกจะเดินไปส่งเอง” “ไม่เหนื่อยเลยขอรับพี่สาม กล่าวตามจริงสุขภาพข้าดีขึ้นทุกวันมาตลอด ขอบคุณพี่สามที่เป็นห่วง” “พี่สี่ ข้าว่าท่านรีบกลับไปจะดีกว่าเจ้าค่ะ ท่านอย่าลืมสิว่าช่วงบ่ายพวกเราต้องทำสิ่งใดกัน” อ๋าวหลวนหลิงร้องเตือนด้วยความเป็นห่วง อ๋าวหลวนหลงย่อมรู้ว่าหลังจากนี้จะเป็นการเปิดศาลเทพมังกรที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกถัดจากศาลบรรพชนไปเล็กน้อย เพียงแต่หูกุ้ยเป็นเพียงบ่าวไม่สามารถเข้ามาในเขตศาลบรรพชนหรือศาลเทพมังกรได้ เขาจึงไม่รู้ว่าการเปิดศาลเทพมังกรที่ไม่เคยเปิดได้มาก่อนนั้นมีขั้นตอนอย่างไร “ข้าย่อมรู้ และข้าก็อยากเข้าร่วมการเปิดศาลเทพมังกรกับพวกเจ้าสักครั้ง” “น้องสี่ อย่าหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้าเลย เจ้าก็รู้ดีว่านั่นเป็นไปไม่ได้!” อ๋าวหลวนกังชายหนุ่มวัย 16 อายุมากกว่าอ๋าวหลวนหลงปีเดียวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับคำตอบของน้องชาย “ข้าเห็นว่าเจ้าไม่ได้เอาแต่หดหัวยอมคนเหมือนแต่ก่อนยังรู้สึกภูมิใจแทน แต่เจ้าต้องรู้จักประมาณตนเอาไว้ด้วย หากเจ้าเข้าร่วมการเปิดศาลย่อมไม่พ้นต้องไปทะเลาะกับพวกเขาอีกรอบ เวลานั้นท่านย่าก็ต้องเดือดร้อนออกหน้าแทนเจ้าอีก” อ๋าวหลวนหลงยืนงงเป็นไก่ตาแตก หลังจากศึกชิงเก้าอี้ เขาก็พยายามไม่วุ่นวายและทำทุกอย่างเหมือนคนอื่นทุกประการ แค่เรื่องการเปิดศาลเทพมังกรเหตุใดตนจึงต้องประมาณตน ต้องไปทะเลาะกับผู้อื่นด้วยเล่า? อ๋าวหลวนกังคิดว่าน้องชายแสร้งโง่และทำกวนประสาทไปเช่นนั้น เขาส่ายหน้าเบาๆ “อยากเจ็บตัวเจ็บใจอีกก็แล้วแต่เจ้า ข้าพยายามช่วยแล้ว” ชายหนุ่มกล่าวจบก็เดินจากไปรวมกลุ่มกับทายาทวัยเดียวกัน เหลือเพียงอ๋าวหลวนหลิงที่ยังคงยืนทำหน้าเสีย ไม่รู้จะยืนอยู่ต่อหรือจะเดินตามพี่ชายสามกลับไปดี “พี่สี่ พวกเขาจะรังแกท่านอีกนะเจ้าคะ” “หลวนหลิง พี่สี่ลืมไปหมดแล้วว่าหลังจากนี้ต้องทำอะไร เจ้าบอกข้าอีกครั้งได้หรือไม่ ประเดี๋ยวข้าจะตัดสินเองว่าข้าควรกลับหรือไม่ควร” “ก็การเปิดศาลเทพมังกรต้องให้ทุกคนประลองกัน และต้องส่งพลังปราณไปที่ลูกแก้วเพื่อเปิดศาล แต่..ท่านไม่มีพลังปราณ…” เด็กน้อยพยายามหลบตาพี่ชายของนาง เกรงว่าพี่ชายสี่จะเข้าใจผิดคิดว่านางมาเย้ยหยันดูแคลน อ๋าวหลวนหลงยืดตัวขึ้นตรง มองไปยังศาลเทพมังกรที่มีขนาดใหญ่เพียงครึ่งหนึ่งของศาลบรรพชน หูกุ้ยบอกว่าตั้งแต่รุ่นปู่ของปู่สกุลหูของเขา ล้วนทำงานรับใช้อย่างซื่อสัตย์เคียงข้างทายาทสกุลอ๋าวมาหลายรุ่น ศาลเทพมังกรแห่งนี้ก็ไม่เคยมีใครเปิดเข้าไปด้านในได้เลยสักคน เมื่อครู่พิธีบูชาเทพมังกรของตระกูลอ๋าวจึงต้องทำกลางแจ้ง วิธีการเปิดเข้าไปด้านใน ก็คงเป็นอย่างที่อ๋าวหลวนหลิงกล่าวเมื่อครู่ แต่มันมีความพิเศษอันใดกว่านั้นในเมื่อทายาทตระกูลอ๋าวก็เป็นผู้ฝึกตนมิใช่หรือ? แค่การส่งปราณไปยังลูกแก้วมันจะยากอันใด “เจ้ากลัวว่าข้าจะถูกเยาะเย้ยต่อหน้าผู้คน เมื่อไม่สามารถส่งพลังปราณเข้าไปในลูกแก้วได้สินะ" อ๋าวหลวนหลงลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ แทนการขอบคุณ “เจ้าคอยดูก็แล้วกันหลวนหลิง” ………. หลังจากดื่มกินอาหารกันไปพอสมควรแล้ว ผู้อาวุโสหนึ่งก็เริ่มเชิญผู้นำตระกูลและทุกคนไปที่ศาลเทพมังกร ศาลเทพมังกรเป็นอาคารกึ่งไม้กึ่งอิฐมีการออกแบบรูปทรงและลวดลายแกะสลักไม้วิจิตรบรรจง แต่งแต้มด้วยสีน้ำเงินแดงและสีทองเป็นหลัก พื้นที่ด้านหน้าประตูมีแท่นหินขนาดใหญ่ตรงกลางเป็นลูกแก้วมังกร หรือที่อ๋าวหลวนหลงเรียกมันว่าไข่มุกจันทราขนาดเท่ากำปั้นบุรุษวางอยู่ 1 ลูก “หลวนหลง.." อ๋าวซีซวนพยายามเดินเลี่ยงออกมาหาบุตรชาย คำกล่าวต่อไปที่จะสั่งให้เขากลับไปที่เรือนพลันต้องชะงักค้างไปเมื่อเห็นสายตาของอ๋าวหลวนหลงที่เปลี่ยนไปราวกับคนเป็นคนละตน บุตรชายยืดแผ่นหลังขึ้นตรง ใบหน้าและแววตามองไปเบื้องหน้าไม่ได้ก้มต่ำมองพื้นเหมือนเคย ซ้ำยังดูเหมือนว่าจะเงยหน้าเชิดขึ้นสูงด้วยซ้ำ เขาไม่สะทกสะท้านกับสายตาและเสียงหัวเราะของพี่น้องที่ยืนอยู่รอบข้าง ทำราวกับว่าคนทั้งหมดเป็นเพียงฝุ่นผงที่ลอยผ่านไปผ่านมาไม่มีผิด บุตรชายเปลี่ยนไปแล้ว แม้จะไม่มีพลังปราณแต่สามารถเรียกขวัญตนเองให้เผชิญหน้ากับผู้อื่นได้ อ๋าวซีซวนถอยหลังไปก้าวหนึ่งด้วยความลังเลใจว่าจะไปยับยั้งความคิดของบุตรชายดีหรือไม่ “พี่สาม ท่านไม่อาจคุ้มครองเขาได้ตลอดไป หลวนหลงต้องเผชิญชีวิตด้วยตนเอง พวกเด็กๆ เป็นสายเลือดเดียวกันไม่ถึงขั้นฆ่าแกงกันหรอก” อ๋าวซีฮันเดินมาตบบ่าผู้เป็นพี่ชายเบาๆ “เปิดลาน!!” เสียงดังมาจากใครอ๋าวหลวนหลงไม่ทันได้เห็น แต่เวลานี้ทุกคนกำลังเบี่ยงตัวหลบออกไปด้านข้าง เปิดพื้นที่ตรงกลางหน้าศาลเทพมังกรเป็นวงกลมขนาดใหญ่ “เชิญ!!” สิ้นเสียงคำเชิญเด็กหนุ่มวัย 10 ปีคนหนึ่งก็ก้าวออกมายืนตรงกลางวงกลม “ข้าน้อยอ๋าวจงซูมาจากสกุลอ๋าวเมืองเยี่ยขอรับ เชิญทุกท่านชี้แนะ” ครู่เดียวเด็กชายวัยเดียวกับอ๋าวจงซูก็ก้าวออกมาแนะนำตัวในเชิงว่าเขาคือคู่ต่อสู้ที่ตอบรับคำเชิญท้าประลอง เด็กชายสองคนเริ่มกำหนดลมปราณที่จุดตันเถียน บริเวณท้องส่องแสงสีเหลืองอำพันเล็กๆ จนเกือบจะมองไม่เห็นออกมา แล้วเข้าต่อสู้ตะลุมบอนกันในท่าทางที่ผิดปกติจนอ๋าวหลวนหลงต้องอ้าปากค้าง