ตอนที่ 10 ตี้จิ้งโจมตี

พอซูลั่วกับตี้จิ้งออกมาจากตำหนักคุนหนิง รอบด้านก็มีความเคลื่อนไหวของคน ซูลั่วเงยหน้ามองดวงจันทร์บนฟ้า เห็นทีวันนี้คงจะไม่ได้นอนแล้ว จวนตระกูลเฉาในเมืองหลวง ในห้องรับแขก เฉาเจียงและชุยเก๋อนั่งลงบนเก้าอี้ ข้างล่างมีขุนนางหลายระดับนั่งอยู่ ทั้งหมดเป็นพรรคพวกของเฉาเจียงและชุยเก๋อ บรรยากาศในห้องรับแขกดูหดหู่ ทุกคนมีสีหน้าเคร่งขรึม ชุยเก๋อหันหน้าไปหาเฉาเจียง พูดอย่างกลัดกลุ้ม “ท่านเฉา หากเขาเป็นผู้ชายจริงๆ พวกเราจะทำอย่างไรกันดี” เฉาเจียงเงียบไป ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้พวกเขากล้าก่อความวุ่นวาย ก็เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว และที่สำคัญก็เพราะพวกเขาเชื่อว่าฮ่องเต้เป็นผู้หญิง แต่ถ้าฮ่องเต้ไม่ใช่ผู้หญิง พวกเขาก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว อาจจะไม่ถึงขั้นถูกประหาร แต่ก็น่าจะเจ็บหนักพอดู ตอนนั้นเอง ร่างในชุดดำร่างหนึ่งก็เข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปหาสองคนนั้น แล้วเล่าทุกอย่างที่ได้ยินได้เห็นในคืนนี้ให้ทั้งสองฟัง สีหน้าของทั้งคู่แย่ลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของชุยเก๋อมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา “ท่านเฉา แย่แล้ว พรุ่งนี้เช้าฝ่าบาทต้องส่งทหารมาจับพวกเราแน่!” “ข้าว่าพวกเรารีบเข้าวังไปขอความเมตตาจากฝ่าบาทเถอะ ดูจากยศของพวกเราแล้ว ข้าเชื่อว่าฝ่าบาทคงไม่ทำอะไรพวกเรามากหรอก” เฉาเจียงเหลือบมองชุยเก๋ออย่างเยือกเย็น “ขอความเมตตารึ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว เจ้ายังไม่เข้าใจฮ่องเต้อีกหรือ ไปร้องขอความเมตตาคิดว่าพระองค์จะปล่อยพวกเราไปงั้นหรือ” “จะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ก็ต้องพึ่งพาอ๋องเยี่ยนเท่านั้น!” ชุยเก๋อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แววตาหวาดผวาสุดขีด “ท่านเฉา ท่านหมายถึง…” เฉาเจียงทำสัญญาณมือเป็นการปรามให้ชุยเก๋อเงียบ “เรื่องนี้จำเป็นต้องปรึกษากันให้ดีก่อน ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด!” ทำเนียบอัครมหาเสนาบดี เย่จิ้นกำลังฟังรายงานจากสายสืบ หัวเราะเสียงดัง “ดี! เห็นทีอีกไม่นานตระกูลเย่ก็จะได้มีรัชทายาทแล้ว!” “ฮ่าๆ ๆ ข้าจะกลายเป็นพ่อตาของฮ่องเต้แล้ว!” ไม่ใช่แค่พวกเขา ขุนนางในราชสำนักต่างก็มีปฏิกิริยาต่อเรื่องนี้ คลื่นใต้น้ำกำลังก่อตัวขึ้น ส่วนซูลั่วที่เป็นต้นต่อของเรื่องทั้งหมด ในตอนนี้กำลังคุกเข่าอยู่กลางตำหนักเว่ยยาง ทั้งสองเพิ่งกลับถึงตำหนักเว่ยยาง ตี้จิ้งก็ให้ซูลั่วคุกเข่า นางไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไม ยิ่งทำให้ซูลั่วรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เขาเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเยือกเย็นของตี้จิ้ง นางคงไม่ได้จะฆ่าข้าเพราะไปสวมเขาให้นางหรอกใช่ไหม แต่นางเป็นคนสั่งให้ข้าไปเองนี่นา อีกอย่างนางก็เป็นผู้หญิงด้วย ต่อให้จับเย่กูหลานมาอยู่ต่อหน้านาง นางจะทำอะไรได้ ตี้จิ้งมองซูลั่วที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ในหัวก็นึกถึงเสียงอันน่าขยะแขยงที่ได้ยินในตำหนักคุนหนิงเมื่อครู่นี้อีก คิ้วคู่งามขมวดเล็กน้อย เอ่ยอย่างเย็นชา “ซูลั่ว เจ้ารู้ไหมว่าตัวเองทำผิดอะไร” บ้าเอ๊ย! พอตี้จิ้งพูดจบ ซูลั่วก็ตัวสั่นเทิ้ม นี่หรือที่เขาว่ากันว่าพอหมดประโยชน์ก็เขี่ยทิ้งอย่างไม่ไยดี ซูลั่วพูดเสียงสั่นเครือ “ฝ่าบาท ข้าเสี่ยงชีวิตเข้าตำหนักคุนหนิง ถูกฮองเฮาทารุณอย่างโหดร้าย ทั้งหมดนี้ก็เพื่อฝ่าบาทและประเทศชาติ” “ข้าจงรักภักดีต่อฝ่าบาทอย่างสุดใจ แม้แต่สวรรค์ยังเป็นพยานได้ ข้ามีความผิดอะไรหรือฝ่าบาท!” โบราณว่าไว้ ชีวิตก็เหมือนละคร ทุกตอนอาศัยฝีมือการแสดง ในภพก่อนซูลั่วไม่มีงานอดิเรกอื่น นอกจากชอบดูหนังมาก เขาจึงมั่นใจในฝีมือการแสดงของเขามาก ไม่เชื่อก็ดูสิ พอซูลั่วพูดออกไปแบบนั้น สีหน้าของตี้จิ้งก็เปลี่ยนไปหลายครั้ง! ตี้จิ้งมองซูลั่วแปลกๆ รู้สึกเหมือนมีอะไรผิดไป หากนางจำไม่ผิด เมื่อกี้นี้ที่ตำหนักคุนหนิง ซูลั่วอยู่บน เย่กูหลานอยู่ล่าง เขาออกจะมีความสุขยิ่งกว่าอะไร! ทำไมถึงกลายเป็นว่าเย่กูหลานทารุณเขาไปได้ แต่ดูจากสีหน้าของซูลั่วแล้ว ไม่เหมือนการเสแสร้งสักนิด ตี้จิ้งกระแอมไอเบาๆ สองครั้ง ก่อนเอ่ย “ซูลั่ว ข้ารับรู้ถึงความภักดีของเจ้า” “แต่ครั้งหน้าเจ้าทำอะไรให้มันเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม!” ตี้จิ้งนึกถึงตัวเองที่ต้องยืนรออยู่ข้างเตียงเกือบหนึ่งชั่วยามก็รู้สึกโมโห ไหนจะเสียงร้องครางอันน่าเกลียดของเย่กูหลานอีก ใบหน้าของตี้จิ้งเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนๆ แต่ก็ถูกนางกลบเกลื่อนไปอย่างรวดเร็ว ซูลั่วอึ้ง เรื่องแบบนี้จะให้เร็วเหมือนใจสั่งได้ยังไง แต่ก็ทำได้แค่คิดอยู่ในใจ เขาไม่กล้าพูดออกมา ซูลั่วตอบอย่างนอบน้อม “ฝ่าบาทวางใจเถิด ครั้งหน้าข้าจะจัดการให้รวดเร็วกว่านี้” ตี้จิ้งพยักหน้าด้วยความพอใจ โบกมือแล้วกล่าว “วันนี้เจ้าทำความดีความชอบถึงสองประการ ข้าควรจะเลื่อนตำแหน่งให้เจ้า” “ข้าจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นกงกง ขุนนางระดับห้าคอยควบคุมดูแลฝ่ายทหารและการผลิตยุทโธปกรณ์!” ซูลั่วดีใจมาก รีบกล่าวขอบคุณ “ขอบพระทัยในความเมตตาของฝ่าบาท ข้าจะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวังเป็นอันขาด” ซูลั่วทำความเข้าใจระบบตำแหน่งของขันทีไว้หมดแล้ว ขันทีมีทั้งหมดยี่สิบสี่ตำแหน่ง แบ่งเป็นสิบสองหมวด สี่กอง แปดฝ่าย ฝ่ายทหารเป็นหนึ่งในฝ่ายทั้งแปด หน้าที่หลักคือการควบคุมอาวุธยุทโธปกรณ์ ไม่ว่าจะเป็นมีด ปืน กระบี่ ทวน และธนู ตำแหน่งนี้อาจจะดูไร้ประโยชน์สำหรับคนอื่น แต่ซูลั่วเห็นต่างออกไป ก็เขาเป็นคนจากยุคปัจจุบันนี่นา! ตี้จิ้งพยักหน้า “อืม เจ้าไปได้แล้ว พรุ่งนี้มาออกราชการกับข้าด้วย” “ข้าขอลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ซูลั่วค้อมคำนับแล้วออกไปจากตำหนักเว่ยยาง พอกลับถึงห้อง ซูลั่วแสดงอาการดีใจอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ จู่ๆ ก็ได้เลื่อนขั้นเป็นกงกง พรุ่งนี้ก็จะได้รับชุดประจำตำแหน่งแล้ว ที่สำคัญที่สุดคือการได้ควบคุมฝ่ายทหาร เรียกได้ว่าเป็นแหล่งกำลังพลในราชสำนักเลยทีเดียว ตอนนี้ซูลั่วเป็นเพียงจอมยุทธ์ระดับสาม ยังป้องกันตัวเองไม่ได้ แต่อาศัยความรู้ปริญญาโทจากคณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีของตัวเอง เขาจะผลิตอาวุธเจ๋งๆ ก็ง่ายราวดีดนิ้ว พรุ่งนี้ต้องไปดูสักหน่อยแล้ว ตัดสินใจได้แล้ว ซูลั่วก็นั่งขัดสมาธิบนเตียง เริ่มฝึกวิชายุทธ์ ตอนนี้เขายังไม่มีรากฐานมั่นคง ทำได้เพียงฝึกยุทธ์อย่างหนักเพื่อจะได้กำหนดชะตาชีวิตของตนเองได้ เช้าวันถัดมา ซูลั่วตามตี้จิ้งไปออกว่าราชการ นึกถึงตอนที่เหล่าขันทีน้อยใหญ่ต่างพากันคำนับเขาระหว่างทางเดินมาก็อดยิ้มไม่ได้ ที่ตำหนักจินหลวน ซูลั่วพินิจพิจารณาเหล่าขุนนางตรงหน้า พอสายตาเหลือบไปเห็นเฉาเจียงกับชุยเก๋อ เขาก็สะดุ้งเล็กน้อย ทำไมสองคนนั้นยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อีก ไม่กระวนกระวายเลยหรือ การประชุมเริ่มขึ้น ตี้จิ้งกวาดตามองเบื้องล่าง ค่อยๆ กล่าวออกมา “เมื่อวานข้าอ่านสาส์นจากพวกท่าน พบว่ามีหนึ่งในการโยกย้ายตำแหน่งดูแล้วน่าจะมีปัญหา” “มีคนสร้างผลงานเพียงเล็กน้อย แต่กลับได้เลื่อนขั้นถึงสามขั้น พวกท่านรู้เรื่องนี้หรือไม่” ตี้จิ้งจ้องเขม็งไปที่เฉาเจียง ซูลั่วที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป แอบส่ายหน้าเบาๆ การแก้แค้นของผู้หญิงกัดไม่ปล่อยจริงๆ ตี้จิ้งเพิ่งจะทำให้สถานะของฮ่องเต้มั่นคงได้ ก็รีบโจมตีเฉาเจียงเสนาบดีกรมมหาดไทยทันที เร็วเกินไปแล้ว! นางไม่คิดหน่อยหรือว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นถึงเสนาบดีกรมมหาดไทย มีพรรคพวกคอยหนุนหลังอยู่มากมาย เขาจะเอาแต่นั่งรอความตายอย่างเดียวได้ยังไง