ตอนที่ 1 ความเมาเป็นเหตุ

เสียงนกร้องที่นอกหน้าต่างทำให้คนบนเตียงกระพริบตาถี่ๆ ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย หลิงหยางหัวหนักอึ้ง และเมื่อลืมตาเต็มที่ก็พบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ของโรงแรม ข้างนอกหน้าต่างนั่นอากาศแจ่มใสมาก มีเสียงนกและมีกลิ่นดอกไม้โชยมาอ่อนๆ ความทรงจำในหัวเริ่มค่อยๆ กลับคืนมา เมื่อคืนนี้เขาหนีจากการจับคู่ดูตัวที่มารดานัดแนะให้ เลยไปที่บาร์คนเดียวเพื่อดื่มจนเมา จำได้ว่าเมาหนักมากด้วย คุ้นๆ ว่าพาผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วย ต่อมาเขาก็ฝัน ในฝัน! เขาบุกรุกเขตหวงข้ามของผู้หญิงคนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ผู้หญิง? หลิงหยางรู้สึกตกใจ รีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที เขาดึงผ้าห่มออก บนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด มีรอยแดงสีกุหลาลสดหยดอยู่เป็นดวง อะไรกัน? เธอเป็นสาวบริสุทธิ์? หรือว่าไม่ใช่ความฝัน? หลิงหยางมองไปรอบๆ ห้อง เขาเห็นรองเท้าส้นสูงของผู้หญิง ชุดชั้นใน บราเซียร์ และชุดเดรสกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ทันใดนั้น! ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันรอบกาย ผมยาวสีดำของเธอยังเปียกหมาดๆ มีหยดน้ำเกาะบนบ่าด้วย กลิ่นอายความร้อนยังอบอวล เผยให้เห็นแขน ไหล่ และขาที่ขาวเนียนราวกับผลึกหิมะ หลิงหยางจ้องมองเธอราวกับถูกดูดลงไปในห้วงเหวลึก ใบหน้าสวยงามของซ่งเชี่ยนเต็มไปด้วยสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากสีแดงสดของเธอค่อยๆ เปิดออก “คุณตื่นแล้วหรือคะ?” “เมื่อคืนนี้ เรา...” หลิงหยางมองเธอด้วยความสงสัย "อืม..." ซ่งเชี่ยนหน้าแดงด้วยความเขินอาย เมื่อนึกถึงเมื่อคืนนี้ที่เธอถูกผู้ชายตรงหน้ากดลงบนเตียง และแทบจะถูกเขาทำให้ตายคาอก เธอรู้สึกใจเต้นและและคิดไปว่าใบหน้าคงแดงจัดจนเขาสังเกตเห็นได้ “ฉันต้องไปทำงานแล้ว ไม่อย่างนั้นจะสาย!” ซ่งเชี่ยนรีบหลบสายตาจากเขา ก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่อยู่บนพรม ทันใดนั้นเองผ้าเช็ดตัวที่เธอพันหลุดลงไปที่พื้น หลิงหยางตะลึงทันที! สองตาของเขาจ้องมองเธออย่างไม่กระพริบ “อ๊า ไม่นะ… อย่ามอง” ซ่งเชี่ยนร้องออกมาอย่างตกใจ เธอรีบหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาปิดร่างกายด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็รีบเก็บเสื้อผ้าและวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ ไหล่เปลือยเปล่า แผ่นหลังเนียนนุ่ม เอวบางคอด สะโพกสวย และขาเรียวของเธอ ทำให้หลิงหยางตกตะลึงอย่างแท้จริง เขากลืนน้ำลายลงคออยู่หลายครั้ง จากนั้นชายหนุ่มรีบหยิบบุหรี่จากหัวเตียงขึ้นมาจุด หลังจากพ่นควันออกมาหลายวง ความรู้สึกของเขาก็ค่อยๆ สงบลง ผ่านไปครู่ใหญ่ซ่งเชี่ยนก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอยังคงใส่ชุดเดรสสีดำที่ใส่เมื่อคืน เป็นชุดที่เขาดึงกระชากออกจากตัวเธอดีที่มันยังไม่ขาดออกจากกัน การตัดเย็บที่พอดีเน้นให้เห็นส่วนโค้งของร่างกายที่น่าดึงดูดใจ หลิงหยางดับบุหรี่ที่สูบไปครึ่งมวนลงในที่เขี่ย จากนั้นก็มองเธอด้วยสายตาคมวาว “เมื่อกี้บอกว่ากลัวจะไปทำงานสาย เธอทำงานอะไร?” “ฉันทำงานเกี่ยวกับโฆษณาค่ะ” ซ่งเชี่ยนตอบตามความจริง “ถ้าอย่างนั้น เธอน่าจะมีรายได้ดี แล้วทำไมถึงยังทำแบบนี้ล่ะ?” หลิงหยางมองเธอด้วยความสงสัย “ทำแบบไหน?” ซ่งเชี่ยนขมวดคิ้วถาม “เธอไปที่บาร์เมื่อคืน แล้วยังยอมให้ฉันมาพาที่ห้อง นี่ไม่ใช่...” หลิงหยางรู้สึกว่าตัวเองพูดเกินไปแล้ว เลยกลืนคำพูดที่คิดกลับลงคอ “คุณคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงขายบริการหรือไง?” ซ่งเชี่ยนถามอย่างไม่พอใจ “ใช่...” หลิงหยางหัวเราะอย่างเก้อเขิน ซ่งเชี่ยนมองเขาแวบหนึ่ง “ถ้าฉันเป็นผู้หญิงขายบริการ ทำไมฉันไม่เจรจาราคากับคุณก่อน แล้วถึงจะยอมมอบครั้งแรกให้กับคุณล่ะ?” “ฉัน...” หลิงหยางถูกคำถามของเธอน็อกจนพูดไม่ออก ซ่งเชี่ยนหยิบโทรศัพท์ของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา แล้วกดเปิดเครื่อง เวลาบนหน้าจอแสดงว่าตอนนี้เวลา 7:30 น. “ขอโทษนะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว!” ซ่งเชี่ยนยิ้มอย่างเก้อเขิน แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าถือ จากนั้นรีบเดินไปที่ประตู “เดี๋ยวก่อน!” หลิงหยางตะโกนไล่หลังของเธอ “คุณมีอะไรอีกคะ?” ซ่งเชี่ยนหยุดก้าว แล้วหันกลับมา "ไปจดทะเบียนสมรสกับฉันที่สำนักงานทะเบียน!" หลิงหยางพูดอย่างเด็ดขาด “อะไรนะ? แต่งงานเหรอ?” ซ่งเชี่ยนมองเขาด้วยความสงสัย พลางคิดในใจ ผู้ชายคนนี้จะเป็นพวกหลอกแต่งงานเพื่อหวังอะไรบางอย่างหรือเปล่า? นอกจากรูปร่างหน้าตาแล้ว ฉันไม่มีอะไรให้เขาหลอกแล้วนี่นา ขณะที่ซ่งเชี่ยนยังคงงงงวย โทรศัพท์ในกระเป๋าถือของเธอก็ดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดู และพบว่าเป็นสายจากแม่ของเธอ อู๋ซิ่วหลาน เพิ่งกดรับสายเท่านั้น เสียงแม่ที่ดังแหลมก็แว่วผ่านโทรศัพท์เข้ามา “ยัยลูกสาวตัวแสบ! เมื่อคืนแกไปไหนมา? ปิดโทรศัพท์แถมยังไม่กลับบ้านทั้งคืนอีก!” “ฉัน…” ซ่งเชี่ยนไม่รู้จะอธิบายยังไง “ฉันอะไร?” อู๋ซิ่วหลานพูดแทรก “เมื่อคืนนี้ จางซื่อหลานเอาสินสอดมาสู่ขอแกที่บ้านแล้วนะ แต่แกดันหนีหายไป แกอยากให้ฉันกับพ่อแกอกแตกตายใช่ไหม?” ซ่งเชี่ยนตื่นจากความคิดแล้วตอบกลับอย่างเย็นชา “ฉันบอกไปแล้วว่าไม่มีทางแต่งงานกับจางฟาน ผู้ชายเจ้าชู้คนนั้นหรอก แม่กับพ่อควรล้มเลิกความคิดนี้ได้แล้ว!” ยังไม่ทันให้แม่พูดอะไรต่อ ซ่งเชี่ยนก็กดวางสายทันที “พูดแบบนี้แสดงว่า เมื่อคืนเธอหนีไปที่บาร์เพราะไม่อยากแต่งงานใช่ไหม?” หลิงหยางซึ่งได้ยินบทสนทนาระหว่างสองแม่ลูกจึงถามขึ้น “เรื่องของฉัน!” ซ่งเชี่ยนจ้องเขาแวบหนึ่งก่อนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอมองสำรวจเขาอย่างถี่ถ้วน ใบหน้าของหลิงหยางที่สะอาดสะอ้านและดูสุขุม มีเค้าโครงที่คมชัดแต่เย็นชา ดวงตาสีดำลึกลับที่สะท้อนเสน่ห์ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง และริมฝีปากที่งดงาม ล้วนแสดงถึงความสง่างามและภูมิฐาน ซ่งเชี่ยนรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นทันที เลยตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว “คุณอยากไปจดทะเบียนสมรสกับฉันที่สำนักงานทะเบียนจริงๆ เหรอ?” “แน่นอน!” หลิงหยางพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉัน…ฉันตกลง” ซ่งเชี่ยนหน้าแดง “ฉันจะไปจดทะเบียนสมรสกับคุณได้ แต่คุณต้องยอมรับเงื่อนไขของฉันหนึ่งข้อ...” “ว่ามา” หลิงหยางถามอย่างกระตือรือร้น “ฉันแค่ต้องการหาทางเอาตัวรอดจากพ่อแม่เท่านั้น ถึงได้ตกลงจดทะเบียนสมรสกับคุณ ฉันจะแต่งงานกับคุณแค่เพียงในนาม หลังแต่งงานแล้ว เราอยู่ด้วยกันได้ก็จริง แต่ห้ามนอนบนเตียงเดียวกัน และห้ามมีความสัมพันธ์กัน ระยะเวลาของการแต่งงานคือสามเดือน ถ้าภายในสามเดือน คุณสามารถชนะใจฉันได้ เราจะอยู่ด้วยกันต่อไป แต่ถ้าไม่ ฉันจะไปขอหย่าที่สำนักงานทะเบียน” ซ่งเชี่ยนพูดอย่างจริงจัง “ตกลง!” หลิงหยางตอบตกลงทันที “อะไรนะ?” ซ่งเชี่ยนตาโตขึ้นมา เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้แค่หยอกล้อเธอเล่น จึงยื่นเงื่อนไขที่เข้มงวดมากๆ ออกไป แต่ไม่คิดว่าเขาจะยอมรับอย่างง่ายดายขนาดนี้ ซ่งเชี่ยนรู้สึกลำบากใจ หลิงหยางดูเหมือนจะเข้าใจความคิดของเธอ มองด้วยสายตานิ่งๆ “ไม่ต้องมองฉันแบบนั้นหรอก จริงๆ แล้วฉันก็เหมือนกับเธอ แค่ต้องการหนีจากการแต่งงานที่ครอบครัวจัดหาให้เท่านั้น ฉันถึงได้ไปที่บาร์เพื่อดื่ม ไม่คิดเลยว่าเมื่อคืนฉันจะได้เจอเธอ แล้วเราก็เกิดความสัมพันธ์กัน นี่เป็นพรหมลิขิตจริงๆ!” “คำนั้นมันแปลกๆ ไหม ควรบอกว่าถูกที่ถูกเวลามากกว่า” ซ่งเชี่ยนรู้สึกว่าคำพูดของเขามันเหมือนคนรักหากันเจอ แต่ระหว่างเธอกับเขามันไม่ใช่ จึงพูดอย่างเร่งรีบ “ไปกันเถอะ เราไปจดทะเบียนสมรสกันที่สำนักงานกันตอนนี้เลย!” “นะ นี่รีบเกินไปรึเปล่า! ไม่ไปทำงานแล้ว?” หลิงหยางรู้สึกตื่นเต้นแต่ก็แสร้งถาม “ฉันจะโทรไปลาหัวหน้า” ซ่งเชี่ยนพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าถือแล้วกดโทรออก หลิงหยางรีบลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำทันที วันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมให้โอกาสนี้หลุดลอยไปแน่!