ตอนที่ 14 วันสุดท้าย

หลังจากให้สัมภาษณ์เรียบร้อยแล้ว สเตลล่าก็เดินทางไปหาพอลล่า เธอพบว่าพอลล่ากับน้องชายของเซซิเลียกำลังวางแผนให้เซซิเลียแต่งงานออกไปกับชายชราคนหนึ่งเพื่อแลกกับเงินสามพันล้าน เมื่อเห็นว่านาธาเนียลเงียบไปเป็นเวลานาน สเตลล่าก็ตัดสินใจกวนน้ำให้ขุ่นโดยบอกว่า “ฉันได้ยินมาจากคุณสมิธว่าเซซิเลียได้ขอสินสอดไปทั้งหมดสามพันล้าน ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนประเภทนี้…” เธอชะงักไปก่อนจะเสริมว่า “พวกเขายังบอกอีกนะว่าการพิจารณาเรื่องหย่ายังไม่สิ้นสุด มันจึงยังไม่เหมาะที่เธอจะแต่งงานใหม่ พวกเขาเลยจะจัดงานฉลองแต่งงานกันไปก่อน” เซซิเลียไม่รู้เลยว่า แม่และน้องชายของเธอนั้นยังง่วนอยู่กับแผนการแต่งงานของเธอ พวกเขาไม่ได้ถือเอาคำพูดของเธอมาเป็นเรื่องจริงจังเลย พอลล่าเชื่อว่าเซซิเลียไม่กล้าท้าทายพวกเขา เช่นเดียวกับที่เธอไม่เคยทำในอดีต เธอได้พบกับความยากลำบากตลอดเวลาที่เติบโตขึ้นมา และไม่เคยคิดจะหนีไปเลยสักครั้งเดียว และครั้งนี้ก็จะไม่แตกต่างออกไป แม็กนัสโน้มน้าวแรนดี้ให้โอนเงินสินสอดมาก่อนสามร้อยล้าน ซึ่งเขาจะนำมาใช้วางแผนกับบริษัทใหม่ เขาไม่ได้รู้สึกผิดหรือติดค้างอะไรเซซิเลียเลยแม้แต่น้อย วันหนึ่ง เซซิเลียได้รับข้อความจากแม่ของเธอ คุณลาร์คเลือกวันมาแล้วนะ เป็นวันที่สิบห้าเดือนนี้ แกเหลือเวลาอีกแค่สี่วัน ดังนั้น เตรียมตัวสำหรับงานแต่งของแกให้ดี คราวนี้แกจะต้องจับเขาให้อยู่หมัด แกเข้าใจไหม? เมื่อได้อ่านข้อความเหล่านั้นแล้ว คลื่นอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ก็ท่วมท้นในใจเซซิเลีย วันที่สิบห้า… มันเป็นวันที่เธอและนาธาเนียลตกลงที่จะหย่าร้างกัน เป็นวันที่เธอถูกบังคับให้แต่งงานกับแรนดี้ และเป็นวันที่เธอตัดสินใจทิ้งโลกนี้ไว้เบื้องหลัง ด้วยความกลัวว่าเธออาจจะลืม เซซิเลียจึงจดบันทึกเหตุการณ์เหล่านี้เอาไว้ในสมุดของเธอ หลังจากเขียนแล้ว เธอก็เริ่มเขียนจดหมายบอกลา เธอหยิบปากกาขึ้นมา และพบว่าเธอคิดคำอะไรไม่ออกเลย ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ทิ้งข้อความไว้ให้มาร์ธาและแคลวิน เมื่อเธอเขียนเสร็จแล้ว เธอก็เก็บจดหมายลาตายเอาไว้ใต้หมอนของเธอ สามวันต่อมา ในวันที่สิบสี่ ฝนนั้นตกหนักเป็นพิเศษ โทรศัพท์ของเซซิเลียวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ มันดังอยู่ไม่หยุดหย่อน สายนั้นโทรมาจากพอลล่า เธอต้องการถามว่าเซซิเลียอยู่ที่ไหน พวกเขาแนะให้เธอกลับบ้านและเตรียมตัวสำหรับการแต่งงานให้เหมาะสม เซซิเลียไม่ได้ตอบอะไร วันนั้น เธอสวมชุดเดรสชุดใหม่ในโทนสีเดียวกับดอกบีโกเนีย และแต่งหน้าอย่างระมัดระวัง เธอไม่ได้ดูน่าดึงดูดอะไร ทั้งผอมเกินไป และซีดเซียวมาก เมื่อมองดูภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกแล้ว เซซิเลียก็เห็นตัวเองในแบบที่เปล่งประกายและงดงามราวกับว่าเธอได้ย้อนเวลากลับไปในสมัยก่อนที่เธอจะแต่งงานกับนาธาเนียล เธอโบกรถแท็กซี่และตรงไปที่สุสาน เซซิเลียก้าวออกมาจากรถ เธอถือร่มเพื่อกันฝนและค่อยๆ เดินไปยังหลุมศพของพ่อเธอ หญิงสาวค่อยๆ วางช่อดอกเดซี่สีขาวเอาไว้อย่างอ่อนโยน “พ่อคะ” เธอกระซิบ ลมหนาวพัดผ่านไป เหลือทิ้งไว้เพียงเสียงเม็ดฝนที่กระทบกับร่มเธอ “หนูขอโทษนะคะ… หนูไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่เลย แต่หนูไม่มีที่อื่นให้ไปแล้วจริงๆ” เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่พูดต่อไปว่า “หนูยอมรับค่ะ หนูขี้ขลาด หนูกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว หนูเลยเลือกจะมาหาพ่อ… ถ้าพ่ออย่างจะดุด่าหนูก็ได้เลยค่ะ” หลังจากพูดอย่างแผ่วเบาแล้ว เซซิเลียก็นั่งลงข้างหลุมศพ เธอกอดร่างของเธอไว้แน่น หญิงสาวปลดล็อกโทรศัพท์และพบกับข้อความที่อันตรายมากมายจากพอลล่า พอลล่า: เซซิเลีย! แกคิดว่าจะหนีไปได้ด้วยการหลบซ่อนงั้นเหรอ? พอลล่า: แม็กนัสเอาเงินมาแล้วนะ แกคิดว่าคนที่มีอิทธิพลอย่างคุณลาร์คจะปล่อยแกไปง่ายๆ หรือไง? พอลล่า: แกควรจะคิดให้ดีนะ มันจะดีกว่ามากถ้าแกยินดีมาแต่งงานเอง แทนที่จะถูกพบตัวแล้วบังคับให้แต่งงาน “รู้ว่าอะไรดีสำหรับฉันเหรอ? เฮอะ” เธออ่านข้อความนั้นเงียบๆ เซซิเลียเขียนตอบไปว่า หนูไม่อยากกลับไปแล้ว พรุ่งนี้มารับหนูได้ที่ชานเมืองตะวันตก หนูจะรอแม่และทุกๆ คนอยู่ที่หลุมศพพ่อ เมื่อได้รับข้อความจากเซซิเลียแล้ว พอลล่าก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอคิดว่าเซซิเลียยอมรับชะตากรรมและในที่สุดก็หยุดโทรหาลูกสาว เซซิเลียดื่มด่ำกับช่วงเวลาแห่งความสงบสุข เธอใช้เวลาทั้งวันนั่งอยู่ตรงนั้น ขณะที่ค่ำลง เธอก็หยิบหุ่นไม้ตัวเล็กๆ ที่พ่อของเธอแกะสลักอย่างพิถีพิถันให้เธอเมื่อตอนเธอยังเป็นเด็กออกมา เธอถือมันแนบไว้เบาๆ ที่หน้าอกของเธอ โดยใช้ร่างกายของเธอปกป้องมันจากความมืดและสายฝน เมื่อเวลาผ่านไป เสียงระฆังนาฬิกาที่อยู่ไกลออกไปก็ตีบอกเวลาเที่ยงคืน วันนั้นมาถึงแล้ว วันที่สิบห้านั่นเอง เซซิเลียเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดมิดสุดลูกหูลูกตา รสขมยังคงค้างอยู่ในปากของเธอ เมื่อเวลาตีสาม เธอหยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทา ในเวลาเดียวกันที่ดัลโทเนียวิลล่า นาธาเนียลกลับมาที่บ้านแล้วนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เขาไม่ได้เปิดไฟเลยด้วยซ้ำ เขาเหนื่อยมากจนต้องกุมขมับและหลับตาลง จากนั้นก็สะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายอีกครั้งเกี่ยวกับเซซิเลีย คราวนี้เขาฝันถึงการตายของเธอ และมันรู้สึกเหมือนจริงมาก... เขาตรวจดูโทรศัพท์และพบว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสี่เท่านั้น นาธาเนียลกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก เพราะรู้ว่าวันนั้นเป็นวันที่ช่วงเวลาที่การพิจารณาสิ้นสุดลง และพวกเขาก็ตกลงที่จะหย่าร้างกัน เขาอดไม่ได้ที่จะส่งข้อความไปให้เซซิเลียว่า อย่าลืมนะ เราจะต้องหย่าให้เรียบร้อยในวันนี้ เมื่อเซซิเลียได้รับข้อความ จิตใจของเธอเริ่มพร่ามัวไปแล้ว เธอจึงรวบรวมความเข้มแข็งเพื่อส่งข้อความเสียง “ฉันขอโทษ... ฉันอาจจะไปไม่ได้ แต่รับรองได้เลยว่าเราจะแยกทางกันอย่างแน่นอน...” หลังจากเธอตายจากไปแล้ว การแต่งงานก็จะถือว่าสิ้นสุดไปโดยปริยาย เมื่อได้ฟังข้อความเสียงจากเซซิเลียแล้ว นาธาเนียลก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก มันจะเป็นไปได้ไหมว่าเซซิเลียกำลังจะตาย? เธอไม่กล้าคิดถึงความตายด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการหย่ากับฉันล่ะ เขาไม่อยากจะเชื่อ จึงโทรไปหาเธอ หลายปีที่ผ่านมา เซซิเลียไม่ค่อยได้รับสายจากนาธาเนียลเลย เขาเป็นคนพูดน้อยอยู่เสมอ และมักจะติดต่อกับเธอผ่านข้อความเท่านั้น เขาแทบไม่เคยโทรไปหาเธอเลย เมื่อเซซิเลียรับสาย ก่อนที่เธอจะทันได้พูด เธอก็ได้ยินเสียงที่เย็นยะเยือกของนาธาเนียลดังมา “ความอดทนของผมมันมีขีดจำกัดนะ คุณเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนเสนอการหย่าขึ้นมาก่อน? นี่คุณจะถอนตัวเพราะผมไม่ได้ให้เงินคุณใช่ไหม? คิดจะแต่งงานกับคนอื่นงั้นเหรอ? สามพันล้านอาจจะไม่พอสินะ ใช่ไหมล่ะ?” ก้อนบางอย่างจุกอยู่ในลำคอของเซซิเลีย และทันใดนั้น เธอก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย แต่ขณะที่จุดสิ้นสุดกำลังเข้ามาใกล้ เธอก็ไม่อยากยอมรับในสิ่งต่างๆ ที่เธอไม่ได้ทำ เธอรวบรวมกำลังสุดท้ายที่เหลืออยู่ แล้วพูดใส่โทรศัพท์ไปว่า “นาธาเนียล… เมื่อฉันแต่งงานกับคุณ… มันไม่ใช่เพราะความร่ำรวยอะไรเลย ตอนนี้พอเป็นเรื่องหย่าร้าง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเงินเหมือนกัน… คุณอาจจะไม่เชื่อฉัน แต่ฉันต้องพูดออกมา… ฉันไม่รู้เลยว่าแม่กับน้องชายฉันผิดสัญญาตั้งแต่เมื่อไร ฉันจะไม่แต่งงานกับใครในตอนนี้… ไม่แต่งเลยแม้ว่าจะได้เงินสามร้อยล้านก็เถอะ…” คำพูดเธอหลุดออกมาเป็นระยะๆ เมื่อได้ยินเสียงของเธอ นาธาเนียลก็รู้ว่ามีลมแรงพัดผ่านมาทางเธอ พร้อมกับเสียงฝนที่ดังมาด้วย “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?” เขาถามอย่างเร่งร้อน แต่เซซิเลียไม่ได้ยินเสียงเขา เธอแค่ถือโทรศัพท์เอาไว้แน่นและอธิบายต่อไปเรื่อยๆ “ถ้า… ถ้าฉันรู้ว่าแม่กับน้องชายฉันทำแบบนั้น ฉันก็คงจะไม่มีวัน… เลือกแต่งงานกับคุณแน่ ถ้าฉันรู้มาก่อน… ว่าคุณยังมีใจให้สเตลล่าอยู่… ฉันก็จะไม่มีวันแต่งงานกับคุณ ถ้าฉันรู้ว่าพ่อของฉันจะเกิดรถชนเสียชีวิตในวันแต่งงานของฉัน ฉัน… ฉันก็คงไม่แต่งงานกับคุณ” จากคำพูดของเซซิเลีย นาธาเนียลรับรู้ถึงความเสียใจอย่างสุดซึ้งและความไม่พอใจที่เธอแบกรับมาตลอดหลายปี เขาแยกแยะได้ว่าเธอเสียใจแค่ไหนที่แต่งงานกับเขา ทันใดนั้น ลำคอเขาก็ตีบตัน ราวกับมีสำลีอุดอยู่ในนั้น ทำให้กลืนน้ำลายก็ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ “มีสิทธิ์อะไรมานั่งเสียใจ? คุณเองไม่ใช่เหรอที่ร้องห่มร้องไห้ยืนกรานจะแต่งงานกับผม?” เสียงของนาธาเนียลทุ้มต่ำ และแหบพร่าอย่างไม่คาดคิด ระหว่างนั้น เสียงของเซซิเลียก็ค่อยๆ จางหายไป มันเบาเสียจนนาธาเนียลแทบไม่ได้ยินเสียงเธอ “เซซิเลีย คุณอยู่ที่ไหน?” เขาถาม แต่ก็ไม่มีคำตอบใด สิ่งที่เขาได้ยินมีเพียงคำพูดสุดท้ายของเซซิเลียว่า “อันที่จริง… ฉันหวังมาเสมอว่าคุณจะหาความสุขพบ” ตุบ!