ตอนที่ 2 บทที่ 1 การปรากฏตัวของผีเสื้อกลางคืน - 70%

“ไงวะเพื่อน ถึงกับนะจังงังไปเลยหรือ จะบอกอะไรให้นะ ดูบนเวทีว่าสวยแล้วดูใกล้ ๆ ยิ่งกว่านี้อีก ความรู้สึกแกจะเหมือนกับว่าโดนเล่นของใส่เลยล่ะ นี่ถ้ามาบอกว่าผู้หญิงคนนี้มีเวทมนตร์นะ ฉันจะไม่แปลกใจเลย” ภีมพลพูดในสิ่งที่ตนคิด แต่คนฟังอย่างพชรถึงกับส่ายหน้าให้กับความช่างคิดของเพื่อน “น้อย ๆ หน่อย เวอร์ไปแล้ว” ชายหนุ่มปรามเพื่อนเมื่อเห็นว่าเรื่องที่ภีมพลพูดเป็นเรื่องน่าขบขันเสียเต็มประดา ทั้งที่ในใจเริ่มเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนเสียแล้ว ...ใช่ ผู้หญิงคนนี้มีเวทมนตร์ไม่ต่างอะไรกับแม่มดเลย ร้ายชะมัด! พชรกำลังบังคับตนเองไม่ให้ตื่นเต้นจนเกินไป แต่ไม่รู้ทำไมขาของเขาต้องกระดิกตลอดเวลา เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะนั่งนิ่ง ๆ ให้สมกับเป็นผู้บริหารของที่นี่ ที่ผับชื่อดังแห่งนี้ แต่พอเผลอตัวทีไรขาของเขาก็จะกระดิกไปเองโดยอัตโนมัติ ภีมพลต้องแอบกลั้นยิ้มให้กับท่าทางของเพื่อนรัก แต่ก็ไม่อยากล้อเลียนให้อีกฝ่ายว้ากใส่ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพชรกำลังตื่นเต้นที่จะได้พูดคุยใกล้ชิดกับวงดนตรีวงใหม่ของที่นี่ แต่ดันทำปากแข็งว่าไม่สนใจ...เอาเถอะ แล้วเขาจะคอยดูตอนเผชิญหน้า เสียงออดจากหน้าประตูทำให้พชรหลุดอาการยิ่งกว่าเดิมเพราะเขาสะดุ้งเล็กน้อย ชายหนุ่มรีบเอาขาที่กระดิกจนโต๊ะสั่นเมื่อครู่ลงกับพื้นแล้วนั่งหลังยืดตรง เปลี่ยนเป็นเอานิ้วเคาะโต๊ะแทน ภีมพลแกล้งหันมาถาม ทำทีเป็นมองไม่เห็นอาการของเพื่อน “พร้อมรึยังเพื่อน” “ทำไมต้องถามวะ ก็เรียกเข้ามาเลย ฉันก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย” ภีมพลหัวเราะขลุกขลักในลำคอก่อนตะโกนอนุญาตให้กลุ่มคนที่ยืนหน้าห้องได้ยิน “เชิญครับ” สิ้นเสียงอนุญาต ประตูกระจกก็ถูกเปิดออกพร้อมกับกลุ่มคนสี่คนก้าวเข้ามาในห้อง นำโดยชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม เครื่องหน้าของผู้ชายคนนี้จัดว่าลงตัวทุกอย่าง แม้กระทั่งคนมองที่เป็นผู้ชายด้วยกันอย่างพชรกับภีมพลยังแอบทึ่งในใจ ถัดมาเป็นชายหนุ่มอีกสองคนที่หน้าตาจัดว่าคมเข้มไม่น้อย และรูปร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กัน คนหนึ่งนั้นเจาะหูใส่หมุดกลมเล็ก ๆ เรียงกันสามอัน ส่วนอีกคนหนึ่งนั้นสักลายเต็มแขนทั้งสองข้าง ไว้ผมทรงลานบิน และดูยิ้มแย้มตลอดเวลา แต่คนที่ทำเอาพชรแทบหยุดหายใจลงตรงนั้น เห็นจะเป็นนักร้องนำหญิงของวง รูปหน้าเรียวเล็กรูปไข่ คิ้วดกดำได้รูปสวย จมูกเล็กโด่งเชิดขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำสนิทจนเขารู้สึกว่าตนเองกำลังถูกดึงดูดด้วยพลังงานมหาศาลบางอย่างจนไม่สามารถละสายตาไปทางไหนได้ แววตาของเธอระยิบระยับราวกับมีดวงดาวนับร้อยนับพันไหวระริกอยู่ในนั้น ริมฝีปากอิ่มเต็มก็ช่างน่าดูดดึงคลุกเคล้าทั้งวันทั้งคืน มุมปากอิ่มยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเจ้านายคนใหม่ เธอชินเสียแล้วที่ถูกคนมองแบบนี้ แต่ก็ยังดีที่ไม่เห็นแววกรุ้มกริ่มจากเจ้านายหนุ่มทั้งสอง นั่นจึงทำให้รู้สึกเบาใจอยู่บ้าง “เอาล่ะ...ที่ผมเรียกพวกคุณมาที่นี่ก็เพราะอยากจะให้รู้จักกับหุ้นส่วนของผมอีกคนหนึ่ง เขาเป็นเจ้าของที่นี่เหมือนกัน แต่อาจจะไม่ได้แวะมาที่นี่บ่อยนัก...นี่คือคุณพชร หรือเรียกกันสั้น ๆ ว่าคุณโอมก็ได้ รบกวนช่วยแนะนำตัวกันหน่อยนะครับ” ภีมพลกล่าวเป็นการเป็นงานกับทุกคน ไม่มีแววขี้เล่นเหมือนตอนที่อยู่กันสองคนกับเพื่อน นั่นก็เพราะเขาไม่ต้องการให้พนักงานมาปีนเกลียวใส่ เขาต้องการให้พนักงานทุกคนเห็น และเชื่อมั่นว่าเขาไม่ได้เปิดสถานบันเทิงแห่งนี้ขึ้นมาเพียงเพราะเงินมันเหลือกินเหลือใช้ แต่เขาเปิดเพราะรักที่จะทำมันจริง ๆ ด้วยเหตุนี้ภีมพลจึงเป็นที่เคารพยำเกรงของทุกคนที่นี่มาก “คริสครับ กีตาร์ลีด และนักร้องนำ” หนุ่มลูกครึ่งเป็นคนแนะนำตัวเองก่อนเป็นคนแรก “จิลครับ มือเบส” ชายหนุ่มคนที่ใส่หมุดเรียงกันสามอันบนใบหูแนะนำตัวเองเป็นคนถัดมา “ผมว่านครับ มือกลองครับผม” ชายหนุ่มคนสุดท้ายแนะนำตัวแล้วค้อมศีรษะให้พร้อมรอยยิ้ม บ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนอารมณ์ดีขนาดไหน “ม็อทค่ะ นักร้องนำ” คนสุดท้ายเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มบอกชื่อของตัวเองเสร็จแล้วก็พนมมือไหว้ ภีมพลลอบสังเกตเพื่อนรัก เห็นพชรยังนั่งเฉยไม่ยกมือขึ้นรับไหว้เหมือนตกอยู่ในภวังค์จึงแกล้งเอาเท้าสะกิดใต้โต๊ะ “อื้ม...ครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ” พอได้สติ พชรจึงยืดตัวมาข้างหน้าวางมือประสานกันไว้บนโต๊ะ พยายามบังคับสายตาไม่ให้มองไปที่หญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่ม แล้วกวาดตามองชายหนุ่มทั้งสามคนแทน “แล้วก็...ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้วงบัตเตอร์ฟลายมาเล่นให้กับคลับของเรา ผมหวังว่าพวกคุณจะแฮปปีกับที่นี่นะครับ” พชรยิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นมิตร เขาไม่รู้ว่าเหตุผลที่วงดนตรีอันโด่งดังวงนี้ไม่ยอมต่อสัญญากับที่เดิมเพราะอะไร แต่ถ้าให้เดาก็คงเป็นปัญหาภายใน หรือไม่ก็อาจจะเป็นเรื่องของผลประโยชน์มากกว่า “เอาละครับ อีกเดี๋ยวครึ่งชั่วโมงพวกคุณต้องขึ้นแสดงอีก ผมไม่รบกวนพวกคุณแล้วล่ะ ขอบคุณมากครับที่มา” ภีมพลลุกขึ้นยืนพลางเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง สมาชิกวงทั้งหมดจึงค้อมศีรษะให้แล้วค่อย ๆ ทยอยออกไปจากห้อง ทันทีที่ประตูห้องปิดสนิท พชรก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรงราวกับเมื่อครู่เขากลั้นหายใจไว้นานเกินไป ภีมพลหันมาเห็นท่าทางของเพื่อนถึงกับขำจนตัวโยน “หัวเราะอะไรของแกวะ ไอ้ภีม” พชรหันไปทำหน้าดุใส่เพื่อนสนิทที่ดูเหมือนจะอ่านใจเขาออกไปเสียทุกเรื่อง “ท่องไว้นะเพื่อน กฎของพวกเรา ไม่กินไก่วัด หรือถ้านายอยากจะแหกกฎละก็ ขอแนะนำให้เอาไปกินในที่ลับตาหน่อยล่ะ ไม่งั้นมันจะเสียการปกครอง” ภีมพลเบี่ยงสะโพกขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่พลางยักคิ้วให้เพื่อนอย่างล้อเลียน “ถ้าไก่มันน่ากิน ก็คุ้มที่จะลองแหกกฎไม่ใช่หรือวะ” พชรลุกขึ้นเดินไปแหวกผ้าม่านเพื่อดูบรรยากาศภายนอก เห็นผู้คนเบียดเสียดกันเต็มพื้นที่แล้วก็ยิ้มออกมา ใครจะเชื่อว่าวงดนตรีวงนั้นจะดึงดูดผู้คนได้มากขนาดนี้ “แต่ฉันว่าตอนนี้ ฉันขอไปสานต่อกับแม่สาวเนื้อนุ่มก่อนดีกว่า นายจะเอาด้วยไหม ฉันจะได้ให้คุณแมทไปบอกให้” ภีมพลหมายถึงผู้จัดการร้านหนุ่มหล่อคนใหม่ ซึ่งนับเป็นอีกคนหนึ่งที่เป็นตัวดึงดูดของสาว ๆ ให้มาเที่ยวที่คลับแห่งนี้ “ไหนล่ะ พวกนั้นนั่งกันโต๊ะไหน” พชรกวาดตามองหาโต๊ะของแม่สาวทรงโตที่ภีมพลเอ่ยถึงเพื่อต้องการดูหน้าของสาว ๆ เหล่านั้นว่าสวยเด็ดดวงสมราคาคุยของเพื่อนรักหรือเปล่า ขณะที่ภีมพลเดินมาหยุดยืนข้างเพื่อน แล้วชี้ไปยังกลุ่มเป้าหมาย “โน่น! โต๊ะนู้น นับจากโต๊ะหน้าเวทีขึ้นไปทางขวาอีกสองโต๊ะ ที่มีสาวสวยนั่งกันอยู่สี่คนน่ะ นายเห็นรึยัง” พชรมองตามที่เพื่อนชี้ไปแล้วยิ้มมุมปาก สายตาจริงจังก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นกรุ้มกริ่มระยิบระยับขึ้นมาทันที “คนไหนเด็ดสุด ฉันรู้ว่านายชิมมาหมดแล้ว รึไม่จริง” พชรหันไปถามเพื่อนที่ยืนยักไหล่ยิ้มกริ่มไม่ต่างกัน “เด็ดสุดต้องน้องออย ชุดเกาะอกแดงนั่นน่ะ อย่างกับนางเอกเอวีมาเอง รับรองเลยว่านายได้ซี้ดทั้งคืนแน่” “งั้นก็คนนี้แหละ” ชายหนุ่มบอกเพื่อนทั้งที่สายตายังไม่ละไปจากสาวชุดแดงที่ภีมพลแนะนำมาว่าเด็ดเหลือเกิน ภีมพลก็ไม่ขัดศรัทธา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. หาผู้จัดการหนุ่มให้จัดการให้ทันที “คุณแมท ผมวานคุณเดินไปที่โต๊ะของแนนนี่ให้หน่อยสิ บอกให้เธอขึ้นมาหาผมหน่อย พาเพื่อนชื่อออยขึ้นมาด้วยนะ” สั่งเสร็จก็เดินไปหยิบสุรานอกที่อยู่ในตู้โชว์พร้อมกับแก้วเปล่าสองใบมาวางบนโต๊ะรับแขก จากนั้นก็จัดแจงรินน้ำสีอำพันยื่นส่งให้พชรที่เดินตามมานั่งบนโซฟาเพื่อรอเวลาสนุกกับสาว ๆ ที่ตนแนะนำให้