ตอนที่ 8 กลับไปเป็นเหมือนเดิม

ตอนที่ 8.กลับไปเป็นเหมือนเดิม “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เจนขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวไปทำงานสาย” เจนนิสเอ่ยออกมาแบบปกติ ราวกับว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ แต่ในในของเธอมันกลับไม่ใช่เลย มันรู้สึกปวดหนึบกลางใจ แบบไม่ทราบสาเหตุ แม้จะไม่ได้อยากร้องไห้ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะทำอะไรเลยสักนิด การันต์ได้ยินแบบนั้นก็รีบยกนาฬิกาขึ้นมาดู เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาเข้างาน ถ้าเธอกลับไปตอนนี้อาจจะไปทำงานไม่ทัน หรือทางที่ดีเขาคิดว่าเจนนิสควรหยุดงานไปเลยมากกว่า แค่เดินเธอยังจะเดินไม่ไหว “จริงๆเธอควรหยุดพักนะ” ร่างสูงมองหน้าเธอตอบกลับมา “เจนมีงานที่ทำค้างเอาไว้ค่ะคุณกันต์” เธอตอบกลับ ตอนนี้แทบจะไม่กล้ามองหน้าอีกคนแบบเต็มๆตา “ไม่ต้องเป็นห่วง พรุ่งนี้ค่อยกลับมาทำ ไม่มีงานด่วนอะไรหรอก” “ถ้างั้น….เจนหยุดก็ได้ค่ะ” เจนนิสไม่อยากฝืนอะไร จริงๆถ้าได้พักไปสักวันก็คงดีเหมือนกัน “อืม งั้นนั่งรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวไปส่ง” พูดจบการันต์ก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เขาสั่งให้เธอรอเพราะจะเป็นคนไปส่งเธอเอง ฟู่ว~ ลับหลังเจ้าของคอนโดไปแล้ว เจนนิสก็ถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัด สีหน้าของการันต์ในตอนที่เธอบอกออกไปแบบนั้นยังคงติดตาเธออยู่เลย ไม่รู้ว่าตัวเองคาดหวังอะไรกันแน่ ถึงได้บอกให้เขามาเป็นแฟนเธอ ทั้งๆที่รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ เธอจะรู้สึกเยอะไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วนะเจนนิส เขาแค่บังเอิญได้เป็นผู้ชายคนแรกของเราเท่านั้น แต่เขาไม่ได้ชอบเรา เธอพร่ำบอกตัวเอง วันนี้เจนนิสตั้งใจจะนอนพักผ่อนอยู่ห้อง เธอต้องตั้งสติและรีบปรับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมให้ได้ ก็แค่ลืมเรื่องราวเมื่อคืนออกไปให้หมด แม้มันจะทำไม่ได้ง่ายอย่างที่ใจคิดก็ตาม -สี่สิบนาทีผ่านไป- @หอพักของเจนนิส “ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” เจนนิสพูดออกมาแบบไม่ได้หันไปมองหน้าของอีกคน เธอทำเพียงหันตัวไปปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวเท่านั้น “เดี๋ยวก่อน” การันต์ที่นั่งเงียบมาตลอดทางเช่นเดียวกับเธอเอ่ยขึ้น เขารู้ว่าคนข้างๆยังรู้สึกไม่ดีกับเรื่องเมื่อคืน เพราะเขาเองก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน “เธอจะไม่ให้ฉันรับผิดชอบอะไรจริงๆเหรอ ถ้าเธอจำเป็นต้องใช้เงิน ฉันสามารถ….” “คุณกันต์จะจ่ายเงินให้เจนเหรอคะ?” รอบนี้ใบหน้าสวยหันไปจ้องเขาซึ่งๆหน้า น้ำเสียงของเธอทำเอาการันต์หยุดชะงัก เขาไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกหรือเอาเงินฟาดหัวเธอนะ เพียงแต่ว่า…..เขาอยากรับผิดชอบเธอในบางสิ่งที่สามารถทำได้ “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” “อย่าดีกว่าค่ะ ถ้าคุณกันต์รู้สึกผิดก็แค่ลืมมันไป เพราะเจนเองก็จะลืมมันค่ะ” “เจนขอตัวก่อนนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” ปึง! เสียงคนตัวเล็กเดินลงรถไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขากำลังจะเอาเงินฟาดหัวเธอให้จบเรื่องราวทั้งหมด ซึ่งนั่นมันไม่ต่างอะไรจากการที่เธอขายตัวให้เขา การันต์มองตามเลขาสาวของตัวเองไปนิ่ง เธอคงโกรธที่เขาพูดออกไปแบบนั้น แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกหรืออะไรเธอเลย คำพูดของเจนนิสที่บอกเขาว่าจะลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ไป ทำเอาประธานหนุ่มรู้สึกใจกระตุกแปลกๆ แม้เขาจะทำไปเพราะความเมา แต่เขาจำได้ว่าเซ็กส์เมื่อคืนมันดีมากและคิดว่าเธอคงจะคิดเหมือนกัน จู่ๆจะมาบอกให้ลืมความสุขพวกนั้นไปแบบง่ายๆ การันต์คิดว่ามันคงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เกือบๆห้านาทีกว่ารถหรูจะเคลื่อนตัวออกไป สมองของเขามัวแต่ตบตีกันยุ่งเหยิง แต่สุดท้าย การันต์ก็เลือกที่จะข่มทุกความรู้สึกเอาไว้ภายใต้จิตใจอันเข้มแข็งของเขาและเหยียบคันเร่งเดินทางไปที่บริษัททันที -ภายในห้อง- “ฮึก…..ฮื้ออ” “จะร้องทำไมก็ไม่รู้” เจนนิสนั่งบ่นตัวเองที่ร้องไห้อยู่บนโซฟาตั้งแต่เดินเข้ามาถึง อารมณ์ของเธอมันขุ่นมัวไม่หมด ทั้งสีหน้า คำพูดของการันต์มันทำให้เธอรู้สึกแย่ไปหมดเลย อาจเป็นเพราะเธอหวั่นไหวกับเขาด้วยละมั้ง จึงได้เป็นถึงขั้นนี้ แปะๆ~ “เลิกร้องได้แล้ว สักวันเราก็ต้องทำแบบนั้นกับใครสักคน” เจนนิสพยายามปลอบใจตัวเองไม่ให้คิดมาก สองมือบางเอื้อมมาตบแก้มของตัวเองเบาๆหวังเรียกสติ “คุณกันต์เขาไม่ได้ชอบเรา แล้วเราก็ห้ามชอบเขา ลืมทุกอย่างไปซะ!” หญิงสาวพร่ำบอกตัวเองอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันต่อมา……. การันต์เดินผ่านพนักงานทุกคนที่ก้มหัวทำความเคารพตัวเองด้วยความปกติ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินขึ้นลิฟท์มาถึงชั้นห้องทำงานของตัวเอง ดวงตาคมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเลขาสาวของตัวเองกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะประจำของเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ตั้งแต่เมื่อวาน…..เขายังไม่ได้คุยกับเธออีกเลย ครืด~ จังหวะนั้นเจนนิสหันมาเจอหน้าเขาพอดี หญิงสาวจึงรีบลุกขึ้นก่อนจะกล่าวทักทายเขาตามปกติ “สวัสดีค่ะคุณกันต์” ใบหน้าสวยบัดนี้ราบเรียบ พอเขาเดินมาถึงเธอ สีหน้าแห่งความกังวลเมื่อกี้ก็หายไป ราวกับว่าเธอไม่อยากให้เขาเห็นมัน “เป็นอะไร” แต่ความสงสัยของการันต์มีมากกว่านั้น ใบหน้าหล่อก้มลงไปมองบนโต๊ะทำงานของเจนนิสก่อนที่เขาจะเห็นถุงยาและขวดน้ำที่เปิดเอาไว้วางอยู่ “อะเอ่อ ปะเปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เจนนิสหลบตา เธอเลือกที่จะไม่ตอบเขาออกไป “แต่สีหน้าเธอก่อนหน้านี้มันฟ้อง มีอะไรที่เกี่ยวกับฉันหรือเปล่า” ยิ่งเห็นท่าทางของคนตรงหน้า การันต์ก็ยิ่งมั่นใจว่าอีกคนมีพิรุธ “คือว่าเจน…..” พรึ่บ~ เห็นเธออึกอักนาน ประธานหนุ่มจึงเอื้อมมือมาหยิบยาในถุงขึ้นมาดู แล้วเขาก็ต้องชะงักไป เมื่อเห็นว่ามันเป็นยาคุมฉุกเฉิน “เจนลืมกินค่ะ เพิ่งนึกได้เมื่อเช้า” เจนนิสตอบเสียงเบา เธอก้มลงต่ำไม่กล้ามองหน้าเขา เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะนี่มันผ่านมาเป็นวันแล้วไง แต่เธอเพิ่งคิดได้และมากินเมื่อกี้นี้ แม้เภสัชจะบอกว่ามาควรกินภายใน 72 ชั่วโมงก็เถอะ เพราะมันเป็นแบบเม็ดเดียว แต่ถึงอย่างนั้นคนที่เพิ่งเคยทำอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรกอย่างเธอก็อดที่จะกังวลไม่ได้อยู่ดี “ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องตกที่นั่งลำบาก” การันต์พูดออกมา สมองของเขาเองก็หนักอึ้งไม่แพ้เธอหรอก แต่ประธานหนุ่มก็ยังไม่อยากโวยวายมากเกินไป กินตอนนี้ก็น่าจะทันอยู่ เขาผิดเองที่วันนั้นเมาจนไม่ได้สติลืมป้องกันไปเสียสนิท ทั้งๆที่ปกติเขาป้องกันตัวเองเป็นอย่างดีมาโดยตลอด “ถ้านับภายใน 72 ชั่วโมง เจนว่าน่าจะทันค่ะ” ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจขึ้นกว่าเดิม เธอคงไม่โชคร้ายท้องกับการันต์หรอกมั้ง ถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงแย่แน่ การันต์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะวางถุงยาไว้ที่เดิม “แต่ถ้ามีอาการอะไรแปลกๆ เธอต้องรีบบอกฉัน” “ค่ะ” “แล้ววันนี้ฉันต้องทำอะไรบ้าง” เขาไม่อยากเห็นเธอเครียดไปมากกว่านี้ จึงเลือกที่จะถามเรื่องอื่น “อ้อ ตารางงานวันนี้….มีประชุมเรื่องมินิคอนเสิร์ตที่จะจัดขึ้นบนเรือในต้นเดือนหน้าแล้วก็มีนัดคุยกับหุ้นส่วนคนใหม่ค่ะ” เจนนิสอ่านตารางให้เจ้านายฟัง ซึ่งเขาก็พยักหน้าเข้าใจ “โอเค ถึงเวลาประชุมเรียกฉันด้วยก็แล้วกัน” “ค่ะ”