ตอนที่ 17

Chapter 17 “ช้างเอาเงินไว้ใช้นะลูก หลบตำรวจต้องมีเงินติดตัว” บัวรินเดินไปหยิบเงินในตู้เสื้อผ้าที่นางเก็บไว้จำนวนหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมาหาลูกชาย “แม่มีอยู่ประมาณสามหมื่น ถ้าไม่พอโทรมาหาแม่นะ แม่จะโอนไปให้” “แค่นี้ก็พอแม่ ขอบคุณแม่มากนะ” คชายกมือไหว้มารดา กอดเป็นการส่งท้าย “ฉันไปก่อนนะแม่ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมไปซื้อมือถือกับซิมใหม่ด้วยนะ เราจะได้ติดต่อกันได้” “รู้แล้วลูก ช้างอย่าลืมตามเรื่องขวัญนะ แม่เป็นห่วงน้อง” บัวรินไม่วายย้ำเรื่องขวัญข้าว คชาพยักหน้า ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับขวัญข้าวจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คชาไม่แสดงออกมานักว่ารักและเป็นห่วงน้องสาว ทว่าเวลานี้เขากลับห่วงขวัญข้าวจับใจ กลัวเหลือเกินว่า น้องสาวแสนบอบบางและอ่อนต่อโลกจะพบเจอกับคนไม่ดี ทำให้เขานึกถึงกงเกวียนกำเกวียนขึ้นมาทันทีทันใด กว่าคชาจะออกจากบ้านได้ก็ต้องรอจนกว่าตีหนึ่ง และกว่าจะมาถึงบ้านสมานเพื่อนสนิท เวลามาหยุดที่ตีสามพอดี เขาเคาะประตูเรียกสมานไม่นานนัก เจ้าของบ้านก็ลุกงัวเงียมาเปิดประตู “ไอ้ช้าง” สมานทำหน้าและเสียงตกใจที่เห็นคชายืนอยู่หน้าประตู “รีบเข้ามาก่อน เดี๋ยวพ่อมึงเห็น” สมานฉุดแขนคชาให้รีบเข้ามาในบ้าน มองซ้ายมองขวาแล้วปิดประตูบ้านทันที “กูนึกว่ามึงเข้าปิ้งไปกับพ่อมึงแล้วซะอีก ไม่ได้ข่าวเลย” สมานพูดกับคชาที่หย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้หวาย “กูไม่ยอมเข้าปิ้งง่ายๆ หรอก” คชาสบายใจที่มาบ้านสมาน เขาไม่กลัวว่าจะมีตำรวจสอดส่องบ้านหลังนี้ เนื่องจากน้อยคนนักที่จะรู้ว่า เขาเป็นเพื่อนรักกับสมาน อดีตเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ที่ผันตัวเองมาปลูกพืชผักสวนครัว ตามแบบฉบับเศรษฐกิจพอเพียง แต่ถึงรู้ว่าเป็นเพื่อนกัน ก็คงไม่มีใครคาดคิดว่า คชาจะมาขอความช่วยเหลือจากคนมือสะอาดอย่างสมาน “กูมาหามึงเพราะต้องการให้มึงช่วย” “ช่วยอะไรล่ะ ว่ามาสิ” สมานเต็มใจช่วยเพื่อนเสมอ แม้จะรู้ว่า เพื่อนรักมีอาชีพใด “มึงรู้ไหมว่า การที่พ่อกูถูกจับได้เพราะไอ้วิเศษหักหลัง มัน...” คชาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้สมานฟัง สมานนั่งฟังอย่างตั้งใจ ตกใจไม่น้อยกับความจริงที่ได้รับรู้ “ไอ้วิเศษทำขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งที่พ่อกับมึงซื่อสัตย์กับมันจะตาย มันเลี้ยงคนเป็นหรือเปล่าวะเนี่ย หรือถนัดเลี้ยงแต่คนชั่ว ชอบหักหลัง” หากสมานเป็นวิเศษ เขาไม่มีทางทำแบบนี้เด็ดขาด คนซื่อสัตย์ จงรักภักดีแบบสองพ่อลูกคู่นี้หายาก ยิ่งสังคมสมัยนี้ด้วยแล้ว ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก วิเศษคิดน้อยเหลือเกิน “มันทำตามคำแนะนำของลูกสาวมัน” สมานขมวดคิ้ว ชักสีหน้าสงสัย “วิเศษมีลูกผู้ชายไม่ใช่เหรอ ลูกสาวมันมาจากไหนวะ” ทุกคนในพื้นที่ต่างรู้กันดีว่า วิเศษมีวินัยเป็นลูกชายเพียงคนเดียว แล้วลูกสาวโผล่มาจากไหน “คงจะเป็นลูกเมียคนใดคนหนึ่งของมันนี่แหละ มันเก็บไว้เป็นความลับ ขนาดกูทำงานกับมันมาตั้งกี่ปียังไม่ระแคะระคายเลย คนอื่นจะรู้ได้ยังไง” วิเศษเก็บความลับเรื่องนี้ไว้เก่งมาก คชาทำงานกับวิเศษมาสิบกว่าปี เขายังไม่รู้เรื่องนี้ แม้แต่ชวนให้สงสัยยังไม่มี แต่ไม่รู้ว่า ปัญญาจะรู้เรื่องนี้หรือไม่ เนื่องจากปัญญาทำงานกับวิเศษมานานมากกว่าตน “เรื่องมันจะมีลูกสาวกับใครคงไม่ใช่ประเด็น แต่กูอยากรู้ว่า มันคิดยังไงวะถึงได้ทำแบบนี้ โง่นะมึงที่ไม่เลี้ยงคนซื่อสัตย์ ชาตินี้ทั้งชาติไม่รู้ว่ามันจะมีลูกน้องอย่างพ่อกับมึงได้อีกไหม” “กูไม่อยากรู้หรอกว่ามันคิดห่าคิดเหวอะไรถึงได้ทำแบบนี้ ตอนนี้กูสนใจแค่ว่า จะช่วยพ่อกับตามตัวขวัญได้ยังไงมากกว่า” “มึงตามตัวขวัญทำไม ขวัญไปไหน” สมานฉุกใจคำพูดเพื่อนรัก “แม่บอกว่า ขวัญหายตัวไปตั้งแต่วันที่พ่อโดนจับ จนถึงวันนี้ก็สี่วันแล้วขวัญยังไม่กลับบ้าน ไม่ติดต่อกลับมาด้วย ปกติขวัญไม่เป็นแบบนี้ ไปไหนมาไหนบอกแม่ทุกครั้ง กูคิดไม่ตกเลยว่า ขวัญไปไหน” ตลอดทางที่มาบ้านสมาน คชาคิดอย่างหนักว่า ขวัญข้าวหายตัวไปไหน ไปอยู่บ้านเพื่อนคนใดคนหนึ่งก็ไม่น่าใช่ น้องสาวตนมีเพื่อนน้อย ไปเที่ยวกับเพื่อนครั้งใดจะบอกที่บ้านทุกครั้ง การหายตัวไปของขวัญข้าวจึงเป็นปริศนาที่คชาต้องคิดให้ออก “รึว่าขวัญจะถูกจับตัวไป เหมือนกับที่มึงเคยจับตัวสาวๆ สวยๆ ไปขาย” สมานคาดเดา เป็นการเดาที่แทงใจดำคชา “กูว่าไม่น่าใช่ มึงก็รู้ดีนี่ว่า ในจังหวัดนี้และใกล้เคียงมีคนทำแบบนี้ได้แค่คนเดียวคือไอ้วิเศษ และมันก็จะไม่หาเหยื่อใกล้บ้านด้วยเพราะจะตกเป็นเป้า ไปหาเอาไกลๆ ข้ามจังหวัดอยุ่คนละภาคไม่ดีกว่าเหรอ แล้วลูกน้องของมันทุกคนก็รู้จักขวัญว่า เป็นน้องสาวของกู มันคงไม่กล้าทำหรอก” คชาตอบกลับอย่างรู้นิสัยและการทำงานของอดีตเจ้านาย “แต่มันก็ไม่แน่นะมึง ขนาดมันยังหักหลังมึงกับพ่อได้เลย นับประสาอะไรกับเรื่องฉุดขวัญวะ” คำพูดของสมานมีเหตุผลและชวนให้คล้อยตาม วิเศษหักหลังปัญญากับคชาได้ แล้วทำไมจะฉุดขวัญข้าวไปขายในต่างแดนไม่ได้ “ถ้ามันทำอย่างนั้นจริงๆ มันไม่ตายดีแน่ กูจะเอามันให้กระอักเลยคอยดู” คชากล่าวเสียงเหี้ยม ใบหน้าถมึงทึงด้วยความโกรธ