ตอนที่ 19

Chapter 19 “ก็มึงเล่นมาเงียบๆ กูก็ตกใจน่ะสิ” สมานตอบ “กูไปในเมืองมา ไปซื้อของใช้ให้มึงไง ของอยู่ข้างล่างน่ะ” “อืม ขอบใจ” คชาพูดเสียงเรียบ มองหน้าเพื่อนก้าวเดินเข้าไปหา ใช้ความไวนำสากไม้ที่ตนเตรียมไว้ฟาดลงบนข้างลำคอสมานเต็มแรง สมานที่ไม่ได้ตั้งตัวหรือเฉลียวใจว่า จะเกิดเหตุกับตัวเองถึงกับร้องโอ๊ย เบี่ยงตัวหลบเป็นโอกาสให้คชาตีซ้ำตรงท้ายทอยสมานอีกสองสามครั้ง ในครั้งสุดท้ายร่างสมานลงไปนอนสลบบนพื้นห้อง “มึงจะฆ่ากู มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก” คชาพูดกับสมานที่สลบเหมือด ลากร่างเพื่อนมาปลายเตียงเหล็ก มัดข้อมือทั้งสองข้างด้วยเชือกเส้นใหญ่ แล้วผูกไว้กับโครงเหล็กปลายเตียง ส่วนเท้าทั้งสองข้างก็ถูกมัดด้วยเช่นกัน จากนั้นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับน้ำหนึ่งถัง แค่ก...แค่ก สมานสติกลับคืนมา สำลักน้ำที่สาดลงมาบนใบหน้า สะบัดหน้าหลายครั้งขับไล่ความมึนงง เงยหน้ามองคชาที่ยืนจังก้าอยู่หน้าตน “มึงทำห่าอะไรของมึงไอ้ช้าง” สมานถาม สีหน้าตกใจเมื่อรู้ว่ามือและเท้าของตนถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นหนา มัดแน่นจนรู้สึกเจ็บร้าว “มึงมัดมือมัดเท้ากูทำไมไอ้ช้าง” “มึงทรยศกู” คชาตอบเสียงแข็งกระด้าง ใบหน้าเรียบตึง ดวงตาประกายน่ากลัว “มึงหักหลังกู” สมานอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ในใจนึกหวั่นกับท่าทางของเพื่อนที่พร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเมื่อ ทว่าเขายังทำใจดีสู้เสือหาคำพูดแก้ตัว “กูทรยศอะไรมึง กูไม่เคยคิดทำอย่างนั้นเลยนะ กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมากี่ปี กูจะหักหลังมึงได้ยังไง” “มึงไม่ต้องมาพูดแก้ตัว กูรู้เรื่องที่มึงส่งข่าวบอกไอ้วิเศษว่ากูอยู่ที่นี่ แล้วมันก็สั่งมึงให้ฆ่ากูด้วย” สมานอึ้งและตกใจอีกรอบกับประโยคที่ได้ยิน คชารู้เรื่องที่ตนส่งข่าวบอกวิเศษได้อย่างไร เขาปกปิดเรื่องนี้เป็นอย่างดี ไม่มีพิรุธให้คชาผิดสังเกต สมานรู้สึกงงกับเรื่องนี้ไม่น้อย “มึงเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว กูไม่เคยส่งข่าวให้ใครรู้เรื่องมึงทั้งนั้น ถ้าส่งข่าวจริง ป่านนี้ไอ้วิเศษยกขนมาฆ่ามึงแล้ว แต่นี่ไม่เลย ไม่มีใครมาบ้านกูสักคน” สมานพยายามพูดแก้ต่าง เพื่อให้ตนเองรอดจากนาทีฉุกเฉิน แต่คชาหาได้เชื่อไม่ เพราะเขาเชื่อในหลักฐานที่เห็นมากกว่าคำพูดของสมาน “มึงไม่ต้องมาพูดแก้ตัว กูมีหลักฐาน” คชาล้วงหยิบมือถือของสมานออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะกดเปิดแอพพลิเคชันไลน์ เลือกข้อความที่สมานสนทนากับวิเศษ แล้วยื่นให้สมานดู “นี่ไงหลักฐาน มึงเห็นชัดไหม” สมานตกใจเมื่อเห็นข้อความในไลน์ที่ตนคุยกับวิเศษเมื่อเช้านี้ นึกโทษตัวเองที่ไม่น่าลืมมือถือไว้ที่บ้านเลย ไม่เช่นนั้นคชาคงไม่รู้ความจริง และเรื่องที่ตนจะสังหารคชาก็คงง่ายกว่านี้ ทว่าตอนนี้กำลังกลับกัน เขากำลังเป็นเป้าหมาย หาใช่คชาตามความตั้งใจ “ไอ้ช้าง มึงฟังกูก่อน กูไม่ได้ตั้งใจทรยศมึง...ฉึก...โอ๊ย” สมานร้องจ๊ากดังลั่น ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดเมื่อคชานำมีดปลายแหลมปักลงบนเหนือหัวเข่าของตน ไม่เพียงแค่นั้น ยังบิดมีดเพิ่มความเจ็บให้เขามากขึ้น “คนที่ทรยศกู มันจะต้องไม่ตายดี” คชาดึงมีดออกจาขาเพื่อน ก่อนจะมาปักลงขาอีกข้างของสมาน คนถูกทำร้ายร้องลั่น น้ำตาแทบเล็ดจากความเจ็บปวด “มึงต้องตายอย่างทรมาน” “ไอ้ช้างอย่าทำกู กูขอโทษ อย่าทำกู กูไม่ได้ตั้งใจหักหลังมึง” ความเจ็บปวดที่ได้รับ ทำให้สมานที่รักตัวกลัวตายเผลอพูดความจริง และนั่นยิ่งทำให้แรงโทสะของคชาเพิ่มมากขึ้น “กูไม่ทำอะไรมึงก็ได้ แต่มึงต้องบอกความจริงกับกู” “ได้ๆ กูจะบอกความจริงมึงทุกอย่าง แต่มึงต้องสัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรกู” เวลานี้สมานยอมทั้งนั้น ขอเพียงให้เขารอดพ้นจากเงื้อมมือของคชา เพื่อนรักที่เขารู้นิสัยเป็นอย่างดีว่า บ้าดีเดือดมากแค่ไหน คชาทำได้ทุกอย่างที่คนดีๆ ไม่ทำกัน “มึงทรยศกูตั้งแต่เมื่อไหร่” คชาถามเสียงนิ่ง หลุบตามองเพื่อนพร้อมข่มขู่ “ตอบความจริงนะมึง ไม่อย่างนั้นมึงตายด้วยมีดเล่มนี้แน่” “ตั้งแต่สองปีที่แล้ว” สมานคายความจริง “กูรู้เรื่องที่ไอ้วิเศษมีลูกสาว แล้วแผนการทั้งหมดก็เริ่มต้นจากลูกสาวของมัน ลูกสาวคนนี้ชื่อหน่า ที่เกิดจากเมียคนแรก ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เพราะวิเศษปิดไว้เป็นความลับ หน่าต้องการให้มึงกับพ่อเป็นแพะรับบาปแทนไอ้วิเศษ มันจึงวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน หน่ามาหากูพร้อมกับข้อเสนอที่กูเองก็ปฎิเสธไม่ได้...” สมานบอกความจริงให้คชารับรู้ คชากำหมัดแน่น กรามทั้งสองข้างขบกันจนเกิดเสียง เรื่องที่เขาแอบได้ยินสอดคล้องกับเรื่องที่สมานเล่า วิเศษร้ายก็จริงแต่ร้ายไม่เท่าณัฐพร ที่วางแผนได้อย่างแยบยล ทั้งคชากับปัญญาไม่คิดเฉลียวใจเลยสักนิดเดียว เส้นทางการขนสินค้า จากเดิมไม่ใช่เส้นทางชายแดนระหว่างอำเภอเบตงกับรัญเคดาร์ ประเทศมาเลเซีย แต่เป็นเส้นทางอื่น และเพิ่งย้ายมาขนสินค้าในเส้นทางนี้เมื่อเกือบสองปีที่แล้ว ซึ่งเป็นระยะเวลาใกล้เคียงกับที่ณัฐพรและสมานร่วมมือกันกำจัดคชาและบิดา ความที่สมานเป็นอดีตเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ ทำให้เขารู้แผนที่ระหว่างชายแดนในจังหวัดต่างๆ เป็นอย่างดี โดยเฉพาะในแถบภาคใต้ เขาจึงบอกให้วิเศาย้ายเส้นทางการขนส่งมาเป็นเส้นทางนี้แทน และให้ขนย้ายสินค้าสักระยะหนึ่งให้สองพ่อลูกตายใจ แล้วค่อยลงมือจัดการตามแผน สุดท้ายแผนการก็สำเร็จ