ตอนที่ 4 ภารกิจรัก

ไม่นานเท่าใดเมื่ออันเฟยได้ยินเสียงเคาะประตูหลังจากที่สาวใช้เดินเอาอาหารออกมาจากห้องของนาง ผู้ช่วยของเถ้าแก่ก็เดินมาพบนาง “คุณหนูหมิงขอรับ ท่านผู้คุมหอขอเชิญคุณหนูไปที่ห้องบัญชีขอรับ” “มีอะไรงั้นหรือ หรือว่าจะมีงานใหม่ ๆ น่าสนใจรายได้ดีมาอีก” “เรื่องนี้…เชิญคุณหนูไปพบกับท่านผู้คุมหอดีกว่าขอรับ” “ได้ ๆ ขอบคุณท่านมากเลยเจ้าค่ะ” “คุณหนูเชิญตามข้ามาขอรับ” ห้องผู้คุมหอ “อะไรนะ!! นี่มันงานอะไรกันนี่” “คือว่า….ผู้จ้างวานระบุมาว่าต้องเป็นท่านเท่านั้น ข้าก็เลยนำจดหมายนี้มาให้ และหากว่าตกลง…” “เล่นละครเป็นพระชายา กำหนดระยะเวลาครึ่งปี เขาจะบ้าไปแล้วงั้นหรือ แล้วนี่…เงินค่าจ้าง…..สะ….สามพัน….ตำลึง” “ทอง!!….ใช่ ท่านมองไม่ผิดหรอกขอรับ ค่าจ้างวานสามพันตำลึงทอง หากรับปากก็จ่ายทันที นี่ถือเป็นงานที่ไม่ได้ยาก แต่ค่าจ้างนั้นสูงกว่าทุกงานที่หอต้าหรงเคยรับมาเลยขอรับ แต่หากว่าท่านไม่ยอมรับ ข้าก็จะ….” “ไม่รับก็โง่แล้ว รับสิท่านอ๋องที่มาวันก่อนนั้นน่ะหรือ ใช่เขาหรือไม่” “คุณหนู ท่าน…จะรับหรือ” “รับสิ ค่าจ้างมากขนาดนี้ทำให้หอต้าหรงของพี่….เอ่อ ของพวกท่านเจริญก้าวหน้าและมีขุมกำลังเสริมได้อีกมากเลยล่ะ” ผู้คุมหอหันไปมองหน้าเถ้าแก่ของหอด้วยท่าทางที่นึกสงสัย แม่นางน้อยผู้นี้พึ่งมาถึงเมืองเฉินโจวได้เพียงสิบวันแต่นางช่วยจับคนร้าย และสามารถไขคดีง่าย ยาก และทำเงินให้หอต้าหรงได้มากจนน่าตกใจ การมอบเพียงห้องพักและอาหารให้นางนั่นยังน้อยไปด้วยซ้ำแต่นางยืนยันว่าไม่ได้ต้องการเงินมากถึงเพียงนั้น แค่อยากทำอะไรที่สบายใจก่อนเท่านั้น “เอ่อคุณหนูหมิง ระ…เรื่องนี้ท่านแน่ใจหรือว่าจะไม่ปรึกษากับที่บ้านก่อน หากว่าที่บ้านของท่านทราบว่ารับงานประหลาดเช่นนี้อาจจะมีผลเสียกับท่านในวันข้างหน้าก็ได้นะขอรับ” “ก็มิได้จัดงานแต่งเอิกเกริกสักหน่อยมิใช่หรือ ก็แค่แกล้งแต่งงานปลอม ๆ เอง แม้ว่าข้าจะได้เป็นพระชายาอ๋องแต่ท่านว่าพระชายาจะได้ออกไปไหนมากมายอย่างมากก็แค่เดินเล่นวนอยู่ในตำหนักเท่านั้นมิใช่หรือ อีกอย่างก็มารับงานกับพวกท่านได้เหมือนเดิมเงื่อนไขนั่นก็บอกอยู่นี่” “ก็ใช่ขอรับ” “อีกอย่างเป็นถึงพระชายาอ๋องเชียวนะ ท่านว่ามีพ่อแม่บ้านไหนไม่ชอบบ้างเล่าท่านว่าจริงหรือไม่” “หากว่าคุณหนูพูดเช่นนั้น ก็เป็นเช่นนั้นขอรับ เช่นนั้นข้าน้อยจะรีบส่งข่าวไปที่จวนอ๋องเองขอรับ” “ได้สิ อ้อ ข้าอยากจะพบท่านอ๋องผู้นี้เป็นการส่วนตัวก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ” “ท่านจะพบท่านอ๋องงั้นหรือ” “อืม พบที่นี่แหละคืนนี้เลยก็แล้วกัน” “เอ่อ ขอรับข้าจะรีบจัดการให้” อันเฟยเดินกลับไปที่ห้องของตนเองแล้ว นางจำใบหน้าของท่านอ๋องผู้นั้นไม่ค่อยได้หรอกเพียงแต่สายตาของเขาในคืนนั้นแม้จะมืดมิดแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าเต็ม ๆ ของเขาแต่ก็ดูน่าสนใจหากว่าคุยกันได้เขาอาจจะพอช่วยนางได้ “ก็ยังดีกว่าไปแต่งงานกับผู้ใดก็ไม่รู้ก็แล้วกัน ท่านพ่อเสียใจด้วยนะ ข้าไม่มีทางแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้เลือกหรอก” จวนท่านอ๋อง “ข่าวดีพ่ะย่ะค่ะ” “ว่าอย่างไร นางตกลงแล้วงั้นหรือ” “พ่ะย่ะค่ะ” “ดีมาก เช่นนั้น…” “แต่ว่า….” “แต่อะไร” “นางมีเงื่อนไขเพิ่มพ่ะย่ะค่ะ” คิ้วท่านอ๋องขมวดชนกันเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะคาดการณ์เอาไว้ก่อนแล้วว่านางคงมิได้จะยอมง่าย ๆ อยู่แล้วก็ตามที “ว่ามา” “นางขอพบพระองค์ ที่หอต้าหรงคืนนี้พ่ะย่ะค่ะ” “เท่านี้หรือ” “เอ่อ…นางบอกมาเพียงเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ” “ได้สิไม่มีปัญหา เจ้ารีบไปเตรียมตัวเราจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้” “พ่ะย่ะค่ะ” หอต้าหรง “ท่าน…เอ่อ นายท่านเชิญขอรับ” “อืม” เถ้าแก่เป็นผู้นำทางท่านอ๋องเดินขึ้นมาชั้นสอง เป็นห้องส่วนตัวที่อันเฟยขอให้เขาจัดเอาไว้พร้อมกับอาหารบนโต๊ะเพื่อต้อนรับแขกสำคัญ “นางอยู่ที่ใดล่ะ” “รอสักครู่นะขอรับ” “ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ” นางไม่ได้เข้ามาทางประตู แต่หากอยู่รอเขาในห้องนั้นก่อนหน้านั้นแล้วพร้อมกับดีดพิณไปด้วย ท่านอ๋องสั่งให้กงหลี่ออกจากห้องไปในทันที การบรรเลงพิณของนางไพเราะเหนือความคาดหมาย ไม่ใช่เพียงแค่ไพเราะแต่กลับทำให้จิตของเขาสงบลงอย่างน่าแปลก เขานั่งจิบชาไปพร้อมกับฟังเสียงพิณของนางไปด้วยเมื่อบรรเลงจบเจ้าของบทเพลงจึงเดินออกมาจากหลังม่าน “หม่อมฉันหมิงอันเฟย ถวายบังคมท่านอ๋อง” ท่านอ๋องมองนางราวกับพึ่งเคยเห็นหน้านางชัด ๆ แม้ว่าคืนนั้นจะคิดว่านางหน้าตาดีอยู่ไม่น้อยแต่เขาก็เห็นไม่ชัดเท่าวันนี้ หน้าตาน่ารัก ตาโตสดใสที่หันมายิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรทำเอาหัวใจอ๋องหนุ่มสั่นไปไม่น้อย “เจ้า….ไม่ใช่คนฉินโจว” “ทรงพระปรีชายิ่งแล้ว มองปราดเดียวก็ทรงทราบทันทีว่าหม่อมฉันมิใช่คนที่นี่” “คนที่นี่ไม่เจาะหูหลายรูเช่นเจ้า ไม่ดีดพิณเก่งเช่นนี้และอีกอย่างแม้ผิวพรรณจะดีแต่ก็…ขออภัย ไม่ขาวเนียนและดูสะดุดตาเช่นเจ้า” “นั่นหม่อมฉันจะถือเป็นคำชมนะเพคะ” “เจ้าอยากพบข้า” “เพคะ หม่อมฉันมีบางเรื่องต้องตรัสถาม ตกลง และทำความเข้าใจก่อนจะลงมือทำสัญญาร่วมกับพระองค์” “มิใช่ว่าเจ้า…ตกลงแล้วงั้นหรือ” “หม่อมฉันตกลงแล้วก็จริงแต่พระองค์ก็ทรงตรัสเองว่าหม่อมฉันสามารถเพิ่มเงื่อนไขได้นี่เพคะ” “ก็ใช่ ไม่ผิดเช่นนั้นก็พูดมาเถอะ” “ผู้คุมหอบอกหม่อมฉันว่าพระองค์มีพระสนมแล้วถึงสองคน” “ใช่ คนหนึ่งเป็นบุตรแม่ทัพแดนใต้ชื่อลี่ฟาง อีกคนเป็นบุตรขุนนางกรมคลัง ชื่อว่าซูหลิง” “พวกนางกับพระองค์ไม่มีบุตรด้วยกัน” “หึ…ไม่…ไม่มี ไม่มีทางมีได้” “แต่พระองค์จะรับหม่อมฉันไปเป็นพระชายาทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ที่มาที่ไปได้งั้นหรือเพคะ” “หากเจ้ากังวลเรื่องนี้ ข้าได้เตรียมการมาแล้วไม่ต้องห่วงไปหรอก” “หม่อมฉัน…ต้องเข้าพิธีด้วยหรือไม่” “หากเจ้าถูกแต่งตั้งเป็นพระชายาก็ต้องมีพิธีแต่งงาน” “แต่ระยะเวลาสัญญาคือหกเดือนหลังจากนี้ หม่อมฉันอยากทราบว่าเหตุใดต้องหกเดือน” “นั่นเพราะข้าทูลขอเพื่อจะย้ายไปที่ชายแดนตะวันออก ฝ่าบาทให้กำหนดเวลาเอาไว้หกเดือน เมื่อย้ายไปแล้วเจ้าก็จะเป็นอิสระ” “อ้อ เป็นเช่นนี้เอง แล้วเหตุใดพระองค์รับเพียงพระสนมแต่ไม่มีพระชายาเพคะ” “เจ้ามิได้สืบเรื่องนี้มาก่อนงั้นหรือ เรื่องแบบนี้สอบถามผู้คุมหอก็ทราบแล้วนี่ ไยต้องมาถามข้าอีก” “นั่นเพราะ…ต้องการหาเรื่องคุยกับคู่สัญญาก่อนที่จะต้องมีปฏิสัมพันธ์ต่อไปโดยไม่ถูกสงสัยเพคะ” ท่านอ๋องเผลอมองไปยังริมฝีปากสีสดที่มิได้แต่งแต้มชาดสีแดงจัดเหมือนครั้งก่อนลงไป เขาเผลอกลืนน้ำลายเหนียวลงคอเพราะนางยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาอย่างมิเกรงกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย “….ก่อนหน้านี้มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นทำให้ข้าไม่อยากรับพระชายาหากว่ามิได้รักใคร่ชอบพอกันจริง ๆ และสนมที่อยู่ในจวนนั่นก็ล้วนแต่ได้รับพระราชทานมาจากฝ่าบาท ข้ากับพวกนาง…มิได้รัก…” “หม่อมฉันพอจะเข้าใจแล้ว เช่นนี้พระองค์จึงอยากจะหาพระชายาปลอม ๆ คนหนึ่งเพื่อจะได้ไม่ต้องให้ฝ่าบาทประทานผู้ที่พระองค์ไม่ได้รักมาเพื่อจะรอคนที่พระองค์รักมารับตำแหน่งนี้สินะเพคะ” “….จะพูดเช่นนั้นก็ไม่ผิด”