ตอนที่ 6 จำชื่อฉันได้หรือเปล่า

ธาวินพูดสวนขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าครุ่นคิด ถ้าชื่อนี้ก็คงมีคนเดียวแหละมั้งคนที่หน้าตาน่ารักๆผิวขาวๆอมชมพูคนที่เป็นเพื่อนของเพียวซึ่งเธอคนนี้พึ่งจะย้ายเข้ามาตอนขึ้นชั้นม.6นี่เอง “เชอรีนเพื่อนสนิทแฟนกูอะนะ” มาร์ชที่เห็นเวหาพูดชื่อเชอรีนก็จดจำได้ทันทีว่าเธอคือเพื่อนสนิทของเพียว แฟนของเขา “อืม” เวหาพยักหน้าตอบรับพลางยิ้มบางๆแบบเขินๆชวนทำให้เพื่อนทั้งกลุ่มเริ่มสงสัยไปกับอาการของมันที่เป็นอยู่ “แล้วยังไงต่อ” ออสตินที่นั่งเท้าคางอยู่ก็พูดเสริมขึ้นความอยากรู้ทำให้คนที่พูดน้อยอย่างเขาพูดถามออกมาทำเวหาและกลุ่มเพื่อนต่างพากันหัวเราะขึ้น เวหาเมื่อหัวเราะจนเป็นที่พอใจแล้วเขาจึงเริ่มเล่าเรื่องต่อ “กูก็เลยใช้เธอเป็นไม้กันหมาบอกว่าเธอเป็นว่าที่คู่หมั้นของกู!!” “แล้วเธอยอมเหรอวะ” สายฟ้าเพื่อนสนิทอีกคนของเวหาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้เหมือนกัน “ก็งงๆจะไม่ยอมนั่นแหละแต่โดนกูมัดมือชกไง..แล้วเวลามองกูนะแม่งโคตรน่ารัก” เวหาอมยิ้มยามเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยหวานของเชอรีนในตอนนั้นเธอมีสีหน้างุนงงแต่ก็ยอมที่จะทำตามน้ำเล่นไปกับเขา “อะไรนะ! นี่มึงชมเพื่อนสนิทแฟนกูเหรอ อย่าบอกนะว่ามึง..” มาร์ชที่ได้ยินชัดเต็มสองรูหูว่าเวหาเพื่อนสนิทของเขานั้นได้พูดชมเชอรีนก็รู้สึกเกิดความประหลาดใจขึ้นมา ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยจะได้ยินว่าไอ้เวหามันจะพูดชมผู้หญิงคนไหนเลยด้วยซ้ำจะมีก็แต่ชมแม่กับน้องสาวของมันก็เท่านั้น แต่นี่มันกลับชมเชอรีน.. สายตาของเพื่อนทั้งกลุ่มมุ่งตรงมองไปที่เวหาโดยพร้อมเพรียงจึงทำให้คนที่ถูกมองนั้นรับรู้ได้ถึงการถูกมอง เขาไม่รอช้าที่จะพูดแก้ตัวปฏิเสธออกมาในทันทียอมรับว่าถูกใจเพื่อนร่วมชั้นคนนี้เข้าอย่างจังแต่ของแบบนี้ก็ต้อง..พอๆจะบอกไอ้พวกนี้ไม่ได้เดี๋ยวแม่งล้อไม่จบไม่สิ้น “อะไรก็แค่พูดให้ฟัง ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” เสียงทุ้มเข้มบอกเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “กูก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ร้อนตัวเหรอ..” มาร์ชที่พอจะดูอาการของมันออกก็ยิ้มมุมปากดูยังไงก็รู้ว่ามันคงแอบชอบเชอรีนเพื่อนสนิทของเพียวเข้าให้แล้ว “ร้อนตัวบ้าอะไร เฮ้อ~ ไอ้พวกบ้านี่!” เวหาทำสายตาดุใส่พวกเพื่อนชั่วที่เอาแต่นั่งหัวเราะเยาะเขา พวกมันแต่ละคนเนี่ยนะ เฮ้อ ผมน่ะไม่อยากจะพูดกับพวกมันเลยแต่เอาเป็นว่าขอพูดหน่อยก็แล้วกันกลุ่มของผมมีด้วยกัน 5คน ซึ่งนั่นก็คือผม สายฟ้า ธาวิน ออสติน และไอ้มาร์ช พวกเราเป็นเพื่อนรักที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น ในกลุ่มของพวกเรามีไอ้มาร์ชที่มีแฟนก่อนเป็นแรก มันเป็นคนไม่เจ้าชู้พอได้เจอหน้าแฟนมันครั้งแรกมันก็แอบไปสารภาพรักกับเธอคนนั้นเลย ส่วนผมและเพื่อนคนที่เหลือพวกเรายังไม่คิดที่จะจริงจังกับใครหรอกครับก็แค่รักสนุกไปวันๆและที่สำคัญพวกเรายังเด็กยังเป็นวัยรุ่นอายุก็แค่นี้จะรีบหาแฟนจริงจังไปทำไมจริงมั้ยครับ “กลางวันกูจะไปกินข้าวกับเพียวนะมีใครแถวนี้อยากไปด้วยมั้ยนะ” จู่ๆไอ้มาร์ชก็พูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศความเงียบแล้วพูดขึ้นมาเรื่องไปกินข้าวอาหารกลางวันกับแฟนของมันแต่สายตานี่หันมาถามทางผมเต็มๆ “มึงหมายถึงกูปะถ้าใช่..กูไป” เวหาชี้นิ้วหันเข้าหาตัวเองถ้ามันไปกินข้าวกับแฟนแบบนั้นก็แสดงว่าก็ต้องได้เจอกันเชอรีนอะดิแล้วคือผมก็เคยบอกกับเธอเอาไว้ว่าผมจะเป็นฝ่ายที่เข้าไปทักเธอก่อนด้วยงั้นสรุปเอาเป็นว่าผมไปก็แล้วกัน “ก็เออ กูหมายถึงมึงนั่นแหละ!!” มาร์ชที่เห็นว่าเวหาถามก็สวนกลับอย่างไม่รีรอ เขารู้ตั้งแต่ทีแรกแล้วว่ายังไงไอ้เวหามันก็คงไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว “พวกกูขอไปด้วยครับ” ส่วนไอ้พวกเพื่อนที่เหลือก็รีบยกมือขอไปด้วยทันทีเดาไม่ยากเลยว่าพวกมันคงอยากจะเห็นตอนที่ผมอยู่กับเชอรีนสินะ พักเที่ยง ณ โรงอาหารของโรงเรียน “มาร์ชมาแล้วเหรอ” เสียงหวานของหญิงสาวที่ยืนรอแฟนหนุ่มที่พึ่งจะคบหาดูใจกันได้ไม่นานดังขึ้นใบหน้าสวยมีแต่รอยยิ้มที่ดูมีความสุขโลกทั้งโลกกลายเป็นสีชมพู เธอส่งยิ้มหวานยามที่แฟนหนุ่มได้เดินเข้ามาหา “ครับ มาร์ชมาแล้ว หวัดดีเชอรีนกับไอรีนด้วยนะ วันนี้ขอมากินข้าวกลางวันด้วยคนนะ” มาร์ชส่งยิ้มหวานให้กับเพียวประดุจดั่งโลกทั้งโลกมีเพียงแค่เขาและเธอเพียงแค่สองคนเท่านั้นจนเมื่อได้จ้องมองตากันหวานเยิ้มจนเป็นที่พอใจแล้วชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยคำทักทายไปยังเพื่อนสนิททั้งสองของเพียวที่ยืนอยู่ “อื้อ~ได้สิ” เชอรีนกับไอรีนที่ยืนอยู่ก็ต่างพากันส่งยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงตกลงในเมื่อมาร์ชเป็นแฟนของเพียวก็เท่ากับว่ามาร์ชก็เป็นเพื่อนกับพวกเธอด้วยเหมือนกัน “วันนี้มาร์ชชวนเพื่อนมาด้วย เชอรีนกับไอรีนคงจะไม่ว่าอะไรใช่มั้ย” มาร์ชเริ่มบอกทั้งสองสาวว่าวันนี้เขาไม่ได้มาเพียงคนเดียวแต่ขอพาเพื่อนสนิทของเขาให้มากินข้าวกลางวันด้วย เชอรีนที่ได้ฟังก็อมยิ้มทั้งเธอและไอรีนจะต้องไปว่าอะไรกินข้าวกันหลายคนก็ดูจะสนุกดีจริงมั้ย “ไม่ว่าหรอกกินด้วยกันเยอะๆก็คงอร่อยดี ว่าแต่อยู่ไหนอะเพื่อนมาร์ช” เชอรีนมองไปรอบๆตัวของมาร์ชก็ไม่เห็นว่าจะมีเพื่อนของเขายืนอยู่เลยสักคนเธอก็เลยถามมาร์ชออกไป มาร์ชจึงหันไปมองทางด้านหลังก่อนที่จะพบว่ากลุ่มเพื่อนของเขาได้เดินกันมาโน้นแล้ว “นั่นไงพวกมันเดินมากันนั่นแล้ว” มาร์ชชี้นิ้วไปทางเพื่อนของเขาที่กำลังเดินกันเข้ามาในโรงอาหารซึ่งการเดินเข้ามาพร้อมกันแบบนี้สร้างเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้เป็นอย่างดีเพราะพวกเขาล้วนแล้วแต่หน้าตาดีกันทุกคน ทั้งสี่หนุ่มเดินมาหยุดยืนต่อหน้าเชอรีนและไอรีนกันอย่างพร้อมเพรียงแต่ก็จะมีอยู่หนึ่งหนุ่มที่ยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังของเพื่อนสนิท “หวัดดีเพียว หวัดดีไอรีน หวัดดีเชอรีน วันนี้พวกเราขอมานั่งกินข้าวด้วยนะ” สายฟ้าส่งยิ้มหวานไปให้กับทางสามสาวก่อนที่จะเริ่มทักทายพวกเธอ ทั้งสามสาวก็ยิ้มตอบกลับเตรียมพร้อมที่จะเดินไปเลือกซื้ออาหารกลางวันกันแล้ว “ไง~” เวหาเลือกที่จะเดินออกมาจากข้างหลังของสายฟ้าแล้วเอ่ยคำทักทายไปยังเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่สวยสะดุดตามากกว่าใครอย่างเชอรีน หญิงสาวที่ถูกเอ่ยทักดวงตาลุกวาวจำได้ทันทีว่าผู้ชายตรงหน้าก็คือผู้ชายคนเมื่อวานนั่นเอง “นะ นายคนเมื่อวานนี่!!” เชอรีนชี้นิ้วมือไปที่เวหาที่แท้เขาก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับมาร์ชนี่เอง “ใช่ฉันเองก็บอกแล้วไงว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน จำชื่อฉันได้หรือเปล่า” เวหาที่เห็นใบหน้าสวยใสไร้เครื่องสำอางของเชอรีนก็ยิ้มใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็แอบเคืองอยู่เล็กน้อยที่เธอไม่ยอมเรียกชื่อของเขาหรือว่าเธอจะจำชื่อของเขาไม่ได้กันนะ ลองแกล้งๆถามดีกว่า “เอ่อคือ..แฮร่ๆ ขอโทษนะเราลืมชื่อนาย” เชอรีนที่โดนเขาถามเรื่องชื่อก็ยิ้มแห้งออกมาเธอนึกไม่ออกจริงๆว่าเขานั้นชื่ออะไรและเธอก็ไม่ลืมที่กล่าวคำขอโทษด้วยความจริงใจออกไป