ตอนที่ 3 3

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ คนที่กำลังเพลิดเพลินกับสายลมและแสงแดดอ่อนๆ ได้ไม่ถึงยี่สิบนาที หยิบมือถือที่วางอยู่มากดดูสายเรียกเข้าพร้อมกับกดรับ [ครับแม่] [เจค! นี่มันเรื่องอะไรกันฮะ? ทำไมแพทกับอลันมาถามหาลูกด้วยสีหน้าแปลกๆ] มะลิฉัตรบอกอย่างรู้สึกใจคอไม่ดี เพราะสีหน้าท่าทางของบุตรชายทั้งสองเมื่อครู่ ดูน่ากลัวมาก คล้ายกับว่ากำลังจะไปฆ่าไปแกงใครอย่างงั้นแหละ [ฮ่าๆๆ แล้วตอนนี้ป๋ากับเสี่ยอยู่ไหนครับแม่] คนที่รู้สาเหตุหัวเราะอย่างพอจะนึกภาพสีหน้าท่าทางของพี่ชายทั้งสองออก [ก็กำลังไปหาลูกน่ะสิ] [โอ้พระเจ้า! งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ] เจคอปกดวางสายก่อนจะหันไปบอกกับหลานชายทั้งสาม “เชส เรน จัส! อามีงานเข้า ขอตัวก่อนนะ!” “โอเคครับ” สามหนุ่มจอมแก่แดดที่กำลังวิ่งเล่นสนุกสนานขานรับก่อนจะหันไปวิ่งเล่นต่ออย่างไม่สนใจ เจคอปกลอกตาเมื่อถูกหลานๆ เมินใส่ จึงหันไปสั่งงานคนสนิทที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์แชตไลน์ในมือถือ “มาร์ค! แกอยู่รอจนพี่ชายฉันมารับหลานๆ นะ” “ได้ครับ! เอ่อ...แล้วบอสจะไปไหนเหรอครับ?” มาร์คถามอย่างสงสัยกับท่าทางรีบร้อนของผู้เป็นนาย “ไปหารีอา อ้อ! อย่าบอกป๋ากับเสี่ยล่ะ” เจคอปบอกก่อนจะวิ่งตรงไปยังรถที่จอดอยู่ จากนั้นก็รีบขับออกไปด้วยความเร็ว เพราะกลัวว่าหากอยู่นานกว่านี้ อาจจะมีรอยมือและรอยเท้าของพี่ชายทั้งสองประทับอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของตน ครึ่งชั่วโมงต่อมา...เสียงเบรกรถที่ดังไปทั่วบริเวณชายหาด เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมองตามๆ กัน มาร์ครีบเก็บมือถือใส่กระเป๋าเสื้อทันทีที่เห็นร่างสูงของแพททริกสันและออร์แลนโด้เดินตรงมาหาตนด้วยสีหน้าเอาเรื่อง “มะ...มีอะไรเหรอครับ” คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ เอ่ยถามเสียงสั่นๆ ‘บ้าจริง! บอสไปทำอะไรเอาไว้อีกวะ’ “ไอ้เจคอยู่ไหน” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็น ขณะแพททริกสันกวาดตามองหาเงาหัวของน้องชายตัวดี “บะ...บอสขับรถออกไปเมื่อครู่ครับ” มาร์คบอกด้วยสีหน้าตื่นๆ ‘เอาแล้วไหมล่ะ งานเข้าจริงๆ ด้วย!’ “ไปไหน” ออร์แลนโด้ถามพร้อมกับมองคนสนิทของน้องชายอย่างจับสังเกต “ผะ...ผมไม่รู้ครับ บอสสั่งให้อยู่รอคุณแพททริกกับคุณอลันมารับ คุณซานเชส คุณเรนเดล แล้วก็คุณจัสตินครับ” “แกโกหก!” ออร์แลนโด้ตรงเข้ากระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างโมโห “อลันอย่า!” แพททริกสันรีบดึงน้องชายออก เพราะตอนนี้หลายคนเริ่มหันมามอง และบางคนก็ชูถือมือขึ้นเหมือนกำลังถ่ายคลิป “สะ...สาบานเลยครับ ผมไม่รู้จริงๆ ยัง งงๆ อยู่เลยว่าบอสรีบไปไหน” มาร์คบอกอย่างรู้สึกกลัว เพราะไม่อยากรองรับอารมณ์ของเจ้าชายน้ำแข็งแทนผู้เป็นนาย “ระยำจริงๆ” ออร์แลนโด้สบถอย่างหัวเสีย “แด๊ดดี้ค้าบบ” จัสตินจูงว่าววิ่งนำซานเชสกับเรนเดลตรงไปหาบิดาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “อลัน! ที่ไอ้เจคมันบอกว่ากำลังสอนลูกเราสาวว่าว จริงๆ แล้วคือว่าวอันนี้ใช่ไหม?” แพททริกสันชี้ไปยังว่าวที่ลูกชายทั้งสองถืออยู่ในมือ “บ้าจริง!” คนที่กำลังจะจัดหนักจัดเต็มกับเมียรัก แต่พอได้อ่านแชตของน้องชายตัวแสบเสร็จก็รีบต่อสายโทร. หาพี่ชาย ‘แพททริสัน’ แล้วนัดกันไปที่คฤหาสน์โรคาซานเดอร์ แต่พอไปถึง ก็พบว่าเจคอปพาสามหนุ่มไปเที่ยวทะเล ด้วยความโมโห! ตนกับพี่ชายจึงรีบขับรถตามมาในสภาพที่ใส่แต่เสื้อยืด สีขาวกับกางเกงบ๊อกเซอร์ ซึ่ง...ก็เรียกสายตาจากผู้คนที่มาเที่ยว ให้หันมามองกันอย่างล้นหลามเลยทีเดียว “เชส! เรน! กลับบ้าน” แพททริกสันบอกลูกชายน้อยด้วยใบหน้าแดงก่ำ เมื่อเห็นใครต่อใครพากันแอบถ่ายรูปตนกับน้องชาย ที่มีสภาพไม่ต่างจากคนเพิ่งจะตื่นนอน “เอ่อ...พวกเราขอไปหาคุณปู่กับคุณย่าที่คฤหาสน์ได้ไหมครับ” จัสตินเอ่ยขอ เพราะคืนนี้มีนัดวีดิโอคอลกับสามหนุ่มร็อฟเวลล์ “โอเค! ไปขึ้นรถ เดี๋ยวแด๊ดจะขับไปส่ง” ออร์แลนโด้บอกพลางหันไปพยักหน้าให้พี่ชายรีบออกเดิน ‘พระเจ้า! หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่ขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์หรอกนะ’ “คร้าบบบ” สามหนุ่มรีบวิ่งตรงไปยังรถของบิดา “บอกไอ้เจคว่าถ้าฉันเจอมันเมื่อไหร่ เจ็บหนักแน่!” แพททริกสันหันไปทิ้งทวนก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทีเคร่งขรึม ทั้งที่จริงแล้วโคตรจะอับอาย “คะ...ครับ” มาร์คก้มหน้าลงนิดๆ อย่างนอบน้อม ก่อนจะเงยขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงของรถสปอร์ตสุดหรูทั้งสองคันขับแล่นออกไปด้วยความเร็ว “เฮ้อ...บอสนะบอส! เมื่อไหร่จะเลิกป่วนคนนั้นคนนี้สักทีวะ” คนที่ต้องมาทนก้มหน้ารับกรรมให้ทุกครั้งสบถออกมาอย่างรู้เหนื่อยหน่าย ก่อนจะหันไปบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ให้เตรียมตัวเดินทางกลับไปคฤหาสน์โรคาซานเดอร์ วันต่อมา...ประเทศไทย หลังเครื่องบินส่วนตัวลงแตะที่รันเวย์ของสนามบิน เจคอปก็ขับรถตรงไปยังร้านอาหารเอื้องลานนา ที่อยู่ข้างๆ กับโรงแรมมะลิฉัตร แกรนด์ ท่ามกลางการรักษาความปลอดภัยของเหล่าบอดี้การ์ดที่เดินทางมาเฝ้าติดตามดูอยู่ห่างๆ ทันทีที่เข้าไปข้างในร้านอาหาร เจคอปก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของพนักงานเสิร์ฟสาวแสนสวย ที่ไม่ว่าเขาจะเดินทางไป กี่ประเทศ พบเจอกับดารา-นางแบบเป็นร้อยเป็นพัน แต่ก็ไม่เคยมีใครทำให้เขาเก็บเอาไปนอนฝันได้นอกจากสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า มารีอา อนันพิศสุทธิ์ อายุ 22 ปี สูง 161 เซนติเมตร สาวน้อยวัยสดใสดุจดอกไม้แรกแย้มที่กำลังเบ่งบาน เธอทำงานพาร์ทไทม์ในร้านอาหารเอื้องลานนานมาเกือบสี่ปี ตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่งจนกระทั่งจะจบการศึกษาปริญญาตรี ซึ่งกำลังรอสอบเข้าทำงานที่โรงแรมใหญ่ระดับห้าดาวแห่งหนึ่งอยู่ “สวัสดีค่ะ” มารีอายกรีบมือไหว้ เมื่อเห็นลูกค้าหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อ นัยน์ตาสีน้ำตาลอมเทา เข้ามานั่งยังโต๊ะซึ่งเป็นโซนที่เธอดูแลอยู่ “พระเจ้า! หน้าอกใหญ่เป็นบ้า” เจคอปจ้องมองหน้าอกขนาดเกินตัวกับเอวที่เล็กคอดนั้นด้วยหัวใจสั่นๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างรู้สึกกระหาย “คะ...คุณว่าอะไรนะ?” มารีอารู้สึกหวาดกลัวชายหนุ่มตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก พลัน! ภาพข่าวสยองขวัญ คดีฆ่าหั่นศพที่กำลังดังครึกโครมก็ผุดขึ้นมาในหัว พยานหลายปากที่พบเห็น ต่างให้การเป็นเสียงเดียวกันว่า...ผู้ต้องสงสัยเป็นชายชาวต่างชาติ หน้าตาดี อายุราวๆ 35-40 ปี ซึ่งมันก็ตรงกับคนที่นั่งส่งสายตาแวววาวมาให้เธอในตอนนี้ซะเหลือเกิน