ตอนที่ 6 6

[ถ้าฉันช่วย! คลิปนั่นจะต้องถูกลบไปอย่างถาวร] คนที่มีมลทินจากการเมาไม่ได้สติเมื่อแปดปีก่อนรีบต่อรอง ตอนแรกก็คิดว่าคงไม่มีใครรู้เรื่องที่เมาแล้วนอนหน้าห้องพัก แต่ตอนงานแต่งของเพชรดนัยกับฟ้ารดา เขาดันไปเจอตัวป่วนยืนเปิดดูคลิปในมือถือ ซึ่งมันทำให้รู้ความจริงว่าในคืนนั้น เขานอนอยู่ที่หน้าห้องพักแค่คนเดียว โดยที่เพชรดนัยและอีวานเพิ่งจะออกจากห้องมาก่อนหน้าที่เขาตื่นไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ [ผมให้สัญญา] เจคอปให้คำมั่นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น [เฮ้อ...จะให้ช่วยอะไรก็ว่ามา] คนเจ้าเล่ห์ฉีกยิ้ม ก่อนจะบอกความการต้องที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ [ผมอยากให้...บลาๆ] ห้านาทีต่อมา... “รีอา มีสายตรงจากคุณธนากรต้องการจะคุยกับเธอ” สายสุณีบอกพร้อมกับส่งมือถือของร้านไปให้เพื่อนสาว “ฮะ!” มารีอาที่กำลังยืนรอพนักงานกดเบียร์อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่ม ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างมึนงง “ฮะเฮอะอะไรเล่า รีบรับสายเร็ว” สายสุณีถลึงตาใส่เพื่อนสาว พร้อมกับยัดมือถือให้ทันที มารีอายกมือถือขึ้นมาแนบหูก่อนจะเอ่ยทักทายเจ้าของร้าน ที่นานๆ ครั้งจะแวะเข้ามาตรวจความเรียบร้อยสาขาในกรุงเทพฯ. “สะ...สวัสดีค่ะบอส” “สวัสดีครับรีอา ผมมีเรื่องจะรบกวนคุณหน่อย” คนที่หลบมุมภรรยาออกมาคุยสายที่ข้างนอก รีบเอ่ยเข้าเรื่องทันที “ระ...เรื่องอะไรเหรอคะ” “เห็นไอ้บื้อหน้าตาดีที่นั่งอยู่ตรงโซนที่คุณดูแลไหม” “เห็นค่ะ” มารีอาตอบก่อนจะเหลือบไปมอง คนที่เป็นหัวข้อสนทนาด้วยหัวใจสั่นๆ ‘แม่เจ้า! หรือบอสจะรู้ว่าอีตานี่เป็นฆาตรกรต่อเนื่องในข่าว’ “เขาเป็นน้องชายของคนรู้จักผมเอง อยากได้คนพาเที่ยว” มารีอาได้ฟังก็ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ‘เฮ้อ...ที่แท้ก็เป็นคนรู้จักของบอสหรอกเหรอเนี่ย’ “ค่าจ้างอยู่ที่หนึ่งแสนบาท ผมไม่กล้าแนะนำคนอื่นเพราะไม่ไว้ใจ” “หนึ่งแสนบาท” มารีอาทวนเสียงสั่น ไม่คิดไม่ฝันว่าค่าตอบแทนจะสูงถึงขนาดนี้ “ใช่! ไม่ต้องกลัวว่าหมอนั่นจะทำอะไรคุณนะ มันเป็นเกรย์” ธนากร กลั้นใจปลอบพนักงานสาว เพราะอยากจะให้เรื่องที่คอยบั่นทอนจิตใจมาหลายปี จบๆ ไปสักที มารีอายิ้มก่อนจะถามรายละเอียด “เอ่อ...แล้วหนูต้องพาเขาไปเที่ยวที่ไหนบ้างคะ” “ก็...วัดไง! พามันเข้าวัดเยอะๆ เลย” ธนากรบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะคนอย่างเจคอปนั้นสมควรจะเข้าวัดเป็นที่สุด “ดะ...ได้ค่ะ” สาวเจ้าฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาทันใด ‘อ๋อ! ที่แท้ก็อยากจะชมศิลปะวัฒนธรรมของไทยนี่เอง’ “สรุปคือเรารับงานนี้นะ” ธนากรถามย้ำ ทั้งที่จริงแล้วก็ไม่ได้อยากจะส่งพนักงานสาวไป แต่เพราะหลักประกันที่อีกฝ่ายวางเอาไว้มันมีราคาสูง! “ค่ะ แล้วจะให้เริ่มวันไหนคะบอส” “พรุ่งนี้เช้า ค่าจ้างจะจ่ายก่อนห้าหมื่น หลังจบทริปจะจ่ายส่วนที่เหลือ” “ค่ะ” “โอเค! งั้นก็กลับไปบอกเจ้าตัวที่โต๊ะว่ารับงาน อ้อ! แล้วไม่ต้องบอกคนในร้านนะว่าจะไปเป็นไกด์ให้เจคอป บอกแค่ว่าผมไหว้วานให้มาทำธุระที่เชียงใหม่ ส่วนเรื่องลางาน เดี๋ยวผมจะคุยกับผู้จัดการเอง” “ค่ะบอส” “โชคดีนะรีอา ขอให้พระคุ้มครอง”ปลายสายเอ่ยจบก็กดวางทันที มารีอาวางหูโทรศัพท์ลงที่เครื่องด้วยหัวใจสั่นๆ ไม่นึกไม่ฝันว่าอยู่ๆ โชคใหญ่จะมาหล่นทับแบบนี้ หญิงสาวเดินไปยกแก้วเบียร์สดที่บาร์เทรนเดอร์ และวางไว้ตรงเคาน์เตอร์บาร์ ใส่ลงในถาด จากนั้นก็เดินตรงไปยังโต๊ะที่ดูแลอย่างรู้สึกตื่นเต้น “พ่อเลี้ยงบอกคุณแล้วใช่ไหม” เจคอปถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ “ค่ะ” มารีอาพยักหน้ารับอย่างรู้สึกเขินนิดๆ “แล้วคุณ...” คนที่รอลุ้นคำตอบเอ่ยค้างไว้ อย่างขอคำยืนยัน “รับค่ะ” มารีอาตอบอย่างอายๆ “งั้นพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า คุณมารอผมที่ข้างโรงแรมมะลิฉัตรนะ” เจคอปฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจที่สาวเจ้าตกปากรับคำไปเที่ยวกับตน “ได้ค่ะ” มารีอาส่งยิ้มตอบเก้งหนุ่มอีกครั้ง “ผมจะเป็นคนขับรถ ส่วนคุณก็ดูแผนที่คอยบอกทาง อ้อ! คุณไม่ต้องเอาเสื้อผ้าไปนะ เพราะคนของผมจะเตรียมให้” “ค่ะ” มารีอาขานรับเบาๆ “งั้นก็เช็คบิลได้เลยครับ” เจคอปบอกก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ “โอเคค่ะ รอสักครู่นะคะ” มารีอาบอกก่อนจะเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ “รีอา! พ่อเทพบุตรสุดหล่อจะกลับแล้วเหรอ” สายสุณีถามหลังจากที่เห็นเพื่อนสาวส่งบิลให้กับแคชเชียร์ “ใช่!” มารีอายิ้มรับ ก่อนจะหยิบบิลที่พนักงานแคชเชียร์ส่งมาให้ใส่ลงในโฟลเดอร์ แล้วเดินกลับไปยังโต๊ะที่มีหนุ่มหล่อนั่งรออยู่ “เท่าไหร่ครับ?” เจคอปถามโดยไม่ยอมเปิดดูบิลค่าอาหารกับเครื่องดื่ม “สองพันสามร้อยบาทถ้วนค่ะ” มารีอาเปิดออกดูแล้วรายงานตัวเลข “นี่ครับ ที่เหลือทิปให้คุณ” เจคอปหยิบเงินสดจำนวนห้าพันบาทออกจากกระเป๋า แล้วส่งให้กับสาวเจ้าโดยไม่ใส่ในโฟลเดอร์ เพราะเข้าใจกฎของร้านอาหาร ว่าหากใส่เงินลงในโฟลเดอร์ เงินทอนที่เหลือจะเป็นทิปรวมของพนักงานในร้าน แต่หากใส่ลงในมือของพนักงาน นั่นแปลว่า...เงินทอนที่เหลือทั้งหมดจะเป็นของพนักงานคนนั้น “ขะ...ขอบคุณค่ะ” มารีอาอมยิ้มบางๆ อย่างดีใจ ใช่! นอกเหนือจากการหวาดระแวงว่าหนุ่มตรงหน้าจะเป็นฆ่าตกรต่อเนื่องแล้ว ข้อดีอีกอย่างของเขาคือ...ทิปหนักนั่นเอง เสียดายที่นานๆ ครั้งอีกฝ่ายถึงจะแวะมาทานที่ร้าน “คุณยังไม่ให้เบอร์มือถือผมเลย” เจคอปรีบทวง “นี่ค่ะ” มารีอาส่งเบอร์โทร. ให้กับหนุ่มสุดหล่อทันใด “คืนนี้คุณจะไปเที่ยวต่อไหม?” เจอคอปถามอย่างเป็นห่วง เพราะแอบได้ยินการสนทนาของสาวเจ้ากับเพื่อนสาวเมื่อก่อนหน้า “คงไม่ไปแล้วค่ะ” มารีอาตอบอย่างมึนๆ ให้ตายสิ! นี่เขาแอบฟังเธอคุยกับสายสุณีงั้นเหรอ? “เยี่ยม! งั้นผมกลับก่อนนะครับ” เจคอปบอกก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วลุกเดินออกไป “ขอบคุณมากๆ ค่ะ” มารีอาบอกและมองตามหลังของอีกฝ่าย ‘แม่เจ้า! คนอะไรตัวสูงชะมัด แถมยังหุ่นเพอร์เฟกต์อย่างกับนายแบบท็อประดับโลก’ “ครับ” เจคอปหันมาตอบก่อนจะเดินตรงไปยังโรงแรมหรูของมารดาไปด้วยสีหน้าแช่มชื่น “วันนี้มาแปลกนะ ปกติจะอยู่ยันร้านปิด” สายสุณีเข้ามาช่วยเพื่อนสาวเก็บโต๊ะและมองตามหนุ่มรูปงาม ที่ดูยังไง! ก็มีใจให้เพื่อนสาวของเธอแน่ๆ “ณี! ตกใจหมดเลย” มารีอาสะดุ้งนิดๆ ที่อยู่ๆ เพื่อนรักก็โผล่มายืนคุยอยู่ข้างๆ “เป็นอะไรฮะ! ขวัญอ่อนจริง” สายสุณีขมวดคิ้วถาม ‘อย่าบอกนะ! ว่าเริ่มจะมีใจให้ฝรั่งคนนั้น’ “เอ่อ...คืนนี้เราคงไปเที่ยวด้วยไม่ได้แล้ว เพราะพรุ่งนี้เช้าจะต้องเอาเอกสารสำคัญไปส่งมอบให้กับบอสที่เชียงใหม่” มารีอาบอกเพื่อนรักด้วยสีหน้าเจื่อนๆ “อ้าว! ปกติผู้จัดการเป็นคนเอาไปให้นี่น่า” สายสุณีถามอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย