ตอนที่ 1 เลขาเด็กเส้น(1)

ตอนที่ 1 เลขาเด็กเส้น........... “คุณตุลาเซ็นเอกสารไม่ครบหนึ่งหน้าค่ะ” น้ำขิงเลขาสาวที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงแค่ไม่ถึง 2 เดือนเธอเคาะประตูแต่ไม่ได้รับเสียงตอบจากเจ้านายจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องเพราะมีเอกสารเร่งด่วนที่ตุลาลืมเซ็นและเธอต้องส่งให้กับบริษัทของลูกค้าภายในวันนี้ “ผมอนุญาตให้คุณเข้ามาแล้วหรือไงไม่เห็นหรือว่าผมกำลังยุ่งอยู่” เจ้านายขึ้นเสียงใส่อารมณ์กับเลขาสาวที่เขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าด้วยความหงุดหงิดเพราะตอนนี้อารมณ์ของเจ้านายกำลังอยู่ในสภาวะเหมือนไฟที่กำลังโหมลุกในใจเมื่อเพื่อนชายคนสนิทโทรศัพท์มาเล่าว่าได้พบภรรยาของตุลาที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งความเป็นจริงแล้วภรรยาของเขายืนยันว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งเฝ้า ลูกสาวอยู่ที่โรงเรียน “ไม่มีใครอนุญาตค่ะแต่มีเอกสารสำคัญที่คุณต้องเซ็น” ตุลาคว้าแฟ้มจากมือของลูกน้องที่ดูคล้ายว่าเขาจะกระชากเสียมากกว่า เขารีบเซ็นเอกสารตามที่น้ำขิงต้องการและยื่นให้เธอโดยไม่มองสบสายตาเหมือนว่าตอนนี้หัวใจของเขากำลังล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “น้ำขิงนั่งก่อนสิผมมีอะไรอยากถาม” ตุลาเอ่ยเรียกลูกน้องที่กำลังจะเปิดประตูหน้าห้องออกไปเพราะตอนนี้เขาอยากคุยกับใครสักคนที่จะสามารถให้คำปรึกษาเขาได้เรื่องที่ทำให้ต้องกลุ้มใจมันเป็นความลับที่เขาไม่กล้าจะบอกใครหรือเอาเข้าจริงตัวเขาเองก็ไม่กล้าที่จะสงสัยด้วยซ้ำแต่วันนี้ ความอดทนมันเหมือนจะใกล้หมดลงทุกทีเขาจึงต้องการที่จะเล่าหรือระบายให้ใครสักคนได้ฟัง “คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหมที่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วจะหมดรักในตัวสามี” เลขาสาวมองหน้าคนถามเพราะต้องการให้อีกฝ่ายอธิบาย มากกว่านี้แต่สายตาที่ล่องลอยเหมือนคนกำลังไร้ความรู้สึกของเจ้านายทำให้น้ำขิงรู้ว่าอีกฝ่ายคงมีอะไรในใจแต่เลือกที่จะโยนคำถามให้เธอเพียงแค่สั้น ๆ เหมือนว่าเป็นคำถามที่แท้จริงแล้วเขาก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ “ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายจะเป็นแค่แฟนหรือเป็นสามีภรรยาถ้าวันหนึ่งได้เจอคนที่ดีกว่าหรือไม่รู้สึกพอใจกับคนที่เคยรักก็ย่อมหมดรักกันได้เรื่องแบบนี้” คนตอบหยุดมองสบตาคนถามอีกครั้งก่อนที่จะพูดต่อ “น้ำขิงว่ามันเกิดได้ตลอดและบางครั้งมันก็ไม่มีเหตุผลแต่เรื่องแบบนี้น้ำขิงว่าถ้าเราอยากรู้ว่าคนคนนึงยังรักเราหรือเขาหมดรักจากตัวเราแล้วการที่เรามานั่งคิดเอาเองแบบนี้หรือถามใครมันคงไม่ใช่คำตอบที่แท้จริงหรอกค่ะ คุณตุลาควรจะไปถามคุณนิดาเองนะคะ” น้ำขิงเธอเป็นคนพูดจาตรง ๆ แล้วเวลานี้เธอก็รู้ดีว่าเจ้านายของเธอกำลังหมายถึงใครตลอดเวลาที่เธอมาทำงานที่นี่เธอแอบสังเกตพฤติกรรมของสามีภรรยาคู่นี้อยู่ตลอดความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูไม่สนิทสนมกันเหมือนสามีภรรยาทั่วไป เธอคิดว่าทั้งคู่คงกำลังมีปัญหากันแน่ ๆ “อย่าทำมาเป็นรู้ดี ผมไม่ได้หมายถึงผมกับนิดา แม่ของคุณสนิทกับคุณพ่อของผมก็จริงแต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมได้ หมดธุระแล้วไปทำงานของคุณต่อเถอะ” น้ำขิงอยากจะเถียงเหลือเกินว่าเธอไม่ได้ยุ่งเรื่องส่วนตัวของใครแต่ชายหนุ่มต่างหากที่เป็นคนเรียกเธอให้มานั่งลงตรงหน้าและเขาก็เป็นคนถามคำถามเธอแค่พูดออกไปตามความรู้สึกก็เท่านั้น เลขาสาวมองนาฬิกาข้อมือเพราะใกล้เวลาเลิกงานแล้วแต่เธอยังไม่เห็นเจ้านายออกมาจากห้องทั้งที่ความจริงปกติตุลาจะกลับบ้านก่อนเธอทุกครั้งแต่วันนี้เขากลับไม่ออกมาแม้กระทั่งเวลาของมื้อกลางวันหญิงสาวอยากเข้าไปถามแต่ก็ดูรู้ว่าอารมณ์ของเจ้านายคงไม่พร้อมที่จะคุยกับใครจึงได้แต่นั่งรอที่จะกลับบ้านหลังจากที่เขากลับเพราะไม่อยากถูกหาว่าเป็นเด็กเส้นแล้วทำตัวไม่สมกับเงินเดือนที่เขามอบให้เธอเกือบครึ่งแสนบาท “ทำไมยังไม่กลับนี่มันจะทุ่มนึงแล้วนะ” ตุลาเปิดประตูห้องทำงานออกมาเขาคิดว่าเวลานี้คงไม่มีใครอยู่ในบริษัทแล้วเพราะปกติบริษัทของเขาให้พนักงานกลับได้ในเวลา ห้าโมงเย็น เต็มที่ทุกคนก็จะอยู่กันไม่เกินหกโมงแต่นี่เลยเวลาเลิกงานมานานแล้วเขากลับพบว่าน้ำขิงยังคงนั่งอยู่ที่หน้าห้องของเขาตามเดิม “ฉันเห็นคุณยังไม่กลับก็เลยคิดว่าบางทีคุณอาจจะกำลังทำงานและฉันในฐานะเลขาก็ควรจะอยู่ก่อนเผื่อคุณจะมีอะไรให้ทำ” “ไปกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนหน่อยสิจอดรถไว้ที่บริษัทเดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านเองส่วนพรุ่งนี้เช้าผมก็จะแวะไปรับไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมหรือว่ามีนัดแล้วก็บอก” น้ำขิงแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เธอกำลังได้ยินตอนนี้เพราะตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานเจ้านายของเธอก็แทบจะไม่มีท่าทางแห่งความเป็นมิตรให้เพราะตุลาไม่พอใจที่บิดาของเขาบังคับให้เขาต้องรับน้ำขิงเข้ามาทำงานในตำแหน่งเลขาทั้งที่เขามองว่ามีคนที่เหมาะสมกว่าจึงสบประมาทสาวน้อยว่าเป็นเด็กเส้นและก็จ้องแต่จะจับผิดเธอตั้งแต่วันแรกที่เข้าทำงานจนถึงวันนี้ หญิงสาวแทบไม่เชื่อเลยว่าตอนนี้เขาจะเอ่ยปากชวนเธอไปกินข้าวและยอมไปรับไปส่งซึ่งมันคงจะทำให้ฟ้าฝนตกจนกรุงเทพฯน้ำท่วมเป็นแน่ “ร้านนี้เป็นร้านอาหารแบบบ้าน ๆ ไม่รู้ว่าเธอจะกินได้ไหมแต่ผมคิดว่ารสชาติดีความสะอาดก็ใช้ได้ก็เลยอยากพามาลอง” ร้านอาหารอีสานที่มีการจัดตกแต่งไม่ได้ดูแย่เลยแต่ตุลากับคิดว่าร้านที่เขาพาน้ำขิงมาอาจจะทำให้เธอไม่ถูกใจ “ปกติแล้วฉันชอบกินส้มตำมากค่ะแต่ไม่เคยเห็นว่าร้านอาหารที่เป็นร้านอีสานที่ดูหรูแบบนี้จะทำส้มตำอร่อยสักเจ้าเวลาอยากกินก็มักจะแอบแม่ซื้อกินตามรถเข็นก่อนที่จะกลับบ้านมากกว่าถ้ารสชาติที่นี่ถูกใจสงสัยน้ำขิงคงต้องกลายเป็นลูกค้าประจำ” ตุลาส่งยิ้มให้คนตรงหน้าด้วยท่าทีแปลกใจพร้อมกับยื่นเมนูอาหารให้เลขาได้เป็นคนสั่งเมนูที่เธอชอบเองเพราะสำหรับเขาแล้วเขามีเมนูประจำที่สั่งทุกครั้งที่มากินร้านนี้ “สั่งหลายเมนูแบบนี้เจ้านายไม่ว่าใช่ไหมคะน้ำขิงแค่อยากรู้ว่าจะมีอะไรอร่อยบ้างแต่ถ้ากินไม่หมดห้ามว่ากันนะคะก็คนมันอยากลอง” ตุลานั่งฟังรายการอาหารที่หญิงสาวสั่งกับพนักงานที่มาบริการด้วยท่าทางแปลกใจว่า เธอสั่งมาหลายอย่างแบบนี้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอที่แทบดูแล้วไม่น่าจะพอใส่อาหารสักจานเลยด้วยซ้ำจะกินหมดทุกเมนูตามที่สั่งมาแต่ก็ไม่ได้ร้องห้ามอะไรเพราะอยากตามใจในฐานะที่เธอยอมมากินข้าวเป็นเพื่อนเขา “ผมพาคุณมากินข้าวแบบนี้คุณพ่อคุณแม่คุณไม่ว่าใช่ไหม”