ตอนที่ 2 เลขาเด็กเส้น(2)

“ร้านนี้เป็นร้านอาหารแบบบ้าน ๆ ไม่รู้ว่าเธอจะกินได้ไหมแต่ผมคิดว่ารสชาติดีความสะอาดก็ใช้ได้ก็เลยอยากพามาลอง” ร้านอาหารอีสานที่มีการจัดตกแต่งไม่ได้ดูแย่เลยแต่ตุลากับคิดว่าร้านที่เขาพาน้ำขิงมาอาจจะทำให้เธอไม่ถูกใจ “ปกติแล้วฉันชอบกินส้มตำมากค่ะแต่ไม่เคยเห็นว่าร้านอาหารที่เป็นร้านอีสานที่ดูหรูแบบนี้จะทำส้มตำอร่อยสักเจ้าเวลาอยากกินก็มักจะแอบแม่ซื้อกินตามรถเข็นก่อนที่จะกลับบ้านมากกว่าถ้ารสชาติที่นี่ถูกใจสงสัยน้ำขิงคงต้องกลายเป็นลูกค้าประจำ” ตุลาส่งยิ้มให้คนตรงหน้าด้วยท่าทีแปลกใจพร้อมกับยื่นเมนูอาหารให้เลขาได้เป็นคนสั่งเมนูที่เธอชอบเองเพราะสำหรับเขาแล้วเขามีเมนูประจำที่สั่งทุกครั้งที่มากินร้านนี้ “สั่งหลายเมนูแบบนี้เจ้านายไม่ว่าใช่ไหมคะน้ำขิงแค่อยากรู้ว่าจะมีอะไรอร่อยบ้างแต่ถ้ากินไม่หมดห้ามว่ากันนะคะก็คนมันอยากลอง” ตุลานั่งฟังรายการอาหารที่หญิงสาวสั่งกับพนักงานที่มาบริการด้วยท่าทางแปลกใจว่า เธอสั่งมาหลายอย่างแบบนี้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอที่แทบดูแล้วไม่น่าจะพอใส่อาหารสักจานเลยด้วยซ้ำจะกินหมดทุกเมนูตามที่สั่งมาแต่ก็ไม่ได้ร้องห้ามอะไรเพราะอยากตามใจในฐานะที่เธอยอมมากินข้าวเป็นเพื่อนเขา “ผมพาคุณมากินข้าวแบบนี้คุณพ่อคุณแม่คุณไม่ว่าใช่ไหม” ตุลาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเพราะเขาไม่อยากให้ หญิงสาวโดนมารดาดุ “ไม่หรอกค่ะคุณแม่ไม่ว่าอะไรหรอกถ้าน้ำขิงไม่กลับไปกินข้าวด้วยแต่ถ้าเป็นคุณพ่อคงไม่ได้แต่จริง ๆ แล้วคุณพ่อก็ไม่เคยกินข้าวนอกบ้านนะคะถ้าวันไหนมีพบลูกค้าข้างนอกท่านก็จะกลับมากินข้าวพร้อมคุณแม่ทุกครั้งตลอดชีวิตของน้ำขิงไม่เคยเห็นคุณแม่กินข้าวคนเดียวเลยจริง ๆ นะคะคุณตุลา” คำตอบของเลขามันทำให้ชายหนุ่มอดคิดภาพของครอบครัวเขาไม่ได้ ชีวิตของเขาแทบจะไม่มีโอกาสได้กินข้าวพร้อมหน้ากับภรรยาตั้งแต่ลูกสาวของเขาอายุได้ 1 ปีถึงแม้ว่านิดาจะไม่ได้ทำงานเป็นเรื่องเป็นราว เธอมีอาชีพเล่นหุ้นเป็นหลักและเธอก็ทำมันได้ดีหลายครั้งที่เขาอดแปลกใจว่าทำไมเธอต้องออกไปธุระข้างนอกตลอดแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามเพราะรู้ว่าคำตอบที่ได้มันไม่น่าจะเป็นความจริง “คุณตุลาสิคะไม่ต้องกลับไปกินข้าวกับคุณนิดาหรอ” คนถามไม่ได้คิดอะไรแค่ถามตามความรู้สึกที่อยากรู้เพราะปกติแล้วคนมีครอบครัวก็น่าจะอยากกลับไปกินข้าวแบบพร้อมหน้าพร้อมตากัน “นิดาเขาไม่ค่อยกินข้าวเย็นกว่าเธอจะกลับก็ดึกแล้ว ผมกับขนมจีนกินข้าวด้วยกันสองคนมาหลายปีเพิ่งจะมีวันนี้แหละที่ผมกินข้าวข้างนอกเพราะคุณพ่อมารับขนมจีนไปนอนที่บ้าน ผมก็เลยไม่อยากกลับไปกินข้าวคนเดียว” ตุลาถึงแม้ว่าเขาจะงานยุ่งแค่ไหน เขาก็จะรีบกลับบ้านเพื่อไปรอรับลูกสาวที่คนขับรถทำหน้าที่ไปรับที่โรงเรียนให้และเขาก็เลือกที่จะกินอาหารเย็นกับลูกทุกวันถึงแม้ว่าคนเป็นแม่จะแทบไม่เคยกลับมาทันมื้อเย็นเพราะส่วนมากนิดาจะให้เหตุผลว่าเธอเพิ่งออกจากบ้านไปเมื่อช่วงบ่ายกว่าจะทำธุระเสร็จก็ดึก “ขนมจีนน่ารักมากเลยนะคะก่อนที่น้ำขิงจะมาทำงานที่นี่เคยเจอคุณลุงพาขนมจีนไปเล่นเครื่องเล่นที่สวนสนุกไว้วันหลังคุณตุลาพาลูกสาวมาเล่นที่บริษัทบ้างนะคะ น้ำขิงขอเป็นคนเลี้ยงให้เองแต่รับรองว่าจะไม่ให้กระทบกับงานค่ะ” เลขาสาวพูดจากใจจริงเพราะเธอเป็นคนที่รักเด็กมากและตัวเองก็เกิดมาในครอบครัวที่มีเธอเป็นเพียงลูกคนเดียวเธอจึงไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นเวลามีเด็ก ๆ เข้ามาในชีวิต น้ำขิงจึงมักจะรับอาสาเป็นคนดูแลจนบ่อยครั้งที่เธอรู้สึกว่าอยากจะมีลูกให้เต็มบ้านแต่เธอก็ได้แต่ฝันเพราะแม้แต่แฟนเธอยังไม่เคยมีเลยกับเขาสักคน ตอนที่ 2 เมียพี่มีชู้ “วันนี้เราไปรับลูกที่บ้านคุณพ่อกันนะ” ตุลาชวนภรรยาทันทีหลังจากที่เขาตื่นนอนถึงแม้ว่าหญิงสาวข้างๆจะยังไม่ลืมตาก็ตามแต่การพลิกตัวไปมาทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เธอตื่นแล้ว “คุณไปรับคนเดียวเถอะจะได้มีเวลาอยู่กับพ่อแม่คุณบ้าง วันนี้ดารู้สึกเหนื่อยอยากจะหลับนาน ๆ ไม่อยากไปไหน” คนเป็นสามีได้แต่ถอนหายใจเพราะไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่เขาจะหาเรื่องทะเลาะกับภรรยาที่ผ่านมาตลอด 2 เดือนที่เขาสงสัยว่าเธอกำลังมีคนอื่นทุกครั้งที่เขาเอ่ยถามเธอตรง ๆ นิดาก็มักจะก่อสงครามวาจาขึ้นทันที ตุลาคิดถึงครั้งล่าสุดที่ทั้งคู่ทะเลาะกันถึงขั้นขว้างปาของและคนที่ได้รับผลกระทบก็คือเด็กน้อยขนมจีนที่ร้องไห้มาเคาะห้องนอนของพ่อและแม่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัวคนเป็นพ่อจึงตั้งใจว่าจะไม่ทะเลาะกับภรรยาอีก