ตอนที่ 3 เมียพี่มีชู้

ตอนที่ 2 เมียพี่มีชู้ “วันนี้เราไปรับลูกที่บ้านคุณพ่อกันนะ” ตุลาชวนภรรยาทันทีหลังจากที่เขาตื่นนอนถึงแม้ว่าหญิงสาวข้างๆจะยังไม่ลืมตาก็ตามแต่การพลิกตัวไปมาทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เธอตื่นแล้ว “คุณไปรับคนเดียวเถอะจะได้มีเวลาอยู่กับพ่อแม่คุณบ้าง วันนี้ดารู้สึกเหนื่อยอยากจะหลับนาน ๆ ไม่อยากไปไหน” คนเป็นสามีได้แต่ถอนหายใจเพราะไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่เขาจะหาเรื่องทะเลาะกับภรรยาที่ผ่านมาตลอด 2 เดือนที่เขาสงสัยว่าเธอกำลังมีคนอื่นทุกครั้งที่เขาเอ่ยถามเธอตรง ๆ นิดาก็มักจะก่อสงครามวาจาขึ้นทันที ตุลาคิดถึงครั้งล่าสุดที่ทั้งคู่ทะเลาะกันถึงขั้นขว้างปาของและคนที่ได้รับผลกระทบก็คือเด็กน้อยขนมจีนที่ร้องไห้มาเคาะห้องนอนของพ่อและแม่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัวคนเป็นพ่อจึงตั้งใจว่าจะไม่ทะเลาะกับภรรยาอีก ปู่กับย่ารับรู้เรื่องราวของพ่อและแม่หลานสาวมาโดยตลอดแต่ไม่ใช่จากปากของทั้งคู่แต่เป็นจากแม่บ้านซึ่งเป็นคนสนิทของวลีเธอส่งแม่บ้านให้ไปคอยดูแลลูกชายและรายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนั้นทั้งหมด “นิดาเขาดูไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลยนะลูก” ตั้งแต่ลูกชายแต่งงานและแยกบ้านออกไปครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่วลีเลือกที่จะถามเรื่องส่วนตัวของลูกชายเพราะความจริงแล้วเธอเป็นคนที่อยากให้นิดากับตุลาแต่งงานกันถึงแม้จะรู้ว่าทั้งคู่กำลังมีปัญหาคนเป็นแม่ก็เลือกที่จะไม่พูดถึงเพราะไม่อยากกลายเป็นคนผิดที่บังคับให้ทั้งสองคนแต่งงานโดยที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันได้เกิดจากความรักบ้างหรือเปล่า “นิดาเขาก็มีงานของเขา คุณก็เนาะ...พูดให้เจ้าตุลามันคิดมาก” อาคมเขารู้ดีที่สุดว่าตอนนี้ลูกสะใภ้ไม่เหมือนเดิมแต่เขาเลือกที่จะเก็บความลับที่เขารู้ไว้แค่เพียงคนเดียวเพราะตอนนี้หลานสาวคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับชีวิตคนเป็นปู่ถ้าพ่อและแม่ต้องมาแยกทางกันในเวลานี้ขนมจีนคือคนที่จะได้รับผลกระทบซึ่งอาคมไม่มีทางทำร้ายหัวใจหลานได้เด็ดขาด เขาจึงไม่ต้องการให้ภรรยาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก “ช่างเขาเถอะครับผมมาคนเดียวก็ดีแล้วจะได้มีเวลาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่นาน ๆ ” ตุลาฝืนยิ้มและพูดเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ตอนนี้หัวใจของเขาเหมือนกับระเบิดที่กำลังอัดแก๊สจนแน่นรอเวลาที่จะพุ่งออกมาทำลายล้างทุกอย่างที่ขวางหน้าเมื่อความอดทนของเขาถึงที่สุดแต่ในเมื่อตอนนี้เด็กน้อยที่กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่ตรงหน้าคือยาชั้นดีที่ทำให้ความอดทนของเขามันมีมากพอ พอที่จะทนมาจนถึงทุกวันนี้ได้เขาก็จะพยายามฝืนทุกอย่างให้นานที่สุด “น้ำขิงรับปากผมแล้วใช่ไหมว่าจะดูแลขนมจีนเองวันนี้ผมพาลูกมาด้วยฝากคุณดูแลด้วยแล้วกัน” ตุลาพาลูกสาวมาที่ทำงานด้วยเพราะวันนี้ที่โรงเรียนของขนมจีนมีกิจกรรมวันแม่และนิดาก็ไม่ว่างที่จะไปร่วมงาน ชายหนุ่มจึงไม่อยากให้ขนมจีนรู้สึกสับสนว่าตัวเองกำลังมีอะไรแตกต่างจากเพื่อนเขาจึงเลือกที่จะพาลูกมาเล่นที่ทำงานเพราะจำได้ว่าน้ำขิงเคยรับปากว่าเธอจะเป็นคนเลี้ยงเอง เด็กน้อยถักผมเปีย 2 ข้างจากที่ตอนแรกไม่ยอมไว้วางใจเลขาสาวแต่ด้วยความที่น้ำขิงเป็นคนที่รักเด็ก เธอใช้เวลาแค่เพียงไม่นานก็ทำให้เด็กน้อยยอมสนิทกับเธอจนถึงขั้นนั่งตักไม่ยอมไปไหนแม้แต่คนเป็นพ่อเรียกให้ไปหาในห้องก็ตาม “ไม่ต้องดื้อเลยลูกได้เวลากินนมนอนแล้วไปนอนในห้อง คุณพ่อปล่อยให้พี่น้ำขิง เขาได้ทำงานบ้างไว้ให้หนูตื่นมาแล้วค่อยมาเล่นต่อ” ตุลาทำหน้าที่พ่อที่แสนดีได้ทุกวินาทีจริง ๆ น้ำขิงมองแล้วอดชื่นชมไม่ได้ถึงแม้ว่าตลอดเวลา 2 เดือนที่เธอเข้ามาทำงานคนเป็นเจ้านายมักจะดุและพูดจาไม่ดีกับเธออยู่หลายครั้งแต่เมื่อเธอเห็นชายหนุ่มแสดงความอ่อนโยนกับลูกสาวทำให้เธอรู้ว่าแท้จริงเขาก็มีจิตใจที่อ่อนโยนมากกว่าภายนอกที่เขาพยายามแสดงให้คนอื่นเห็น “ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลขนมจีนให้” ตุลาเดินออกมาพร้อมแฟ้มงานยื่นให้เลขา เขากล่าวขอบคุณด้วยใจจริงเพราะเขาไม่คิดว่าหญิงสาวที่เขาเคยพูดไม่ดีด้วยตลอดจะช่วยเลี้ยงลูกโดยเฉพาะสามารถทำให้ขนมจีนมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะได้ตลอดทั้งวันซึ่งปกติแล้วลูกสาวคนนี้ของเขาจะไม่ค่อยเข้ากับคนแปลกหน้าง่าย ๆ ตุลายังคิดว่าท้ายที่สุดแล้วเขาคงต้องเป็นคนเลี้ยงลูกคนเดียวแน่ถ้าขนมจีนไม่ยอมอยู่กับน้ำขิงแต่สุดท้ายแล้วเด็กน้อยไม่ยอมห่างจากคุณพี่เลขาเลย เจ้านายพาเลขาสาวและขนมจีนไปเลี้ยงอาหารมื้อค่ำเพื่อเป็นการตอบแทนที่วันนี้นอกจากน้ำขิงจะทำหน้าที่เลขาได้เป็นอย่างดี เธอยังทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้กับขนมจีนอีก ร้านอาหารที่ทั้งคู่เลือกคราวนี้ไม่ใช่ร้านอาหารอีสานแต่เป็นร้านสเต็กตามแบบที่ขนมจีนชื่นชอบแต่ไม่บ่อยครั้งที่ตุลาจะยอมพาลูกมาเพราะไม่อยากให้ลูกสาวต้องติดนิสัยนอนดึกส่วนมากจึงเลือกที่จะกินแต่อาหารที่บ้านเท่านั้น “วันนี้คุณพ่อใจดีจังค่ะ” ลูกสาวพูดด้วยรอยยิ้มเพราะนานมากแล้วที่เธอไม่มีโอกาสได้มากินอาหารนอกบ้านแบบนี้ “พ่อไม่ค่อยมีเวลาวันนี้ถือว่าเป็นโอกาสดีพ่อก็เลยตามใจลูกเป็นพิเศษหลังจากกินเสร็จแล้วพ่อว่าจะพาขนมจีนไปแวะซื้อของเล่นแต่พ่อให้งบจำกัดและห้ามใช้เกินนะครับ” เด็กน้อยปรบมือด้วยความดีใจเพราะปกติแล้วคนที่ทำหน้าที่ซื้อของเล่นให้จะเป็นปู่กับย่าเสียมากกว่าเพราะตัวตุลาเองไม่ค่อยมีเวลาได้พาลูกไปเลือกซื้อส่วนคนเป็นแม่ยิ่งไปกว่าคนเป็นพ่อเสียอีกเพราะนอกจากตอนเช้าในวันเสาร์อาทิตย์นิดากับลูกก็แทบจะไม่เจอกันเลยช่วงเช้าคนเป็นแม่ก็เอาแต่นอนหลับไม่ยอมตื่นส่วนใน ตอนเย็นก็ยังคงไม่กลับบ้านจนตุลาเริ่มอดคิดไม่ได้ว่านิดาไม่มีเวลาหรือเธอไม่รักลูกกันแน่