ตอนที่ 8

น้ำเสียงก้อนแป้งน้อยทั้งเศร้าและเห็นใจในเวลาเดียวกัน ปรารถนาแรงกล้าที่สุดของนางตอนนี้คือไม่ต้องการให้บิดาหรือคนในครอบครัวเข้าป่า นางไม่อยากให้พวกเขาได้รับอันตราย หากท่านพ่อหรือคนในครอบครัวได้รับบาดเจ็บเพราะต้องการให้นางได้กินผักสด นางคงเสียใจและรู้สึกผิดมากแน่ ไม่มีทางเสียหรอก อย่างไรนางก็ไม่ยอมให้ครอบครัวต้องลำบากเพราะความอยากกินของนาง! ด้านผู้ใหญ่ที่นั่งล้อมโต๊ะอาหารอยู่พลันเอ็นดูเจ้าตัวน้อย มีความสุขและเสียใจไปพร้อม ๆ กันที่ไม่สามารถหาผักสดมาให้นางกินได้ ทั้ง ๆ ที่พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดอายุครบ 7 หนาวของนางแท้ ๆ “ได้หรือไม่เจ้าคะท่านพ่อ ห้ามเข้าป่าอีกได้หรือไม่ พวกท่านด้วยนะเจ้าคะห้ามเข้าป่า อาหงรู้ ในป่านั้นอันตรายมาก ไม่ดี ไม่ดี!” หัวกลม ๆ ส่ายไปมาจนก้อนซาลาเปาที่ผูกไว้บนหัวสั่นตาม ใบหน้าน่ารักจริงจังจนคนมองอยู่อดแย้มยิ้มออกมาด้วยความรักและเอ็นดูไม่ได้ “ได้ ๆ พ่อรับปากเจ้า พวกเจ้าด้วยใช่หรือไม่” เว่ยซือซานรับปากบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนใช้เสียงเข้มพูดกับบุตรชาย “ขอรับ” เว่ยซือหลางเว่ยซือเหลียงรับคำพร้อมกัน เมื่อเห็นว่าทุกคนรับปาก เจ้าตัวน้อยก็ยิ้มออกมาด้วยความยินดี ราวกับมีดวงดาวนับหมื่นปรากฏในแววตากลมโตคู่นั้น เพราะมันระยิบระยับชวนมองเหลือเกิน “ดียิ่งเจ้าค่ะ อาหงมีความสุขมาก ไม่มีผักสดกินแล้วอย่างไร อาหงกินเนื้อสัตว์ก็ได้ อร่อยเหมือนกัน อาหงจะกินให้อ้วนไปเลย อิอิ” “เช่นนั้นปู่จะกินให้อ้วนเป็นเพื่อนเจ้าดีหรือไม่เสี่ยวหงของปู่” “ยายก็จะกินเป็นเพื่อนเจ้าด้วย” “แม่ด้วย/พี่ด้วย” เจ้าตัวน้อยพยักหน้ารับคำคนในครอบครัวจนแก้มขาว ๆ กระเพื่อม ก่อนคีบเนื้อหมูที่ท่านปู่คีบมาวางใส่ถ้วยข้าวของนางเข้าปาก เจ้าตัวน้อยเคี้ยวตุ้ย ๆ หลับตาพริ้มรับรสชาติอาหาร คนอื่น ๆ จึงกินในส่วนของตัวเองตาม ทั้งยังมองท่าทางเจ้าตัวเล็กด้วย เพราะท่าทางเจ้าตัวน้อยนั้นชวนให้เจริญอาหารไม่หยอก อิ่มแล้วก็พากันมานั่งเล่นในส่วนของห้องโถง เจ้าตัวน้อยที่อิ่มจุกจนพุงน้อย ๆ โผล่ออกมาจู่ ๆ ก็ทะลึ่งตัวพรวดขึ้นนั่งพานให้ท่านปู่ท่านย่าตกใจจนต้องยกมือตบอก “เป็นอะไรของเจ้าเสี่ยวหง ย่าตกใจหมด” หลินซือเหยาถามพลางตบอกตัวเองเบา ๆ ไปด้วย “นั่นสิเสี่ยวหง หรือเจ้าเจ็บตรงไหน บอกปู่มา ปู่จะช่วยเจ้าเดี๋ยวนี้” ท่านปู่ถามอย่างรีบร้อน หัวใจคนแก่เต้นเร็วรี่กลัวหลานน้อยสุดที่รักได้รับอันตราย ส่วนคนอื่น ๆ นั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่เก็บอาการได้ดีกว่าสองผู้เฒ่านัก เสี่ยวหงยิ้มแห้งก้มหัวขอโทษปลก ๆ พลางว่า “อาหงขอโทษเจ้าค่ะ อาหงแค่คิดอะไรขึ้นมาได้” “ฮืม เจ้าตัวน้อยของแม่คิดอะไรได้กัน” หลิวลี่หงถามบุตรสาว “ก่อนหน้านี้อาหงคิดไม่ได้ แต่มาคิดได้เมื่อกี้เลยเจ้าค่ะ ในเมื่ออาหงชอบกินผักสด แต่ก็ไม่อยากให้ท่านพ่อท่านพี่เสี่ยงอันตรายเข้าไปในป่า ดังนั้นอาหงจึงอยากปลูกผักเจ้าค่ะ” “ปลูกผัก!” หกเสียงประสานออกมาพร้อมกันลั่นห้องโถงจนก้อนแป้งน้อยยู่หน้า หากพยักหน้ารับคำ “แต่ปลูกผักมันยากนะเสี่ยวหง มีคนมากมายพยายามปลูกแล้วก็ปลูกไม่ขึ้น ที่ปลูกขึ้นทั้งแคระทั้งแกร็น ไม่งาม ไม่น่ากินสักนิด” ท่านปู่อธิบายพร้อมมองสีหน้าเจ้าตัวน้อยไปด้วย เนื่องจากกลัวเจ้าตัวน้อยเสียใจ “ใช่ ๆ อาหง ปลูกผักนั้นยากมาก ที่สำนักศึกษาของพี่ใหญ่มีผู้อาวุโสพยายามปลูกหลายคนแต่ก็ปลูกไม่ขึ้น” เว่ยซือหลางกล่าว เขาศึกษาอยู่ที่สำนักพยัคฆ์ทมิฬเพราะเห็นว่าใกล้บ้าน เนื่องจากสถานศึกษาตั้งอยู่ระหว่างแคว้นโจวและแคว้นฮั่น ด้วยเป็นสำนักศึกษาขนาดใหญ่จึงต้องใช้ทรัพยากรในการเลี้ยงดูคนค่อนข้างมาก จะให้เข้าป่าหาของมีค่ากลับมาตลอดก็ไม่ได้ เพราะมันคือการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ผู้อาวุโสในสำนักศึกษาจึงได้รวมตัวประชุมและได้ข้อสรุปในการทำการเพาะปลูก ทว่าไม่ว่าจะพยายามเช่นไร เริ่มใหม่อีกกี่ครั้ง ผลที่ได้ก็ล้มเหลวเช่นเดิม ไม่เพียงแค่สำนักศึกษาของเขาเท่านั้น อีกสามสำนักใหญ่ก็สบชะตาเดียวกันทั้งสิ้น จนพากันล้มเลิกแล้วออกภารกิจให้ศิษย์ในสำนักหาทรัพยากรในป่ามากกว่าเดิม เห็นพี่ใหญ่กล่าวเช่นนั้น เว่ยซือเหลียงที่เป็นพี่ชายคนรองจึงกล่าวบ้าง “ใช่ ถ้าอาหงอยากกินพี่จะพยายามหาซื้อมาให้ดีหรือไม่” “นั่นสิอาหง แม่ว่าลูกทำอย่างอื่นดีหรือไม่” ท่านแม่พูดโดยมีท่านพ่อพยักหน้าเห็นด้วย หากเจ้าตัวน้อยกลับส่ายหน้า ทั้งยังมีสีหน้าตั้งอกตั้งใจมาก “ไม่เจ้าค่ะ อาหงจะปลูกผัก อาหงปลูกได้แน่นอน พวกท่านรอดูได้เลย” ด้วยสีหน้ามาดมั่นของเจ้าตัวน้อย คนอื่น ๆ ในครอบครัวก็ได้แต่ลอบมองหน้ากันพร้อมพยักหน้าเบา ๆ ก่อนท่านปู่จะเป็นคนพูดว่า “เช่นนั้นพวกเราก็จะช่วยเสี่ยวหงปลูกด้วย แต่เสี่ยวหงต้องรับปากปู่ก่อน หากปลูกแล้วผักไม่ขึ้น เสี่ยวหงต้องไม่งอแงเอาแต่ใจและเลิกปลูกผักไปอย่างไม่มีข้อแม้ ตกลงหรือไม่” เจ้าตัวเล็กครุ่นคิด หากรับปากแล้วปลูกผักไม่สำเร็จนางคงไม่ได้ปลูกอีก แต่นางมั่นใจว่านางปลูกได้นะ นางรู้แค่ว่านางปลูกได้ เจ้าตัวน้อยจมอยู่ในความคิดตัวเองก่อนดวงตาสว่างวาบเมื่อเห็นภาพแปลก ๆ แวบเข้ามาในหัว เว่ยซือหงก้มหน้าซ่อนแววตาเจ้าเล่ห์ของตัวเองก่อนยื่นมือขวาไปด้านหลังแล้วเอานิ้วกลางเกี่ยวกับนิ้วชี้ไว้ พลางว่า “ตกลงเจ้าค่ะ อาหงให้สัญญา หากปลูกไม่ขึ้นอาหงจะไม่ดื้ออีก” เมื่อเจ้าตัวน้อยรับปากทุกคนจึงพยักหน้าและถอนหายใจออกมา โดยคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่เป็นไร ในเมื่อนางอยากลองก็ให้นางลอง หากไม่สำเร็จพวกเขาค่อยปลอบและอธิบายให้นางฟังอีกครั้งก็ได้ ถึงนางจะฉลาดเกินวัย แต่อย่างไรนางก็ยังเป็นเด็ก จะคิดแบบเด็ก ๆ บ้างก็ไม่เสียหายอันใด ส่วนก้อนแป้งน้อยเว่ยซือหงนั้นไม่สนใจผู้อื่น นางกำลังระริกระรี้กับความรู้ใหม่! เมื่อกี้ที่นางคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรนางก็เห็นภาพแปลก ๆ แวบเข้ามาอีกแล้ว ในภาพที่นางเห็นนั้นผู้คนมักแต่งตัวแปลก ๆ ไม่เหมือนพวกนางสักนิด แต่ช่างเรื่องการแต่งตัว ที่นางสนใจคือการไม่ผิดสัญญาดีกว่า ในภาพที่เห็นนั้นบอกนางว่า หากไม่มั่นใจว่ารับปากแล้วจะทำได้หรือไม่ ให้เอานิ้วกลางเกี่ยวนิ้วชี้ไว้ เมื่อรับปากแล้วทำไม่ได้ หรือผิดคำพูดก็นับว่านางไม่ผิดมากนัก เพราะนางเกี่ยวนิ้วกันไว้ก่อนแล้วนั่นเอง ดีละ! จากนี้ไปถ้านางไม่มั่นใจเรื่องอะไร นางจะแอบเกี่ยวนิ้วไว้ด้านหลังเสมอเลย แค่นี้นางก็ไม่ต้องผิดคำพูดแล้ว วะฮะฮ่า นางฉลาดจริง ๆ ทั่วหล้านี้ใครฉลาดที่สุด ก็นางน่ะสิ นางน่ะสิ “อิอิ หุหุ” แล้วเสียงหัวเราะชั่วร้ายระคนเจ้าเล่ห์ก็ดังออกมาจากปากเจ้าตัวน้อยโดยที่นางไม่รู้ตัว โดยมีสายตาคนในครอบครัวหรี่ตาจับผิดนางทีละคน ๆ