ตอนที่ 12

เด็กหญิงตัวน้อยสูดอากาศเข้าปอดเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง แล้ววิ่งออกจากใต้ต้นไม้ใหญ่ที่นางและท่านตานั่งสนทนากันทันที เป้าหมายแรกที่นางสนใจคือทุ่งหญ้าโล่งกว้างเต็มไปด้วยสีเขียวระยิบระยับ ยามลมพัดโชยยอดหญ้าพลันพลิ้วไหวไปตามลม ทั้งดูอ่อนนุ่มและงดงาม “โอ้โห...” ปากเล็กอ้ากว้างยกมือสองข้างประกบแก้มตัวเองไว้ ดวงตาคล้ายมีหมู่มวลดาราอยู่ภายในทอประกายระยิบระยับงดงาม เจ้าตัวน้อยเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ ขาสองข้างสั่นระริก นางอยากเดินเข้าไปในทุ่งหญ้ากว้างและวิ่งเล่นให้สุขใจ แต่ก็กลัวเจ้าต้นหญ้าจะบาดเจ็บ หากนางเหยียบแล้วมันตายเล่า จะทำอย่างไร ตั้งแต่เกิดมานางยังไม่เคยเห็นที่ไหนมีสีเขียวชอุ่มเต็มไปด้วยประกายเเห่งชีวิตอุดมสมบูรณ์เท่านี้มาก่อนเลยนะ! ตอนนี้ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจที่ตัวเองมีสถานที่สวยงามเช่นนี้ นางไม่อยากทำลายมัน! ดวงตาคู่กลมจับจ้องไปยังใบเรียวเล็กมีสีดังหยกบริสุทธิ์ของต้นหญ้าไม่กะพริบตา ขณะนั้นเองความพิเศษของดวงเนตรสวรรค์พลันแสดงผล [หญ้ามรกต สมุนไพรระดับสูง เนื่องจากขึ้นอยู่ในสถานที่พลังปราณหนาแน่นจึงเลื่อนขั้นเป็นสมุนไพรปราณ หนึ่งในสมุนไพรการหลอมโอสถสงบจิต เมื่อนำไปทำโอสถสงบจิตจะช่วยให้มีสมาธิดูดซับลมปราณมากขึ้น *หากเป็นสมุนไพรปราณจะเพิ่มค่าความบริสุทธิ์ของโอสถ] “โอ้...” เจ้าตัวน้อยร้องออกมากับสรรพคุณของทุ่งหญ้ากว้างตรงหน้า เป็นสมุนไพรระดับสูงไม่พอ ยังเลื่อนขั้นเป็นสมุนไพรปราณอีก สมุนไพรปราณ คือสมุนไพรที่เกิดในที่ที่มีลมปราณหนาแน่น หลังดูดซับพลังปราณเข้ามาในตัวเองจนมีพลังหนาแน่น จะกระจายละอองปราณออกมา เช่นหญ้ามรกตตรงหน้าที่มีแสงสีเขียวเป็นประกายระยิบระยับ ในดินแดนเบื้องล่างที่แร้นแค้นนี้ อย่าว่าเเต่สมุนไพรปราณเลย แค่สมุนไพรระดับสูงสักต้นยังหาได้ยาก ดังนั้นสิ่งที่เจ้าตัวน้อยเห็นในขณะนี้ไม่ต่างจากขุมสมบัติ! “โฮะ ๆ ตำลึงเงินตำลึงทองของอาหง” เจ้าตัวน้อยยกมือปิดปากหัวเราะจนตาปิด นางนั่งลงแล้วใช้มือสัมผัสหญ้ามรกตตรงหน้าไปมา ยิ่งนานยิ่งชอบใจ จากที่ไม่กล้าเดินเหยียบย่ำเพราะกลัวจะทำลายต้นหญ้า ตอนนี้ได้นั่งทับพวกมันเป็นที่เรียบร้อย “คิกคิก อาหงจะรวยแล้ว โฮะ ๆ ๆ” พูดหัวเราะคนเดียวพร้อมกลิ้งไปมาบนหญ้ามรกตที่ให้สัมผัสนุ่มและผ่อนคลาย กระทั่งรู้ตัวว่าตัวเองเดินเข้ามาไกลจนเกือบจะถึงใจกลางทุ่งหญ้าเสียแล้ว นางหันขวับกลับไปดูต้นหญ้าด้านหลังที่เดินผ่านด้วยใบหน้าตื่นตระหนก แต่เมื่อเห็นว่าทิศทางที่นางเดินมาเจ้าหญ้ามรกตพวกนี้ยังอยู่ดีไม่มีร่องรอยการบุบสลายก็ยิ้มกว้าง “อา... ที่แท้อาหงก็เดินผ่านพวกมันได้ ดีจังที่พวกมันไม่เสียหาย ขอบคุณที่แข็งแรงนะเจ้าหญ้ามรกต” เล่นอยู่ทุ่งหญ้ามรกตอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าตัวน้อยก็เดินสำรวจไปเรื่อย ๆ สถานที่กว้างใหญ่ที่เรียกว่ามิติพฤกษาสวรรค์แห่งนี้อุดมสมบูรณ์มากจริง ๆ ทั้งพลังปราณก็หนาแน่น ทุกที่ที่นางไปไม่เจอสมุนไพรธรรมดาเลยสักต้น มีแต่สมุนไพรปราณทั้งนั้น ขนาดสมุนไพรระดับต่ำยังเป็นสมุนไพรปราณเลย หากนางนำออกไปขายสักต้นสองต้น รับรองว่ารวยมากแน่นอน! ว่ากันด้วยเรื่องระดับของสมุนไพร ในพิภพผู้ฝึกปราณนี้ จำแนกสมุนไพรออกเป็น 2 ประเภท คือสมุนไพรธรรมดา และสมุนไพรปราณ มีด้วยกัน 6 ระดับ คือ สมุนไพรระดับต่ำ กลาง สูง ศักดิ์สิทธิ์ เซียน และระดับเทพ คัดแยกได้ด้วยสีของระดับพลัง สมุนไพรระดับต่ำมีสีแดง ระดับกลางสีเหลือง ระดับสูงสีเขียว ระดับศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงิน ระดับเซียนสีขาว และสมุนไพรระดับเทพมีสีทอง สำหรับดินแดนเบื้องล่างนี้ จะพบสมุนไพรเพียงแค่สี่ระดับเท่านั้น คือ สมุนไพรระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง ส่วนระดับศักดิ์สิทธิ์นาน ๆ จึงจะมีออกมาสักครั้ง ทุกครั้งที่ปรากฏผู้คนต้องประมูลแข่งกันจึงจะได้มา ส่วนดินแดนเบื้องบนพบตั้งแต่สมุนไพรระดับต่ำตลอดจนสมุนไพรระดับเทพ ทว่าแม้จะเป็นดินแดนเบื้องบนก็น้อยนักที่จะมีสมุนไพรระดับเซียนและระดับเทพปรากฏ สองชนิดให้หลังนี้นิยมพบได้ที่มิติบรรพชน สุสานและสถานที่พิเศษต่าง ๆ อันเต็มไปด้วยพลังปราณหนาแน่นและอันตรายมากกว่า ทั้งยังพบเจอได้ยากอีกต่างหาก เรียกได้ว่าหากไร้ซึ่งวาสนาย่อมไม่สามารถพบเจอโดยง่าย สิ่งที่แยกระหว่างสมุนไพรธรรมดากับสมุนไพรปราณออกจากกันอย่างชัดเจนคือ แสงระยิบระยับของระดับสมุนไพรที่แผ่ออกมา ยกตัวอย่างเช่น หญ้ามรกตมีสีเขียว ถือเป็นสมุนไพรระดับสูง แต่เมื่อรอบต้นของหญ้ามรกตแผ่กลิ่นอายพลังปราณ และมีแสงระยิบระยับออกมาตลอดเวลา จะยกระดับจากสมุนไพรระดับสูงธรรมดาเป็นสมุนไพรปราณระดับสูงทันที ข้อมูลพื้นฐานเหล่านี้เจ้าตัวน้อยเว่ยซือหงย่อมรู้และเข้าใจดี เช่นนั้นนางถึงได้ยิ้มแก้มปริเวลาเดินผ่านสถานที่ต่าง ๆ แล้วพบเห็นสมุนไพรมากมาย ล้วนเป็นสมุนไพรปราณทั้งสิ้น! นางรวยแล้ว! กระนั้นเดินสำรวจมานานเจ้าตัวน้อยก็ยังไม่พบสมุนไพรระดับเซียนและสมุนไพรระดับเทพแต่อย่างใด แต่เจ้าตัวไม่หวั่นเดินสำรวจต่อไปอย่างมีความสุข นอกจากจะพบสมุนไพรมากมายแล้วนางยังเจอต้นผลไม้อีกด้วย ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นผลไม้ปราณ แน่นอน... เจ้าตัวน้อยไม่ลังเลที่จะเก็บมากิน “ง่ำ ๆ อร่อยจริง ๆ หวานฉ่ำอมเปรี้ยวนิด ๆ แถมยังหอมมากด้วย เจ้าเฉ่าเหมยที่หาได้ยากด้านนอก มิติของเรากลับมีมันเต็มไปหมด อิอิ” พูดไปก็กัดเฉ่าเหมยลูกโตสีแดงไปด้วย สองข้าก้าวไปข้างหน้าไม่หยุดยั้ง ทว่าต่อให้เจ้าตัวน้อยมีใจสำรวจมากเท่าใดก็ไม่สามารถสำรวจได้หมด ด้วยสถานที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้ นางคงไม่สามารถสำรวจเสร็จง่าย ๆ แน่ “เมื่อยแล้วนะ เมื่อไหร่อาหงจะเดินไปถึงบ้านที่ท่านตาบอกไว้สักที เหวอ...” พรึบ! จบคำร่างของเว่ยซือหงพลันเลือนหายก่อนโผล่ไปยังพื้นที่ว่างด้านหน้าต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีเรือนไม้สร้างอยู่บนนั้น?