ตอนที่ 2

“ตกลงนะครับ” เขาเปลี่ยนจากกุมมือหญิงสาวเป็นจับไหล่ของเธอและจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลสวยใสคู่นั้น “พรุ่งนี้ผมจะให้คนมารับคุณไปสนามบิน คุณพักอยู่ที่พี.เค. อพาร์ตเม้นท์ ใกล้กับรีสอร์ตนี่ใช่ไหมครับ?” เบนทำให้เธอประหลาดใจอีกครั้ง เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ไม่ว่าจะเป็นที่ทำงานหรือที่พัก เขาคงตั้งใจมาหาเธอตามความต้องการของมาเรียสจริง ๆ “ค่ะ...ค่ะ...เอ้อ คุณ...” “เรียกผมว่าเบนก็ได้ครับ คุณ...” “พลอยค่ะ” หญิงสาวหรุบเปลือกตาลงต่ำ เธอรู้สึกเขินอายที่อยู่ใกล้เขาจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน เขาอยู่ใกล้เธอมากเกินไปแล้ว มากจนเธอมีอาการสั่นสะท้านขึ้นมาเล็ก ๆ “ครับ...คุณพลอย” ร่างสูงพูดเสียงนุ่มก่อนค่อย ๆ ปล่อยมือเรียวบางอย่างอ้อยอิ่งแล้วเดินจากไป ท่าทีสุภาพของเขาทำให้เธอคิดเพ้อฝัน ใช่แต่หน้าตาของเบนจะเหมือนน้องชาย แต่เขายังมีอะไรหลายอย่างคล้าย ๆ กันด้วย พลอยพิชญาเริ่มคิดถึงมาเรียส หนุ่มเชื้อสายไวกิ้งอายุ 28 ที่มีความเป็นมิตรและหน้าตาหล่อเหลา เขาเป็นผู้ชายประเภทที่ใคร ๆ ต่างฝันหา แต่มาเรียสมีผู้หญิงในสายตาเพียงคนเดียวเท่านั้นคือ ดาริน สาวสวยชาติตระกูลดีซึ่งตอนนี้อยู่ต่างประเทศเช่นกัน ดารินและเธอเป็นเพื่อนสนิทกันแม้ต่างฐานะ พลอยพิชญาเกิดมาในครอบครัวซึ่งฐานะการเงินง่อนแง่น เมื่อเรียนจบมหาวิทยาลัยก็เป็นได้แค่พนักงานเสิร์ฟในรีสอร์ตหรู ในขณะที่ดารินใช้ชีวิตฟู่ฟ่าและมีเพื่อนชายรูปหล่อร้ายกาจอย่างมาเรียส เขาเป็นหนุ่มนอร์เวย์ที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจ ทั้งสองมักไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอจนแม้แต่เธอก็ยังนึกอิจฉา เธอรู้สึกชอบมาเรียสแต่แอบเก็บไว้ในใจลึก ๆ ตลอดมาและยอมหลีกทางให้ดารินอย่างไม่มีข้อกังขา หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ แต่ก่อนจะเดินกลับไปห้องอาหารเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ร่างบางล้วงมันจากกระเป๋ากระโปรงและเสียงปลายสายที่ได้ยินก็ทำให้เธอแปลกใจ “พลอย...นี่ดารินนะ พลอยทำอะไรอยู่” “ดี้!...นี่เธอจริง ๆ หรือ ดี้กลับมาจากต่างประเทศแล้วหรือ?” “เปล่าจ้ำ...ตอนนี้ดี้อยู่ที่สวีเดน ดี้คิดถึงพลอยจังเลย” เสียงอีกฝั่งบอกความตื่นเต้นไม่ต่างกัน พลอยพิชญาถึงกับน้ำตาซึมและกุมโทรศัพท์แน่น “ดี้...นี่ก็ปีหนึ่งแล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอกัน พลอยนึกว่าดี้จะลืมเพื่อนคนนี้เสียแล้ว” “พลอย...ดี้จะลืมพลอยได้ยังไง ดี้น่ะ ยังเป็นหนี้พลอยอยู่มากเลยนะ วันนั้นถ้าพลอยไม่รับผิดแทน ดี้ก็คงต้องแย่แน่ ๆ “ คำพูดของดารินทำให้ภาพเหตุการณ์ในราตรีหนึ่งเมื่อปีที่แล้ววาบเข้ามาในมโนนึกของพลอยพิชญา มันเป็นเหตุระทึกที่เธอนั่งรถคันเดียวกับมาเรียสและดารินออกไปเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน คู่รักทั้งสองดื่มเหล้าจนเมามายและดารินก็อาสาเป็นคนขับรถ เธอคิดว่าเพื่อนสนิทคงไม่เมามากอย่างที่คิด แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น รถเสียหลักพุ่งแฉลบออกจากถนนสายหลักนอกเมืองและชนต้นไม้อย่างจัง ดารินและพลอยพิชญาบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ทว่าคนที่สาหัสที่สุดคือมาเรียส หลังจากรถพยาบาลมาถึงที่เกิดเหตุ ทุกคนถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล พลอยพิชญารู้เพียงว่ามาเรียสถูกส่งกลับไปรักษาที่ต่างประเทศโดยด่วน ส่วนตัวเธอเมื่อฟื้นจากอาการบาดเจ็บก็กลายเป็นคนผิดฐานขับรถด้วยความประมาท ไม่มีใครแม้แต่ผู้เดียวที่รู้ว่าเธอยอมรับผิดแทนเพื่อน เพราะหากตำรวจรู้ว่าดารินขับรถตอนมีแอลกอฮอล์ในเลือดสูง เพื่อนสนิทของเธอก็จะต้องพบกับความยุ่งยากในการต่อสู้คดี ทว่าเงินก็ทำได้ทุกอย่าง แม้แต่การกลบฝังความผิดที่เกิดขึ้นจากความคึกคะนอง พลอยพิชญาได้รับการประกันตัวจากเงินมหาศาลที่ครอบครัวของดารินยอมทุ่มให้ เพื่อนสนิทของเธอไม่มีประวัติเลวร้ายติดตัวก่อนเดินทางไปต่างประเทศโดยไม่ได้ส่งข่าวกลับมาอีกเลย แต่คนที่หายไปจากชีวิตของพลอยพิชญาโดยไม่รู้ความเป็นไปคือ มาเรียส เธอไม่รู้ข่าวเขาอีกเลยนับแต่วันนั้นกระทั่งถึงวันนี้ที่เจอ เบน แฝดผู้พี่ของเขา พลอยพิชญาไม่ปฏิเสธว่าเธอดีใจแค่ไหนเมื่อได้พบหน้า แม้ไม่ใช่มาเรียส ทว่าเบนคือภาพพิมพ์ของคนที่เธอนึกถึงเสมอ “ไม่เป็นไรหรอก ดี้” พลอยพิชญากล่าวออกมาในที่สุด “ว่าแต่...ดี้ได้ข่าวมาเรียสบ้างไหม?” คำถามนั้นทำให้ดารินเงียบไปนานกระทั่งเธอพูดขึ้น “ไม่เลยจ้ะ...เขาคงหายและสบายดีแล้วล่ะ” “เอ้อ...ดี้...” “ตอนนี้ดี้ก็หมั้นกับแฟนใหม่แล้วล่ะจ้ะ เขาเป็นลูกชายนายธนาคารใหญ่ของสวีเดน” เสียงของดา รินที่แทรกเข้ามาทำให้พลอยพิชญาอึ้งไปบ้าง เธอชั่งใจสักครู่ก่อนคุยเรื่องอื่นซึ่งไม่เกี่ยวกับ คนคนนั้น อีก “จ้ะ...แล้วดี้จะแต่งงานเมื่อไหร่” “คิดว่าหลังจากนี้อีกประมาณสองเดือน ที่ดี้โทรมาก็อยากจะบอกพลอยเรื่องนี้...ดี้อยากจะลืมเรื่องร้าย ๆ ในชีวิตให้หมดแล้วเริ่มต้นใหม่ พลอยว่ามันโอเคหรือเปล่าจ๊ะ?” “จ้ะ...ดี้ควรจะเริ่มต้นใหม่กับคนที่คิดว่าเขาโอเค ดี้คิดถูกที่สุดแล้วจ้ะ” บทที่ 2