ตอนที่ 3

บทที่ 2 “ขอบใจมากนะ พลอย พลอยน่ะเป็นเพื่อนที่เข้าใจดี้เสมอ แม้แต่เรื่องวันนั้น ดี้ไม่รู้ว่าจะตอบแทนเพื่อนของดี้คนนี้ยังไงให้สมกับความดีของพลอย” “ไม่เป็นไรหรอกนะ พลอยขอให้ดี้มีความสุขมาก ๆ ก็แล้วกันนะจ๊ะ” พลอยพิชญาอวยพรเพื่อนที่เธอรักก่อนสัญญาณจะขาดหายไป หญิงสาวเก็บโทรศัพท์และเริ่มว้าวุ่นในหัวใจ พรุ่งนี้เธอต้องเดินทางไปนอร์เวย์ ถ้าได้เจอมาเรียสก็ยังนึกไม่ออกว่าจะบอกเขาเช่นไรว่าดารินมีแฟนใหม่และกำลังจะแต่งงานในเร็ววันนี้ พลอยพิชญาคิดว่าคนของเบนที่มาหาเธอถึงอพาร์ตเม้นท์จะนำตั๋วเครื่องบินมาให้ แต่พวกเขากลับพาเธอไปยังสนามบินเพื่อที่หญิงสาวจะเห็นว่ามีเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวเตรียมพร้อมที่นั่นแล้ว เธอพากระเป๋าไปเพียงสองใบเพราะคิดว่าคงอยู่ที่นอร์เวย์เพียงไม่กี่วัน เธอยังคิดถึงเรื่องของดาริน ถ้าได้พบมาเรียสแล้วเธออาจบอกความจริงเพื่อให้เขาทำใจ ในเมื่อเวลานั้นก็ผ่านมาเกือบหนึ่งปีแล้ว “สวัสดีครับ...คุณพลอย” ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาทักท่ามกลางบรรยากาศของสนามบินในช่วงเย็นย่ำสนธยาที่แสงสปอร์ตไลต์เริ่มสว่างจ้าไปรอบ ๆ พลอยพิชญาตกตะลึงไปชั่วขณะกับภาพของเบนซึ่งดูหล่อเหลาและสูงสง่าแม้อยู่ในชุดลำลอง เขาเหมือนมาเรียสมาก มากเสียจนคิดว่าเป็นคนคนเดียวกัน “ค่ะ เบน” ร่างเล็กบอบบางในชุดกระโปรงและสวมแจ็คเก็ตหนาอีกชั้นมองเขาด้วยดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย ใบหน้านั้นเกลื่อนรอยยิ้มโดยเธอมิได้นึกกังขาใด ๆ ในตัวเขา “ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าผมจะกลับนอร์เวย์พร้อมเครื่องบินส่วนตัว ทุกอย่างเร่งรีบไปหมดจนผมเองกลัวว่าจะไม่ทันเวลา” “ฉันเสียอีกซีคะที่ต้องขอโทษคุณ” น้ำเสียงของเธออ่อนลงเล็กน้อย “คุณต้องมาเสียเวลาก็เพราะฉัน คุณคงเป็นห่วงน้องชายของคุณมากจริง ๆ “ รอยยิ้มทรงเสน่ห์จุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาเมื่อได้ฟังคำพูดที่แสดงออกถึงความเกรงอกเกรงใจ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดีและพร้อมเสมอหากสิ่งนั้นเป็นความต้องการของมาเรียส...ขึ้นเครื่องกันเถอะครับ นักบินของผมพร้อมแล้ว” ชายหนุ่มก้มลงหยิบกระเป๋าก่อนทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผะผ่าวด้วยการจูงมือเธอก้าวขึ้นบันไดเครื่องบินราวกับเป็นคู่รัก พลอยพิชญาถึงกับตื่นตะลึงเมื่อเข้าไปด้านใน มันเป็นเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวที่มีความหรูหรามากเสียจนหญิงสาวเริ่มสงสัยว่า เบน คริสเตียนเซน ทำธุรกิจอะไรถึงได้ร่ำรวยขนาดมีเครื่องบินหรูแบบนี้ เธอรู้จักก็แต่แฝดผู้น้องของเขาในฐานะนักท่องเที่ยวชาวนอร์เวย์ที่มีความสัมพันธ์เป็นคู่รักของเพื่อนสนิท แต่เธอไม่รู้จักภูมิหลังของมาเรียสและเริ่มแคลงใจตัวเองว่าตัดสินใจเร็วไปหรือไม่ที่ตามคนแปลกหน้าไปต่างประเทศแบบนี้ แต่เบนคือพี่ชายของมาเรียส...เธอมองในแง่ดีว่าเขาก็แค่พี่ชายที่ห่วงน้องตัวเองมากก็เท่านั้น ช่างมันเถอะ...เธอไม่อยากใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พลอยจะทำให้การเดินทางต้องมีอันสะดุด “หนาวหรือเปล่าครับ...คุณพลอย?” เบนถามขึ้นเมื่อเครื่องบินทะยานขึ้นจากรันเวย์มาอยู่ในระดับความสูงของการบินปกติ ภาพทิวทัศน์นอกหน้าต่างมืดลงทุกขณะหากแต่หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขานั่งชิดเธอมากบนเบาะตัวเดียวกันและความเป็นห่วงเป็นใยจากแววตาสีน้ำเงินเป็นประกายคู่นั้นก็ช่างมีเสน่ห์สะกดใจ “ไม่ค่ะ...อากาศในนี้กำลังสบาย แล้วคุณล่ะคะ?” “ผมชินแล้วครับ เพราะต้องเดินทางข้ามประเทศอยู่บ่อย ๆ “ “เดินทางข้ามประเทศหรือคะ?” “ครับ...ผมต้องติดต่อลูกค้าเพราะมีโรงงานแปรรูปอาหารทะเลเล็ก ๆ อยู่บนเกาะสกรูวา มันเป็นเกาะเล็ก ๆ ในหมู่เกาะโลโฟเตน อยู่ทางเหนือของนอร์เวย์ จริง ๆ แล้วผมไม่ค่อยได้อยู่บ้านหรอกครับ แต่หลังจากเกิดอุบัติเหตุกับมาเรียส ผมก็เลยไม่ค่อยได้ไปไหน” “คุณคงดูแลเขาตลอดเลยซีนะคะ” “ครับ...ผมอยู่กับเขาตลอด มาเรียสน่ะเป็นคนสนุกสนานจนบางครั้งออกจะใจร้อนด้วยซ้ำ แต่เมื่อเกือบสองปีที่แล้วที่เขาไปอยู่เมืองไทยเราก็แทบไม่ได้ติดต่อกันเลย...เอ้อ...ไม่ทราบว่าคุณพลอยทำงานอยู่ที่รีสอร์ทนั่นนานแล้วหรือครับ?” “ค่ะ...พลอยอยู่ที่วันเดอร์ฟูล รีเวอร์ รีสอร์ทมาสองปีแล้วค่ะ ผู้จัดการใจดีมาก เมื่อคืนพลอยบอกว่าจะขอลางานไปต่างประเทศหนึ่งสัปดาห์เขาก็ไม่ว่าอะไรค่ะ” “หนึ่งสัปดาห์หรือครับ...คุณอาจอยู่นานกว่านั้นก็ได้” พลอยพิชญาย่นคิ้ว ทว่าเพียงครู่น้ำเสียงที่เข้มขึ้นของเขาก็เบาลง “เอ้อ...ผมหมายถึงมาเรียสอาจต้องการเวลาในการเยียวยาความรู้สึกนานกว่าหนึ่งสัปดาห์” “ฉันคงอยู่นานกว่านั้นไม่ได้หรอกค่ะ คือ...ฉันมีภาระต้องส่งเงินกลับไปให้ทางบ้าน ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ เบน ถ้าฉันจะมีเวลาอยู่ดูแลน้องชายของคุณได้ไม่นาน”