ตอนที่ 2 💫 EP : 1 การแก้แค้นให้น้องสาว

บทที่ 1 ในขณะที่อันนากำลังเดินกลับห้องเธอเสียใจ หวั่นกลัวแต่ยอมตกลงทำตามที่คุณลุงของเธอนั้นขอ ร่างบางก้าวฝีเท้าพุ่งตรงเดินขึ้นห้องตัวเองแต่เธอต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากห้องด้านข้างนั่นคือห้องของนิตา อันนาแอบฟังอยู่สักพัก นิตาเธอคงเสียใจที่พลาดพลั้งทำร้ายเพลงพิณ เธอจึงยกมือเคาะประตูเรียก "อันนาเข้าไปได้ไหมนิตา" เสียงด้านในตอบกลับออกมาด้วยเสียงสะอื้น เธอจึงเปิดประตูห้องของพี่สาวแล้วเดินเข้าไป อันนามองไปเห็นนิตานั่งอยู่กับพื้นเธแโอบกอดเข่าตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอันนาน้ำตาไหลพราก "นิตาอยากย้อนเวลากลับไปอันนาฮึ๊กนิตาจะไม่ทำแบบนั้นเลยจะเชื่อในสิ่งที่อันนาเตือน ฮื่อๆ นิตาไม่ได้ตั้งใจอันนานิตาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" ลำตัวน้อยสะอื้นจนตัวโยก อันนาเห็นพี่สาวร้องไห้หนักจนเธอน้ำตาไหลตาม มือเรียวบางยกปาดน้ำตาตัวเองนั่งลงด้านข้างพี่สาวด้วยสองมือโอบกอดถ เสียงถอนหายใจเฮือกใจดังขึ้น อันนาจ้องมองใบหน้าของนิตา เธอไม่กล้าแม้จะสบสายตาของอันนา "นิตาไม่ต้องกลัวนะ อันนาจะรับผิดแทนนิตาทุกอย่าง" ดวงตาเศร้าโศกนั้นเบิกกว้างดีใชที่อันนาพูดแบบนั้น ทวาอีกใจก็เสียใจที่โยนความผิดให้กับน้องสาว เธอรีบคว้าจับมือของอันนาด้วยความดีใจ นิตาฉีกยิ้มทั้งน้ำตาท่าทีเธอดีใจจากความผิด "อันนาพูดจริงๆ นะ พูดจริงๆ นะ สัญญานะอันนาต่อจากนี้ไปนิตาจะคิดให้ดีๆก่อนทำและจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วอะ อันนารับผิดแทนนิตาจริงๆ นะอย่าหลอกนิตานะอันนา" อันนาพยักหน้าเป็นการตอบกลับนิตา พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาโอบกอดและดึงร่างของนิตาขึ้นมานั่งบนเตียงมือน้อยซับน้ำตาให้กับนิตาผู้เป็นพี่สาวเบาๆถึงแม้ใจอันนาจะขืนขม ทว่าต้องทำตามความถูกต้อง ถ้าไม่มีคุณลุงกับนิตาเธอคงไม่ได้อยู่สุขสบายอย่างนี้ "ขอโทษนะที่ทำให้อันนาต้องมารับผิดแทนนิตา" "ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ทางนั้นปลอดภัยก็พอเรื่องคงไม่ใหญ่โตอะไรขนาดนั้น" อันนาได้เพียงแต่ภาวนาขอให้เพลงพิณนั้นปลอดภัย ตัดมาทางด้านของเหมราช ผู้เป็นพี่ชายนั่งกุมมืออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเฝ้ารอดูอาการของน้องสาวที่ทรุดหนัก เพลงพิณน้องสาวของเขานั้นมีโรคประจำตัวคือโรคหัวใจ ในตอนนี้อาการของเพลงพิณโคม่าคุณหมอออกมาครั้งหนึ่งแล้ว เพื่อแจ้งอาการของน้องสาวของเขายิ่งทำให้เหมราชกังวลใจกลัวว่าน้องสาวของของตัวเองจะเป็นอะไรไป เรือนร่างหนาผุดลุกผุดนั่งมองหน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยแววตาแดงก่ำ "ทำไมมันต้องทำน้องสาวกูขนาดนี้ด้วยวะ" มือหนากำเข้าหากันทั้งโกรธและแค้นพวกคนที่ทำน้อง "ทำแบบนี้ มันต้องการเล่นกันให้ตายเลยนะครับ และทางนั้นก็เส้นใหญ่ไม่เบาลูกสาวผู้มีอิทธิพลที่มีเส้นสายมากซะจนเจ้าหน้าที่ไม่กล้าคุมขัง" "กูไม่สนใจหรอกนะ ว่ามันจะมีเส้นสายใหญ่แค่ไหน ถ้ามันทำน้องกูขนาดนี้ กูก็ไม่ไว้หน้าใครเหมือนกัน! เหมราชโกรธจนเนื้อตัวสั่นในขณะนั้นเขาหันกลับไปมองหน้าประตูห้องฉุกเฉิน เรือนร่างสูงโปร่งสวมชุดกาวน์สีขาวก้าวย่างเดินออกมาจาก ทว่าด้วยใบหน้าของเขาซีดเซียวจับจ้องมองมาที่เหมราชด้วยแววตากังวล ทันใดนั้นผู้เป็นพี่ชายวิ่งเข้าไปหาคุณหมอและจับมือถามไถ่ด้วยความกังวลใจจนน้ำเสียงสั่นเครือ "น้องสาวของผมเป็นยังไงบ้างหมอ" ผู้เป็นหมอก้มหน้าลงและส่ายหน้าไปมา คุณหมอพยายามรักษาสุดความสามารถแต่ไม่สามารถช่วยเพลงพิณน้องสาวของเขาไว้ได้ "เสียใจด้วยนะครับ…..หมอพยายามรักษาน้องของคุณสุดความสามารถแล้ว ด้วยอาการช็อกนานไม่มีการประถมพยาบาลเบื้องต้น เอิ่ม.คือ..นั่นแหละครับจนคนไข้ไม่สามารถทนพิษบาดแผลได้" น้ำเสียงติดขัดของหมอซึ่งดูแปลก เขาก้มหน้าลงและเดินจากไปเหลือเพียงแต่เรือนร่างหนาที่สั่นเครือของพี่ชาย เขาได้รับข่าวร้ายดวงใจเขาคือน้องสาวคนเดียว ทว่าทำไมเธอถึงทิ้งพี่ชายแสนดีแบบเขาไปเร็ว ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตา ความเจ็บปวดที่มากจนเขารับไม่ได้ ขาทั้งสองข้างพยุงตนเองไม่ไหวจึงคุกเข่าลงที่พื้นมือหนาทุบลงแรงระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในหัวใจ เขาร้องโวยวายจนลั่นโรงพยาบาลไม่สนใจที่ผ่านไปมา "ไม่จริงเพลงพิณต้องอยู่กับเฮียสิ" เขามีกันอยู่แค่สองคนน้องสาวที่แสนดีจะไม่อยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว เหมราชพยุงตัวเองลุกขึ้นพุ่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เสียงร้องไห้โฮ เขารับความจริงไม่ได้ดวงตาที่เจ็บปวดนั้นจับจ้องมองผ้าขาวปกคลุมร่างไร้วิญาณของน้องสาวบนเตียง เขาไม่อยากเดินก้าวขาเดินเข้าไปเห็นและรับรู้ว่านั่นคือร่างไร้วิญาณของน้องสาวตนเอง แต่ด้วยต้องฝืนใจเดินเข้าไปเพื่อไปกอดและร่ำลาน้องสาวที่เขารักมากที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย "คุณเข้ามาแบบนี้ไม่ได้" พยาบาลสาวเอ่ยห้ามญาติไม่ให้เข้ามาในห้องฉุกเฉิน ทว่าเพื่อนพยาบาลอีกคนจับแขนของเธอไว้พร้อมกับพยักหน้าอนุญาต มือหนาค่อยๆ จับผ้าขาวเลื่อนลงจนเห็นใบหน้าซีดเซียวของน้องสาว จมูกมีสำลีจุกที่หูทั้งสองข้างก็เช่นเดียวกัน หยดน้ำตาไหลรินของพี่ชายหลั่งไหลด้วยความเจ็บปวดเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น เขย่าร่างน้องสาวให้ตื่นขึ้นมา "อย่าทิ้งเฮียไปแบบนี้ตื่นขึ้นมาก่อนเพลง น้องได้ยินไหมแล้วเฮียจะอยู่กับใครฮื่อๆ ตื่นสิตื่น" เขาร้องไห้ฟูมฟายราวกับคนขาดสติจนลูกน้องคนสนิทต้องเข้ามาห้ามและดึงตัวของเจ้านายออกจากห้อง ทางโรงพยาบาลแจ้งว่าจะนำร่างของผู้เสียชีวิตหรือว่าน้องสาวของเขานั้นไปชันสูตรศพต่อ เขากลับบ้านมาพร้อมกับความเจ็บปวดทุกอย่างว่างเปล่าจนกลายเป็นความเคว้งคว้าง ในบ้านจากที่มีเสียงหัวเราะของน้องสาวกลายเป็นความเงียบคลึมหมองมัวจนไม่น่าอยู่ "กูไม่มีวันให้อภัยพวกมึงเด็ดขาด" เหมราชใช้แอลกอฮอล์ย้อมใจเขาไม่สามารถอยู่ปกติอย่างที่เคยได้ เพลงพิณเปรียบดั่งหัวใจดวงเดียวที่เหมราชเหลืออยู่ในตอนนี้หัวใจของเขาแตกสลายจนไม่อยากมีชีวิตต่อไปอีก มือหนาคว้าแก้วเหล้ากระดกดื่มไม่เว้นช่วงจังหวะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทั้งแค้นโกรธเกลียดคนที่กระทำกับน้องสาวตัวเอง "กูไม่มีวันให้อภัยพวกมึง กูจะทำทุกอย่างให้มึงต้องเจ็บและทุกข์ทรมานเหมือนกับน้องสาวกู! เพลงพิณเฮียสัญญานะว่าเฮียจะลากตัวมันมาก้มกราบแทบเท้าน้องให้ได้" ในแววตาแดงก่ำกัดฟันเน้นเข้าหากันและสัญญาว่าจะเอาคนที่ทำร้ายน้องสาวมาลงทัณฑ์ให้สาสม ~แง่เอาแล้วนะคะมีความสูญเสียก็ต้องมีความเกลียด อันนาสาวน้อยของเราจะรอดพ้นได้อย่างไร? อันนาหลบไปลูกเดี๋ยวแม่ยอมรับกรรมแทนเอง😅 ฝากกดใจกดเพิ่มเข้าชั้นและคอมเม้นท์เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยน๊าอ้อนวอนตาปิบๆ 🥲🙏 ​