ตอนที่ 8 💫 EP : 7 ชุดราตรีสีดำที่เจ็บปวด

บทที่ 7 อันนาไม่มีทางที่จะหนีเขาได้ต่อให้เธอไม่ถูกจับและปล่อยให้อยู่เป็นอิสระ แต่อันนาไม่อยากให้นิตานั้นต้องถูกกระทำเหมือนตัวเอง ในช่วงหัวค่ำลูกน้องคนสนิทของเขาได้เข้ามาบอกว่ามีช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมมาและพวกเขามาถึงก็รีบจัดการเตรียมแต่งตัวพร้อมทั้งชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำให้เธอได้สวมใส่จนสง่างาม ช่างแต่งหน้าถูกสั่งมาว่าห้ามปกปิดรอยแดงบนเนื้อตัวเผยให้เห็นทุกจุดที่ถูกกระทำ หลังจากพวกเขากลับไปประตูเปิดเข้ามาพรวดพราดในขณะที่อันนานั่งอยู่บนเตียง เธอถึงกับสะดุ้งเนื้อตัวของเธอร้อนผ่าวรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกาย "ได้เวลาที่เธอจะต้องไปแสดงความยินดีกับน้องสาวของเธอแล้วอันนา" ข้อมือน้อยถูกจับกระชากขึ้น "หมายความว่ายังไง คุณจะให้ฉันไปงานหมั้นของนิตาโดยที่ใส่ชุดดำไปและเนื้อตัวของฉันเป็นแบบนี้เนี่ยเหรอ" เขาต้องมีแผนการบางอย่างที่จะทำลายครอบครัวของเธออย่างแน่นอน "ใช่! เธอไม่มีสิทธิ์พูดและถามอะไร ถ้าไม่อยากให้น้องสาวของเธอต้องมาชดใช้กรรมแทนหรือว่าจะทำดีนะ" "ไม่!! ฉันยอมแล้ว" อันนาก้มหน้ายอมรับทุกการกระทำของเขา เมื่อเดินออกมาจนถึงรถร่างบางรู้สึกหน้ามืดตาลายก้าวขาไม่ขึ้น เธอแทบจะล้มลงไปแต่เขานั้นคว้าประคองเอาไว้ได้ทัน ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างเมื่อใบหน้าของเขาอยู่ในระยะใกล้ชิดในขณะที่ลำตัวของเธออยู่ในอ้อมกอดเขา ผู้ชายใจร้ายคนนี้ทำไมทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นดั่งกับว่าคนรักประคองโอบอุ้ม เขาสะบัดหน้าออกก่อนที่จะผลักเธอเข้าไปในรถ เมื่ออันนาล้มลงแต่โชคดีที่ลูกน้องคนสนิทประคองเอาไว้ได้ทัน "กูบอกแล้วไงว่าอย่าแตะต้องผู้หญิงคนนี้เพราะว่ามันสกปรก! ขึ้นรถอย่าแสดงทำท่าทีอ่อนแอต่อหน้าผู้ชาย ถ้าร่านมากเธอได้เจอดีแน่" เหมราชรู้สึกหวงอันนาใส่ลูกน้องคนสนิทที่จับประคองอันนาขึ้นไปบนรถ บ้านหลังนี้ที่เคยอยู่ตั้งแต่เล็กถึงแม้ว่าจะเป็นบ้านของลุงและไม่มีพ่อแม่แต่ที่นี่คือความสุขมีทุกอย่างเลี้ยงดูแลเธอเหมือนกับลูกที่แท้จริง ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ได้มีการจัดงานหมั้นให้กับลูกสาวกะทันหันผู้คนมากมายเริ่มทยอยเข้ามาแสดงความยินดีและเลี้ยงฉลองกัน ต้นแขนน้อยถูกจับกระชากเข้ามาด้านในตามเขา เมื่อแม่บ้านเห็นอันนาจึงรีบก้มหัวและเดินเข้ามาหา "คุณหนูหายไปไหนมาคะ" แม่บ้านคนนี้สนิทกับอันนามากและพวกเขาก็ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนเมื่อเห็นอันนาจึงรีบวิ่งมาถามไถ่ "เป็นคนใช้ก็อยู่ส่วนคนใช้!” เขาดึงกระชากเธอออกมาจากแม่บ้านโดยที่อันนาไม่ได้ตอบคำถามพวกเขาเลยอันาเปรียบดั่งว่าร่างกายของเธอนั้นเป็นหุ่นเชิดให้เขาดึงไปทางโน้นทีทางนี้ทีจะทำอะไรกับเธอก็ได้ ในขณะที่งานเลี้ยงนั้นกำลังครึกครื้นเหมราชเดินเข้าไปพร้อมกับอันนาและด้านหลังมีพวงหรีดที่ลูกน้องของเขาเดินตามเข้ามาด้วย พ่อของนิตาจับจ้องมองมาที่เหมราชด้วยความไม่พอใจแขกในงานมากมาย ทว่าเขากลั่นแกล้งโดยที่ไม่ไว้หน้าถือพวงหรีดเข้าไปยังไม่พอให้อันนาหลานสาวของเขานั้นสวมใส่ชุดสีดำมางานหมั้นนิตา กรณ์เดินตรงเข้ามาหาหลานสาวมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเห็นเรือนร่างของหลานสาวคนสวยเต็มไปด้วยรอยช้ำมากมายใบหน้าซีดเซียวต่อให้แต่งเติมด้วยเครื่องสำอางก็ยังเห็นได้ชัด "ทำแบบนี้ทำไม" "นี่! ลูกมาหาไม่ดีใจเลยเหรอ พาลูกสาวมาหาทั้งทีหรือว่าไม่อยากเจอ" เหมราชคว้าจับต้นคอของอันนาบีบเอาไว้ทำท่าทีจะขยับลูกสาวของเขานั้นเข้าใกล้ผู้เป็นพ่อ "มึงไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับอันนา" "ทำไมกูจะไม่มีสิทธิ์! ทีเวลาลูกของมึงทำกับน้องของกูล่ะ มึงคงไม่รู้สึกเจ็บปวดเท่าไหร่หรอกที่เห็นลูกสาวชดใช้กรรมเพราะถ้าคนที่มันรู้สึกจริงๆ มันจะต้องอ้อนวอนขอให้ลูกสาวของมันหลุดพ้น แต่นี่มันไม่สนใจแม้แต่จะตามหาขนาดแม่บ้านก็ยังไม่รู้เลยว่าลูกสาวของเจ้านายหายไปไหน" ใบหน้าน้อยน้ำตาไหลรินเธอได้เพียงแต่มองหน้าของลุงผู้มีพระคุณ สายตาของลุงมองมาด้วยความเจ็บปวด เขาอยากจะพาหลานสาวให้หลุดพ้นออกจากผู้ชายใจร้ายคนนี้ ทว่าเขาทำไม่ได้เพราะผู้ชายใจร้ายคนนี้มีเบื้องบนที่สูงกว่ามีอำนาจมากกว่าสามารถทำร้ายเขาจนพังทลายได้เลยในพริบตา "คุณพ่อ อันนา" นิตาไม่เห็นว่าพี่ชายของเพลงพิณมาที่นี่ในขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยเรียกคุณพ่อให้เข้าไปด้านใน สายตาของเธอหันมาเห็นอันนาน้องสาวตนเองจึงพุ่งตัวเข้าโอบกอด อันนาได้เพียงแต่ยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะกอดตอบ คอของเธอยังถูกบีบด้วยมือของเขา สายตาของอันนาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจับจ้องมองนิตาสวมใส่ชุดหมั้น "น้องสาวก็สวยไม่แพ้ไปกว่าพี่สาวเลยนี่หรือว่า!! เหมราชทำท่าทีเจ้าเล่ห์มองเรือนร่างตั้งแต่หัวจรดเท้าของนิตา กรณ์จึงรีบดึงลูกสาวของตนเองไปไว้ทางด้านหลัง "มึงได้ลูกสาวของกูไปแล้ว ยังจะอะไรอีก! ออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้!” "นี่มึงยกลูกสาวมึงให้กูง่ายขนาดนี้เลยเหรอ! ก็อย่างว่าแหละนะ มึงรักอำนาจและเงินทองมากกว่าลูกสาวตัวเอง! ใครที่มันทำร้ายน้องของกู กูไม่ปล่อยมันไว้แน่นอน เอาของขวัญให้น้องสิอันนา" เขาออกแรงบีบมือที่ต้นคอของเธอและเอ่ยสั่งให้อันนาเอาพวงหรีดให้กับนิตาที่เป็นน้องสาวของเธอ พวงหรีดอันนั้นอยู่ในมือของอันนา เธอต้องทำตามคำสั่งของเขาเพราะถ้าขัดขืนนิตาคงไม่ปลอดภัย "ขอโทษนะ~ฮึ๊ก" นิตาส่ายหน้าไปมาเห็นอันนาตกอยู่ใต้อำนาจของคนใจร้ายไม่ว่าเอ่ยสั่งอะไร เธอต้องทำตาม เนื้อตัวที่บอบช้ำของอันนานั้นมากมายหลายจุดจนนิตาอดที่จะสงสารไม่ได้ "อันนาขอโทษ" "ไม่ต้องมาขอโทษอะไรทั้งนั้นฉันจะกลับแล้ว" อันนากลัวว่านิตาจะหลุดพูดเธอจึงรีบแทรกด้วยถ้อยคำที่ไม่พอใจ "คุยกับน้องสาวก่อนสิ จะรีบไปไหน! เรายังไม่ได้ร่วมฉลองยินดีกับงานหมั้นของน้องสาวเธอเลยนะ" "มึงออกไปจากบ้านของกูได้แล้ว! อย่าให้กูต้องเลวบ้างนะเหมราช" "นี่!! เอ่ยไล่แม้กระทั่งลูกสาวตัวเองเลยเหรอ! ทำไมผู้หญิงคนนี้มันสร้างความเดือดร้อนให้มากจนไม่อยากให้อยู่ในบ้านหลังนี้เลย??” "คุณเหมราชพอได้แล้ว" เขาขยับใบหน้าเข้าใกล้เธออีกครั้งกระซิบเข้าข้างหูเบาๆ ก่อนที่จะปล่อยมือนั้นออกจากต้นคอ "ฉันให้เวลาเธอ 2 ชั่วโมง เดินกลับไปให้ถึงบ้าน ถ้าเกินเวลาน้องสาวที่กำลังจะมีความสุขได้หมั้นกับผู้ชายรวยมีหน้าตาและชื่อเสียงจะกลายเป็นแบบเธอทันที" ดวงตาคู่น้อยหันมองด้วยความไม่พอใจคำพูดของผู้ชายใจร้าย เขาปล่อยให้เธอเดินกลับตั้งแต่บ้านตนเองไปจนถึงบ้านของเขา "และอย่าให้ใครช่วยล่ะ เธอถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลาอันนา" เขาเดินหันหลังออกไปพร้อมกับลูกน้อง "อันนารอก่อนนะ นิตากับคุณพ่อจะหาทางช่วยเธอ" นิตาเสียใจร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ไม่สามารถช่วยอันนาให้หลุดพ้นจากผู้ชายใจร้ายได้ เธอต้องรีบหมั้นกับลูกผู้มีอิทธิพลเพื่อที่จะรอดพ้นก่อนที่เหมราชจะรู้ความจริงว่าเธอคือคนฆ่าน้องสาวของเขา "ไม่เป็นอะไรหรอก ฮึ๊ก! ขอให้นิตามีความสุขมากๆ นะ" เมื่ออันนาหันหลังนิตาจึงรีบวิ่งมาคว้าแขนเอาไว้ "ขอบใจนะ อันนาขอบใจที่…” "อย่าพูดคำนี้ออกมาเพราะความเจ็บปวดที่ฉันเจอกว่าจะผ่านไปได้แต่ละนาทีมันแทบหมดลมหายใจ ฝากดูแลคุณลุงด้วยนะ ฉันรักเธอกับคุณลุงมากนะ" อันนายกมือลูบหลังของนิตาพูดเบาๆ กลัวว่าคนของเหมราชจะได้ยินเมื่อเธอพูดฝากลุงของตนเองจบจึงเดินหันหลังออกมาจากบ้าน ใบหน้าน้อยหันมองบ้านหลังนี้ทั้งน้ำตาอีกครั้งเวลาแค่ 2 ชั่วโมง เธอสามารถเดินกลับไปที่บ้านของเขาได้ยังไง อันนาไม่ยอมแพ้ก้าวฝีเท้าเดินไปพร้อมกับชุดราตรีที่ยาวจนต้องรวบจับและยกขึ้น อันนาเดินออกมาได้ไม่ไกลมากนัก ตาของเธอเริ่มพร่ามัวเหมือนจะวูบจนไม่สามารถเดินต่อไปได้ ไม่นานเรือนร่างน้อยหมดสติและล้มลงไปกับฟุตบาท!! "คุณๆ เป็นอะไรไหม" ชายหนุ่มผู้ใจดีขับรถผ่านเห็นว่ามีคนเป็นลมจึงรีบจอดรถและลงมาช่วย ร่างหนาพุ่งตัวประคองเรือนร่างบางเขย่าเมื่อเห็นเธอหมดสติจึงรีบอุ้มเข้ามาในรถ "ขอโทษนะครับ อย่ายุ่งกับคุณผู้หญิง" รถตู้รีบขับมาปาดหน้าและจอดขวางเอาไว้ เขาเดินลงมากระชากประตูรถเปิดออกโอบอุ้มเรือนร่างบางไร้สติออกไปจากรถเก๋งของชายหนุ่มผู้ใจดี "เอ้า…รู้จักกันจริงหรือเปล่าวะ เอายังไงดีเนี่ยหรือว่าควรแจ้งความ" รถตู้คันนั้นไม่ได้มีเพียงแต่ลูกน้องคนสนิทของเหมราช ทว่าเขายังนั่งอยู่ด้วยไม่ปล่อยให้อันนาละสายตาอย่างแน่นอน เมื่อร่างบางถูกอุ้มขึ้นมาวางบนเบาะรถด้านข้าง ไอร้อนออกมาจากผิวบางจนใบหน้าแดงก่ำ "ผมว่าเธอไข้ขึ้นสูงมาก ถ้าปล่อยทิ้งไว้แบบนี้คงชักตายแน่นอนครับนาย" "แล้วมึงจะรออะไรสั่งให้คนขับรถพาไปโรงพยาบาลสิ อยากให้ชักตายก่อนหรือไง" คนใจร้ายที่บอกว่าจะทำร้ายให้เธอปางตายในตอนนี้เริ่มเป็นห่วงเรือนร่างบางด้านข้างกลัวว่าจะชักแบบที่ลูกน้องคนสนิทพูดจึงรีบสั่งให้พาไปโรงพยาบาล เมื่อมาถึงโรงพยาบาลไข้ที่ขึ้นสูงค่อยๆ ลดลงหลังจากที่หมอได้เข้าดูแลรักษา อันนาต้องนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล 2 คืน เพื่อให้น้ำเกลือแต่เหมราชไม่ต้องการให้เธอนั้นอยู่นี้จึงนำตัวของเธอกลับ "แค่นี้อย่าเพิ่งรีบตายสิ" เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะโต้ตอบกลับเขาได้เพียงแต่นั่งเหม่อในขณะที่รถตู้ของเขาขับเคลื่อนออก "ถามทำไมไม่พูด!” "ไม่สบาย! เหนื่อยปวดหัวยังจะอะไรกับฉันอีกก็บอกแล้วไงว่า ถ้าเกลียดมากก็ให้ฆ่ากันทิ้งไปเลยทุกอย่างจะได้จบ" อันนาหมดความอดทนเธอสะบัดมือของตนเองออกกวาดสายตามองเหมราชด้วยความเกลียด!