ตอนที่ 5

จ้าวจิ่นเอ๋อร์รีบเอ่ยว่า “เดี๋ยวข้าจะไปด้วย” ผู้เฒ่าฉินเอ่ยพร้อมหัวเราะว่า “เจ้าไม่คุ้นเคยกับที่นี่ จะรู้ได้อย่างไรว่าจะไปเก็บของป่าที่ใด เพิ่งแต่งงานวันแรก อยู่บ้านเป็นเพื่อนอาซิวเถอะ!” จ้าวจิ่นเอ๋อร์เอ่ยอย่างยืนหยัดว่า “อาซิวเป็นเช่นนี้ไม่ใช่แค่วันสองวัน ครอบครัวจะเลี้ยงคนว่างงานอย่างเราสองคนไม่ได้” ผู้เฒ่าฉินถอนหายใจ ในใจรู้ดีว่าหากนังหนูจิ่นอยู่บ้านเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลย ลูกสะใภ้ใหญ่ของนางคงจะพูดอะไรบางอย่างแน่ จึงเอ่ยว่า “ตะกร้าอยู่ตรงนั้น หากเจ้าจะไปก็อย่าเข้าไปลึกนัก เก็บที่ตีนเขาก็พอ ถ้าเก็บไม่ได้ก็รีบกลับมาเร็วๆ ระวังเจอหมีตาบอด” “เจ้าค่ะ!” หลังจากล้างหม้อเสร็จและบอกกล่าวฉินมู่ซิวแล้ว จ้าวจิ่นเอ๋อร์ก็หยิบตะกร้าแล้ววิ่งเหยาะๆ ออกไป หวังจะตามท่านป้าและพี่สะใภ้ใหญ่ให้ทัน หลิวเหม่ยอวี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักเห็นจ้าวจิ่นเอ๋อร์ก็เอ่ยว่า “ท่านแม่ ดูเหมือนภรรยาของอาซิวกำลังไล่ตามพวกเรา เรารอนางก่อนเถอะ” หวังเฟิ่งอิงยังคงโกรธที่จ้าวจิ่นเอ๋อร์ทำให้ลูกสาวของนางถูกทุบตี จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น “รอนางกระไรเล่า เจ้าไม่ได้ยินที่เจินจูพูดว่านางเป็นตัวซวยที่รู้จักกันดีในหมู่บ้านลู่เอ๋อร์หรือ พานางไปด้วยรังแต่จะทำให้เราเสีย โชค เก็บหาอะไรไม่ได้เลย! ย่าของเจ้าก็จริงๆ เลย เอาเงินเก็บเก่ามาใช้แล้ว ก็ไม่ไปหาคนที่ชื่อเสียงดีๆ หน่อย!” หลิวเหม่ยอวี้คิดในใจว่าภรรยาอาซิวเพิ่งเก็บห่านตัวใหญ่ได้เมื่อเช้าไม่ใช่หรือ ดูโชคดีมากนะ เหตุใดจึงได้ชื่อว่าเป็นตัวซวยเล่า? ทว่านางกล้าแค่คิดในใจ แต่ไม่กล้าเอ่ยออกมา ครอบครัวตระกูลฉินก็เป็นเช่นนี้แหละ ลูกสะใภ้ทุกคนต่างเคารพแม่สามีมาก จ้าวจิ่นเอ๋อร์เห็นพี่สะใภ้ใหญ่กับท่านป้าไม่เพียงแค่ไม่รอนาง แต่ยังเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นอีกด้วย แล้วพวกเขาก็หายลับไปที่ตีนเขาในชั่วพริบตาเดียว นางรู้สึกแปลกใจ เสียงของข้าไม่ดังพอหรือ? โชคดีที่ตอนอยู่บ้านก็มักจะเข้าป่าไปเก็บผักป่าอยู่บ่อยๆ จึงคุ้นเคยกับการขึ้นเขา จ้าวจิ่นเอ๋อร์รัดตะกร้าให้แน่นขึ้น แล้วเดินเข้าป่าเพียงลำพัง เห็ดหูหนู เห็ดต่างๆ และผักป่าที่ตีนเขาถูกเก็บไปหมดแล้ว จ้าวจิ่นเอ๋อร์จึงเดินตามทางเล็กๆ ที่ชาวบ้านเหยียบไว้เข้าไปข้างใน เดินมาพักใหญ่แล้ว แต่ก็ไม่พบผักเลยสักต้น จึงอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจว่าคนหมู่บ้านเสี่ยวก่างช่างขยันขันแข็งกันเสียจริง ไม่แปลกใจเลยที่ผู้คนในระแวกนี้ต่างยินดีที่จะให้ลูกสาวออกเรือนมาอยู่ที่นี่ จ้าวจิ่นเอ๋อร์คิดว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้การแน่ ต้องไปในที่ที่คนยังไม่เคยไปถึงจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไป จึงมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ยังไม่มีใครเหยียบย่ำ แต่ด้วยกลัวว่าจะหาทางกลับไม่ถูก นางจึงหยิบมีดออกมาแล้วทำเครื่องหมายไว้ที่ต้นไม้เป็นระยะๆ ความจริงพิสูจน์ว่านางคิดถูก คราวนี้เดินไปได้ไม่นาน นางก็พบกับผักกาดเขียวน้อยอยู่เต็มพื้นที่ จ้าวจิ่นเอ๋อร์รู้สึกดีใจมาก ผักกาดเขียวน้อยเป็นของดีมาก ไม่ว่าจะนำมาทำเป็นยำ ผัด หรือทำไส้เกี้ยวก็อร่อยถูกปาก หากกินไม่หมดก็ยังสามารถเอาไปขายในตำบลได้ คนในเมืองที่ไม่ทำการเกษตรมักชอบกินของป่าเช่นนี้แหละ จ้าวจิ่นเอ๋อร์นั่งยอง ๆ แล้วเริ่มขุด นางตัวเล็กกระฉับกระเฉง มือเท้าก็คล่องแคล่วว่องไว ขุดไปสองชั่วโมงกว่าก็ใส่เต็มตะกร้าแล้ว รอบๆ ยังเหลือเศษอยู่นิดหน่อย นางจึงปล่อยไว้ เพื่อเก็บไว้เป็นเมล็ดพันธุ์ตอนแก่ๆ บางทีอีกไม่กี่วันอาจจะงอกขึ้นมาเต็มพื้นอีกครั้งก็ได้ ในขณะที่นางแบกตะกร้าขึ้นหลังและเตรียมจะกลับบ้าน จู่ๆ ก็มีเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วดังขึ้นเหนือศีรษะ พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นนกประหลาดที่มีปีกฟ้าท้องขาว ดูคล้ายกับนกนางแอ่น แต่ตัวเล็กกว่านกนางแอ่นทั่วไปสองตัว บินผ่านไปในอากาศ “นี่มันนกนางแอ่นสายทองที่ท่านพ่อเคยพูดมิใช่รึ รังนกนางแอ่นสายทองเป็นของดี! ไม่รู้ว่าพวกมันสร้างรังอยู่ที่ใด หากเอามาได้สักสองสามรัง กลับไปต้มให้อาซิ่วกิน คงจะช่วยรักษาอาการป่วยของเขาได้มากทีเดียว” จ้าวจิ่นเอ๋อร์จึงวิ่งตามนกนางแอ่นเพื่อหารังของมัน ทว่าวิ่งไปสักพัก ต้นไม้เหนือศีรษะก็หนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะมองไม่เห็นตะวัน นกแอ่นสายทองก็หายไปจากสายตา เมื่อหันกลับไปมองถึงรู้ว่าตนได้วิ่งมาไกลมาก และลืมทำเครื่องหมายไว้ ทันใดนั้นจ้าวจิ่นเอ๋อร์พลันรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย อย่างไรเสียที่นี่ก็เป็นภูเขาที่นางไม่คุ้นเคย อย่าเดินหลงทางเด็ดขาด กระนั้นนางจึงไม่กล้าวิ่งตามนกนางแอ่นอีก หันหลังแล้วเดินทางกลับทันที ใครจะรู้ว่ายิ่งรีบยิ่งแย่ นางเดินอยู่ครึ่งค่อนวันก็ยังไม่พบสถานที่ที่ขุดผักกาดเขียวน้อยเมื่อครู่ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเครื่องหมายที่ทำไว้ก่อนหน้านี้ ต้นไม้เหนือศีรษะหนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหน้านี้ยังพอเห็นพระอาทิตย์ ตอนนี้มีเพียงแสงแดดเล็ดลอดผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้เท่านั้น หลงทางแล้วจริงๆ ! จ้าวจิ่นเอ๋อร์เดินย่ำอยู่กับที่ด้วยความวิตกกังวล ทั้งไม่กล้าไปต่อและไม่กล้าถอยหลังกลับ อีกทั้งน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ทั้งหมดเป็นความผิดของตน ควรจะฟังคำของท่านย่า แค่เก็บผักที่ตีนภูเขาก็พอแล้ว ไฉนต้องอวดเก่ง? เพื่อผักป่าหนึ่งตะกร้า หากเกิดเจอหมีตาบอดขึ้นมาจริงๆ... จ้าวจิ่นเอ๋อร์ไม่กล้าคิดต่อ ท่านพ่อเคยสอนนางว่า ในเวลาเช่นนี้ไม่ควรวิ่งไปวิ่งมาอีก ควรหาต้นไม้สักต้นแล้วปีนขึ้นไป จากนั้นรอให้คนมาช่วยถึงเป็นวิธีที่ถูกต้อง แม้ว่าจะกลัวกลับไปแล้วจะโดนด่า แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น จ้าวจิ่นเอ๋อร์จึงหาต้นไม้ใหญ่ที่ปีนไม่ค่อยง่าย เพื่อป้องกันไม่ให้หมาป่าหรือเสือโคร่งปีนขึ้นมาบนต้นไม้ได้ แล้วค่อย ๆ ปีนไต่ขึ้นไป จากนั้นรอให้คนทางบ้านมาตามหานางด้วยอาการสั่นเทา