ตอนที่ 8

จ้าวจิ่นเอ๋อร์วางชามน้ำซุปลงแล้วเดินไปที่ข้างเตียง ช่วยประคองเขาลงจากเตียง “ท่านย่าต้มซุปเนื้อไว้ให้เจ้า ดื่มสักหน่อยเถอะ ซุปง่ายต่อการย่อย” ฉินมู่ซิวยิ่งไม่มีอารมณ์จะดุนางเลย ภรรยาตัวน้อยคนนี้อายุพอๆ กับเจินจู เจินจูยังทำงานบ้านงานเรือนไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แต่นางกลับคิดจะเข้าป่าหาของป่าเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัว เขาจะดุนางจริงๆ ได้อย่างไรกัน คืนนั้น คนบ้านตระกูลฉินต่างกินกันจนอิ่มแปล้ จ้าวจิ่นเอ๋อร์ที่เหนื่อยมาทั้งวันล้มตัวลงนอนและหลับสนิทไปตั้งแต่หัวค่ำ ฉินมู่ซิวยังคงมองดูร่างเล็กๆ ของนางที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจอีกครั้ง: เหมือนกับเมื่อวานนี้ เมื่อนางกลับมาถึงเรือน อาการไอของเขาก็หยุดไปโดยทันที ตอนแรกเขานึกว่าอาการป่วยดีขึ้นแล้ว แต่พอนางไม่อยู่เรือน อาการไอก็กลับมาเหมือนเดิม... เช้าวันรุ่งขึ้น จ้าวจิ่นเอ๋อร์ถูกฉินมู่ซิวปลุกให้ตื่น นางนึกว่าตัวเองตื่นสาย พอออกไปดูกลับพบว่าฟ้ายังสางอยู่ คิดว่าฉินมู่ซิวคงอยากให้นางไปช่วยฉินเหล่าไท่ทำอาหารเช้า นางจึงลุกขึ้นแต่งตัวโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง และยังยกน้ำชาร้อนให้ฉินมู่ซิวก่อน ถึงจะเดินไปที่ห้องครัว แต่เมื่อมาถึง กลับเห็นฉินเหล่าไท่กำลังรออยู่ “อาหารเช้าทำเสร็จแล้ว จิ่นเอ๋อร์รีบกินสักหน่อยเถอะ กินเสร็จแล้วเราจะไปตลาดในหมู่บ้านกัน” จ้าวจิ่นเอ๋อร์สีหน้างุนงง “ไปตลาด?” ตั้งแต่พ่อเสียไป นางก็ไม่ได้เข้าไปในหมู่บ้านอีกเลย แทบจะลืมไปแล้วว่าตลาดนัดตั้งอยู่ตรงไหน “หนังจิ้งจอกนี้พวกเราไม่มีฝีมือที่จะถลกหนังเอง ถ้าทำเสียก็จะไม่คุ้มราคา ข้าคิดไปคิดมา ยังไงก็ต้องรีบเอาไปที่ร้านขายหนังสัตว์ในตัวเมือง ไม่ควรปล่อยไว้นาน เดี๋ยวมันจะเน่าเสีย” ขณะที่สองย่าหลานกำลังคุยกันอยู่ หวังเฟิ่งอิงก็พาฉินเจินจูเดินเข้ามา “หมู่บ้านอยู่ไกลตั้งเจ็ดแปดลี้ ท่านแม่เดินไม่ไหวหรอก ให้ข้ากับเจินจูไปเถอะ!” หวังเฟิ่งอิงคิดคำนวณไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่า ถ้าฉินเหล่าไท่เป็นคนเอาไปขาย นางคงไม่ได้อะไรสักแดง แต่ถ้านางได้ไปขายเอง... ของที่ผ่านมือนางไป ใครจะรู้ว่านางจะแอบหยิบอะไรมาเป็นของตัวเองบ้าง ฉินเหล่าไท่จ้องนางตาเขม็ง “ถ้าเจ้าไปแล้ว ใครจะทำงานบ้าน?” “ก็ยังมีเหม่ยอวี้อยู่ไม่ใช่หรือ?” “เมื่อคืนเมี่ยวเมี่ยวกินเนื้อมากไป จนท้องเสียตั้งหลายรอบ เจ้าไม่รู้หรือไง? เหม่ยอวี้ต้องคอยดูแลเมี่ยวเมี่ยว!” ฉินเหล่าไท่สวนกลับทันที “นอกจากงานบ้านแล้ว ฟืนในลานก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย วันนี้เจ้าช่วยขนฟืนมากองให้เต็ม อย่าคิดจะอู้เชียว!” พูดจบก็สะพายตะกร้าแล้วพาจ้าวจิ่นเอ๋อร์ออกไป มองแผ่นหลังทั้งสองคน หวังเฟิ่งอิงสองแม่ลูกก็โมโหจนกระทืบเท้า “ยัยเด็กคนนี้ไปเอาอะไรมาป้ายตายายแก่ ยายแก่ถึงได้หลงมันนักหนา?” ฉินเจินจูอยากไปในหมู่บ้านเพื่อซื้อปิ่นปักผมดอกไม้สวยๆ มานานหลายเดือนแล้ว นางก็ยิ่งโกรธจนคันฟัน “ย่าต้องแก่จนเลอะเลือนแน่ๆ ถึงได้เอาตัวซวยมาเป็นดาวนำโชค!” ทางด้านจ้าวจิ่นเอ๋อร์ที่เดินตามฉินเหล่าไท่อยู่ นางรู้สึกเกรงใจมาก “ท่านย่า หรือไม่ท่านพาท่านป้ากับเจินจูไปเถอะเจ้าค่ะ เรื่องอาหารกลางวันข้าจะดูแลเอง” ฉินเหล่าไท่ถลึงตาใส่นาง “ย่าก็แค่หาข้ออ้างไม่อยากพาพวกเขาไป ไม่ใช่กลัวไม่มีคนทำงานบ้าน” จ้าวจิ่นเอ๋อร์ตาค้าง... เห็นท่าทางงงงวยของนาง ฉินเหล่าไท่ก็ยิ้มอย่างใจดี “ยัยเด็กโง่ วันนี้เป็นวันอะไร เจ้าไม่รู้หรือ?” “วันอะไรหรือเจ้าคะ?” จ้าวจิ่นเอ๋อร์ถามอย่างไม่เข้าใจ “วันนี้เป็นวันกลับเรือนในวันที่สามหลังจากแต่งงานของเจ้าไงล่ะ!” ฉินเหล่าไท่ถอนหายใจ “เมื่อวานที่เจ้าออกไปข้างนอก อาซิวบอกเรื่องนี้กับย่า เขาเองก็อยากไปส่งเจ้ากลับเรือน แต่เจ้าก็รู้ว่าเขายังป่วยอยู่ คงไปกับเจ้าไม่ได้ ถ้าเจ้ากลับไปคนเดียว เพื่อนบ้านคงนินทาเสียๆ หายๆ ย่าคิดไปคิดมา เลยตัดสินใจไปแทนเขา ขอโทษลุงป้าของเจ้าแทนเขาไปก่อน รอให้อาซิวอาการดีขึ้น ค่อยกลับไปพร้อมกันอีกครั้ง เพื่อไหว้ลุงกับป้าของเจ้า ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณที่พวกเขาเลี้ยงดูเจ้ามาช่วงหนึ่ง” จ้าวจิ่นเอ๋อร์นิ่งงันไปครู่หนึ่ง ดวงตาเริ่มรื้นด้วยน้ำตา พ่อแม่ของนางจากไปตั้งแต่นางยังเล็ก นางเติบโตมาในอ้อมอกของลุงและป้า แต่การอาศัยใบบุญคนอื่นนั้น จะมีชีวิตที่ดีอะไรได้? ที่ลุงกับป้ายอมรับนางไปอยู่ด้วย หนึ่งคือเพราะพ่อมอบเงินเก็บทั้งหมดให้ก่อนสิ้นใจ สองคือเห็นว่านางอายุแปดขวบแล้ว พอช่วยงานได้แล้ว รับนางไปอยู่ด้วย แต่นางไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน พอนางอายุสิบสี่ปีก็รีบขายนางให้บ้านตระกูลฉินแลกกับเงินแปดตำลึง จะมีน้ำใจอะไรต่อนางกัน ไม่คิดเลยว่าฉินมู่ซิวกับฉินเหล่าไท่จะใส่ใจนางทุกอย่าง ไม่มีแม้แต่แววดูถูก พวกเขายังตั้งใจเตรียมตัวให้นางได้กลับเรือนในวันที่สามหลังจากแต่งงาน ตอนนี้นางก็เข้าใจแล้วว่าทำไมฉินมู่ซิวถึงปลุกนางแต่เช้า “ท่านย่า... ท่านกับเขาดีกับข้าเหลือเกิน!” “เจ้าแต่งเข้ามาในครอบครัวเราแล้ว หากไม่ดีกับเจ้าจะให้ข้าดีกับใครล่ะ?”