ตอนที่ 1 ดวงใจของแม่

เสียงผู้คนรอบข้างดังเซ็งแซ่ ขณะที่หญิงสาวถูกฉุดกระชากลากถูออกมาหน้าลานกว้าง ร่างบางถลาล้มลงบนพื้น ก่อนที่จะถูกฝ่ามือตวัดใส่ใบหน้าซ้ำๆหลายครั้ง เสียงด่าทอหยาบคายดังอื้ออึงอยู่ในหู แต่ดวงตากลับพร่ามัวมองไม่เห็นภาพเบื้องหน้า “นังหน้าด้าน!” เฮือก! ร่างบางสะดุ้งตื่น เม็ดเหงื่อผุดเต็มกรอบหน้าเรียว ม่านตาขยายกว้างในความมืด ม่านไหมหอบหายใจหนักหน่วงเป็นเวลาหลายนาทีกว่าที่เธอนั้นจะตั้งสติได้ ก่อนสายตาอ่อนล้าจะเหม่อมองไปยังเด็กน้อยสองคนที่กำลังหลับสนิท มุกดาและมุกรินเป็นลูกสาวฝาแฝดของเธอ ทั้งสองมีอายุสี่ปีกำลังศึกษาชั้นอนุบาลหนึ่ง ม่านไหมถอนหายใจยาวก่อนลดความแรงของพัดลมลง เมื่อเห็นว่าอากาศเช้ามืดนั้นเริ่มเย็นมากขึ้น ผ้าห่มที่กระจายอยู่รอบที่นอนถูกดึงมาคลุม ร่างเล็กทั้งสอง ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆเดินออกมาจากห้องและปิดประตูอย่างเบามือ ตอนนี้เป็นเวลาตีสี่แล้ว หญิงสาวจึงรีบหุงข้าวเพื่อเตรียมอาหารให้ลูกทั้งสองกินก่อนไปโรงเรียนแต่เพราะหญิงสาวนั้นเป็นเพียงพนักงานโรงงานเงินเดือนไม่กี่พัน ทำให้เมนูอาหารไม่ได้หรูหราอะไรออกจะไม่ครบครันเสียด้วยซ้ำ ไข่เจียวสีสวยถูกตักใส่จานก่อนที่ม่านไหมจะใช้กรรไกรตัดออกเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ หม้อใบเล็กถูกนำมาตั้งวางบนเตา ม่านไหมเทน้ำเปล่าลงไปตามด้วยไข่ที่ตัดไว้และปรุงรสก่อนโรยด้วยต้นหอมผักชีเพื่อเพิ่มสีสัน แม้จะเป็นเมนูง่ายๆราคาถูก แต่เด็กๆก็ชอบทานไม่มีเบื่อ หลังจากที่ทำอาหารเสร็จแล้วหญิงสาวก็เหลือบมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังบ้าน อีกไม่นานก็จะได้เวลาตื่นของเด็กๆแล้ว เธอจึงรีบซักผ้าทำความสะอาดบ้าน ฟ้าเริ่มสว่างเมื่อเวลาย่ำเข้าหกโมงเช้า ม่านไหมเดินเข้าไปในห้องก่อนจะปลุกลูกสาวฝาแฝดที่งัวเงียให้ตื่นขึ้นมา ทั้งสองงอแงเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อให้ผู้เป็นแม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ลูก ๆ แต่งตัวด้วยเสื้อคอบัวสีขาวสะอาดเข้ากับกระโปรงจีบสีแดง เด็กหญิงทั้งสองยื้อแย่งของเล่นกันก่อนจะจบลงที่ถูกผู้เป็นแม่ตีคนละที ม่านไหมจับลูกสาวทั้งสองแยกไปนั่งคนละมุมโต๊ะ ก่อนที่เธอจะวางจานข้าวลงพร้อมแกงจืดอุ่นๆที่ส่งกลิ่นหอมน่ากิน “ว้าว วันนี้มีไข่น้ำเหรอคะคุณแม่” แฝดผู้พี่ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ใช้ช้อนกลางตักน้ำซุปราดลงบนข้าว ม่านไหมหันมองลูกสาวทั้งสองก่อนจะยิ้มออกมา เธอเริ่มฝึกเด็กๆให้กินข้าวเองตั้งแต่อายุสามปี ทั้งยังฝึกให้ล้างจาน แม้จะไม่สะอาดมากนักแต่ทั้งสองก็ทำได้ดี “ใช่ค่ะ คุณแม่อยากให้หนูกินข้าวเยอะๆ จะได้ไม่ต้องกินแต่ขนม” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ รวมทั้งฝรั่งที่ฝานเป็นชิ้นบางสำหรับตบท้ายมื้ออาหาร เวลาใกล้จะเจ็ดโมงเต็มที ม่านไหมจึงรีบนำจานชามไปใส่กะละมังเพื่อรอกลับมาล้างตอนเย็น “เดี๋ยวคุณแม่มารับนะคะลูก” ม่านไหมเอ่ยบอกลูกสาวทั้งสองก่อนจะหอมแก้มนุ่มคนละที เด็กหญิงฝาแฝดสลับกันกอดผู้เป็นแม่ก่อนจะจูงมือเดินเข้าห้องเรียน หญิงสาวมีความสุขทั้งยังมีกำลังใจเพิ่มมากขึ้น เธอรีบดูนาฬิกาก่อนจะโบกเรียกวินมอเตอร์ไซต์ให้ไปส่งที่โรงงาน ซึ่งเป็นที่ทำงานของเธอ “น้องไหมมาแล้วเหรอจ๊ะ” ม่านไหมฝืนยิ้มก่อนยกมือไหว้ชายร่างท้วมตรงหน้า สายตาโลมเลียจ้องมองหญิงสาวอย่างเปิดเผยทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก “วันนี้ว่างไหมจ๊ะ พี่อยากชวนไป….” ไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยจบ คนถูกถามก็รีบปฏิเสธสวนไปทันที “ไม่ว่างค่ะ” วิทูรมีสีหน้าผิดหวัง เขาถอนหายใจยาวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นไม่เปิดโอกาสให้เขาเสียที ทั้งที่เขาก็เลิกกับภรรยาแล้ว แต่ม่านไหมก็ยังไม่ยอมเปิดใจ ชายหนุ่มจนปัญญาไม่รู้จะทำวิธีใดถึงจะได้ครอบครองหญิงสาว “พี่ไม่รังเกียจเลยนะที่ไหมมีลูกมาก่อน และพี่ก็ยินดีที่จะดูแลไหมกับเด็กๆ” ม่านไหมมีเงินเดือนไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ แต่เขามีเงินเดือนมากกว่าเธอเท่าตัว ทั้งหน้าที่การงานก็ดีกว่า วิทูรหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็นจนถึงขั้นยอมหย่าขาดกับภรรยาที่คบหากันมานานกว่าสิบปี แม้หญิงสาวจะไม่ได้ร้องขอแต่เขาก็อยากพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขานั้นพร้อมที่จะทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำนั้นยิ่งเพิ่มความน่ารังเกียจมากขึ้นเป็นทวีคูณ ม่านไหมไม่ได้ยินดีเลยสักนิดที่เธอเป็นต้นเหตุให้ภรรยาของวิทูรต้องถูกทอดทิ้ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่พ้นถูกประณาม ถูกใส่ร้ายว่าเป็นเมียเก็บของผู้จัดการหนุ่ม ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่เคยคิดอะไรกับเขาและจะไม่มีวันคิด “ขอตัวนะคะ ผู้จัดการ”