ตอนที่ 3 ทุกข์ที่ถาโถม

“คุณแม่ขา หนูอยากให้อาหารปลา” มุกดาเอ่ยขึ้น หลังจากที่ม่านไหมทำบุญให้ผู้เป็นพ่อเสร็จแล้ว คนเป็นแม่พาลูกสาวทั้งสองมาให้อาหารปลา โดยมีแม่ชีใจดีคอยแถมให้ตลอด วันนี้ครบรอบหนึ่งเดือนที่พ่อของม่านไหมจากไป แม้เวลาจะผ่านมาพอสมควรแต่ม่านไหมก็ยังคงคิดถึงบุพการีของเธออยู่เสมอ นับตั้งแต่ที่แม่จากไปเมื่อเธออายุเพียงสามปี พ่อก็ส่งเสียเลี้ยงดูให้ความรักความอบอุ่นอย่างเต็มที่ แม้จะไม่ได้ร่ำรวยหาเช้ากินค่ำ แต่พ่อก็กัดฟันส่งเธอไปเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพ น่าเสียดายที่เธอทำลายความฝันนั้นของผู้เป็นพ่อ ทำให้ท่านไม่มีโอกาสได้เห็นเธอใส่ชุดรับปริญญา ม่านไหมยังคงเสียใจมาถึงทุกวันนี้ คนที่เป็นต้นเหตุให้ชีวิตเธอต้องพังพินาศกลับมีแต่ความสุข ในขณะที่ชีวิตเธอกลับต้องทนทุกข์และยากลำบาก เรื่องราวที่เกิดขึ้นคอยย้ำเตือนให้หญิงสาวใช้ชีวิตอย่างมีสติ ไม่หลงลมปากผู้ชายง่ายๆ แม้เธอจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวและมีคนเข้าหาไม่ขาดสาย แต่เธอก็ไม่พร้อมเปิดใจให้ใครเสียที นั่นเพราะเธอยังไม่สามารถลืมเรื่องในดอดีตที่ยังคงตามมาหลอกหลอนถึงทุกวันนี้ “คุณแม่ดูปลาสิคะ” เด็กๆส่งเสียงร้องอย่างมีความสุขเมื่อเจ้าปลาตัวเขื่องแย่งอาหารจนน้ำสาดกระเซ็นขึ้นมา ม่านไหมเหม่อมองลูกสาวทั้งสองก่อนจะถอนหายใจยาว ตอนนี้เธอกังวลอนาคตในวันข้างหน้า แม้จะมีเงินประกันจากผู้เป็นพ่อหลายแสนเก็บไว้ แต่ตัวเธอไม่มีแม้แต่เงินเก็บของตัวเอง ลำพังเงินเงินก็น้อยนิดอยู่แล้ว บางเดือนก็แทบไม่พอใจ เธอจึงพยายามมองหารายได้เสริมที่จะนำมาแปรเปลี่ยนเป็นเงินเก็บให้ลูกทั้งสอง เมฆฝนเคลื่อนตัวบดบังแสงแดด ม่านไหมเห็นว่าลมเริ่มกรรโชกแรงจึงได้พาลูกสาวทั้งสองนั่งวินมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน แต่เมื่อมาถึงก็พบว่ามีรถกระบะคันเก่าจอดอยู่ด้านหน้า โดยที่ป้าสะใภ้และลุงกำลังนั่งรอที่โต๊ะม้าหิน “สวัสดีค่ะป้านา ลุงเมฆ” หญิงสาวกระซิบบอกลูกแฝดให้ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง แม้ว่าอีกฝ่ายจะเมินเฉยแต่ม่านไหมก็ยังคงรักษามารยาทตามที่พ่อเคยสอนเอาไว้ ลุงเมฆเป็นพี่ชายแท้ๆของพ่อ ทั้งสองไม่ค่อยถูกกันและมักมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเนื่องจากก่อนที่ย่าจะเสียได้เขียนจดหมายด้วยลายมือให้ลูกชายคนโตนั้นโอนที่ดินและบ้านหลังนี้ให้น้องชาย นั่นคือพ่อของเธอ แต่ทว่าลุงเมฆกลับขัดคำสั่งเสียของผู้เป็นย่า ยืดยื้อเรื่องนี้มานานหลายปีจนพ่อของเธอจากไป “จะคุยอะไรก็คุยสิ” ชายวัยกลางคนโบ้ยให้ภรรยาของตัวเอง อีกฝ่ายมีสีหน้าไม่พอใจนักก่อนเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “ลูกชายฉันกำลังจะกลับมาจากเชียงใหม่ ฉันจะให้เขามาอยู่ที่นี่” คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย บ้านหลังนี้มีเพียงหนึ่งห้องนอน ที่ผ่านมาพ่อยกให้เป็นของเธอและออกไปกางมุ้งนอนกลางโถงบ้าน ฉะนั้นแล้วหากลูกพี่ลูกน้องจะมาอาศัยอยู่ด้วยก็คงต้องหาที่นอนหมอนมุ้งมาเอง “ก็ได้ค่ะ แต่คงต้องนอนนอกห้อง….” “พอๆ ฉันพูดเอง” เมื่อเห็นว่าภรรยานั้นพูดจาอ้อมไปอ้อมมาคนเป็นลุงก็ตัดสินใจโพล่งขึ้นด้วยความหงุดหงิด ชายวัยกลางคนล้วงหยิบกระดาษแผ่นใหญ่ขึ้นมาจากซองสีน้ำตาลก่อนวางลงบนโต๊ะต่อหน้าหลานสาว “ในเอกสารระบุว่าลุงเป็นเจ้าของที่ดินและบ้านหลังนี้ ลุงเลยจะยกบ้านหลังนี้ให้ลูกชาย” ม่านไหมได้ยินเช่นนั้นก็เข่าอ่อน รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการสิ่งใด “คือลุงจะให้หนูกับลูกย้ายออกเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงสั่น นายเมฆหนักใจแม้จะรู้สึกสงสารอีกฝ่ายแต่ถึงอย่างนั้นความโลภในใจก็ทำให้เขาละทิ้งความผิดชอบชั่วดี ชายวัยกลางคนพยักหน้าก่อนหยิบยื่นเงินให้หญิงสาวเป็นจำนวนสามพันบาท “ลุงเองก็จำเป็น ลูกชายลุงจะแต่งงาน บ้านหลังนั้นก็คับแคบ” “ลุงไม่สงสารหลานๆบ้างเหรอคะ ถ้าให้พวกหนูไปตอนนี้แล้วหนูจะไปอยู่ที่ไหน” เธออยู่ที่นี่มาทั้งชีวิต โดยที่ผู้เป็นย่าให้คำมั่นสัญญาว่าจะยกที่ดินและบ้านหลังนี้ให้ แต่ทว่าเพราะตอนนั้นผู้เป็นลุงต้องการใช้เงิน ทำให้ย่าตัดสินใจโอนที่ดินและบ้านให้เพื่อที่อีกฝ่ายจะนำไปจำนองกับธนาคาร ไม่คิดว่าเขาจะตะบัดสัตย์ต่อแม่และน้องชายเช่นนี้ “แกก็มีเงินไม่ใช่หรือไง ไปหาบ้านเช่าอยู่สิ” ผู้เป็นภรรยาตะเบ็งเสียงด้วยความหงุดหงิดที่อีกฝ่ายนั้นเข้าใจอะไรยาก อย่างไรเอกสารก็เป็นชื่อสามีของเธอ หากสู้กันทางกฎหมายยังไงเธอก็ชนะ “รีบๆย้ายออกไปซะ ฉันพูดดีๆแล้วนะ อย่าให้ฉันต้องถึงขั้นพาตำรวจมาลากแกออกไป” ชายวัยกลางคนปรามภรรยาที่เริ่มใช้คำพูดรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินทางกลับไป ทิ้งให้ม่านไหมทรุดนั่งอย่างหมดแรง เด็กแฝดทั้งสองยังเล็กเกินกว่าที่จะเข้าใจปัญหาของผู้ใหญ่ รู้เพียงแต่ว่าผู้เป็นแม่กำลังเศร้าจึงได้เข้ามาโอบกอด “แม้อย่าเศร้าเลยนะคะ เดี๋ยวหนูจุ๊บเหม่งแม่จะได้อารมณ์ดี” น้ำตาที่สกัดกลั้นเอาไว้พังทลายไหลลงมาไม่ขาดสาย ม่านไหมกอดลูกทั้งสองแนบอกก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้นใจ ลุงและป้าสะใภ้ส่งคนมาข่มขู่ม่านไหมถึงสองครั้งทำให้เธอนั้นตัดสินใจยื่นใบลาออกจากงาน วิทูรตามตื๊อขอมาส่งเธอที่บ้านแต่หญิงสาวกลับปฏิเสธและไม่สนใจเขา ชายหนุ่มที่กลัวว่าจะไม่ได้เจอม่านไหมอีกคิดฉวยโอกาสปุกปล้ำเธอ เขาลากหญิงสาวเข้ามาในมุมลับตาก่อนจะกดเธอติดผนัง “ช่วยด้วย!” วิทูรกดมือปิดปากหญิงสาวไม่ให้เธอนั้นส่งเสียงดัง ม่านไหมตื่นตะหนกเป็นอย่างมาก เธอพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดกำลังก่อนตัดสินใจเตะผ่าหมากอีกฝ่ายจนล้มลงไปกองที่พื้น