ตอนที่ 4 คิดถึง

“คุณรู้ไหมว่าฉันขยะแขยงคุณแค่ไหน แล้วคิดเหรอว่าฉันจะยอมแต่งงานกับผู้ชายโลเลแบบคุณ!” หญิงสาวด่าทอเขาเสียงดัง ก่อนจะคว้าเศษผ้าที่ร่วงอยู่ฟาดเขาแรงๆหลายทีเพื่อระบายความโกรธแค้น วิทูรร้องโอดโอยปัดป้องพัลวัน “ผะ ผมขอโทษ!” “ผู้ชายที่กล้าทิ้งคู่ชีวิตตัวเองเพื่อผู้หญิงคนอื่นแบบคุณ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหาความรักจากคนอื่น จำเอาไว้!” หญิงสาวด่าทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้อีกฝ่ายมองตามอย่างกล้าๆกลัวๆ “ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูแลเด็กๆเป็นอย่างดี” ม่านไหมเอ่ยกับครูประจำชั้นที่เสียสละเวลาเพื่อดูแลเด็กๆหลายคนที่พ่อแม่นั้นไม่สามารถปลีกเวลาออกมารับได้ในช่วงเวลางาน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือลูกสาวฝาแฝดของเธอ ครูสาวมีใบหน้าเศร้าเพราะเธอรู้สึกผูกพันกับเด็กน้อยทั้งสองเป็นอย่างมาก “ครูคงคิดถึงหนูสองคนมากแน่ๆ”ว่าแล้วเธอก็โอบกอดลูกศิษย์คนโปรดทั้งสอง ม่านไหมน้ำตาคลอ เธอไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอและลูกสาว ทำให้จำต้องตัดสินใจย้ายเข้าไปอยู่ในกรุงเทพเพื่อหางานทำและเริ่มต้นชีวิตใหม่เป็นครั้งที่สอง “ยังไงก็ติดต่อมาบ้างนะคะ เผื่อมีอะไรให้ครูช่วยเหลือ ครูก็ยินดี” “ขอบคุณมากเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ ก่อนที่สามแม่ลูกจะขึ้นรถรับจ้างเพื่อมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่มากถึงสี่ร้อยกิโล ม่านไหมตะเวนหาบ้านเช่า แต่ราคานั้นก็แพงจนสู้ไม่ไหว กว่าจะเจอบ้านที่ถูกใจและราคาไม่แพงเวลาก็บ่ายคล้อยแล้ว หญิงสาวยื่นเงินให้เจ้าของบ้านพร้อมรับเอกสารสัญญาและกุญแจมาถือไว้ บ้านริมแม่น้ำแห่งนี้มีประวัติไม่ดีนัก แต่ม่านไหมไม่เชื่อเรื่องผีสางจึงไม่ได้สนใจแม้ผู้คนรอบๆจะพยายามคัดค้าน ทั้งค่าเช่าที่แสนถูกเพียงสามพันต่อเดือน ทั้งยังอยู่ในเมืองหลวงและใกล้โรงเรียนมาก ทำให้ม่านไหมไม่ลังเลที่จะทำสัญญาเช่า “มาอยู่ใหม่เหรอหนู” “ใช่ค่ะ” แม่ค้าส้มตำท่าทางใจดียื่นไก่ย่างให้เด็กๆคนละไม้ พร้อมข้าวเหนียวอีกคนละห่อ ม่านไหมกำลังจะควักเงินจ่ายแต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธ “ให้เด็กๆกิน ไม่เป็นไรหรอก” หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะพาเด็กทั้งสองมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะติดริมแม่น้ำ เบื้องหน้าเป็นโรงแรมสูงที่ดูหรูหรา ขณะที่เธอกำลังทอดสายตามองลูกสาวที่กำลังวิ่งเล่นอยู่นั้น หูก็ดันได้ยินเสียงสนทนาที่ดังมาจากทางด้านหลัง “โรงแรมนั้นเขารับสมัครพนักงานแผนกต้อนรับด้วยนะ”หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นก่อนรูดลูกชิ้นเข้าปาก “ไม่เอาหรอก ฉันจบแค่มัธยมปลายใครเขาจะไปรับ อย่างเก่งก็เป็นได้แค่แม่บ้านเท่านั้นแหละ” คนพูดไหวไหล่ก่อนเขี่ยน้ำแข็งเข้าปาก “เขารับตั้งแต่มัธยมปลาย แต่แค่ต้องพูดภาษาอังกฤษได้” “ภาษาไทยฉันยังพูดผิดๆถูกๆ จะมาภาษาอังกฤษอะไรเล่า” “เสียดายว่ะ ได้ยินว่าเงินเดือนเกือบสองหมื่นเลยนะ” ม่านไหมหูผึ่ง เธอมองตรงไปยังโรงแรมหรูฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาที่เปล่งประกายความหวัง แม้จะมีวุฒิแค่มัธยมปลายแต่เธอก็สามารถสื่อสารภาษาได้เป็นอย่างดี หญิงสาวพาเด็กๆเข้านอนก่อนจะค้นหาข้อมูลของโรงแรมนั้น “ภูผาเหรอ อายุยังน้อยอยู่เลยได้เป็นประธานบริษัทแล้ว เก่งจัง” น่าเสียดายที่ไม่รูปให้ดูเพราะเธอเองก็อยากรู้ว่าเจ้าของโรงแรมนั้นหน้าตาเป็นยังไง แต่ช่างเถอะ นี่ไม่ใช่สาระสำคัญเท่าไหร่ เพราะยังไงระดับผู้บริหารก็คงไม่เอาเวลามาใส่ใจพนักงานระดับล่างอย่างเธอ ม่านไหมสมัครงานผ่านอีเมลก่อนจะแนบเบอร์โทรศัพท์ไปด้วย เสร็จแล้วจึงรีบเข้านอนเนื่องจากว่าพรุ่งนี้ต้องพาเด็กๆไปสมัครเรียนแต่เช้าแต่แล้วสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นกล่องไม้ที่วางอยู่บนหัวเตียง จึงเปิดดูก่อนจะพบว่าในนี้มีนาฬิกาเรือนหรูถูกเก็บไว้ หญิงสาวลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเธอยังคงเก็บสิ่งนี้อยู่ จึงค่อยๆเปิดดูอย่างช้าๆ ดวงตาคู่สวยหม่นลงเมื่อนึกถึงเจ้าของนาฬิกาเรือนนี้…