ตอนที่ 1 ปฏิเสธ

จริญญาหญิงสาววัยยี่สิบสามปีกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ตรงไปยังร้านอาหารซึ่งตั้งอยู่ในตลาดใกล้กับบริษัทที่เธอทำงานอยู่ เมื่อเข้ามาถึงในร้านฝนก็เทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา หญิงสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เธอนั้นเข้ามาหลบได้ทันจึงไม่ต้องเปียกเหมือนคนที่กำลังวิ่งไปมาอยู่ด้านนอก “เปียกหมดเลย” กัลยาเป็นเพื่อนสนิทของจริญญา ทั้งยังเป็นเพื่อนร่วมงานบริษัทเดียวกัน ทั้งสองรู้จักเมื่อครั้งที่เคยฝึกงานอยู่ที่นี่ แม้จะเรียนต่างสถาบันแต่ท้ายที่สุดแล้วเธอกับจริญญาก็กลายเป็นเพื่อนซี้ “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” จริญญาเอ่ยขึ้นและพาเพื่อนลัดเลาะไปในตลาด ร้านขายเสื้อผ้าเปิดแต่เช้าทั้งวันนี้ยังขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เพราะมีผู้เคราะห์ร้ายหลายรายที่เปียกฝนโดยไม่ทันตั้งตัวจึงต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่เพื่อผลัดเปลี่ยน หนึ่งในนั้นคือแก้วตาที่ยืนหน้าบูดอยู่ไม่ไกล “ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้ฉันโชคร้ายจริงๆ” กัลยาบ่นขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ในห้องเล็กๆภายในร้านขายเสื้อผ้า เธออายุมากกว่าจริญญา 1 ปี ณ เวลานี้เข้าสู่เบญจเพสเป็นที่เรียบร้อย ความจริงเธอไม่ได้มีความเชื่อเรื่องราวเหล่านี้ แต่เมื่อประสบพบเจอด้วยตัวเองก็เริ่มรู้สึกตะหงิดในใจขึ้นมา “คิดไปเองหรือเปล่า” จริญญาเอ่ยขณะที่กำลังม้วนเสื้อผ้าเปียกใส่ถุง เธอเข้าใจดีว่ากัลยาไม่สบายใจที่เกิดเรื่องไม่ดีติดต่อกันมานานหลายวัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายตีโพยตีพายไปเอง เรื่องทุกอย่างมีที่มาที่ไปไม่ได้เกิดจากเหตุบังเอิญ อีกอย่างไม่ได้มีแค่กัลยาคนเดียวที่เปียกฝน ออกไปด้านนอกยังมีอีกหลายคนที่เปียกปอน “คิดมากอะไรล่ะ ฉันคบกับแฟนมาตั้งหลายปีไม่เคยทะเลาะกัน แต่พอผ่านหลังวันเกิดมาได้ไม่นานฉันก็ทะเลาะกับเขาจนถึงขั้นเลิกกัน” กัลยาเอ่ยขึ้น ยังไม่นับรวมเรื่องที่แม่ของเธอนั้นล้มป่วยกระทันหันทั้งที่แข็งแรงมาโดยตลอด ไหนจะเรื่องหนี้สินของพ่อที่จู่ๆก็ประดังเข้ามาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวที่มีชีวิตอย่างมีความสุขจู่ๆก็ต้องเผชิญปัญหารอบด้าน ทำให้เธอนั้นหมดพลังกายพลังใจไปเยอะ และเริ่มโทษสิ่งต่างๆรอบตัว “อย่าคิดมากเลยแก้ว ถ้าเธอไม่สบายใจเดี๋ยวฉันพาไปทำบุญดีไหม” จริญญาเอ่ยก่อนที่เธอจะส่งถุงเสื้อผ้าให้เพื่อนรักพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ “รีบไปกันเถอะ อีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาเข้างานแล้ว” หญิงสาวเอ่ยขึ้น ก่อนที่ทั้งสองนั้นจะเดินลัดเลาะเข้าทางหลังบริษัทเนื่องจากด้านหน้าต้องฝ่าฝนเข้าไป กัลยาเป็นแอดมินประจำบริษัทในขณะที่ จริญญานั้นมีตำแหน่งเป็นไอทีซัพพอร์ต คอยดูแลระบบไอทีของบริษัท เมื่อผู้ใช้งานนั้นพบเจอกับปัญหาเธอคือด่านแรกที่จะต้องเข้าไปแก้ไข หญิงสาวฝักใฝ่ทางด้านไอทีมาตั้งแต่เด็ก เธอมักจะอยู่กับคอมพิวเตอร์ เรียนรู้สิ่งต่างๆด้วยตัวเองเพื่อเก็บเป็นพื้นฐานและนำไปต่อยอดในการเรียน จริญญาเป็นคนเฉลียวฉลาด เธอมีความสามารถด้านเทคโนโลยี แต่ถึงอย่างนั้นก็ถูกผู้เป็นแม่กีดกันมาโดยตลอดแม้ว่าเธอจะเป็นทายาทนักธุรกิจหนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ของโรงแรมดัง แต่เธอไม่ได้อยากนั่งตำแหน่งบริหารเหมือนกับผู้เป็นแม่ หญิงสาวรู้ขีดจำกัดของตัวเองดีเธอไม่มีทางควบคุมผู้คนและแก้ไขปัญหาต่างๆของบริษัทได้ เธอไม่ใช่คนที่มีภาวะผู้นำขนาดนั้น เธอแค่ต้องการทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ใช้ชีวิตแบบคนปกติ ตื่นเช้าไปทำงาน ตกเย็นก็กลับมาพักผ่อน สิ้นเดือนเงินออกก็ให้รางวัลตัวเองสักครั้ง อาจเพราะชีวิตเธอนั้นเคยได้อะไรมาง่ายๆ เลยทำให้หมดความน่าตื่นเต้นจนต้องแสวงหาแรงบันดาลใจที่จะใช้ชีวิตต่อไป “งานเสร็จหรือยัง” กัลยาเดินเข้ามาในแผนกไอที ก่อนที่เธอนั้นจะเกาะเก้าอี้และชะเง้อมองจอคอมพิวเตอร์ “ทำอะไรอยู่เหรอ” “กำลังคุยกับลูกค้าน่ะ ไม่นานหรอก สิบนาที รอได้ไหมล่ะ” จริญญาเอ่ยถามเพื่อนสาว ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงครึ่ง เลยเวลาพักมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่งานยังไม่เสร็จจริญญาจึงไปไหนไม่ได้ “รอได้ เดี๋ยวนั่งรอตรงนี้แหละ” กัลยาเอ่ยก่อนที่เธอนั้นจะชำเลืองมองไปยังมุมห้อง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมแว่นตาหนา เขากำลังจดจ้องจอคอมพิวเตอร์ พลางขมวดคิ้ว “เขาไม่ไปพักหรือไง” กัลยาเอ่ยถามเพื่อนสาว เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นกำลังตั้งใจทำงานในขณะที่ทุกคนลงไปพักกินอาหาร